Μαρία Κίτσου «Ο έρωτας πρέπει να έχει υγεία μέσα του»

Είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, η απόλυτα επιτυχημένη «ανακάλυψη» του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, βραβευμένη με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη και συμμετοχές σε σπουδαία έργα. Η Μαρία Κίτσου ανήκει στην κατηγορία των ηθοποιών που δίνουν ελπίδα στο μέλλον της τέχνης στην Ελλάδα. Εξαιρετικά ταλαντούχα, ειλικρινής, ώριμη και συγχρόνως χαρούμενη και πληθωρική σαν ένα παιδί, δεν αρνήθηκε να απαντήσει σε καμία από τις ερωτήσεις μας.

Η στιγμή που την πετυχαίνουμε είναι, άλλωστε, πολύ καλή για εκείνη, αφού πρωταγωνιστεί στο Τερέζ Ρακέν του Ζολά, σε διασκευή της Λίλλυς Μελεμέ, κάτι που ήθελε να κάνει από καιρό.
Το σκοτεινό αυτό μυθιστόρημα είναι μία επιστημονική ανάλυση της ανθρώπινης λειτουργίας -όπως ο ίδιος ο συγγραφέας το χαρακτήρισε. Δημοσιεύτηκε το 1867 και χάραξε την πορεία της λογοτεχνίας δίνοντας αργότερα και αρκετά αριστουργήματα, που απασχόλησαν κοινό και κριτικούς. Στην ιστορία του Ζολά, βασίστηκαν πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές: Από την «βωβή» Τερέζ Ρακέν του Ζακ Φέηντερ, την ταινία “InSecret” του Τσάρλυ Στράτον, με την βραβευμένη με 2 Όσκαρ, Τζέσικα Λανγκ ως και την κορεάτικη “Δίψα” του Παρκ Τσαν Γουκ. σε τοίχους που στάζουν απ’ την υγρασία, εγκλωβισμένη σε μια ασφυκτική καθημερινότητα, η Τερέζ μεγαλώνει με τον ασθενικό Καμίγ, σύζυγο και ξάδερφό της, και την υπερπροστατευτική θεία της, κυρία Ρακέν. Ο χρόνος κυλά και εκείνη βυθίζεται σε μία ανυπόφορη στασιμότητα μέσα στον παγερό “οικογενειακό τάφο”, που είναι αναγκασμένη να ζει

Το έργο διαδραματίζεται στην Γαλλία του 19ου αιώνα.Η Τερέζ ζει σ' ενα ασφυκτικό περιβάλλον με έναν ασθενικό σύζυγο και την εξουσιαστική μητέρα του
 Η απρόσμενη γνωριμία της Τερέζ με τον Λοράν, παιδικό φίλο του συζύγου της, ξυπνάει ακαριαία το πάθος μέσα στην σκοτεινή άβυσσο των ματιών της. Παραδίδεται στην αιματώδη ιδιοσυγκρασία του στιβαρού άντρα και η ακόρεστη λαχτάρα της για ζωή γίνεται παραφορά. Η παρουσία του κυριεύει τους νευρώνες της, λυγίζοντας και υπερνικώντας κάθε δισταγμό προς την απαγορευμένη έλξη του.
Τα ζωώδη ένστικτα απελευθερώνονται. Γεννούν ένα εφιαλτικό παιχνίδι απόλυτης ηδονής και οδύνης. Ο εραστής προσφέρει το αίμα του και η ερωμένη τα νεύρα της. Οι δυο τους προκαλούν την πιο επικίνδυνη χημική ένωση, που ρυθμίζει τον μηχανισμό της ύπαρξής τους. Τα όνειρα γίνονται μια εφιαλτική πραγματικότητα. Το κορίτσι που ανατράφηκε για να δίνει φάρμακα, τώρα θα εθιστεί στον κίνδυνο και την ωμότητα…

