Λευτέρης Χαρίτος: "Η καραντίνα μου έβαλε φρένο"

Άνθρωπος ανεπιτήδευτος και προσηνής, με το αυθόρμητο γέλιο του να χρωματίζει σχεδόν κάθε φράση του, σε κάνει να αισθάνεσαι οικεία από την πρώτη στιγμή που θα του μιλήσεις. Ο Λευτέρης Χαρίτος, που έγινε γνωστός μέσα από τη σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ, «Dolphin Man», έχει βρεθεί ξανά στα φώτα της δημοσιότητας. Αυτή τη φορά, όμως, εξαιτίας της μεγάλης τηλεοπτικής επιτυχίας που σημειώνουν φέτος οι «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1. Ευδιάθετος, παρά τις δύσκολες μέρες που βιώνουμε λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, δέχτηκε στωικά ένα βομβαρδισμό ερωτήσεων, απαντώντας με ειλικρίνεια και άνεση.

Η καθημερινότητα του Λευτέρη Χαρίτου έχει αλλάξει τις τελευταίες ημέρες, αφού βρίσκεται σε καραντίνα μαζί με την οικογένειά του, ακολουθώντας τα μέτρα προστασίας που υποδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να περιοριστεί η εξάπλωση του κορωνοϊού. «Η καραντίνα είναι η “ημέρα της Μαρμότας”. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Έχω λίγη δουλειά, την οποία, όμως, αποφεύγω σαν το διάολο. Ζηλεύω αυτούς που έχουν μπει στη διαδικασία να τακτοποιήσουν το σπίτι και γενικά τα πράγματά τους. Εγώ αρνούμαι να το κάνω. Δεν ξέρω γιατί. Επίσης, τρώω λίγο παραπάνω. Είναι και αυτές οι ημέρες με τη βροχή που δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα άλλο. Ούτε να βγεις να κάνεις μία βόλτα στα τρία τετράγωνα που σου επιτρέπεται. Έχω σαπίσει στον καναπέ. Έχω ανάγκη να κουνηθώ» αναφέρει ο γνωστός σκηνοθέτης στο allyou.gr.

Παράλληλα, όμως, έχει βρει έναν δημιουργικό τρόπο για να περάσει αυτές τις δύσκολες μέρες. Τηλεφωνεί σε φίλους και γνωστούς για να μάθει πώς βιώνουν τη δική τους καραντίνα και συνομιλεί μαζί τους για δέκα λεπτά. Όχι περισσότερο όχι λιγότερο. Σχεδόν καθημερινά βγαίνει ένα καινούργιο δεκάλεπτο podcast με τίτλο «Καραντίνα», το οποίο είναι διαθέσιμο σε πλατφόρμες, όπως Spotify, apple podcasts, αλλά και βέβαια στο ελληνικό pod.gr. Ανάμεσα στους μέχρι τώρα καλεσμένους μετράμε τους ηθοποιούς Κάτια Δανδουλάκη, Σμαράγδα Καρύδη και Μαρία Κίτσου, τους συγγραφείς Χρήστο Χωμενίδη και Λένα Διβάνη, τον αθλητή Γιώργο Μπόγρη, τη δημοσιογράφο και σεναριογράφο Μυρτώ Κοντοβά, τον γιο και τη μητέρα του Λευτέρη, Ηρακλή Χαρίτο και Έλσα Μαυραγκά. «Είναι φανταστικό να παίρνεις συνέντευξη από τη μητέρα και τον γιο σου. Βέβαια, με τον Ηρακλή ήταν πολύ πιο εύκολο. Ήξερα τι θα τον ρωτήσω και τι θα πάρω από αυτόν. Με τη μητέρα μου ήταν περισσότερο ενστικτώδης. Ήξερα ότι θα ήταν ωραία αυτά που θα πει. Γι’ αυτό και την πρότεινα» ομολογεί.

