Κωνσταντίνος Ρήγος: «Η μόδα είναι ένας τρόπος να σκηνοθετείς την κάθε σου μέρα»

Ανήκει σ' εκείνη την ξεχωριστή κατηγορία των ανθρώπων που -ενώ έχουν καταφέρει πολλά- δεν επαναπαύονται. Είναι σύγχρονος, αλλά «ορκίζεται» στην διαχρονικότητα των πραγμάτων. Είναι σκηνοθέτης, χορογράφος, φωτογράφος αλλά και πολλά περισσότερα απ’ όλα αυτά. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Ρήγο, τον οποίο συνάντησα με αφορμή το event της Reebok -του οποίου ανέλαβε την εικαστική επιμέλεια- και κάναμε μια εκ βαθέων συζήτηση για… όλα!

Αρχικά, συγχαρητήρια για το event. Πείτε μας λίγα λόγια γι' αυτό και πώς αποφασίσατε να συνεργαστείτε με την Reebok.

Συνεργάζομαι ήδη πολλά χρόνια με την Adidas. Με την Reebok -που είναι θυγατρική της, υπάρχει ήδη μια φιλική σχέση με όλους τους ανθρώπους που την απαρτίζουν. Οπότε, όταν ο Γιώργος Κατσαρός και η Μαρία Ιλιάδου μου ζήτησαν να κάνουμε την πρώτη επίσημη παρουσίαση της νέας συλλογής της Reebok, ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Μου αρέσουν πολύ τα ρούχα, τα αθλητικά παπούτσια και γενικά η άσκηση -όχι ότι ασχολούμαι τόσο πολύ μαζί της πλέον (γέλια)! Κατάλαβα τι ήθελαν τα παιδιά, οπότε καταφέραμε να το προσεγγίσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι και μόδα αλλά να έχει και μια εικαστικότητα. Αυτό ήταν το βασικό ζητούμενο.

Τι είναι για εσάς η μόδα; Ποια είναι η σχέση σας μαζί της;

Είναι ένας τρόπος να "σκηνοθετείς" την κάθε σου μέρα. Και γενικά να σκηνοθετείς την ζωή σου. Ξεκινάς το πρωί και λες: «Σήμερα, θα είμαι έτσι». Να είσαι πιο casual, να ακολουθείς τις τάσεις κ.λπ.. Γενικά, εγώ είμαι της άποψης ότι πρέπει να ακολουθείς από την μόδα μόνο αυτό που πραγματικά σε ενδιαφέρει.

Εσείς ακολουθείτε τις τάσεις;

Τις ακολουθώ, με έναν… χαλαρό τρόπο όμως. Κάτι που με ενδιαφέρει το χρησιμοποιώ και κάτι που δεν με ενδιαφέρει, όχι. Κάτι που θεωρώ ότι μου πάει θα το κάνω, ενώ κάτι που δεν πιστεύω ότι μου ταιριάζει, δεν θα το κάνω. Βέβαια έχω κάνει και… τέρατα κατά καιρούς, γιατί η μόδα σε «οδηγεί» σε αυτό καμιά φορά. Βλέπω τον εαυτό μου μετά από χρόνια και λέω «Χριστέ μου, πώς ήμουν έτσι τότε!». Αλλά νομίζω πως το ουσιαστικό είναι ότι η μόδα σου δίνει το περιθώριο, να σκηνοθετήσεις όπως θέλεις την ζωή σου. 