-Δε ξέρω γιατί, αλλά διαβάζοντας την πλοκή του έργου, για κάποιο λόγο το μυαλό μου πήγε αμέσως στους Έλληνες της κρίσης. Κλεισμένοι -αρκετοί- σε σπίτια και περιβάλλοντα που δεν τους ταιριάζουν, συνυπάρχουν αναγκαστικά με ανθρώπους και κάτω από συνθήκες που μόνο χαρά δεν τους δίνουν… Εγκλωβισμένοι σε μια ασφυκτική καθημερινότητα…

«Προσωπικά, θα έλεγα ότι το έργο δεν αφορά αποκλειστικά στην Ελλάδα της κρίσης. Αφορά, σε κάθε χώρα που βρίσκεται σε κρίση αξιών, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικών αντιλήψεων που είναι καθιερωμένες και περασμένες  και στο συλλογικό ασυνείδητο και στο υποσυνείδητο του καθενός, εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Το μοτίβο βέβαια της καταπιεσμένης γυναίκας, η οποία στερείται όλων των ελευθεριών και των δικαιωμάτων της και για την οποία αποφασίζουν οι άλλοι, χωρίς να υπολογίζουν τις επιθυμίες της, τα θέλω της στη ζωή, το μοτίβο λοιπόν αυτό, υπάρχει δυστυχώς έντονο ακόμα και στην εποχή μας. Υποτίθεται ότι είναι μία εποχή που έχει προχωρήσει, είναι μία εποχή που τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα. Δυστυχώς όμως, όχι παντού, όχι σε όλες τις χώρες. Θα μιλήσω για την Ανατολή, γιατί  δυστυχώς είναι το πιο φανερό. Στις ανατολικές κοινωνίες, δυστυχώς δεν ισχύουν αυτά που ισχύουν στη Δύση. Όχι ότι και στη Δύση είναι αυτονόητα -ειδικά στην επαρχία, αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα- αφού πολλές γυναίκες είναι καταπιεσμένες και καταδικασμένες σε μία ζωή αβίωτη, σε μία ζωή που δεν είναι δική τους, σε μία ζωή την οποία έχουν αποφασίσει άλλοι για αυτούς. Αυτό λοιπόν το θέμα, το οποίο είναι ένα από τα θέματα που θίγει και το έργο μας, δυστυχώς είναι και επίκαιρο και καθημερινό και μπορεί να συμβαίνει και στη διπλανή πόρτα».

-Μια γυναίκα που στερείται την αγάπη, πόσο εύκολο θύμα γίνεται του πρώτου τυχόντα που της δίνει σημασία;