«Θα αργήσουμε πολύ να δώσουμε ξανά αγκαλιές και φιλιά»

Τον ρωτάω αν υπάρχει κάτι που τον ανησυχεί ή φοβίζει σε όλη αυτή την ιστορία. «Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν αρκετά μετά τον κορωνοϊό. Ορισμένες φορές νιώθω ότι έχουμε την υποχρέωση όλοι να θεωρούμε ως δεδομένο κάτι που είναι πολύ τραυματικό στην πραγματικότητα. Κάτι θα μας μείνει απ’ όλο αυτό. Είναι όπως ένας χωρισμός. Χωρίζεις και από τη μία είσαι καλά, αλλά από την άλλη σου μένει μία θλίψη μέσα σου. Δεν νομίζω ότι θα είμαστε ξανά ανέμελοι. Θα μας μείνει ένας φόβος στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και σε όλη αυτή τη διάχυση που υπήρχε. Χάσαμε την αθωότητά μας. Αυτό που βλέπεις τον άλλον στον δρόμο και τον χαιρετάς και τον αγκαλιάζεις αυθόρμητα. Νομίζω ότι θα αργήσουμε πολύ να δώσουμε αγκαλιές και φιλιά. Επίσης, θα αργήσουμε να μαζευτούμε σε μέρη που θα υπάρχει αρκετός κόσμος, όπως θέατρα, συναυλίες και γήπεδα. Δεν πιστεύω ότι θα γίνει ένα κλικ και θα τα ξεχάσουμε όλα» μου απαντάει και συνεχίζει: «Δεν θα με χαρακτήριζα απαισιόδοξο, αλλά πραγματιστή. Εκεί έξω υπάρχει αρκετή μαυρίλα αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ να βγαίνω, λοιπόν, εγώ και να είμαι ότι να ναι. Μου είναι δύσκολο. Αισθάνομαι βλάκας να πω ότι το καλοκαίρι θα ξεχυθούμε στις παραλίες και θα αγκαλιαστούμε λες και δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Όχι, βέβαια, ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί».     

Ένα από τα ζητήματα που απασχολεί σημαντικό μέρος του κοινού τις τελευταίες ημέρες είναι η επίδραση των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες καθώς αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι «ο κορωνοϊός γέννησε τη χούντα στη χώρα μας». «Σε όλο το κόσμο έχουν πάρει τα ίδια μέτρα. Δεν είναι κάτι που αλλάζει αυτό. Δεν θεωρώ ότι εμείς κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ίσα ίσα μιλώντας με άτομα που είναι σε άλλα μέρη του κόσμου, τα μέτρα είναι πολύ πιο αυστηρά. Δεν νομίζω ότι είναι στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να πάρει διαφορετικά μέτρα. Θεωρώ, μάλιστα, πως είμαστε και χαλαροί σε σχέση με άλλους. Μέχρι στιγμής, μπορείς να βγεις και να πας έναν περίπατο γύρω από το σπίτι σου. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις ούτε και αυτό. Βγαίνεις μόνο για τρόφιμα και φάρμακα και όχι όποτε θες. Εδώ, αν συμβεί κάτι παρόμοιο, θα γίνει επανάσταση. Έχουμε αυτό το αντιδραστικό. Θέλουμε συνεχώς να κάνουμε το αντίθετο από αυτό που μας υποχρεώνουν να κάνουμε, χωρίς να υπάρχει λόγος» τονίζει.

Αναρωτιέμαι αν όλες αυτές τις μέρες που βρισκόμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας υπάρχει κάτι που του έχει λείψει και θα επιθυμούσε πολύ να κάνει. «Μου έχει λείψει αυτή η αίσθηση να μπορώ να βγω έξω για έναν καφέ ή φαγητό με την οικογένεια και τους φίλους μου ή να πάω μία βόλτα στα βιβλιοπωλεία της πόλης. Αλλά όχι λόγω του κορωνοϊού. Γενικά, μου έχει λείψει αυτό. Είναι πράγματα που δεν τα έκανα και πριν γιατί δεν έβρισκα χρόνο. Δούλευα ασταμάτητα. Μου φαίνεται πλέον εφιάλτης να γυρίσω πάλι στη δουλειά και σε αυτό που ζούσα. Άμα μου πεις ότι αύριο επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας, θα ήθελα να κάνω τα μισά. Είχα ήδη αρχίσει να αντιδρώ και να μην βρίσκω νόημα σε όλο αυτό. Η καραντίνα μου έβαλε κάπως ένα φρένο. Συνέβαινε ένα πράγμα που δεν το καταλάβαινα. Ο χρόνος μου μοιραζόταν μεταξύ τηλεφωνημάτων, γυρισμάτων, ραντεβού και υποχρεώσεων. Το προσωπικό κομμάτι της ζωής μου είχε υποφέρει. Η οικογένειά μου δεν με έβλεπε σχεδόν καθόλου, ούτε και εγώ αυτούς».

