Θέμης Καραμουρατίδης: «Η αγάπη του κόσμου είναι για μένα ψυχοθεραπεία»

Με το Θέμη γνωριζόμαστε από την εποχή που ήμασταν φοιτητές στα ΜΜΕ στο Πάντειο. Κάπου ανάμεσα στα μαθήματα και τις ατελείωτες συναντήσεις στο πάντα φιλόξενο σπίτι του, ο Θέμης κατάφερε να κάνει αυτό που πάντα ήθελε: να ασχοληθεί με τη μουσική. Ξεκίνησε με δύο τραγούδια στο CD της Δεύτερης ακρόασης της Μικρής Άρκτου του Π.Καρασούλου και μετά απλά «εκτοξεύτηκε».

Από τότε έχει περάσει πάνω από μία δεκαετία και η δημοσιογραφία τον έχει αποχαιρετήσει μάλλον οριστικά αφού ο Θέμης πέτυχε, χάρη στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Κάνει συνεργασίες που πάντα συζητιούνται, κυκλοφορεί εξαιρετικούς δίσκους,  γράφει για το σινεμά (Ουζερί Τσιτσάνης) ή για θεατρικές παραστάσεις και παραμένει πάντα το γελαστό και προσγειωμένο παιδί που γνώρισα πριν από 16 χρόνια.

Με την πρώτη παράσταση της «Βαβέλ» να έχει γίνει αυτό που λέμε (σε απλά ελληνικά) «talk of the town», συναντηθήκαμε με το Θέμη σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες και μιλήσαμε για τα τραγούδια του, την κρίση, τα φοιτητικά του χρόνια και τους… «haters»!

*Συνέντευξη στην Ελβίρα Δρακάκη

Έχει αλλάξει η σχέση σου με τη Νατάσσα και το Γεράσιμο τα τελευταία χρόνια είστε πιο «οικογένεια» όσο περνάει ο καιρός;

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς είναι το χαρακτηριστικό πια, είμαστε οικογένεια. Όπως ακριβώς την οικογένειά σου δεν μπορείς να τη διαλέξεις, μπορεί να ξεμαλλιαστούμε, να βριστούμε, αλλά υπάρχει αυτή η αγάπη που δεν μετακινείται με τίποτα. Στεκόμαστε πιο ώριμοι στους τσακωμούς μας, για αυτό και λύνονται στο λεπτό γιατί συνειδητοποιούμε ποια είναι η πραγματική μας σχέση. Και είμαστε πολύ ειλικρινείς, εγώ νιώθω πιο ειλικρινής μαζί τους από ποτέ, παίρνω αυτό που θέλω από αυτούς και τους λέω ακριβώς τι ζητάω.

Κάποιος που έρχεται να σας δει στα live τι θέλεις να παίρνει μαζί του φεύγοντας;

Θέλω να έχει ένα κέρδος, να βρίσκει κάτι και να παίρνει, χαρά, σκέψη, ένα συναίσθημα δυνατό, ταύτιση, ξεγνοιασιά, μία φυγή από την καθημερινότητά για λίγο, οτιδήποτε έχει ανάγκη, αυτό είναι το ιδανικό. Πάντως θέλω το live να έχει μία συνολική αίσθηση, δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει μία απόχρωση, δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει η απόλυτη απελπισία και η κατάθλιψη, ούτε θεωρώ ότι όλα είναι γελοία και σαχλά γύρω μας και μπορούμε να χορεύουμε καρσιλαμά μέχρι το πρωί. Θέλω να υπάρχουν στιγμές που να μπορεί να σκεφτεί, να μην τον νοιάζει τίποτα, να νιώσει, να σαχλαμαρίσει, να κλάψει, να θυμώσει, να χορέψει «Μέχρι το τέλος», να τσαντιστεί, να πει «δεν μου ανήκει ο εαυτός μου», να καψουρευτεί και να γελάσει, όλα! Και φυσικά θα ήθελα να καταλαβαίνει ποιοι είμαστε. Αν φεύγει κάποιος, έχοντας δει το live, και δεν αντιληφθεί την ταυτότητά μας κάποιος έχει κάνει λάθος ή αυτός ή εμείς.

