Skip to main content

INTERVIEW

Αντώνης Αντωνίου: "Θα ήθελα να ήμουν ποδοσφαιριστής!"

Είναι ο αγαπημένος σου Μηνάς, από τη «Μουρμούρα». Ο ηθοποιός που θαυμάζεις και θαυμάζω. Ο φιλοσοφημένος καλλιτέχνης, ο οπαδός των αξιών, ο ιδεαλιστής. Ο ανθρώπινος, ποιοτικός σκηνοθέτης. Ο απλός, χαμογελαστός φίλος. Ο Αντώνης Αντωνίου σε μια «κουβέντα καρδιάς» με το allyou.gr και την Ειρήνη Διαμαντακίδου.



Πρωτοεμφανίστηκε το 1960 στην ταινία «Ένα κορίτσι σε περιμένει». Κατάφερε να κερδίσει τόσο τον κινηματογραφικό φακό, όσο και το  θεατρικό σανίδι, αλλά και την πιο σύγχρονη μορφή επικοινωνίας, την τηλεόραση. Είναι οικείος, ευγενικός, ομιλητικός. Χαμογελάει συχνά, μα δεν αφήνει τον συνομιλητή του να καταλάβει αν το χαμόγελο του είναι, απλά, μια έκφραση χαράς, αποδοχής ή ευγένειας.

Κάνει θέατρο 40 χρόνια και... Παίζει και σκηνοθετεί. Η «Θεατρική Σκηνή» είναι δημιούργημα του. 

Μεσημέρι, ώρα 13 και 45 λεπτά. Βρίσκομαι έξω από τη «Θεατρική Σκηνή», το θέατρο του, και τον  περιμένω. Εδώ, στη «Θεατρική Σκηνή», παίζεται η θεατρική παράσταση «Αυγά Μαύρα», με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τη σύζυγό του, Νατάσα Ασίκη. Το φως του θεάτρου είναι ανοιχτό και ο Αντώνης Αντωνίου, ακριβής στο ραντεβού μας είναι ήδη εκεί, έτοιμος να με υποδεχτεί στο «σπιτικό του». 

antoniou75.jpg

Η αμηχανία μου έκδηλη από την αρχή. Έχω ακούσει τόσα γι' αυτόν. Τον θαύμασα τόσο στην παράσταση του, δυο μέρες πριν. Είναι η πρώτη φορά που θα τον συναντήσω «δημοσιογραφικά».

«Θα περάσουμε στο γραφείο», μου λέει και με αφήνει να περάσω πρώτη, για να μείνει εκείνος πίσω να με προσέχει. « Τα σκαλοπάτια είναι λίγο στενά», μου εξηγεί. Προστατευτικός και στοργικός, όπως ένας καλός μπαμπάς. 

Του εξομολογούμαι  το τρακ που νιώθω και προσπαθεί να με ενθαρρύνει. «Κανένα τρακ!» και χαμογελάει. 

Κάθομαι απέναντι του και παρατηρώ το γραφείο του. Ακριβώς πίσω από την καρέκλα του βλέπω κρεμασμένες στον τοίχο φωτογραφίες με παιδικά χαμόγελα. Υποψιάζομαι πως είναι οι κόρες του, μα μένω διακριτική και δεν ρωτώ. Είμαι βέβαιη ότι είναι περήφανος για εκείνες. 

Θέλω να γνωρίσω όλες του τις πτυχές. Ανυπομονώ. Κι εκείνος δεν μου (σoυ) χαλάει χατίρι. Αφιερώνει 45 ολόκληρα λεπτά για μια ποιοτική, ουσιαστική, ανθρώπινη κουβέντα εφ’ όλης της ύλης..

Η πρόσφατη ελληνική ιστορία αναβιώνει επί σκηνής μέσα από το έργο «Αυγά Μαύρα»...