«Μια γυναίκα που στερείται την αγάπη... ένας οποιοσδήποτε που στερείται την αγάπη νομίζω. Κι αν από τη φύση του, απ' τον χαρακτήρα του, δεν έχει κάποιες σταθερές, νομίζω ότι πολύ πολύ εύκολα μπορεί να γίνει θύμα καταστάσεων και ανθρώπων. Ο πρώτος τυχών, μπορεί να είναι ακόμα και μέσα στην οικογένεια σου, ας μη γελιόμαστε, έτσι; Ακόμα και οι ίδιοι σου οι γονείς, τα ίδια σου τα αδέλφια, το ίδιο σου το σόι μπορεί να γίνει ο ‘’κάθε τυχών’’ που θα σε εκμεταλλευτεί. Το μεγάλο ζητούμενο είναι το πώς μπορούμε να αποτρέψουμε τέτοια συμβάντα, γιατί καλώς ή κακώς, γεννιόμαστε όπως γεννιόμαστε, έχουμε σίγουρα κάποια ένστικτα και κάποιες καταβολές και κάποια γονίδια. Το δεύτερο σημείο αναφοράς μας, είναι η ίδια μας η οικογένεια.  Και σε αυτό μπορεί όμως να αποτύχουμε, και εκεί μπορεί να είμαστε άτυχοι. Ο τρίτος παράγοντας είναι το περιβάλλον μας, το σχολείο, οι κοινωνικές επαφές, ο,τιδήποτε.
Πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι στην κατάσταση του θύματος. Και κανείς δεν ξέρει πως είναι να είσαι στη θέση  ενός τέτοιου ανθρώπου αν δεν το έχει ζήσει... Γι’ αυτό πρέπει να μιλάμε και να ζητάμε βοήθεια για ό,τι μας συμβαίνει. Ακόμα και για τα πιο αυτονόητα πράγματα. Και να προσπαθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε σαν αγάπη, ό,τι δεν είναι αγάπη, γιατί απλώς έτσι μας είπαν ότι είναι η αγάπη. Αυτό βέβαια σου λέω, είναι πάρα πολύ δύσκολο και ελπίζω ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα μιλάνε γι αυτά που περνούν. Άλλωστε ιδρύονται τόσοι πολλοί οργανισμοί για τη βία, για την καταπίεση, για όλα αυτά. Και ελπίζω οι συλλογικές αυτές προσπάθειες να αποφέρουν κάποιο αποτέλεσμα γιατί είναι ντροπή, ντροπή και αίσχος να συμβαίνουν σήμερα. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι για αυτό, για το ότι δηλαδή, στον 21ο αιώνα που βρισκόμαστε, αυτά τα περιστατικά, αντί να μειώνονται, να αυξάνονται. Και είναι σα να γυρνάμε λίγο πίσω, με έναν περίεργο τρόπο. Δηλαδή σαν να γίνεται ένας αναχρονισμός, σαν τα πράγματα να γίνονται πιο συντηρητικά και πιο ακραία όσο προχωράει η κοινωνία και αυτό είναι κάτι τρομακτικό».

-Εσείς έχετε ζήσει ποτέ έναν τόσο παθιασμένο κι εθιστικό έρωτα;

«Όχι, η αλήθεια είναι και ούτε θα 'θελα! Πραγματικά στην Τερέζ Ρακέν περιγράφονται πάθη και ένστικτα πάρα πολύ καταστροφικά, τα οποία δυστυχώς οδηγούνε σε ένα τραγικό φινάλε. Εγώ, ευτυχώς, τα ζω προστατευμένα μέσα από το ρόλο μου και ελπίζω να τα αφήνω στο θέατρο όταν φεύγω... Μα έναν έρωτα που να οδηγεί στο έγκλημα; Δεν ξέρω αν θα το έκανα ποτέ, δεν ξέρω αν η ηθική μου θα το επέτρεπε, εννοώ η βαθύτερη ηθική μου, όχι η κοινώς εννοούμενη ηθική».

-Είναι -ή πρέπει να είναι- ένας έρωτας, αυτό που λέει κι ο ποιητής, λυσιμελής; Να λύνει τα μέλη; Ή πιστεύετε ότι ο έρωτας μπορεί να βιωθεί με όρια, μέτρο και ισορροπία;

«Πιστεύω, ότι ένας έρωτας λυσιμελής είναι ιδανικός, και θελκτικός και προκλητικός και ελκυστικός, μόνο στα μυθιστορήματα, στα παραμύθια, στα βιβλία, στις ταινίες και στις τηλεοπτικές σειρές. Ναι, πιστεύω ότι ένας έρωτας μπορεί να έχει υγεία μέσα του και πρέπει να έχει υγεία μέσα του. Οι αρρωστημένες καταστάσεις προκύπτουν από απωθημένα, προκύπτουν από τη δυσκολία να ερμηνεύσεις τον εαυτό σου και να τον καταλάβεις. Αν ξέρεις πραγματικά τι θέλεις, εάν ξέρεις τι αξίζεις, τι αξίζει ο άλλος, τι θέλεις από τον άλλον δεν παραχωρείς από τον εαυτό σου κομμάτια με τα οποία δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά. Θεωρώ ότι ένας έρωτας μπορεί και πρέπει να είναι υγιής, άσχετα από το μέγεθος του πάθους το οποίο μπορεί να υπάρχει. Μια χαρά μπορεί να υπάρξει και έρωτας ακραίος και όλα αυτά χωρίς να πεθάνει ανθρώπους ή να σκοτώσεις άνθρωπο ή να αυτοκτονήσεις στο τέλος. Αν και επειδή είμαι ρομαντική, μου αρέσουν αυτά αλλά επιμένω: Μόνο στην τέχνη»