Στη Νατάσσα και το Γεράσιμο τι αγαπάς περισσότερο;

Στη Νατάσσα αγαπώ πόσο γενναία, τολμηρή κι εκφραστική είναι. Στο Γεράσιμο αγαπώ το ότι πίσω από αυτό το σοφό κύριο, τον ποιητή όπως τον λένε, και τα ουσιαστικά πράγματα που έχει πει, κρύβεται ένα παιδί που έχει διάθεση για παιχνίδι και πείραγμα. Όταν πήγαμε για δουλειά στο Λονδίνο και μετά κάναμε βόλτες και χαζολογούσαμε στο δρόμο ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές της χρονιάς μου.

Ποια ήταν η πιο καλή στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου και ποια η πιο δύσκολη;

Οι ευχάριστες είναι αμέτρητες και, όπως είναι λογικό, οι περισσότερες είναι με τη Νατάσσα και το Γεράσιμο. Η πιο συγκινητική είναι ένα «Εν Λευκώ» που μου αφιέρωσε η Νατάσσα στα γενέθλιά μου πριν δύο χρόνια στο Ηράκλειο. Μου αρέσει πάρα πολύ η Νατάσσα ως τραγουδίστρια, την αγαπάω, είμαι φαν, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τη δω live γιατί είμαι πάνω στη σκηνή. Νομίζω ήταν το ωραιότερο δώρο που μου έχουν κάνει, ήταν ανατριχιαστικό, στάθηκε ακριβώς απέναντί μου και μου τραγουδούσε και είχα την αίσθηση ενός θεατή, ήταν φοβερή στιγμή και ήταν η συγκινητικότερη, γιατί χαρούμενες έχω πολλές, η χαρά μου είναι η Αρβανιτάκη, ο Βασίλης, το θέατρο Πέτρας που είχε 9.000 κόσμο και τραγουδούσαν όλοι τα τραγούδια μας, και άλλα πολλά.
Η πιο δύσκολη ήταν μία κρίση στη σχέση μου με το Γεράσιμο, το 2010, όπου φτάσαμε στην κόψη μεταξύ μας και είπα ή μπρος θα πάμε ή πίσω. Τελικά πήγαμε πολύ μπροστά, τότε όμως ήταν δύσκολα και είχα παραλύσει γιατί ήταν ο μοναδικός μου συνεργάτης ο Γεράσιμος, ήταν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου, από τους καλύτερους μου φίλους. Βέβαια, αυτή η κρίση στηριζόταν στην αγάπη κατά βάθος, ήταν μάλλον που δεν είχαμε βρει μέσα μας τους δρόμους μας. Τότε κώλωσα λίγο και είπα «τι γίνεται;», αλλά τελικά έληξε με τον καλύτερο τρόπο και αρχίσαμε να δουλεύουμε τις «Μέρες στο φωτός».

Τα φοιτητικά σου χρόνια ήταν η περίοδος που είπες «εγώ αυτό θα κάνω»; Σε έχουν επηρεάσει πράγματα από τότε και τι έχει αλλάξει σήμερα;