Πρώτα από όλα, να συγκεκριμενοποιήσουμε την έννοια «πρόσφατη ελληνική ιστορία», γιατί είναι διάχυτη η έννοια αυτή. Να μιλήσουμε για τον εμφύλιο πόλεμο που έγινε το 46 και δίχασε την Ελλάδα, όπως κάθε εμφύλιος , σχεδόν στα δύο. Ένας εμφύλιος έχει ακρότητες, έχει επιπτώσεις, κυρίως στους νέους ανθρώπους που έζησαν μέσα σε αυτόν. Το επίτευγμα της μεταφοράς αυτής της εποχής επί σκηνής  ανήκει εξολοκλήρου στο Διονύση Χαριτόπουλο, τον συγγραφέα του έργου, που καταφέρνει με έναν έγκυρα λογοτεχνικό τρόπο να μ ας μιλήσει για εκείνη την εποχή, με ένα αίσθημα δικαίου, αυτό είναι και το δεύτερο σημαντικό στοιχείο. Στο Διονύση ανήκουν όλα τα μπράβο, εμείς απλώς ακολουθήσαμε με σεβασμό αυτό το πράγμα, προσπαθήσαμε – εγώ σαν σκηνοθέτης και μαζί με τη Νατάσα Ασίκη ως ηθοποιοί- να αναδείξουμε αυτό το κλίμα που βγαίνει μέσα από τις γραμμές του Διονύση. Νομίζω ότι κάτι έχουμε κάνει!

Τι σας έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από την ανταπόκριση του κοινού;

Με έχει εντυπωσιάσει η προσέλευση των νέων παιδιών και η συμμετοχή τους στο έργο, δεν τους αφήνει αδιάφορους, είναι σαν να ζουν και οι ίδιοι εκείνη την εποχή, συγκινούνται, κλαίνε. 

Κι όλο αυτό εκτυλίσσεται σε μια παράσταση χωρίς υπερβολές και μελόδραμα...

Δεν έχει καθόλου, έτσι είναι. Πρόκειται για ένα έργο πολύ «στεγνό» και καίριο. Έχει υπέροχες ισορροπίες , εκεί που θες να γελάσεις, πνίγεις αυτό το γέλιο, γιατί το θεωρείς ασέβεια κι από την άλλη , έχει μια τέτοια συγκίνηση που δε μένεις στο περιστατικό, αλλά αναλογίζεσαι δικές σου στιγμές, δικούς σου ανθρώπους, συμμετέχεις πολύ συναισθηματικά, όχι όμως επώδυνα. 

antoniou751.jpg

Σαν να έχεις κι εσύ κάποιες μνήμες... 

Σίγουρα κάτι έχεις. Ο εμφύλιος δεν κράτησε δύο μήνες, ήταν από τους πιο έντονους, προλάβανε μέσα στη διάρκειά του να αναπτυχθούν όλα τα μίση και τα ένστικτα του ανθρώπου ανεξάρτητα σε ποια πλευρά βρισκόταν και οι επιπτώσεις ήταν πραγματικά συνταρακτικές, όχι μόνο για εκείνο το διάστημα αλλά και για μετά. Κατά τη γνώμη μου, οι νικητές ήταν οι χειρότεροι, η εκδίκηση και η επίθεση ήταν πρωτόγνωρη και βάναυση και μιλάω για το μετά. 

Μιας και μιλάμε για μνήμες, λένε πως η μνήμη κληρονομείται. 

Σίγουρα να μην ξεχνάμε και να μην στρουθοκαμηλίζουμε, θα πρέπει να υπάρχει μια προσέγγιση πιο πλατιά, πιο εποικοδομητική, δηλαδή, να μείνει λίγο στην άκρη ο φανατισμός , που είναι η αρχή του κακού είτε είναι θρησκευτικός είτε είναι πολιτικός, να επικρατήσει περισσότερο η σκέψη, η ανάλυση, η λογική και να δούμε τα συμπεράσματα που βοηθάνε στην εξέλιξη και τη συνεργασία. 

Ο ρόλος του πατέρα στο έργο αλλά και την  πραγματική οικογένεια...