Άγριες Μέλισσες

Η αλήθεια είναι ότι οι ρυθμοί μιας καθημερινής σειράς είναι εξαντλητικοί και ειδικά όταν ο πήχης έχει ανέβει τόσο υψηλά, όπως στις «Άγριες Μέλισσες». «Υπάρχει πολλή δουλειά και πίεση πίσω απ’ όλο αυτό. Τα Χριστούγεννα, για παράδειγμα, πιστεύαμε όλοι ότι δεν θα τη βγάζαμε καθαρή. Υπήρχε αρκετή κούραση, αλλά ο ενθουσιασμός του κόσμου, μας κράτησε σε μία εγρήγορση. Αλλιώς δεν θα είχαμε καταφέρει να συνεχίσουμε» επισημαίνει. Με αφορμή την τεράστια επιτυχία που σημειώνουν φέτος οι «Άγριες Μέλισσες», μπορεί όλοι να λένε ότι είναι η χρονιά του Λευτέρη Χαρίτου, αλλά εκείνος δεν το σκέφτεται έτσι. «Πριν από δύο χρόνια που έκανα το “Dolphin Man” και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, μου έλεγαν όλοι ακριβώς το ίδιο. Κάποτε ένας συνάδελφος μου είχε πει ότι την επιτυχία δεν την ζεις την ώρα που συμβαίνει, αλλά την καταλαβαίνεις όταν θα έχει τελειώσει και περάσει λίγος καιρός. Θα συμφωνήσω μαζί του».

Τώρα που βρισκόμαστε σε καραντίνα, μιλάει στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά με τους φίλους του και με τα παιδιά από τις «Άγριες Μέλισσες».  «Έχω ένα ελάττωμα ή προτέρημα, δεν έχω αποφασίσει ακόμα» μου λέει. «Εμπιστεύομαι εύκολα κάποιον μέχρι να συμβεί κάτι και να με απογοητεύσει. Δηλαδή, όταν αποφασίζω να συνεργαστώ με κάποιον, έχω ως κριτήριο ότι θα προσφέρει κι εκείνος ότι και εγώ με σκοπό να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν είμαι το είδος του αρχηγού που λέει ότι όλα θα γίνουν, όπως θέλω εγώ. Είμαι περισσότερο της συνεργασίας και με ενδιαφέρει η άποψη του άλλου. Γενικά, έχω υψηλές προσδοκίες από τον κόσμο γύρω μου, αλλά κυρίως έχω από εμένα. Πολλές φορές, μάλιστα, οι φίλοι μου μου λένε ότι είμαι αρκετά αυστηρός με τον εαυτό μου, αλλά εγώ είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω» εκμυστηρεύεται.

Κλείνοντας την κουβέντα μας, τον ρωτάω ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις τελειώσει όλη αυτή η ιστορία με την καραντίνα. «Θα ήθελα να πάω με την καλή μου και τον γιο μου ένα ωραίο γεύμα έξω. Επίσης, να πάω για ποτό με τους φίλους μου. Είναι πράγματα που δεν τα έκανα και πριν λόγω έλλειψης χρόνου. Και τώρα, εν κατακλείδι, αυτό που θα ήθελα να μείνει σε εμένα από την καραντίνα είναι να μπορέσω να κάνω ξανά όλα αυτά που δεν έκανα πριν».