Μόνικα: «Με τη Στάλα ήθελα να πάω κόντρα σ’ αυτό που συμβαίνει»!

Μας κερνάει τραγούδια και μοχίτο, μας λέει ιστορίες, μας «παίζει» κομμάτια από την καινούργια της δουλειά, μας λέει για την κολλητή της, για ένα…ναυάγιο, για τη Σέριφο και τη Τζιά, για τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, για το αγαπημένο της "Secret in the dark”, για τον ελληνόφωνο δίσκο που ετοιμάζει (και θα βγει τον Δεκέμβριο), για τον αγγλόφωνο που θα βγει το Πάσχα του 2018, για τον Lee Fields, τον Benneck, τον Homer, το Mπρούκλιν και το Άστρος Κυνουρίας!

Από τον Χάρη Συμβουλίδη

Νέα Υόρκη

«Έχω μια κολλητή, με την οποία μεγαλώσαμε μαζί. Καθώς όμως είναι μισή Αμερικανίδα/μισή Ελληνίδα, με το που τελείωσε το New York College πήγε στη Νέα Υόρκη –εκεί είναι άλλωστε η οικογένειά της. Είχα λοιπόν να τη συναντήσω 3 χρόνια, οπότε εκμεταλλεύτηκα ένα κενό και πήγα να τη δω, το 2012. Έμεινα 15 μέρες στη Νέα Υόρκη: έπαθα ένα σοκ με την πόλη, τα έβλεπα όλα και λίγο σαν ταινία, αλλά δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν βρέθηκα εκεί για να κάνω δίσκο.

Ενώ είχα ήδη μία εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, ήρθε ο Δημήτρης ο Λιλής. “Πάμε σε στούντιο!”, μου είπε ενθουσιασμένος, πάμε να δούμε πού γράφτηκε ο δίσκος των Florence & The Machine. Εγώ βρισκόμουν σε διαφορετική φάση, δεν ήθελα να τρέχω, όμως ο Δημήτρης με παρέσυρε  (λαμπάδα πρέπει να του ανάψω!).  

Ένας λοιπόν από τους προορισμούς μας ήταν και τα Dunham Studios, στο Williamsburg του Μπρούκλιν. Πήγαμε! Αλλά ήταν αργία… Καθόμασταν έτσι έξω από ένα σάπιο κτίριο, με 40 βαθμούς θερμοκρασία και σκουπίδια τριγύρω, και κοιτάζαμε. Σε κάποια φάση ανοίγει μια πόρτα γκαράζ, βγαίνει ο Thomas Brenneck (κιθαρίστας για ένα διάστημα στους Sharon Jones & The Dap-Kings) και μας ρωτάει: “are you the Greeks;”».
 

Ο Brenneck, o Homer κι εγώ

«Καθώς ήταν αργία, ο Brenneck απλά… άραζε στα στούντιο παρέα με τον Homer Steinweiss (τον ντράμερ των Dap-Kings). Ανεβήκαμε κι εμείς πάνω, συστηθήκαμε, ο Δημήτρης τους είπε ότι είμαι κι εγώ μουσικός και μου λένε: “δεν μάς βάζεις κάτι ν' ακούσουμε; Έχεις demo;”. Demo υπήρχαν, χάρη στις μέρες εκείνες που απλά αράζω στο σπίτι μου και γράφω –έτσι σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς να σκέφτομαι στοχευμένα αν και με ποιον θέλω να μοιραστώ τη μουσική μου. Τους βάζω λοιπόν ένα και άρχισαν αμέσως να με ρωτούν διάφορα πράγματα• εσύ παίζεις εδώ; Εσύ τραγουδάς εδώ; Τι λένε οι στίχοι; Τους παίζω κι ένα ακόμα, ήταν φανερό πως δημιουργήθηκε μια χημεία. Και μετά από ένα τρίτο με ρωτούν: “θες να βγάλουμε έναν δίσκο μαζί;”. Εννοείται πως ήθελα! Ανταλλάξαμε έτσι τηλέφωνα και είπαμε να τα πούμε μέσα στο καλοκαίρι, ώστε να έχω να τους φέρω μερικά κομμάτια έτοιμα.