Η αλήθεια είναι ότι από πάντα ήθελα να κάνω αυτό, σίγουρα πάντως στα φοιτητικά μου χρόνια είχα χρόνο για να γράψω μουσική(γελάει)! Οι βασικές αναφορές μου χτίστηκαν στην εφηβεία και στα φοιτητικά χρόνια γιατί τότε έχεις το χρόνο να ακούσεις, να ψάξεις, ολοκληρώνεσαι κι εσύ, σχηματίζεσαι και σχηματίζεις και αυτά που θες και σου αρέσουν χωρίς επιρροές που μπορεί να είναι του συρμού, αρχίζεις κι έχεις μία προσωπική γνώμη απέναντι σε αυτά που ακούς. Τώρα πια έχω ανοίξει περισσότερο τη διάθεσή μου, δεν ακούω τα πάντα αλλά ακούω πολύ περισσότερο και με πολύ πιο ανοιχτά τα αυτιά μου, μπορεί να με συγκινήσει ένα τραγούδι του ‘30 του Τσιτσάνη, γιατί έκανα και την ταινία, μπορεί να ακούσω κάτι πιο χίπστερ και να βρω συγκλονιστικά πράγματα και άλλα τόσα να βρω στον Αττίκ, σε κάτι παλιό και κλασικό, οπότε εγώ ως ακροατής έχω αλλάξει. Ήταν σίγουρα η πιο ξεκούραστη περίοδος, αν και είχε πολλά δύσκολα σημεία, ψυχολογικά. Στα φοιτητικά μου χρόνια έγινε και η πρώτη μου live εμφάνιση, στη «Στροφή» στην πλατεία Βικτωρίας.

Έγινες γνωστός στα χρόνια της κρίσης. Νομίζεις ότι έπαιξε ρόλο αυτό, το πώς ήταν η εποχή;

Δεν ξέρω αν οφείλεται σε αυτό το ότι πήγαμε καλά, πιστεύω όμως ότι είναι μία περίοδος που σίγουρα ο άλλος δεν δέχεται να τον κοροϊδέψεις, δεν υπάρχει αυτή η ψευδαίσθηση που υπήρχε πριν 15-20 χρόνια, από σένα θέλει την αλήθεια σου, όποια κι αν είναι αυτή και αν θες την απαιτεί, μερικές φορές και λίγο άγαρμπα. Θεωρώ ότι εμείς δεν σταματήσαμε δευτερόλεπτο να είμαστε ειλικρινείς σε αυτό που κάνουμε, δεν υπήρξε ούτε ένα τραγούδι που να μην είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να το κάνουμε και δεν βάλαμε κανένα άλλο παράγοντα εκτός από τη συγκίνησή μας την προσωπική για να το κάνουμε. Αυτό πιστεύω ότι εκτιμήθηκε και πέρασε στον κόσμο γιατί δεν τρώει κουτόχορτο, δεν πάει να σκορπίσει τα λεφτά του και το χρόνο του, είναι απόφαση το να έρθει να δει το live και να δώσει τα χρήματά του. Όλα έχουν γίνει πιο καθαρά, ίσως έχουν πέσει οι μάσκες. Καλλιτεχνικά είναι σίγουρα καλύτερο γιατί κατέβηκαν από το «καράβι» πολλοί που είχαν δει τη μουσική ως βιομηχανία για να πέφτει χρήμα, τώρα έχει γίνει μία βιοτεχνία. Θέλω όμως παράλληλα αυτό να μη μας στερήσει και τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, να μη φτάσουμε να είμαστε μίζεροι ως ακροατές, να διεκδικούμε μία αλήθεια, αλλά να μην γίνουμε κυνικοί.

Ως καλλιτέχνης, πιστεύεις ότι αρκεί το έργο σου για να στέκεσαι απέναντι στον κόσμο ή πρέπει να είσαι πιο πολιτικοποιημένος, πιο ενεργός κοινωνικά;

Προσωπικά, θεωρώ μεγάλη μπαρούφα και μεγάλο φορτίο το ότι χρέωσαν στους καλλιτέχνες ότι οφείλουν να είναι πνευματικοί άνθρωποι. Επειδή έχεις γράψει 5 ωραία τραγούδια δεν νομιμοποιείσαι να έχει βαρύτητα η πολιτική ή κοινωνική σου άποψη. Πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να εκφράζει τη θέση του και την άποψή του ανοιχτά κι έχει σημασία να την εκφράζει και να συμμετέχει ως πολίτης. Είναι άλλο το «είμαι πολίτης και παίρνω θέση στα πράγματα», οφείλω να παίρνω θέση όσο οφείλει και ο διπλανός μου, γιατί η γνώμη όλων μας έχει μία βαρύτητα που έχει ένα κάνει με τον ίδιο τον άνθρωπο ως συνείδηση και όχι ως προς αυτό που παράγει. Ο δημιουργός πολλές φορές βαφτίστηκε πνευματικός άνθρωπος χωρίς να είναι. Εγώ οφείλω να χρησιμοποιήσω το «όπλο» μου, του δημιουργού και του αρκετά επιτυχημένου εμπορικά καλλιτέχνη, για το κοινό καλό και το έχω κάνει και θα το κάνω όποτε χρειαστεί κι έχει νόημα. Αυτή είναι η δική μου συνεισφορά και ίσως και το χρέος που έχω ως άνθρωπος.

