Skip to main content

INTERVIEW

Λίλη Τσεσματζόγλου: «Συχνά νοιώθω σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα»

Στον ζεστό χώρο του θεάτρου Αλκμήνη, στα Κάτω Πετράλωνα, κάθε Τετάρτη βράδυ, παίζεται ο δραματικός μονόλογος της Στέλλας Ζαφειροπούλου «ΦΛΑΪ», με πρωταγωνίστρια τη Λίλη Τσεσματζόγλου. 



Την πολυπράγμονα Λίλη είναι σίγουρο πως την γνωρίζεις. Την είδες να πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Κλεμμένα Όνειρα», στο κωμικό «Κόκκινο Δωμάτιο» ή στις «Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα». 

Σήμερα, η Λίλη Τσεσματζόγλου έχει αφιερωθεί στο «δύσκολο» -όπως το χαρακτηρίζει η ίδια- θέατρο που τόσο αγαπά και συγκεκριμένα στην παράσταση «Φλάι». Ένα έργο για τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα της «διαφορετικότητας» αλλά και τους τρόπους με τους οποίους στέκεται απέναντι σ’ αυτήν μία ολόκληρη – άρρωστα συντηρητική – κοινωνία. 

Η Λίλη, όταν δεν βρίσκεται στη σκηνή του θεάτρου, ζωγραφίζει, φτιάχνει κεραμικά ή παίζει μουσική με το συγκρότημα που έχει από το 2012, τους “ Lazy walking lily”. Παρόλα αυτά, βρήκε τον χρόνο για μια κουβέντα μαζί μας, μέσα από την οποία «βγήκαν», άνθισαν, σχεδόν, όλα όσα εκείνη πιστεύει για την ζωή, τους ανθρώπους, την έννοια της διαφορετικότητας. Κι όλα όσα μας είπε ήταν ακόμα πιο πολλά απ’ αυτά που μας αφηγείται στη σκηνή του Αλκμήνη. 

Το έργο, το «Φλάι», είναι της Στέλλας Ζαφειροπούλου. Η παράσταση μιλάει καθαρά για την διαφορετικότητα και για το κατά πόσο οι άνθρωποι είναι σε θέση να δεχθούν και στη συνέχεια να αγκαλιάσουν αυτό που είναι «αλλιώτικο» από τους εαυτούς τους. Για το κατά πόσο οι άνθρωποι μπορούμε να αισθανθούμε καλά δίπλα σε αυτό που ο καθένας μας καταλαβαίνει ως «μη κανονικό» ή «μη φυσιολογικό». Και λέω «ο καθένας μας» γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να ορίσει τι σημαίνει αντικειμενικά «κανονικό» και «φυσιολογικό», πολύ απλά γιατί τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Αυτό που είναι νορμάλ για μένα, για σένα μπορεί να είναι το πιο αλλόκοτο πράγμα στον κόσμο και το ανάποδο.

Η ιδέα για αυτό το έργο είναι της Στέλλας, που με πλησίασε και μου πρότεινε να δουλέψουμε μαζί. Είπα αμέσως ναι, γιατί το θέμα του συγκεκριμένου έργου είναι κάτι που με αφορά και με έχει προβληματίσει πολύ βαθιά, ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα.

Έχω προσπαθήσει κι εγώ να δώσω τις δικές μου απαντήσεις στο αν οι άνθρωποι είμαστε τελικά σε θέση να βρούμε τον τρόπο να διαχειριστούμε ομαλά την επαφή μας με το «διαφορετικό». Πλέον πιστεύω ξεκάθαρα ότι δεν είμαστε. Το «διαφορετικό» παραμένει σταθερά κάτι που μας τρομάζει υπερβολικά και οι αιτίες για τις οποίες συμβαίνει αυτό είναι για τα περισσότερα άτομα λίγο - πολύ οι ίδιες. 

Όλα νομίζω αρχίζουν από το σπίτι μας και από τον τρόπο που μεγαλώνουμε. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι μία έτσι κι αλλιώς πολύ κλειστή και τρομακτικά συντηρητική κοινωνία, η οποία παρά τα χρόνια που περνάνε και τα έντονα εξωτερικά ερεθίσματα που δεχόμαστε, συνεχίζει σταθερά να είναι αυτό που ήταν πάντοτε. 