Κρατήσαμε επαφή το καλοκαίρι, αλλά τον Σεπτέμβριο… ναυάγησα!  Όντως! Το φουσκωτό μας έπιασε φωτιά έξω από τη Σέριφο και.. πολλή περιπέτεια. Μέχρι που αναγκαστήκαμε να κολυμπήσουμε  για ώρες, δίχως σωσίβια, μέχρι την Τζιά..

Μετά απ’ αυτό ακυρώθηκαν όλα. Ζήτησα συγγνώμη, τους εξήγησα και.. τον Γενάρη του ‘13, μετά από μια  παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών,  ξυπνάω και λέω: “θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη να κάνω μουσική. Και να βρω εκείνους τους τύπους, γιατί με εμπνέουν”». 

Η περιπέτεια και το Secret in the dark

«Στη Νέα Υόρκη, αγοράζω ποδήλατο την πρώτη κιόλας μέρα και προσπαθώ να ολοκληρώσω τα demo μου με ό,τι έμπνευση μου παρείχε η πόλη, πάντα σε συνδυασμό με τις ελληνικές μου καταβολές. Κλείνοντας έναν μήνα στέλνω μήνυμα στον Thomas Brenneck, ότι έχω έτοιμα τα demo, αλλά εκείνος μου απαντάει πως δεν μπορεί, γιατί θα έφευγε την επομένη για περιοδεία και θα γύρναγε σε έναν μήνα! 

Απογοήτευση... Κι ενώ ένα βράδυ είμαστε με τον Λιλή στο Λος Άντζελες, σε ένα λάιβ στο θρυλικό Trobadour όπου έπαιζε ο Lee Fields, μου λέει ο Δημήτρης πως ο μπασίστας του –ο Nick Movshon– είναι πολύ φίλος με τον Brenneck. Πάω λοιπόν, του μιλάω, του εξηγώ την κατάσταση κι εκείνος μου δίνει το τηλέφωνο του Homer Steinweiss!

Με το που γυρίζω στη Νέα Υόρκη του τηλεφωνώ: “σε παρακαλώ, η πτήση μου για Ελλάδα είναι την Πέμπτη, θες να βρεθούμε την Τετάρτη ν' ακούσεις τα demo κι αν σ' αρέσουν να κάνουμε εκείνον τον δίσκο που λέγαμε;”. “Τετάρτη δεν μπορώ, μου απαντά, αν θες Πέμπτη πρωί...”

Η πτήση μου έφευγε 6 το απόγευμα, οπότε 11 το πρωί βρισκόμουν στα Dunham. Ακούμε τα demo , μου βάζει κι εκείνος ένα ορχηστρικό, του φτιάχνω κι εγώ μια φωνή επί τόπου καθισμένη στο πιάνο, «θα βγάλουμε δισκάρα!» μου λέει. 

Τελικά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις που φέρνουν τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μας.

Δεν έχει να κάνει ούτε με τα credits, ούτε με τίποτα τέτοιο. Δεν είχε σημασία δηλαδή για αυτόν ποια ήμουν, ούτε για εμένα που είχε παίξει με τον Paul McCartney και είχε τόσες διακρίσεις. Όλα συνέβησαν γιατί ανάμεσα μας από την πρώτη στιγμή υπήρξε χημεία.

Κρατήσαμε επικοινωνία με τον Homer, κι ενώ καλοκαίριαζε αποφάσισε και ήρθε στο εξοχικό μου, στο Αστρος. Έμεινε 10 μέρες. Κάναμε μπάνια, παίζαμε πινγκ-πονγκ, πηγαίναμε στο Ναύπλιο, όμως βγάλαμε και πολλή δουλειά, παράλληλα. 