-Στο έργο, η θεία Ρακέλ είναι υπερπροστατευτική. Κάπου έχετε πει ότι και οι γονείς σας ήταν πολύ αυστηροί. Σας ταράζει αυτό; Είναι κάτι που ξεπεράσατε με τα χρόνια;

«Ας πούμε ότι έχω αυξημένη ενσυναίσθηση και μία παραπάνω ευαισθησία σε χαρακτήρες που έχουν υποστεί καταπίεση.  Ως κόρη στρατιωτικού, μεγάλωσα σε ένα αυστηρό κ πειθαρχημένο περιβάλλον. Αυτό που διαπίστωσα μέσα στα χρόνια είναι ότι πολλές κόρες στρατιωτικών έγιναν καλλιτέχνες. Σίγουρα κάτι λέει αυτό. Εκτιμώ και αναζητώ πολύ έντονα την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Είμαι αρκετά επιεικής με τους άλλους, έχω αναπτύξει μεγάλη κατανόηση στα λάθη και πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Δεν είμαι απόλυτη και φυσικά καθόλου αυταρχική. Δε μπορώ να ζήσω χωρίς χιούμορ και μου αρέσει η διαδικασία του παιχνιδιού. Τα χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Φυσικά, πιστεύω σε όρια και κανόνες και όχι στην ασυδοσία αλλά δε μπορώ να ανεχτώ χαρακτήρες δεσποτικούς, συγκεντρωτικούς, εγωμανείς, εξουσιομανείς που επιβάλλουν στους άλλους την άποψη τους γιατί έτσι θέλουν και γιατί θεωρούν ότι μπορούν από την θέση που βρίσκονται και το εκμεταλλεύονται. Αυτό με κάνει να επαναστατώ, με βγάζει εκτός εαυτού»!
 

-Πείτε μου για τη συνεργασία σας με την Λίλλυ Μελεμέ. Είναι η δεύτερη φορά που συνυπάρχετε επαγγελματικά. Σας δίνει ασφάλεια αυτό;

«Με τη Λίλλη, συνεργαστήκαμε πρώτη φορά στη «Δεσποινίδα Τζούλια» το 2016 και πραγματικά, ήταν για μένα μία ιδανική συνεργασία. Κι επειδή ήταν το όνειρό μου να κάνω την Τερέζ Ρακέν, για χρόνια, της ζήτησα να με σκηνοθετήσει σε αυτό. Με τη Λίλλη, έχουμε έναν δικό μας κώδικα κι αυτό δεν είναι αυτονόητο καθόλου, είναι σπάνιο και βοηθάει τρομερά στο να πας παρακάτω, Με τη Λίλλυ έχουμε ένα κοινό γούστο, μία κοινή αισθητική και καταλαβαινόμαστε σε ένα πολύ πιο βαθύ επίπεδο, οπότε η δουλειά ξεκίνησε από ένα σημείο και πέρα, αφού ήταν πολύ εύκολο να παραλείψουμε τα πρώτα στάδια και να φτάσουμε στο βαθύτερο πυρήνα. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος επίσης, με οξυμένη ευαισθησία και στα γυναικεία ζητήματα. Νιώθω πολύ συγγενικές τις φύσεις μας και θεωρώ ότι αυτό λειτούργησε πολύ καλά και στην Τερέζ Ρακέν. Αυτό βέβαια, θα το κρίνετε εσείς».