Είσαι από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους δημιουργούς της γενιάς σου. Αισθάνεσαι «εδραιωμένος» στο χώρο σου;

Δεν αισθάνομαι καθόλου έτσι κι επειδή έχω δει κι έχω παρακολουθήσει πολλούς καλλιτέχνες κι έχω δει τις πορείες τους πώς ανεβοκατεβαίνουν, έχω μία ψυχραιμία απέναντι στα πράγματα, ξέρω δηλαδή ότι αν αυτή την εποχή αυτό που κάνω αρέσει δεν σημαίνει τίποτα για τα επόμενα 3-5-10-15 χρόνια, οπότε δεν πιστεύω σε καμία εδραίωση. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι μου έχει κάνει καλό, αυτή η αναγνώριση και η αγάπη ήταν για μένα μία ψυχοθεραπεία, πήρα μία επιβεβαίωση που μου έδωσε ένα κουράγιο και μία δύναμη να πιστεύω λίγο παραπάνω σε αυτό που κάνω και πως το κάνω, όχι να πιστεύω παραπάνω από όσο του αξίζει και του αναλογεί, αλλά να μην το απαξιώνω.

Απαντάς και στην επόμενη ερώτηση για το αν αισθάνθηκες ποτέ ότι την «ψώνισες» όταν ήρθε η επιτυχία…

Δεν νομίζω ότι μπορείς να την «ψωνίσεις» αν ζεις τη ζωή που ζούσες πάντα, έχεις τους ανθρώπους και τους φίλους που είχες πάντα κοντά σου. Αν σκέφτεσαι ότι αν ξεφύγεις ένα μήνα δεν θα έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου ή το ρεύμα σου, δεν μπορείς να πεις ότι είμαι κάποιος, είναι αστείο δηλαδή, σε προσγειώνει η επαφή με την καθημερινότητα.

Ένα τραγούδι σου που δεν έχει γίνει τόσο γνωστό αλλά εσύ το αγαπάς ιδιαίτερα;

Το «Σε αυτόν τον κόσμο». Ήταν στις «Μέρες του φωτός» και είχε να συναγωνιστεί τραγούδια που έκαναν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, δεν είχε τον αντίστοιχο χώρο στα ραδιόφωνα. Είναι κάποια τραγούδια που δεν τα αγαπούν όλοι το ίδιο, είναι ίσως πιο προσωπικά, πιο εσωτερικά.

Όσο σας έχει αγαπήσει πολύς κόσμος, υπάρχουν και οι haters. Έχεις να απαντήσεις κάτι σε αυτό;

Εμένα μου έχει κάνει καλό εν τέλει αυτό, γιατί στην αρχή το έπαιρνα πάρα πολύ βαριά επειδή ήθελα να με αγαπούν όλοι, να είμαι αποδεκτός από όλους. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα το γεγονός ότι ο άλλος δεν μπορεί να δει ούτε ένα μικρό κομματάκι από αυτό που είσαι και το θεωρεί από ψεύτικό μέχρι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.  Ακόμη δεν έχω συμβιβαστεί ωστόσο με την αδικία των haters, γιατί μερικές φορές γράφονται ανακρίβειες και αδικίες αλλά ακόμα και αυτό έχω μάθει να το ξεπερνάω.  Τώρα πια το αντιμετωπίζω πολύ πιο ήρεμα και αναγνωρίζω το δικαίωμά τους να κάνουν λάθος (γελάει).