Ξέρεις, ο πατέρας ηρωποιείται πιο εύκολα, γιατί αναλαμβάνει τη δράση έξω από το σπίτι και αυτή η δράση αφορά όλη την κοινωνία με αποτέλεσμα να κρίνονται πολλά πράγματα. Σε εκείνη την εποχή, όπου ο πατέρας έπρεπε να πολεμάει, ο πατέρας του έργου πολέμησε και όχι τόσο για τον εαυτό του , αλλά για ένα κοινωνικό σύνολο, ένα όραμα, όπως όλοι μας είχαμε ένα όραμα και τότε, τα πράγματα ήταν πολύ πιο επαναστατικά. Σήμερα αυτές οι  λέξεις έχουν αλλοιωθεί, έχουν καταστραφεί από κάποιους ανθρώπους, έχουν δυσφημιστεί. Τότε, ήταν πιο έντονες αυτές οι καταστάσεις και ο πατέρας έπαιρνε δυνατή θέση στον ενεργητικό τομέα. Στο σπίτι και τον παθητικό τομέα της φροντίδας της οικογένειας ήταν η μάνα. Τώρα ίσως να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε εμφύλιο, τουλάχιστον εκδηλωμένο. Είμαστε λίγο πιο ήρεμοι και προσπαθούμε να δούμε ποιες είναι αυτές οι νέες αξίες που θα μας καθοδηγούν, αλλά που δεν θα επιτρέπουν σε κάποιους να τις εκμεταλλεύονται και να μας κοροϊδεύουν.

Συμφωνούμε πως  λέξεις όπως, η λέξη «ήρωας» για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται σήμερα με έναν μανδύα...

Με μια απατεωνιά θα έλεγα! Παρόλα αυτά, πιστεύω πως ό,τι κι αν κάνουν θα ακολουθηθεί η παροιμία, « ο κλέφτης και ο ψεύτης τα πρώτα χρόνια χαίρονται» . Σύντομα θα μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Η εποχή τώρα είναι ταραγμένη, ο κόσμος είναι ταραγμένος. 

Ζούμε έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο... 

Έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο, όχι με τα όπλα πια αλλά με τις ιδέες. Κάποιος σε πολεμάει και προσπαθεί να σε κοροϊδέψει προτάσσοντας τη λέξη «δημοκρατία» ή «κοινωνική δικαιοσύνη» και ξαφνικά, ανακαλύπτεις πως αυτό το ίδιο πρόσωπο μπορεί να κλέβει ασύστολα, να ρουσφετολογεί, ή στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης να σε παραμερίζει, να μην υπάρχει αξιοκρατία και να διορίζει μόνο τους δικούς του. Αυτός ο εμφύλιος των ιδεών είναι πολύ σημαντικός και πρέπει να αμυνθούμε με τις δικές μας έννοιες, να τις πιστέψουμε και να τις προτάξουμε. 

Πιστεύετε ότι μια στροφή στην οικογένεια, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις της θα βοηθούσε; Πολλοί νέοι επιστρέφουν μετά τις σπουδές για παράδειγμα στην ζεστή αγκαλιά της οικογένειας ή επιδιώκουν να δημιουργήσουν σύντομα τη δική τους χωρίς να «παλέψουν», κάτι που αποδίδεται εν μέρει και στην κρίση της Ελλάδας... 

Δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι η ατομική σιγουριά βοηθάει πολύ. Σώζει το άτομο μεν αλλά δεν βοηθάει πολύ. Κάποιος που αγωνίζεται να σπουδάσει, να διεκδικήσει και είναι εδώ στον αγώνα είναι πιο ωφέλιμος. Το να αποσυρθείς και να φροντίσεις τον εαυτό σου μπορείς να το κάνεις, ίσως να σου δώσει και μια ηρεμία, αλλά αν μιλάμε για διαδικασίες ανατροπών, πρέπει να την κάνεις τη μάχη. Δεν είμαι κατά του «φροντίζω τον εαυτό μου», αλλά να μην ξεχνάμε και κάποιες κοινωνικές μας υποχρεώσεις, να παλεύουμε και να διεκδικούμε. Η απόσυρση από μόνη της μπορεί να είναι ευεργετική για τα άτομα αλλά δεν προσφέρει τίποτα στο σύνολο. 