-Το 2012 κατακτήσατε το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την ερμηνεία στα «Ορφανά» του Ντένις Κέλι, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Πόσο και πώς «βαραίνει» έναν ηθοποιό ένα βραβείο σαν αυτό;

«Το βραβείο αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο, μία επιβράβευση που σου λέει ‘’προχώρα, σε πιστεύουμε’’, αλλά συγχρόνως και μία ευθύνη να αποδείξεις με την μετέπειτα πορεία σου και τις επιλογές σου ότι το αξίζεις. Για μένα ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό»!

-Τελικά ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είναι expert στον εντοπισμό και στην ανάδειξη ταλέντων στην υποκριτική…

«Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ήταν καθηγητής μου στο Α' έτος της μαθητείας μου στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, οπότε με γνώρισε ως μαθήτρια, με καθοδήγησε, πίστεψε πολύ σε μένα από την αρχή και του είμαι πραγματικά ευγνώμων. Είναι ένας καλλιτέχνης με διαολεμένο ένστικτο, τρομερό ταλέντο στην παρατήρηση και στην καθοδήγηση και προικισμένος με μία έντονη και πληθωρική προσωπικότητα που σε μαγνητίζει και κάνει τη συνεργασία μαζί του πολύ ευχάριστη και δημιουργική. Και ναι, πιστεύω και έχει αποδειχθεί, ότι είναι expert στον εντοπισμό και στην ανάδειξη του ταλέντου του ηθοποιού».

-Τους δραματικούς ρόλους τους διαλέγετε ή σας διαλέγουν;
«Και τα δύο. Έχω σταθεί πολύ τυχερή σε αυτό. Όλοι οι ρόλοι που έχω αναλάβει είναι ρόλοι που ονειρευόμουν πάντα να κάνω. Και είτε τους έχω επιλέξει ή προτείνει, είτε ήρθαν και με βρήκαν εκείνοι, σχεδόν μεταφυσικά κάποιες φορές».

-Το ότι δε γνωρίζουμε πολλά για την προσωπική σας ζωή οφείλεται στο ότι εσείς την προφυλάσσετε ή είναι τυχαίο;
«Σε αυτά τα θέματα δεν πιστεύω στο τυχαίο. Αν κάποιο δημόσιο πρόσωπο θέλει να προφυλάξει την προσωπική του ζωή και να μην την εκθέσει, μπορεί να το κάνει. Άρα είναι επιλογή».
-

Έχετε μοιραστεί μαζί μας, ωστόσο, κάτι πολύ προσωπικό:  ότι πάσχετε από κατάθλιψη, αγχώδη διαταραχή, καθώς και από σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. Δεν το φοβηθήκατε αυτό;

«Ήταν μία συνειδητή μου απόφαση. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που μου δίνεται ένα βήμα δημόσιο, έχω την υποχρέωση, πέρα από το να προωθώ τη δουλειά μου, να πω και να μοιραστώ και κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό, που μπορεί να βοηθήσει, να εμπνεύσει, να δώσει ελπίδα και δύναμη σε κάποιον που θα το διαβάσει. Με αυτή μου την εξομολόγηση, ήθελα να πω, ότι η ζωή δεν είναι η πλασματική ευτυχία του Instagram και ότι παρ' όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες που περνάει κάποιος, μπορεί να τα καταφέρει και να βγει νικητής από αυτή τη δύσκολη μάχη. Και ότι δεν είναι μόνος. Αυτό είναι πολύ βασικό. Και ότι μπορεί ο δρόμος να είναι πολύ δύσκολος, στο τέλος όμως υπάρχει φως και ελπίδα».

