..αυτό το "μισό" είναι που μας κατατρέχει

Το' χεις προσέξει κι εσυ, το ξέρω! Κάθε φορά που πας να κάνεις την έκπληξη (στον εαυτό σου, σ' εκείνον, στην κολλητή σου, στο γραφείο,  σε όποιον..) που λες να πας λίγο πιο πέρα από το "εδώ " σου, τέλος πάντων, να το απογειώσεις το θέμα σου, να το αφήσεις ν' απλωθεί, να αυτοδοξαστείς, βρε αδερφέ, κι εσύ μια φορά, (έλεος!), μπαίνει πάντα μπροστά αυτό το "μισο" και τα αλλάζει όλα! Τα διαλύει, παιδί μου, τα καταστρέφει, τα τσουρομαδάει, τα απομυθοποιεί, τα "χαμηλωνει", τα παρταλιάζει!

Κοίτα, για παράδειγμα, και θυμήσου πόσες φορές ένα μισοφέγγαρο δεν σου έχει χαλάσει τα σχέδια (ενώ η πανσέληνος...), ή μια ημιαργία δεν σου επέβαλε μικρές άχρωμες κινήσεις, ή ένα μισοσκόταδο δεν σού 'κρυψε όλες τις φωτεινές σου σκέψεις, ή ένα μισό χαμόγελο δεν σ'έκανε να νοιώσεις ακατάλληλη, ή κάποια μισόλογα δεν τα ερμήνευσες λάθος, ή ένα μισοκαμμένο φαγητό δεν σου έκανε άνοστο το βράδυ σου, ή ένα μισογεμάτο ποτήρι δεν σ' έβαλε σε λάθος γεύση, ή μια μισή απόφαση δεν πήγε στην άκρη την έκρηξη σου. Μισάνοιχτες πόρτες, βιβλία μισοδιαβασμένα, μισάνοιχτα χέρια, μουσικές μισοακουσμένες, φωτογραφίες μισοκουνημένες, μισές σελίδες, μισός χρόνος, ημιανάπαυση, ζωή μισή, μισό λεπτό κι έρχομαι, μισομαζί-μισοχώρια, 

Κι αυτές οι γοργόνες! Μισές ψάρι-μισές γυναίκα... Με μπερδεύουν... Κι αυτό το " είσαι το άλλο μου μισό", κάπως μου κάνει.. Εσένα; 'Οχι;