Μάξιμος Μουμούρης: «Στον ελεύθερο μου χρόνο ξαναγίνομαι μπαμπάς»

Το γοητευτικό αγόρι της ελληνικής θεατρικής σκηνής, άραξε, για λίγο, το καράβι του, τη «Μεγάλη Χιμαιρα», του Μ. Καραγάτση, που έκανε ρεκόρ εισιτηρίων για δεύτερη χρονιά στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ, και άνοιξε πανιά για άλλες θεατρικές περιπέτειες.

Ο Μάξιμος Μουμούρης, το γοητευτικό αγόρι που λέγαμε, έχει μία πλούσια θεατρική, κινηματογραφική και τηλεοπτική πορεία. Μπορεί  εμείς να τον γνωρίσαμε καλύτερα μέσα από τον ρόλο του, πριν από περίπου τρία χρόνια, στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Ιωάννας Καρυστιάνη, Μικρά Αγγλία, και να ενθουσιαστήκαμε ακόμα περισσότερο βλέποντας τον να υποδύεται τον εφοπλιστή Γιάννη Ρεϊζη, σε μία συγκλονιστική Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στο θέατρο Πορεία, όμως πριν από αυτά προηγήθηκαν άλλα πολλά... Τηλεοπτικές συμμετοχές σε πετυχημένες σειρές όπως οι Singles, η 10η Εντολή, Οι Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα, οι 7 Θανάσιμες Πεθερές, η Εργαζόμενη Γυναίκα και το Κάρμα, πολλές εμφανίσεις στο σινεμά και ακόμα περισσότερες στο θέατρο.

Πριν από λίγο καιρό, η παράσταση που έκανε το κοινό να τρέξει με μανία στα βιβλιοπωλεία και να γνωρίσει από την αρχή το έργο του Καραγάτση, η Μεγάλη Χίμαιρα, πάτησε pause για φέτος και ο Mάξιμος Μουμούρης είναι μέλος μιας άλλης θεατρικής παρέας, που μεταφέρει στη σκηνή ένα ακόμη πολύ ξεχωριστό βιβλίο της  ξένης, αυτή τη φορά, λογοτεχνίας, την « Άννα Καρένινα» του Τολστόι. Η παράσταση ανέβηκε σε σκηνοθεσία Πετρου Ζούλια, στο Εθνικό Θέατρο και ο Μάξιμος, με αφορμή το ρόλο του και το έργο, μας μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια, για όλα! Για  τον ρόλο του, τις δυσκολίες της υποκριτικής, το μεγάλο στοίχημα του να είσαι ηθοποιός και, παράλληλα, μπαμπάς τριών μικρών κοριτσιών (!), μιλάει για τις... μπαμπαδίστικες αγωνίες του, αλλά και για το τι, τελικά, θα έκανε αν οι κόρες του τού έλεγαν ότι θέλουν να ασχοληθούν κι εκείνες με το... θέατρο!

«Στην θεατρική μεταφορά της Άννας Καρένινα που μόλις ξεκίνησε στο Εθνικό, υποδύομαι τον Κονσταντίν Ντμίτριτς Λέβιν – ή Λέβιν σκέτο, όπως έχει επικρατήσει να τον λέμε μέσα από την ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι ένας χαρακτήρας πολύ αληθινός, πολύ αυτοβιογραφικός, ένας ήρωας βασισμένος πάρα πολύ στον ίδιο τον Τολστόι. Δεν αναφέρεται βέβαια πουθενά, αλλά αν διαβάσεις την βιογραφία του Τολστόι θα καταλάβεις ότι τα κοινά σημεία είναι πάρα πολλά.

Ο Λέβιν, όπως και ο Τολστόι, είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει να βρει την αλήθεια του, μέσα από μία συνεχή αμφισβήτηση. Αμφισβητεί αυτά που ξέρει, αμφισβητεί τις κοινωνικές συμβάσεις, τον καθωσπρεπισμό, τις δομές της τάξης του και θέλει να βρει ποιος πραγματικά είναι και προς τα πού πρέπει να πάει. Είναι ένας πλούσιος γαιοκτήμονας, που θέλει και καταφέρνει, παρά τις αντιξοότητες, να έχει καλές σχέσεις με τους ανθρώπους που δουλεύουν γι' αυτόν. Ονειρεύεται ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο της αριστοκρατίας, ενώ παράλληλα, δεν θέλει να χάσει την θέση του και την μεγάλη περιουσία του. Ανησυχεί για όλα και σε όλα αναζητά την ισορροπία.