-Γενικά τι άνθρωπος είστε; Ποια είναι τα προτερήματα και ποια τα ελαττώματά σας;
«Αυτή είναι μία ερώτηση που μάλλον πρέπει να απαντηθεί από άλλους. Θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος δοτικός και προστατευτικός. Υπεύθυνος. Μου αρέσει πολύ να εμπνέω και να φωτίζω τους άλλους. Τρελαίνομαι για πλάκες και για αστεία και ξαφνιάζομαι όταν κάποιος που με γνωρίζει, δεν μπορεί να το φανταστεί αυτό. Μάλλον, αυτό οφείλεται στις επαγγελματικές μου επιλογές. Στους ακραίους δραματικούς ρόλους που επιλέγω. Βέβαια, σε ένα μισάωρο μέσα καταλαβαίνουν ότι είμαι διάολος και μεγάλο πειραχτήρι. Είμαι ομαδικός παίκτης. Δεν μου αρέσει η μοναξιά. Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα μου, είναι ότι είναι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, έντονα αγχώδης και τελειομανής σε βασανιστικό βαθμό. Πολύ δύσκολα αφήνομαι να χαλαρώσω. Το παλεύω όμως».

-Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας 10 χρόνια μετά;
«Να έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος, να έχω πραγματοποιήσει κάποια από τα όνειρά μου και να αφήνομαι πιο πολύ να απολαύσω τη χαρά και την ευτυχία και να προσφέρω περισσότερο στον συνάνθρωπό μου».

-Θα θέλατε να κάνετε κάτι στην τηλεόραση;
«Θα ήθελα να κάνω κάτι στην τηλεόραση το οποίο να με προκαλέσει και να με ιντριγκάρει. Να χαίρομαι και να νιώθω ότι έχει να δώσει ένα μήνυμα, κάτι να προσφέρει, κάτι να μετακινήσει μέσα μου και στον θεατή. Αυτή τη στιγμή με απασχολεί το θέατρο και η ενδεχόμενη συμμετοχή μου σε κάτι που έχει αγαπηθεί πολύ στο παρελθόν».

-Ποια σειρά θα προτείνατε, αν είχατε τη δυνατότητα, σε ένα κανάλι να κάνει;
«Σίγουρα κάτι από τη νεοελληνική λογοτεχνία μας που είναι τόσο πλούσια... Ίσως κάποια έργα του Καζαντζάκη ή του Παπαδιαμάντη ή του Ξενόπουλου. Έχουμε σπουδαία λογοτεχνική κληρονομιά».

-Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
«Το καλοκαίρι θα συμμετέχω στην πολύ φιλόδοξη παραγωγή, πρόταση του Εθνικού Θεάτρου, στην Επίδαυρο. Θα υποδυθώ την Ηλέκτρα στις Χοηφόρους της τριλογίας της Ορέστειας, που θα σκηνοθετήσει η Λίλλυ Μελεμέ. Είναι κάτι για το οποίο ανυπομονώ πολύ. Τον Ιανουάριο του 2020, θα συμμετέχω στον Μάκβεθ, που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Λιγνάδης, για λογαριασμό του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά. Ο ίδιος θα κρατήσει τον ομώνυμο ρόλο και εγώ στο πλευρό του ως Λαίδη Μάκβεθ. Επίσης, θα κάνω και την πρώτη επίσημη σκηνοθεσία μου, κάτι που ονειρεύομαι χρόνια, σε ένα πολύ σπουδαίο κείμενο της μεταελισαβετιανής περιόδου. Θέλω πολύ να περάσω και στη σκηνοθεσία, είναι κάτι που υπάρχει στη φύση μου και θα με ολοκληρώσει σαν καλλιτέχνη».
 

INFO
ΤΕΡΕΖ ΡΑΚΕΝ, του ΕΜΙΛ ΖΟΛΑ
Θέατρο «ΡΟΕΣ»
ΔΙΑΣΚΕΥΗ – ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λίλλυ Μελεμέ
ΣΚΗΝΙΚΟ – ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ: Μίνως Μάτσας
ΚΙΝΗΣΗ: Μόνικα Κολοκοτρώνη
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΩΝ: Μελίνα Μάσχα
Παίζουν:
Μαρία Κίτσου, Κώστας Βασαρδάνης, Θανάσης Πατριαρχέας, Σοφία Σεϊρλή
 

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00
και Σάββατο & Κυριακή στις 19:00