“Με το που έρχεσαι στη Νέα Υόρκη”, μου είπε φεύγοντας, “κάνουμε το άλμπουμ”.

Πράγματι, με το που προσγειώθηκα, πήγα στο στούντιο και φτιάξαμε το Secret In The Dark».  
 

Η σημασία να δουλεύεις αναλογικά

«Σε αναγκάζει να γίνεσαι καλύτερος, γιατί δεν έχεις παρά ένα take. Ασφαλώς και μπορείς μετά να τα περάσεις όλα από τον υπολογιστή, όμως ο Homer και ο κύκλος αυτός δεν δουλεύουν έτσι. Τα γράψαμε λοιπόν όλα λάιβ –και τη φωνή μου. Μόνο τα έγχορδα προστέθηκαν μετά από πάνω. Σε εμπνέουν όμως κι εσένα έτσι. Εγώ ας πούμε συγκλονίστηκα που είχαν διαβάσει τόσο καλά τη μουσική και τα κομμάτια ήδη από το demo: μπήκαν απλά και έπαιξαν

Δεν σου κρύβω ότι είχα και τις ανασφάλειές μου πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη, π.χ. με την προφορά μου. Όμως τα παιδιά δεν ήθελαν να αλλάξω τίποτα. “Αυτή είσαι”, μου έλεγαν, “έτσι τραγουδάς, σημασία έχει η έκφραση, όχι η προφορά”. Κι ήταν πολύ σημαντικό αυτό, ότι δεν υπάρχει «σωστό» στη μουσική• σωστή είναι μόνο η έκφραση».

Με το Secret In The Dark η Μόνικα επιχείρησε τη φυγή προς τα εμπρός που χρωστούσε στον εαυτό της. Βγάζοντας  αναπάντεχα συναισθήματα μέσα από τραγούδια με πολλά διαφορετικά στυλ και σε κάνει να νοιώθεις ανυπομονησία να την ακούσεις  στο Ηρώδειο να και παίζοντας με πολύ  ιδιαίτερους μουσικούς τις συγκινητικές, alternative μουσικές της.

Η «Στάλα» και τα μελλοντικά σχέδια

Το καλοκαίρι του 2017 έφερε μια νέα δισκογραφική συνεργασία με την Panik Oxygen, αλλά και ένα ελληνόφωνο τραγούδι με τον τίτλο "Στάλα", που σήκωσε μεγάλες συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς άλλοι το υποδέχτηκαν θετικά κι άλλοι το κατέκριναν με σφοδρότητα. Μιλώντας στον Pepper, η Μόνικα δέχτηκε τις συγκρίσεις με τα τραγούδια της Αλίκης Βουγιουκλάκη και τόνισε τη θετικότητα που έβγαζε εκείνη η εποχή λέγοντας ότι αυτός ακριβώς ήταν και ο δικός της στόχος με τη "Στάλα": «Αυτό ήθελα με τη «Στάλα», να πάω κόντρα σε αυτό που συμβαίνει, να καταπολεμήσω τη μιζέρια, να βγάλω μια θετικότητα, να τα δούμε όλα πιο χαλαρά, χωρίς όμως να θέλω να κοροϊδέψω. Ήταν κάτι πολύ ειλικρινές και πολύ αληθινό». Όσο για τις αρνητικές αντιδράσεις; Κάπως την τρόμαξαν, είπε, κι έτσι ένα ζεϊμπέκικο που πρόκειται να έχει ο νέος της δίσκος, ίσως τελικά δεν το πει η ίδια. Ο ελληνόφωνος αυτός δίσκος θα έρθει τον Δεκέμβριο, σχεδιάζει δε κι έναν αγγλόφωνο, που αναμένεται να βγει το Πάσχα του 2018.

*Πρώτη δημοσίευση: avopolis.gr