Ευγενία Δημητροπούλου: «Επέλεξα να γίνω ηθοποιός για να νιώθω ελεύθερη!»

Την πρωτοείδα στον κινηματογράφο, στις (υπέροχες) Νύφες του Παντελή Βούλγαρη, και με μαγνήτισε. Ρώτησα γι αυτό το πανέμορφο κορίτσι, κι έμαθα. T’όνομα της Ευγενία Δημητροπούλου. Ήρθε απ’ τη Λαμία στην Αθήνα όταν μπήκε στη Νομική. Την κέρδισε, όμως, η υποκριτική. Ένα κορίτσι φωτεινό, χαμογελαστό, γεμάτο πάθος και θετική ενέργεια. Την είδα, λίγο αργότερα, στην τηλεόραση, στο (μαγικό) Νησί. Ήταν η Άννα που έσπερνε θύελλες. Απ’ το Νησί την έμαθαν όλοι. Όμως εκείνη λατρεύει το θέατρο. Παίζει Πιραντέλο, Σαίξπηρ, Χωμενίδη, Ξενόπουλο, Παπαδιαμάντη. Μαγεύει με την εικόνα και την ερμηνεία της.

Φέτος ερμηνεύει δυο  διαφορετικές ηρωίδες. Στη «Στέλλα Βιολάντη» και στις «Γυναίκες του Παπαδιαμάντη». Μέχρι πριν ένα μήνα πρωταγωνιστούσε και στη "Νίκη". Πώς γίνεται; Πώς προλαβαίνει; “Απλά, η «Νίκη» ολοκλήρωσε τον κύκλο της, η «Στέλλα» παίζεται Δευτερότριτα και «Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη» ανέβηκαν πριν,  περίπου, ένα μήνα»

Μιλάει ήρεμα και χαμογελαστά. Είναι αφοπλιστικά όμορφη και φωτεινή. Απλή και απόλυτη.
 

Από την Άννα (Νησί) στη Μαριάννα (Ρόζα της Σμύρνης), από την Φρίντα (Ερρίκος Δ!) στην Οφηλία (Αμλετ) ,από τη Νίκη (Νίκη) στη Στέλλα (Στέλλα Βιολάντη), κι από τη Στέλλα στην ηρωίδα του Παπαδιαμάντη: Πόσο μακρύ, πόσο αντιφατικό, πόσο απρόβλεπτο, πόσο επίπονο, πόσο "δικό σου" ήταν το ταξίδι στις ηρωίδες που υποδύθηκες;

Το σίγουρο είναι πως είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι. Χρωστώ ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκαν αυτούς τους ρόλους και που συνεργαστήκαμε δημιουργικά και όμορφα. Το ταξίδι αυτό διαρκεί κάτι περισσότερο από δέκα χρόνια και έχει δύσκολες και όμορφες στιγμές, πολλή προσπάθεια, πάρα πολλές πρόβες και πολλή δουλειά. Στους ρόλους βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας ή και όχι και σίγουρα βάζουμε την ψυχή μας και τον εαυτό μας σε αυτούς.

Τα κορίτσια αυτά τα έχω αγαπήσει, κατανοήσει και τα έχω στην καρδιά μου.

Τι σ' έφερε κοντά στην Άννα, τι σε φόβισε στην Οφηλία, τι αγάπησες στη Νίκη, σε τι ταυτίστηκες με τη Στέλλα;

Κάθε ρόλος, κάθε συνεργασία, κάθε παράσταση είναι μια νέα περιπέτεια. Μιλώντας για τους ρόλους που παίζω αυτή την περίοδο μπορώ να πω πως στη Νίκη θαυμάζω την απόφαση της να ακολουθήσει το φως και τον έρωτα της κόντρα στα θέλω της οικογένειας και στην Στέλλα Βιολάντη τον δυναμισμό και την ελεύθερη σκέψη της.

Οι ηρωίδες σου, είναι μπροστά απ' την εποχή τους. Εσύ πόσο ενταγμένη αισθάνεσαι στην εποχή που ζεις , πόσο συμφιλιωμένη μαζί της; Έχεις ποτέ σκεφτεί (ονειρευτεί) να ζούσες σε μια άλλη εποχή;

Νομίζω πως είμαι αρκετά ενταγμένη στην εποχή και μου αρέσει να την παρακολουθώ και ακολουθώ σε επίπεδο επιστήμης και τεχνολογίας. Από την άλλη παραμένω ρετρό σε κάποια πράγματα χωρίς να έχω παρελθοντολαγνεία. Απλώς αγαπώ να βλέπω ταινίες εποχής και να διαβάζω βιβλία σε φυσική μορφή.