Τι άλλο ετοιμάζεις εκτός από τη «Βαβέλ 2»;

Έχουμε στα σκαριά μία δουλειά με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος γιατί ο Βασίλης είναι για όλους μας θρύλος, νομίζω ότι οι έφηβοι από το 1985-90 και μετά έχουν ζήσει με Βασίλη, έχουν πάρει κάτι από αυτόν έστω και ξώφαλτσα. Είναι τεράστιος τραγουδιστής, πολύ ανοιχτός και ευχάριστος άνθρωπος, έχει μία παιδικότητα και μία διάθεση για τα πράγματα που σε κάνει να ξεχνάς ότι είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και με τον Οδυσσέα Ιωάννου, που έκανε το καλλιτεχνικό «προξενιό», κάνουμε κάτι που ο καθένας μας θα προσθέσει κάτι καινούριο στον εαυτό του. Αν όλα πάνε καλά, θα βγει ο δίσκος με 10-12 τραγούδια την άνοιξη.

Γιατί να έρθει κάποιος στο Estate; Τι διαφορετικό θα έχει αυτή η «Βαβέλ»;

Γιατί αυτή είναι η ολοκληρωμένη πρόταση της Βαβέλ, είμαστε πλέον πιο συνειδητοποιημένοι. Οι προηγούμενες παραστάσεις έγιναν με απίστευτη ταχύτητα και δεν είχε προλάβει να «κάτσει» που λέμε ο δίσκος μέσα μας και να τον αντιληφθούμε,  γιατί ταυτόχρονα έβγαιναν ηχογραφήσεις, πρόβες και live οπότε ήταν πιο αυθόρμητο, πιο παρορμητικό σαν επιλογή. Τώρα κι εμείς οι ίδιοι έχουμε ακούσει το δίσκο, τον έχουμε καταλάβει και τον έχουμε αγαπήσει ακόμα πιο πολύ. Ενορχηστρωτικά έχουμε δώσει βάση στα βαλκανικά στοιχεία της Βαβέλ κι ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος στηρίζεται σε αυτό. Πιστεύω ότι κάποιος που είδε τη «Βαβέλ 1» σίγουρα έχει να δει πολλά διαφορετικά πράγματα.

INFO

Νατάσσα Μποφίλιου
Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος
"Βαβέλ 2", στο Estate Ανδρονίκου 3-5 & Πειραιώς, Αθήνα (έναντι εισόδου Μουσείου Μπενάκη)
Έναρξη: Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016, Πληροφορίες / Κρατήσεις: 210-3469154
Παραστάσεις: 16-17, 23-24, 30 Δεκεμβρίου | 6-7, 13-14 Ιανουαρίου

Μουσικοί:
Θέμης Καραμουρατίδης (πιάνο, ενορχηστρώσεις)
Άρης Ζέρβας (τσέλο, βοηθός ενορχηστρωτή)
Γιάννης Δημητριάδης (πλήκτρα, ακορντεόν)
Γιώργος Μπουλντής (μπάσο ηλεκτρικό και κοντραμπάσο)
Μανώλης Γιαννίκιος (τύμπανα)
Βαγγέλης Κατσαρέλης (τρομπέτα)
Γιώργος Κάστανος (κλαρινέτο-σαξόφωνο)
Nίκος Μέρμηγκας (λαούτο, λάφτα, μπουζούκι, μαντολίνο)

Επιμέλεια προγράμματος:  Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Ενορχηστρώσεις: Θέμης Καραμουρατίδης

Σκηνοθεσία: Άγγελος Τριανταφύλλου

Σκηνογραφία: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Βοηθός ενορχήστρωση: Άρης Ζέρβας

Ακουστικός σχεδιασμός: Γιάννης Παξεβάνης & Βασίλης Μιχαηλίδης

Σχεδιασμός και εκτέλεση φωτισμών: Αλέξανδρος Προδρόμου

Ηχολήπτες: Γιάννης Παξεβάνης – Αντώνης Ζαχόπουλος