Είστε ένα πολυτάλαντος καλλιτέχνης. Και λέω πολυτάλαντος, γιατί είστε επιτυχημένος κάνοντας πολλά διαφορετικά πράγματα. Είστε σκηνοθέτης, χορογράφος, φωτογράφος και τώρα project runner μιας πασαρέλας. Πόσο εύκολο –και εφικτό- είναι να τα καταφέρει κανείς όλα αυτά;

Κοίτα, εγώ από την στιγμή που ξεκίνησα ως χορογράφος, πριν 25 χρόνια, ξεκίνησα σκηνοθετώντας τον χορό, τους ανθρώπους και δίνοντάς τους κίνηση. Άρα, η εμπειρία μου είναι τέτοια που μου επιτρέπει να αντιλαμβάνομαι σε κάθε χώρο/κλάδο τι ταιριάζει και να προσπαθώ για το «λιγότερο» σε αυτό. Και το λέω αυτό, γιατί καμιά φορά μπερδεύεσαι και θέλεις να κάνεις πιο πολλά απ’όσα χρειάζονται. Η αφαίρεση είναι η ουσία. Μια ιδέα είναι όλα και πρέπει να στηρίζεσαι σε μια «μικρή» ιδέα σε κάποιες περιπτώσεις. Επειδή, λοιπόν, έχω κάνει όλα αυτά τα πράγματα, το να υλοποιήσω μια ιδέα, είναι το πιο ουσιαστικό για εμένα. Και γι’ αυτό και επιτρέπω στον εαυτό μου να πειραματίζεται, είτε αυτό είναι μια όπερα –σαν την παράσταση “Il sogno” που έκανα στην Λυρική Σκηνή- είτε είναι κάτι τελείως διαφορετικό, σαν αυτό εδώ τώρα. Αυτό, έχει πιο “beat”. Και ανάλογα με το τι θέλουμε να κάνουμε κάθε φορά, είτε στο θέατρο, είτε στην μόδα, είτε στον χορό, είτε με την φωτογραφία (γιατί και η φωτογραφία τι είναι; Ένας τρόπος επικοινωνίας με έναν άνθρωπο που έχεις απέναντί σου), όλα έχουν μια παρόμοια «ροή».

Ποια από τις παραπάνω ιδιότητες σας χαρακτηρίζει περισσότερο. Τι θεωρείτε τον εαυτό σας; 

Όσο περνάνε τα χρόνια, αισθάνομαι περισσότερο σκηνοθέτης, γιατί μάλλον το σώμα μου δεν μπορεί τόσο πολύ να ακολουθήσει τον χορό(γέλια)! Οπότε, χρησιμοποιώ πιο πολύ την σκέψη μου και τον λόγο μου, από την κίνηση. Παρόλο που δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από μέσα μου το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος του οποίου τα πάντα ξεκινάνε από το σώμα του. 

Γι’ αυτό και οι παραστάσεις σας βασίζονται στην σωματική κίνηση;

Ναι, και γι’αυτό και στο θέατρο όλα οδηγούνται σε μια ακρότητα σωματική αλλά και συναισθηματική.

 Ας μπούμε λίγο στο μυαλό του Κωνσταντίνου Ρήγου. Τι σας τραβάει την προσοχή; Τι σας εξιτάρει; Τι σας εμπνέει;

Πολλά. Τα πάντα! Δηλαδή από αυτό που φοράς εσύ τώρα –και μπορεί να μου προκαλέσει κάτι- μέχρι εικόνες που βλέπω στο διαδίκτυο, μέχρι εικόνες που βλέπω στον δρόμο. Οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει έμπνευση. Η οποία μπορεί να μην είναι χρήσιμη εκείνη ακριβώς την στιγμή, αλλά θα μου "μείνει". Για παράδειγμα, τώρα κάνω τον “Ρωμαίο και την Ιουλιέτα”. Οτιδήποτε μου έχει αναφερθεί όλον αυτόν τον καιρό για το συγκεκριμένο θέμα, σαν πληροφορία, τώρα έρχεται συνειρμικά στο μυαλό μου. Και επειδή δουλεύω αυτό το έργο, κάθε φορά που κοιτάω φωτογραφίες και ψάχνω γύρω μου, «επιλέγει» το μάτι μου, τα ερεθίσματα που ταιριάζουν σε αυτό.