Ο Λέβιν και η Άννα συναντιούνται μόνο μία φορά σε ολόκληρη την παράσταση. Εκπροσωπούν, όμως, και οι δύο αυτή ακριβώς την αντιδιαστολή, την αντισυμβατικότητα με τον κόσμο γύρω τους, δύο θέματα πάνω στα οποία είναι πολύ γερά βασισμένο ολόκληρο το μυθιστόρημα.

Η Άννα Καρένινα ζητάει πάρα πολλά από τη ζωή. Αυτός είναι πιστεύω και ο λόγος που την κάνει μία από τις κορυφαίες ηρωϊδες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η ζωή, όμως, δεν της τα δίνει και αυτό στο τέλος την οδηγεί στον θάνατο.

Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άνθρωπο να πάει κόντρα σε αυτά που ξέρει από το κοινωνικό και οικογενειακό του background. Καθόλου εύκολο να πεις ότι τώρα εγώ αφήνω πίσω μου όλα όσα γνώριζα μέχρι σήμερα και πάω να βρω τα δικά μου πατήματα και την δική μου αλήθεια. Η ουσία, όμως, είναι στο να το προσπαθείς και μόνο. 

Νομίζω πως η Μικρά Αγγλία και η Μεγάλη Χίμαιρα, και ελπίζω και η Άννα Καρένινα τώρα, έχουν ένα μεγάλο κοινό προσόν: Μιλάω για τον τρόπο με τον οποίο μεταφέρθηκαν από το βιβλίο στη σκηνή ή τον κινηματογράφο. Έναν τρόπο που κατάφερε να διατηρήσει την απλότητα και την καθαρότητα της αφήγησης, έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί πολύ εύκολα να «συνδεθεί» μ’ αυτό που παρακολουθεί. Εκεί πιστεύω πως οφείλεται και η τόσο μεγάλη ανταπόκριση του κοινού.

Ο κόσμος θέλει να βλέπει ιστορίες με τις οποίες να μπορεί να συγκινηθεί. Δεν εννοώ να κλάψει απαραίτητα. Εννοώ ιστορίες που να του αφηγούνται κάτι με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να το νιώσει. Γιατί, καλώς ή κακώς, ο κόσμος έχει λιγάκι τον φόβο της «κουλτούρας». Και οι δημιουργοί σήμερα, παρασυρμένοι ίσως από το στοίχημα του μετά- μεταμοντερνισμού κάνουν δουλειές εγκλωβισμένες στον πειραματισμό τους και εν τέλει ακαταλαβίστικες από το ευρύ κοινό. Ο άλλος, όμως, θέλει να καταλαβαίνει τι είναι αυτό που προσπαθείς να του πεις.

Και η Μικρά Αγγλία και η Μεγάλη Χίμαιρα, η καθεμιά από την δική της πλευρά, έκαναν τον κόσμο όχι μόνο να τις αγαπήσει, αλλά ουσιαστικά του άνοιξαν την όρεξη για ακόμα περισσότερο θέατρο, για ακόμα περισσότερο κινηματογράφο, για ακόμη περισσότερη Τέχνη.

Αυτός πιστεύω ότι είναι, άλλωστε, ο μεγάλος σκοπός της Τέχνης. Να γίνεται ο τρόπος, η αφορμή, η αιτία για ακόμα μεγαλύτερες αναζητήσεις. Όχι να σε τρομάζει, να σε απωθεί και να σε απομακρύνει.

Συζητάμε αυτή την περίοδο πώς θα τα καταφέρουμε ώστε να συνεχιστεί η Μεγάλη Χίμαιρα και του χρόνου. Το βασικά πρόβλημα είναι ότι ούτε οι άνθρωποι στο θέατρο Πορεία μπορούσαν να φανταστούν την τόσο μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου και την δεύτερη χρονιά. Όλοι περιμέναμε ότι θα πάει καλά άλλον έναν χρόνο κι αυτό θα είναι. Οπότε είχαν κι εκείνοι κανονίσει άλλες παραγωγές. Τώρα θα δούμε πώς θα γίνει. Αλλά, κακά τα ψέματα, τέτοιες παραστάσεις είναι πραγματικά «χρυσωρυχεία» και από καλλιτεχνικής αλλά και από εμπορικής πλευράς και δεν παίρνεις την απόφαση να τις αφήσεις έτσι απλά. Ειδικά σε τέτοιες εποχές, που τα θέατρα έχουν τόσο μεγάλη αγωνία για το αν θα καταφέρουν να τραβήξουν τον κόσμο σε μία παράσταση.