Εκτός από πρωταγωνιστής, είστε και σκηνοθέτης του έργου. Πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί αυτό και πόσο αντικειμενικά μπορείτε να κρίνετε εσείς τον εαυτό σας; 

Ο σκηνοθέτης και η σκηνοθεσία είναι μια «ανακάλυψη»  του θεάτρου στα τελευταία 80 χρόνια. Είναι πάρα πολύ νωρίς να πεις πως ο σκηνοθέτης που έρχεται έξω από τη διαδικασία του ηθοποιού είναι απαραίτητος. Μπορεί με τα χρόνια να φανεί ότι είναι χρήσιμος, αλλά δεν είναι το συστατικό εκείνο που αν λείψει, δεν υπάρχει θέατρο, διότι όλους αυτούς τους αιώνες οι ίδιοι οι ηθοποιοί φρόντιζαν τις παραστάσεις. Υπήρξαν και σκηνοθέτες που δεν είχαν σχέση με την ηθοποιία για αυτό και προχώρησε ο θεσμός. 

antoniou754.jpg

Είναι κάτι μοντέρνο... 

Ναι, στην αρχή σκηνοθέτης ήταν ο ηθοποιός που δεν είχε άμεση σχέση με το θέατρο και του έλεγαν, εσύ που έχεις ένα μικρό ρολάκι στο έργο, πες μου πού να περπατάω, θύμισε μου ποιος άνοιγε την πόρτα, για παράδειγμα. Αυτός ήταν ο ρόλος του να συντονίζει τις κινήσεις. Ο ηθοποιός έχει ένα μεγάλο προσόν να ξέρει την ψυχή του έργου, την ψυχή του ρόλου, για αυτό πάντα πίστευα πως αν δεν είσαι ηθοποιός δεν μπορείς να ασχοληθείς με το θέατρο. Αν δεν είσαι ηθοποιός δεν μπορεί να είσαι καλός σκηνοθέτης, θα υποχρεωθείς να αναζητήσεις ρόλο ύπαρξης, γιατί ο ηθοποιός είναι επάνω στη σκηνή, ο σκηνοθέτης θα αναγκαστεί να κάνει κόλπα για να δηλώνει την παρουσία του.  Είναι ευτύχημα να ασχολείται ένας ηθοποιός με τη σκηνοθεσία και στη σύγχρονη εποχή το κάνουν πάρα πολλοί και με μεγάλη επιτυχία. 

Είναι τόσο εύκολο τελικά ένας ηθοποιός να νιώσει την ψυχή του ρόλου; Πώς το πετυχαίνει αυτό;

Πάρα πολύ εύκολο. Από τα λόγια βγαίνουν καταστάσεις, αν ο συγγραφέας είναι σωστός. Ενώ,  ένας που δεν έχει σχέση με την ψυχή πώς  να πει «πονάω»,  δεν μπορεί να το λέει και να πονάει.  

Πολιτική και οικονομική κρίση: τα θετικά ή αρνητικά για το θέατρο και η απόφαση για ένα μικρό διάλειμμα... 

Στην απόφαση ότι συνεχίζουμε , παλεύουμε και ανεβάζουμε έργα δεν έπαιξε κανένα ρόλο η κρίση. Ίσως να σκεφτήκαμε αν μπορούμε να συνεχίσουμε όχι αν θέλουμε. Τα τελευταία χρόνια της «κρίσης» κόπηκαν οι επιχορηγήσεις. Αυτό μας έφερε ανησυχία αρχικά , αλλά αποφασίσαμε ότι πρέπει να κάνουμε πολύ καλές δουλειές, ώστε να αναπληρώσουμε στο ταμείο αυτά που δεν μας δίνει η πολιτεία, τα οποία σημειωτέον είναι υποχρεωμένη να επιχορηγεί το θέατρο , αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ακόμα κι όταν λειτουργούσαν οι επιχορηγήσεις, μην νομίζετε πως αυτό γινόταν με κάποιο σωστό κι αξιοκρατικό τρόπο. Υπήρχαν και οι διαπλοκές και τα συμφέροντα, πολλά στοιχεία κατά της αξιοκρατίας. Όταν όμως κόπηκαν οι επιχορηγήσεις αυτές, ήρθε μια δικαιοσύνη διότι όλοι βρεθήκαμε στον ίδιο παρονομαστή. Για κάποιους βέβαια βρέθηκαν ορισμένα παράθυρα, αλλά το σύστημα έγινε πολύ πιο δίκαιο. Κανείς δεν έπαιρνε τίποτα κι όποιος αντέξει στην επαφή του με το κοινό. Η μεγάλη χορηγία είναι το ταμείο του θεάτρου. Εκεί θα κριθούμε όλοι. Πιστεύω ότι έχει αποκατασταθεί μια πολύ καλή ισορροπία, γιατί πολλοί από τους ευνοούμενους σταμάτησαν και πήγαν..σπίτι τους. Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι η κρίση έφερε κι ένα «καλό», είναι το κακό που σε μαθαίνει. Από εκεί και πέρα μέσα στην κρίση αναζήτησε ο κόσμος μορφές διασκέδασης πιο οικονομικές και προσιτές. Στράφηκε στο θέατρο γιατί αυτό έχει την εξής ομορφιά, σε πλουτίζει συναισθηματικά και αυτό που σου δίνει το θέατρο είναι αναπλήρωτο. Στην ανάγκη να καταλάβουν τι γίνεται μέσα τους και που βαδίζουμε, το θέατρο είναι μεγάλη παρηγοριά και σχολείο, γιατί από την αρχαία τραγωδία μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του μέσα από το θέατρο. Είναι ο καθρέφτης του. Κι όταν έχεις μια αγωνία, ένα πρόβλημα, τρέχεις στον καθρέφτη. 

