INTERVIEW
Ημερολόγιο lockdown: Μίνως Ευσταθιάδης - Ιστορίες για αγρίους
Όταν ξέρεις ότι ο κορωνοϊός δεν είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί ή συμβαίνει στον κόσμο...
Το 2017 πέθαναν στην Αφρική περίπου 3.000.000 παιδιά κάτω των 5 ετών (παγκοσμίως 5.400.000)*. Κύριες αιτίες θανάτου: Πείνα, διάρροια (μολυσμένο νερό), μεταδοτικές ασθένειες (μαλάρια, φυματίωση, HIV, χολέρα, κλπ), παθήσεις του αναπνευστικού (βασικά πνευμονία).
Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, τα 2/3 αυτών των θανάτων θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί -“preventable causes of death”- με ένα βασικό πρόγραμμα περίθαλψης & υγείας.
Ακόμα πιο απλά: Κάθε μέρα στην Αφρική πεθαίνουν περισσότερα από 6.000 παιδιά «χωρίς λόγο». Βέβαια, αυτό το «χωρίς λόγο» το λέω εγώ, και ίσως λίγοι ακόμα.
Δεκάδες αφρικανικές κυβερνήσεις εκδηλώνουν ελάχιστο ή μηδενικό ενδιαφέρον. Η συστηματική διαφθορά είναι το Νο1 πρόβλημα.
Εκατοντάδες εταιρείες, που εκμεταλλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Αφρικής, δεν έχουν καμία νομική υποχρέωση να ασχοληθούν με το θέμα, δεν είναι η «δουλειά τους». Παρότι δουλεύουν εκατομμύρια παιδιά για λογαριασμό τους - φυσικά παράνομα.
Σήμερα φτάσαμε σ’ αυτό το αδιανόητο νούμερο -σχεδόν 6.000 νεκροί από τον Covid 19 σε μια μέρα- και ο πλανήτης έχει παραλύσει. Έπρεπε να παραλύσει αφού οποιαδήποτε άλλη λύση θα πολλαπλασίαζε τον εφιάλτη.
Σήμερα πέθαναν και 6.000 παιδιά στην Αφρική.
Φυσικά δεν υπάρχει οποιαδήποτε σύγκριση θανάτου ή συμψηφισμός απώλειας έστω και μιας ζωής. ΠΟΤΕ. Ίσως όμως σήμερα φαίνεται πιο ξεκάθαρα η παγωμένη αλήθεια των αριθμών. Δηλαδή της πραγματικότητας.
Διάφορες μελέτες διεθνών οργανισμών και οργανώσεων έχουν υπολογίσει το μικρό -σε σχέση με τον σκοπό του- κόστος ενός προγράμματος που θα έσωζε τόσες ζωές. Δεν θα μπω στην λογική των αριθμών, γιατί εδώ τελειώνει η λογική των αριθμών. Δηλαδή πόσα χρήματα «χάνουμε» σήμερα από τον Covid19; Και πόσο θα τα «κοστολογούσαμε», αν ήταν δικά μας παιδιά;
Πέρα από τα like, share κλπ… υπάρχει και η δυνατότητα ουσιαστικής βοήθειας: υιοθεσία παιδιών, προγράμματα αναδοχής, χρηματική βοήθεια, εθελοντισμός, κλπ. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί κανένα όνομα εδώ, μια απλή αναζήτηση οδηγεί σε δεκάδες επιλογές.
μ.ε. 5/4/2020
Υ.Γ. Μια φίλη μου ζήτησε να γράψω κάτι για αυτές τις μέρες του εγκλεισμού. Σκεφτόμουν ένα σύντομο, προσωπικό ημερολόγιο: «Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε ένα μικρό χωριό, εδώ τα πράγματα φαίνονται ευκολότερα, μπορούμε ακόμα να βλέπουμε την θάλασσα…»
Γρήγορα άλλαξα γνώμη. Ας είναι λοιπόν ο επίλογος μια επιστημονική πρόβλεψη για το μέλλον: Το 2050 η Αφρική θα έχει ένα δισεκατομμύριο (1.000.000.000) υποσιτισμένα παιδιά.
* Για τα στατιστικά χρησιμοποίησα κυρίως τον WHO και την Unicef, για ευνόητους λόγους.
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Ο δύτης», εκδόσεις Ίκαρος
Περνούν ακριβώς πενήντα δευτερόλεπτα σιωπής και απραξίας μέχρι να εμφανιστεί ο πρωταγωνιστής. Το πρόσωπό του καλύπτεται επίσης από μια μάσκα, εκεί όμως τελειώνουν οι μεταξύ τους ομοιότητες. Το παντελόνι, το πουκάμισο, το σακάκι, τα παπούτσια, τα γάντια, όλα στο ίδιο βαθύ κόκκινο χρώμα, δεν επιτρέπουν να φανεί ούτε το παραμικρό κομματάκι της σάρκας του. Όπως είναι ντυμένος, ή μάλλον μασκαρεμένος, δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω. Ανεβαίνει στο κρεβάτι, στέκεται ακριβώς δίπλα της και σταυρώνει τα χέρια του στο ύψος του στήθους του. Η επιτήδευση των κινήσεων, η αμφίεση και η γύμνια τους, οι πράσινοι τοίχοι και το φως κάποιου προβολέα που τους χτυπάει αλύπητα, συνθέτουν μια εικόνα παρωδίας. Η ίδια φωνή:
«Γονάτισε μπροστά του.»
Κανένας από το ζευγάρι δεν μιλάει. Εκείνη υπακούει πειθήνια στην νέα εντολή του ανθρώπου που συνεχίζει να τους καθοδηγεί, αθέατος ως συνήθως. Αντίθετα σε κάθε πρόβλεψη, οι δύο πρωταγωνιστές παραμένουν πετρωμένοι στην ίδια στάση για δύο ολόκληρα λεπτά, χωρίς να υπάρχει ούτε η παραμικρή επαφή μεταξύ τους. Τι σημαίνει όλο αυτό; Συνειδητοποιώ πως βλέπω μόνο την πλάτη της κι όχι τα χέρια της. Χρειάζεται λίγος χρόνος μέχρι να διασχίσει η αμφιβολία το θολωμένο μου μυαλό. Η Εύα Ντέμπλιγκ προσεύχεται σιωπηλά, μπροστά σ’ έναν κόκκινο άντρα; Ή μήπως τον εκλιπαρεί γονατιστή για κάτι άγνωστο;
Η επόμενη πρόταση ακούγεται μαζί με μια βαθιά εκπνοή, ακριβώς μετά την πρώτη λέξη:
«Τώρα… ήρθε η ώρα.»
Τα βιβλία του Μ. Ευσταθιάδη
«Ο δύτης», Ίκαρος
«Το δεύτερο μέρος της νύχτας», Ωκεανίδα
«Χωρίς γλώσσα», Εκδόσεις Καστανιώτη
«Έξοδος», Ανατολικός