Το να είσαι ηθοποιός και να έχεις από πίσω μία οικογένεια με τρία μικρά παιδιά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Νομίζω ότι πλέον διανύω την αισιόδοξη φάση μου, όμως. Πέρασα ένα στάδιο μεγάλου φόβου, όπου όλα ήταν πολύ μαύρα, από εκεί πήγα σε μία φάση ισορροπίας και τωρα πια είμαι αισιόδοξος. Νομίζω ότι έχουν στρώσει κάπως τα πράγματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι άνετα και χαλαρά. Έχω το ένα μάτι ανοιχτό για το τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Εννοώ, εκτός από την υποκριτική. Απλά αυτή τη στιγμή το να είμαι ηθοποιός και να παίζω στο θέατρο είναι το πρώτο πράγμα που ξέρω να κάνω άμεσα καλά και συνεπώς με αυτό μπορώ να ζήσω πιο εύκολα την οικογένεια μου.

Ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, έχοντας τον φανατισμό της υποκριτικής και της σκηνής. Ακόμα τα έχω. Τώρα όμως, πλέον, έχω και τον φανατισμό του ότι δεν υπάρχει μόνον αυτό.

Ξέροντας πόσο δύσκολο είναι το να είσαι ηθοποιός, εγώ όντας άνδρας, αγχώνομαι στην σκέψη του να μπουν σε αυτή τη δουλειά και οι κόρες μου, γιατί γνωρίζω πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει αυτό το επάγγελμα για μία γυναίκα. Παρόλα αυτά, αν ήθελαν να το κάνουν, δεν θα τις αποθάρρυνα, πάντως σίγουρα θα είχαν από έμενα το λεγόμενο “know how”. Δεν θα προσπαθούσα σε καμία περίπτωση να τις σπρώξω προς τα εκεί, αλλά αν τους αρέσει και το θέλουν θα είμαι, εννοείται, δίπλα τους.

Στο δικό μου το σπίτι τα πράγματα ήταν λιγάκι διαφορετικά. Χάσαμε την μητέρα μου όταν ήμουν μικρός κι έτσι μείναμε τρείς άνδρες στην οικογένεια και ήταν περίεργο γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ένας από όλους πρέπει να αναπτύξει κάπως το μητρικό μοντέλο. Ο πατέρας μου δεν ήταν θετικός στο να γίνω ηθοποιός, την ίδια στιγμή δεν μου απαγόρευσε και να το κάνω. Αλλά, όχι, δεν το ήθελε σίγουρα καθόλου. Ε, και κάποια στιγμή -νωρίς- εγώ σηκώθηκα και είπα «Φεύγω».

Σε έναν γάμο όταν έρθουν τα παιδιά η κατάσταση μπαίνει σε μία εντελώς νέα φάση. Είναι, όμως, προσομοίωση της ίδιας της ζωής, που απλά σε πάει αυτή κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις και πολλά –ακολουθείς. Το πρώτο παιδί είναι αυτό που φέρνει συνήθως και τις περισσότερες αλλαγές. Στο δεύτερο, τα πράγματα ζορίζουν ακόμη περισσότερο, από οικονομικής άποψης, από άποψη ευθυνών, από άποψη χρόνου. Εγώ με τη Νάντια, τη σύζυγο μου, βρήκαμε την ισορροπία μας μετά το τρίτο παιδί. Όσο κι αν τρομάξαμε όταν μάθαμε ότι περιμένουμε και τρίτο, τόσο καλό μας έκανε τελικά στην οικογένεια και τη σχέση μας. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε ένα πολύ καλό σημείο στη ζωή μας.

Όχι, δεν απογοητεύτηκα που το τρίτο δεν ήταν αγοράκι. Δεν ήθελα ιδιαίτερα. Προτιμούσα ακόμα ένα κοριτσάκι (γέλια).

Είναι και οι τρεις τα κοριτσάκια του μπαμπά. Νομίζω ότι είμαι το παιχνίδι τους και παρόλο που δεν μου αρέσει να με βλέπουν στην τηλεόραση, γιατί θεωρώ ότι οι θεματικές που προβάλλονται δεν είναι θεματικές κατάλληλες για παιδιά, αυτές καμιά φορά με βλέπουν λιγάκι στα κρυφά, σε εκπομπές που μπορεί να εμφανιστώ ή σε συνεντεύξεις και μετά έρχονται και μου λένε παιχνιδιάρικα «Μπαμπά, σε είδαμε, είχες πλάκα».

Δυστυχώς δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο και έχω αφήσει πίσω μοιραία πολλά από τα χόμπι και τα ενδιαφέροντα μου. Όταν, όμως, έχω λίγο χρόνο για μένα, για να ξεκουραστώ, θέλω να είμαι με την οικογένεια μου, είναι μία ανάγκη αυτό το πράγμα, γιατί τότε ξαναγίνομαι μπαμπάς. Και η αλήθεια είναι πως, πολλές φορές, μέσα στις δουλειές και το τρέξιμο το ξεχνάω και συχνά νιώθω τύψεις γι' αυτό...