Για τους ανθρώπους που δεν κατανοούν το θέατρο...

Είναι και αυτοί μέσα στη ζωή μας, δεν μπορούμε να ισοπεδώσουμε τα πάντα. Περί ορέξεως, ουδείς λόγος. Αν βάλεις σε κάποιον να ακούσει κλασική μουσική, ενώ προτιμάει τα ελαφρολαϊκά, θα τον βασανίσεις. Μπορεί και κατά λάθος να ακούσει βέβαια!

Τα 40 και πλέον χρόνια στο θέατρο, η γνωριμία με το ευρύ κοινό μέσα από το ρόλο του Μηνά στη Μουρμούρα και το συναίσθημα: Ικανοποίηση ή στενοχώρια;

Όχι, καμία στενοχώρια. Η δουλειά μας έχει τους τρεις βασικούς τομείς: το θέατρο, τον κινηματογράφο και πρόσφατα την τηλεόραση. Το ραδιόφωνο έχει εκλείψει. Αυτοί οι τρεις είναι οι τομείς της δραστηριότητάς μας. Είτε κάνουμε μια ωραία ταινία ή παράσταση είτε ένα ωραίο σίριαλ, είναι εξίσου σημαντικό και καλό για εμάς. Το καθένα βέβαια από αυτά έχει διαφορετικούς κανόνες. Πρέπει να αποδεχτείς αυτό το πλαίσιο και ότι είναι μια μορφή επικοινωνίας. Είναι δουλειά, έχει τα ίδια πατήματα, τον ίδιο στόχο. Απλά να διαφέρουν τα μέσα.  

antoniou752.jpg

Αν δεν ήταν ηθοποιός και σκηνοθέτης...

Θα ήθελα να ήμουν ποδοσφαιριστής! 

Η αδυναμία στην ΑΕΚ...

Είναι μια πολύ ωραία ομάδα, μια οικογένεια. Εμείς είχαμε τη χαρά να τη ζήσουμε έχοντας μια σχέση φιλάθλων. Τώρα τα πράγματα έχουν μπλεχτεί λίγο. Έχουν εμφανιστεί και οι χούλιγκανς. . Εύχομαι να πηγαίνουμε με ποδοσφαιρικό πολιτισμό και όχι με ποδοσφαιρική επίθεση στο μέλλον. Ας ελπίσουμε ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Βέβαια κανείς δεν φροντίζει για αυτό, αλλά κάτι θα γίνει. 

Η σχέση του με την κωμωδία...

Έχω παιξει σε πάρα πολλές κωμωδίες και στο θέατρο και στην τηλεόραση, αλλά και στον κινηματογράφο. Κωμωδίες πιο ουσιαστικές , όχι της επιπολαιότητας. Πάντα μου άρεσε και νομίζω, πως ένας ηθοποιός ανάλογα με την κλίση του και την επίδοσή του, πρέπει να δοκιμάζει όλα τα είδη του θεάτρου, που έχουν σκοπό να ψυχαγωγήσουν με την ουσιαστική έννοια του όρου τον θεατή. Εάν δεν δεις σφαιρικά τη δουλειά σου, είσαι λειψός. 