Πιστεύετε δηλαδή στην διαχρονικότητα;

Ναι, πιστεύω ότι τα πράγματα είναι τελείως διαχρονικά. Απλά η αισθητική και η μόδα -και η εικαστική αισθητική και η μόδα στα πάντα- αλλάζει κατά καιρούς, αλλάζει και το στιλ των πραγμάτων που κάνεις. Και γι’ αυτό υπάρχει χορογραφία που χαρακτηρίζεται ως «’80s», «’70s», «’90s», «’00s», όλα. Γιατί και στην σκηνοθεσία και στον χορό όλα ξεκινάνε από το ίδιο πράγμα, έχουν την ίδια βάση, αλλά η γραμμή που ακολουθείς χαρακτηρίζει την δεκαετία στην οποία τα κάνεις. Και εγώ ελπίζω ότι ακόμη παραμένω στην δεκαετία που δημιουργώ τα έργα μου και δεν έχω φτάσει στο σημείο να είμαι μια δεκαετία πίσω!

Πάνω σε αυτό, μπορεί κανείς να πει ότι έχετε φέρει μια φρέσκια ματιά στην τέχνη της Ελλάδας, είτε μέσα από τις παραστάσεις σας, είτε ακόμα και από τα video clip γνωστών Ελλήνων τραγουδιστών που σκηνοθετείτε. Πιστεύετε ότι ο Έλληνας έχει μυηθεί σε μια τέτοιου είδους αισθητική; Την κατανοεί; Την εκτιμάει;

Νομίζω ότι υπάρχει ένα μέρος του κόσμου που το καταλαβαίνει, αλλά και ένα που δεν το καταλαβαίνει ή δεν έχει κωδικοποιήσει ακόμα αυτά τα πράγματα και να τα κωδικοποιήσει μετά από μερικά χρόνια ίσως. Αλλά ουσιαστικά, δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει εάν εσύ μπορείς να προσφέρεις και να ανανεώνεσαι, ερχόμενος σε επαφή με νέους ανθρώπους και νέες γενιές, όπου εκεί βλέπεις τις νέες τάσεις, την νέα αισθητική κ.λπ.. Οπότε όταν το κάνεις αυτό, σε μεγαλύτερους ανθρώπους μπορεί να φαίνεται πιο ξένο αυτό με το οποίο εγώ "συνδιαλέγομαι" πιο συχνά, αλλά σιγά-σιγά ξέρω ότι θα το αντιληφθούν και θα το εντάξουν μέσα τους. Δηλαδή, όταν ξεκίνησα τους φαινόνταν λίγο «ξένα» αυτά που έκανα, αλλά αργότερα έγιναν κοινός τόπος. Οπότε φαντάζομαι ότι εάν έχω πάντα κάτι καινούργιο να πω με έναν τρόπο, αυτό είναι σημαντικό. 

Τι σημαίνει για εσάς η Ελλάδα; Tι αγαπάτε και τι σας τρομάζει σε αυτήν;

Για εμένα η Ελλάδα, είναι ένας «αιώνιος έφηβος». Και ένας έφηβος μπορεί να σε τρομάζει αλλά και παράλληλα να τον αγαπάς. Έχει δηλαδή όλες τις αντιδράσεις ενός εφήβου και -ταυτόχρονα- έχει και την ενέργεια αυτή που είναι αρκετά σημαντική. Θεωρώ δηλαδή ότι αυτή η χώρα δεν ενηλικιώθηκε ποτέ.

Αναφερθήκατε πριν στο νέο σας project «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πείτε μου λίγα λόγια για αυτό.

Δεν φτάνουν μόνο λίγα λόγια! Γι' αυτό θα σου πω μόνο αυτό: Καταλαβαίνω κάτι που κάνω, μόλις το ξεκινήσω. Θα περιμένεις. Και θα μιλήσουμε σε δυο μήνες ξανά!