Δελτίο Τύπου παράστασης

Άννα Καρένινα  του Λεβ Τολστόι
ΘΕΑΤΡΟ REX - ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»

Με φόντο το περιβάλλον της αριστοκρατικής Ρωσίας, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις αλλοιώνονται από τις κοινωνικές συμβάσεις, τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία, ο Τολστόι χτίζει την ιστορία της εμβληματικής ηρωίδας του. Η Άννα Καρένινα θα πληρώσει ακριβά το τίμημα του μετεωρισμού της ανάμεσα στο καθήκον προς τον σύζυγό της, Καρένιν, και το πάθος της για τον εραστή της, κόμη Βρόνσκι. Κάθε επιλογή της, αντί να την οδηγεί σε λύση, φαίνεται να την σπρώχνει βαθύτερα στο αδιέξοδο, και το τραγικό της τέλος μοιάζει αναπόφευκτο.

Ο πατριάρχης του ρωσικής λογοτεχνίας Λεβ Τολστόι, στο πιο γνωστό μυθιστόρημά του, φέρνει στην επιφάνεια τον κόσμο των πλαστών σχέσεων και των καταπιεσμένων συναισθημάτων. Ως αυθεντικός εκπρόσωπος αυτής της σχολής, ο Τολστόι δεν αρκείται μόνο στη δημιουργία ενός συναρπαστικού σε πλοκή και γεμάτου ανατροπές έργου, αλλά διεισδύει με την γραφή του στα πιο δύσβατα μονοπάτια της ψυχής και αναδεικνύει τη γοητεία και την περιπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης.

Πρώτη παράσταση: 03/03/2016

Τελευταία παράσταση: 29/05/2016

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση - Διασκευή Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης
Σκηνοθεσία Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά - Κοστούμια Αναστασία Αρσένη
Μουσική Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος
Κίνηση Φώτης Διαμαντόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη Μαριάννα Τουντασάκη
Βοηθός σκηνογράφου Φώτης Μουρτάς
Βοηθός ενδυματολόγου Ελευθερία Πέτροβα

Διανομή:
 Κόμισσα Άννα Αρκάντιεβνα Καρένινα Μαρία Ναυπλιώτου
 Κόμης Αλεξέι Αλεξάντοβιτς Καρένιν Λάζαρος Γεωργακόπουλος
 Κόμισσα Βρόνσκαγια Κωνσταντίνα Τάκαλου
 Καρνέι Αλέξανδρος Μπαλαμώτης
 Ματβέι Δημήτρης Καραμπέτσης
 Ματριόνα Μαριάννα Τουντασάκη
 Πρίγκιπας Στεπάν (Στίβα)Αρκάντιεβιτς Ομπλόνσκι Μελέτης Ηλίας
 Πριγκίπισσα Ντάρια(Ντόλυ)Αλεξάντροβνα Ομπλόνσκι Ευδοκία Ρουμελιώτη
 Πριγκίπισσα Αικατερίνα(Κίττυ)Αλεξάντροβνα Στρερμπάτσκαγια Ευγενία Δημητροπούλου
 Κονσταντίν ( Κόστια ) Ντμίτριτς Λέβιν Μάξιμος Μουμούρης
 Κόμισσα Νόρντστον Ντίνα Αβαγιανού
 Πριγκίπισσα Ελιζαμπέτα( Μπέτσυ )Τβιέρσκαγια,Μάρια Νικολαγεβνα Δήμητρα Σιγάλα
 Τβιέρσι,Γιατρός Μαρίνος Δεσύλλας
 Κόμης Νόρντστον Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
 Κόμης Αλεξέι Κυρίλοβιτς Βρόνσκι Ορφέας Αυγουστίδης
 Νικολάι Ντμίτριτς Λέβιν Γεράσιμος Γεννατάς
 Γεγκόρουσκα, Μιχαήλοβ Θοδωρής Φραντζέσκος
 Κόμης Καρνούνσκι ,Αγόρι Εράνου Γιάννης Αθητάκης
 Ελεγκτής, Ιερέας, Φιόντορ Σταύρος Μερμήγκης
 Κόμισσα Λύντια Ιβάνοβνα Μυρτώ Αλικάκη
 Διπλωμάτης , Πιότρ Αντώνης Χαντζής
 Πριγκίπισσα Σορόκινα, Σεριόζα , Μαμή Γεωργία Μητροπούλου
 Μουζίκος , Ζυλ Λαντό Σπύρος Μπιμπίλας