Το πρόβλημα για μένα δεν έχει ηλικία. Δεν μπορείς, δηλαδή, να ισχυριστείς ότι τα παιδιά στο σχολείο είναι πιο σκληρά, επειδή δεν έχουν συναίσθηση των πράξεων τους και ότι αντιδρούν πιο αρνητικά στο «διαφορετικό». Γιατί και τα παιδιά αντιγράφουν τα πράγματα που βλέπουν στο σπίτι τους. Μπορεί να συναντήσεις έναν πολύ μεγάλο ηλικιακά άνθρωπο και να είναι ανοιχτός και δεκτικός προς κάθε τι καινούργιο, γιατί έτσι είναι διαμορφωμένος ο χαρακτήρας του και η προσωπικότητα, και την επόμενη στιγμή να μιλάς με νέους ανθρώπους, φρέσκα υποτίθεται μυαλά, και να ακούς τις πιο «κολλημένες» ιδέες του κόσμου. Είναι πραγματικά τρομακτικό. 

Καμιά φορά σκέφτομαι πως ο ρατσισμός είναι κάτι το έμφυτο μέσα μας. Πως γεννιόμαστε μαζί του. Υπάρχουν στιγμές που τον εντοπίζω στον γιο μου, ο οποίος παρά τις πολλές συζητήσεις που έχουμε κάνει πάνω σε αυτό ακριβώς το ζήτημα, θα έρθει η στιγμή που κάνει κάποιο σχόλιο το οποίο δεν θα μου αρέσει. Και τότε θα μου δείξει ότι κι αυτός δεν έχει μάθει ακόμα να είναι πάντα ανοιχτός σε εκείνο που είναι διαφορετικό από εκείνον. 

Όταν συμβαίνει αυτό, προσπαθώ να το αντιμετωπίζω με συζήτηση και ηρεμία, αφού έχει περάσει λίγη ώρα και το όλο πράγμα έχει ξεχαστεί. Γιατί ξέρω ότι αν προσπαθήσω επιτόπου να του φωνάξω ώστε να του εξηγήσω γιατί αυτό που λέει είναι λάθος, θα έχουμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Το να προσπαθείς να κρατήσεις την προσοχή του κοινού πάνω σου σε έναν μονόλογο διάρκειας 70 λεπτών, δεν είναι ακριβώς εύκολο, αλλά γίνεται. Γίνεται όταν σε ενδιαφέρει πολύ το θέμα για το οποίο μιλάς. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει κάτι τέτοιο. Γενικώς πιστεύω ότι μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει το θέατρο. Το να βγεις στη σκηνή και να λες πράγματα που δεν σημαίνουν κάτι πρώτα απ' όλα για σένα τον ίδιο, είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε αυτή τη δουλειά. Γι' αυτό το θέατρο είναι τόσο δύσκολο. Στην τηλεόραση από την άλλη, οι κανόνες είναι διαφορετικοί. Στην τηλεόραση κάνουμε πράγματα για διαφορετικούς λόγους, καταλαβαίνεις πώς το εννοώ.

Το να βιοποριστείς από το θέατρο αποκλειστικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Προσωπικά κάνω πολλά ακόμη πράγματα, όλα σχετιζόμενα με την τέχνη. Αν εξαιρέσεις το γράψιμο με το οποίο δεν έχω καταπιαστεί ποτέ, ενδιαφέρομαι για όλες τις υπόλοιπες μορφές τέχνης. Πιστεύω ότι ο κάθε καλλιτέχνης έχει μέσα του ένα αγνό και πραγματικό ενδιαφέρον για όλες τις τέχνες. 

Δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα είναι δυνατόν να συμβεί κάτι χειρότερο από αυτό που συμβαίνει τώρα. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική κρίση. Γιατί, εντάξει, δεν έχουμε λεφτά. Ε και; Θα ζήσουμε και χωρίς λεφτά. Γίνεται. Αν θες τη γνώμη μου και στην δραχμή να γυρίσουμε πάλι θα βρούμε τον τρόπο να ζήσουμε. Το να μην έχεις χρήματα δεν είναι το πιο τραγικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί.

Από την άλλη, το γεγονός ότι έχουμε πια χάσει εντελώς ο ένας τον άλλον, είναι το πιο σοβαρό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μία κοινωνία. Εδώ στην Ελλάδα πλέον κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο που έχει δίπλα του. Θα σε δουν πεσμένο στον δρόμο και δεν θα σου δώσουν το χέρι τους να σηκωθείς. Θα σε δουν να ζητάς βοήθεια και δεν θα σταθούν να ρωτήσουν τι θέλεις. Προσωπικά δεν υπάρχει τίποτα που να με τρομάζει περισσότερο από αυτό. 