Κάτι που σίγουρα απολαμβάνω είναι πως μου έχον δοθεί ευκαιρίες να υποδυθώ και να ζήσω μέσα από ρόλους σε άλλες εποχές!

Τι κρατάς από μια παράσταση όταν τελειώνει: τις πρόβες, το χειροκρότημα, τις ώρες στη σκηνή;

Όσο παιζεται η παράσταση νιώθω πως είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται. Όταν αυτή ολοκληρωθεί σκέφτομαι πολυ τι πήγε καλά και τι όχι, κρατάω ομορφες στιμγμές και επεξεργαζομαι τις δυκολίες. 

Κάνεις πάντα αυτό που έχεις βάλει στόχο; Τι μπορεί να σε κρατήσει πίσω;

Νομίζω πως δεν βάζω ιδιαίτερα μακροπρόθεσμους στόχους. Εξάλλου η δουλειά μου σε αυτή τη φάση διαμορφώνεται και από τους στόχους που βάζουν σκηνοθέτες και παραγωγοί. Όταν βιώνω ματαίωση την βιώνω άσχημα αλλά η δουλειά αυτή μου διδάσκει πως η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Πάντως δεν έχω δειλιάσει ή φοβηθεί να παλέψω για κάτι που πιστεύω πολύ.

Αν κάποιος σε γνωρίσει ως "Στέλλα" και μετά βγει για ποτό με την Ευγενία, πόσο αλλιώτικη θα βρει την μία από την άλλη;

Νομίζω πολύ. Συνήθως μου λένε πως ενώ στη ζωή μου είμαι ήρεμη, στην σκηνή είμαι το αντίθετο. Νομίζω πως για αυτό επέλεξα να γίνω ηθοποιός. Γιατί εκεί νιώθω ελεύθερη.

Η Αθήνα, η πόλη που ζεις μετά τα 18 σου χρόνια, σε τρομάζει, σε γοητεύει, σε εκπλήσσει, σε προκαλεί, είναι φίλη σου;

Την αγαπώ πολύ αυτήν την πόλη. Και μου αρέσουν γειτονιές της, το κέντρο της, η ποικιλία, το «πολύχρωμο» της. Την Αθήνα την αγαπώ, περνάω όμορφα εδώ. Νιώθω τυχερή πώς μπορώ να κάνω έναν περίπατο από την Ακρόπολη ως το Θησείο όποτε το έχω ανάγκη και να βρεθώ σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της γης.

Ο σύντροφος σου (ο Άλκις Κούρκουλος) είναι ο μεγάλος σου έρωτας; Αυτός που περίμενες από κοριτσάκι, ο δικός σου πρίγκιπας; Αν ναι, ποια είναι τα στοιχεία που τον κάνουν να είναι όλα αυτά; Αν όχι, τι θα ήθελες να αλλάξει για να... γίνει;

Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω σε τόσο προσωπικές ερωτήσεις. Σας ευχαριστώ.
 

Εχεις ήρωες; Παραμυθένιους; Αληθινούς; Ποιοι είναι;

Έχω ήρωες ναι. Και τους έχω ανάγκη στην καθημερινότητα μου. Είναι οι γονείς μου, ο Αστερίξ και κάποιοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει που βοηθούν απλόχερα, ανιδιοτελώς και με αγάπη.

Διάλεξε πέντε λέξεις που περιγράφουν τον εαυτό σου

Μμ, δεν είμαι πολύ καλή σε αυτό.. ίσως: επίμονη, ρομαντική, πεισματάρα έως ξεροκέφαλη, ανυπόμονη και εργασιομανής.

Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις την ευτυχία, με ποιές λέξεις, φράσεις, χρώματα θα την περιέγραφες;

Δεν μπορώ να ορίσω χρόνο ή τόπο. Πάντως θα είχε γλυκό φως, θα μύριζε βανίλια και λεβάντα και θα ήταν όμορφα και ζεστά.

Ποιο είναι το πιο εξωφρενικό πράγμα που έχεις κάνει για τον έρωτα σου;

Κάτι που αν ομολογηθεί θα χάσει την ομορφιά του.

Η επόμενη μέρα, Ευγενία, που σε βρίσκει: Σε ποια παράσταση, σε ποιο ρόλο, σε ποια αγκαλιά, σε ποιο στέκι, σε ποια πόλη, σε ποια γειτονιά, με ποιους φίλους;

Δεν θα έλεγα "η επόμενη μέρα", θα προτιμούσα να πω για την  "παράλληλη μέρα", που  με βρίσκει στην παράσταση «Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη» του Πέτρου Ζούλια στο θέατρο Χώρα, στην αγαπημένη μου Πλατεία Βαρνάβα να πίνω έναν ωραίο καφέ και να τα λέω με φίλους, να τους ακούω και να με ακούνε ανάμεσα από ωραίες μουσικές.