Η κριτής Νατάσα Ασίκη για το θέατρο και το Μηνά της Μουρμούρας...

Με τη Νατάσα είμαστε 30 χρόνια μαζί και έχουμε ανεβάσει πάρα πολλά έργα. Εάν καμιά φορά το φέρνουν οι συνθήκες έτσι, ώστε να μην παίζουμε στο θέατρο μαζί, νιώθω σαν να κάνω αγγαρεία. Δεν μπορώ αν δεν έχω τη ματιά της, την ανάσα της, νομίζω ότι κάτι λείπει, πως δεν υπάρχει δυνατότητα να πάει το έργο καλά μέχρι τέλους χωρίς την παρουσία της. Είναι άνθρωπος που «κόβει» το μυαλό του, πιάνει πτυχές ευαίσθητες, συμπληρώνει και βοηθάει να ανακαλύψουμε πράγματα επάνω στη σκηνή. Είναι το άλλο μου μισό. Ως κριτής είναι πάρα πολύ αυστηρή, δεν χαρίζει. Στη Μουρμούρα είχα τη δική της συγκατάθεση από την αρχή. Μάλιστα πρόσφατα έκανε ένα guest σε ένα επεισόδιο, στο οποίο ήταν έξοχη. 

Το αυθόρμητο γέλιο, τα κοινά στοιχεία του κόσμου με τους ρόλους,  με μια λέξη η «Μουρμούρα»... 

Και εδώ τα εύσημα ανήκουν στους συγγραφείς. Γελάμε και εμείς πάρα πολύ, είναι εύστοχα γραμμένο, είναι πράγματα βγαλμένα μέσα από τη ζωή. 

Οι γυναίκες ως «πέτρα του σκανδάλου» στη ζωή ενός άντρα... Ισχύει; 

Ισχύει, όπως και το αντίθετο. Δηλαδή, δεν θα είχαμε  λόγο ύπαρξης ,  αν δεν ζούσαμε αυτήν την πάλη των δύο φύλων, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής, να μη θεωρείς δεδομένο τον άλλο, πάντα σε ένα πλαίσιο αγάπης και σεβασμού. 

Ο Αντώνης Αντωνίου και η γυναικεία μουρμούρα στην καθημερινότητα του... 

Ε είμαι λίγο εξοικειωμένος, ναι! Από τη στιγμή που αποδέχεσαι το σύντροφό σου, θα δεχτείς και την κριτική του, τον αντίλογο και τη διόρθωση, σε όλα αυτά ανήκει η μουρμούρα. 

Τα κοινά του σημεία με το Μηνά... 

Η αποδοχή της συντρόφου μου. Έτσι κι αλλιώς γνωριζόμαστε και με τη συγγραφέα, η οποία είναι εύστοχη, ξέρει το μέσο Έλληνα, πολλοί ταυτίζονται με αυτόν ή τον άλλο ρόλο. Βλέπεις το τώρα και το μέλλον σου. 

Η μεγαλύτερη του αδυναμία...

Είναι τα παιδιά μου και η σύζυγός μου. 

Η ευχή του για τους φίλους του allyou.gr...

Ως αναγνώστες να μην αρκούνται μόνο στην πληροφόρηση, να κρίνουν όσα διαβάζουν,να τα επεκτείνουν. Η πληροφόρηση να αποτελεί αφορμή για να πλουτίσουν τις ιδέες και τις γνώσεις τους. 

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

CELEBS

Μαριάντα Πιερίδη: Ρομαντική απόδραση στο Λονδίνο με τον νέο της σύντροφο

Το ζευγάρι έκανε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά από σχέση δύο μηνών

ΜΟΥΣΙΚΗ

Πέρα από τη θάλασσα | Ο Παύλος Παυλίδης συναντά τον Γιάννη Μαρκόπουλο

Ψηφιακή πρεμιέρα στο Onassis Channel στο YouTube | 31.03.2024 | 21:00 | Σκηνοθεσία: Χρήστος Σαρρής

CELEBS

Βασίλης Μπισμπίκης: Οι πρώτες δηλώσεις μετά την περιπέτεια με την υγεία του

«Είμαι καρδιακός άνθρωπος. Εννοείται ότι αλλάζω τις συνήθειές μου»