Το να μην έχω χρήματα να πληρώσω τη ΔΕΗ είναι κάτι που σίγουρα με πιέζει ψυχολογικά, αλλά μπορώ να βρω τον τρόπο να το χειριστώ. Στο τέλος ίσως να δανειστώ. Δεν θα μου αρέσει, αλλά λύση υπάρχει. Ενώ το να αισθάνομαι ότι ζω σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανέναν είναι για μένα κάτι πολύ πιο ουσιαστικό για το οποίο η μοναδική διέξοδος είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Γιατί θα ήταν τόσο απλό να το διορθώσουμε αν το θέλαμε πραγματικά. 

Αν δεν είχα το παιδί μου, θα είχα σηκωθεί να φύγω από δω πέρα. Θα είχα αλλάξει χώρα, θα είχα πάρει τα βουνά, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει, πάντως εδώ πέρα δεν θα καθόμουν. 

Ναι, η Λίλη Τσεσματζόγλου έχει νιώσει πολλές σαν τη «μύγα μες το γάλα». Μάλλον γι' αυτό το «ΦΛΑΙ» είναι ένα έργο που με αφορά τόσο πολύ. Έχω βιώσει κι εγώ τα σχόλια και την απόρριψη λόγω της «διαφορετικότητας» μου σε παλαιότερες φάσεις της ζωής μου και μπορώ να αισθανθώ το πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει για κάποιον.

Πλέον δεν με απασχολεί καθόλου όταν νιώσω ότι κάποιοι με αντιμετωπίζουν ως «διαφορετική». Ίσα - ίσα το ευχαριστιέμαι κιόλας. 

 

Δελτίο Τύπου

Το έργο ‘Φλάι’ της Στέλλας Ζαφειροπούλου, ξεκινά να «πετάει» με την Λίλη Τσεσματζόγλου στο Θέατρο Αλκμήνη στις 21 Οκτωβρίου 2015, σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου

Ένας άνθρωπος που ‘επιλέγει’ να γίνει κάτι άλλο σε έναν κόσμο που επιμένει να μένει ίδιος, αφηγείται καταστάσεις της ζωής του σε ένα ψυχογράφημα μιας κοινωνίας που αρνείται να αλλάξει. Ένας ιλαροτραγικός μονόλογος που μιλά για εκείνους που έπαψαν να αντέχουν το βάρος της πραγματικότητας στους ώμους τους. Για τη διαφορετικότητα, τις συμβάσεις, τους ψυχαναγκασμούς, τις κοινωνικές νόρμες, την έλλειψη αποδοχής και κατανόησης. Για τα κοινά όλων και τις διαχωριστικές γραμμές της αποξένωσης. Μέσα σε μια παραίσθηση πραγματικότητας και φαντασίας, ένα έργο για τον διαρκή αποπροσανατολισμό που ο καθένας από εμάς μπορεί να βιώσει. 

Το έργο ‘Φλάι’ της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου, «πετάει» στο Θέατρο Αλκμήνη με την Λίλη Τσεσματζόγλου κάθε Τετάρτη στις 9.30 το βράδυ. 

 

 

 

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

VIRAL

Το teaser trailer της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου Kinds Of Kindness είναι εδώ

Στο Ιστορίες Καλοσύνης πρωταγωνιστεί η άρτι βραβευθείσα με Όσκαρ Emma Stone, ενώ το σενάριο της ταινίας συνυπογράφει το δίδυμο Γιώργος Λάνθιμος-Ευθύμης Φιλίππου.

ASK THE EDITOR

6 ολοκαίνουριες skincare, makeup και αρωματικές αφίξεις για να κάνεις δώρο στον εαυτό σου

Νέα προϊόντα που θα λατρέψεις με το που τα βάλεις στο boudoir σου

BEAUTY TIPS

5 quick fix λύσεις για να μειώσεις το πρήξιμο κάτω από τα μάτια

Αν και δεν υπάρχει μαγικός τρόπος να το εξαφανίσεις, σίγουρα μπορείς να κάνεις κάτι για να καμουφλαριστεί