Ημερολόγια Lockdown: Χρήστος Αρμάντο Γκέζος "Ο χρόνος δεν ήταν τόσο άπλετος όσο φανταζόσουν αρχικά"

Το ίντερνετ είναι γεμάτο με memes που σατιρίζουν την από καιρό προϋπάρχουσα μοναχικότητα ορισμένων κατηγοριών ανθρώπων οι οποίοι, σύμφωνα με αυτά, δεν έχουν δει συνταρακτική διαφορά την περίοδο της καραντίνας. Μια από αυτές τις κατηγορίες είναι οι συγγραφείς, καθώς κάποιος που γράφει είναι σχεδόν ντε φάκτο μονήρης (για να χρησιμοποιήσουμε μια από τις αγαπημένες λέξεις του Παπαγιώργη) και όχι μόνο βιώνει, αλλά πολύ συχνά κι επιζητά την απομόνωση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνει εξίσου και τις παρέες φίλων, τις εξόδους σε μπαρ, εστιατόρια, σινεμά ή θέατρα. Είναι η δυνατότητα της επιλογής και της επίδειξης κυριαρχίας στο δικό σου πρόγραμμα και τη δική σου καθημερινότητα που καθορίζει την επιθυμητή ισορροπία, κι η αφαίρεση αυτού του δικαιώματος είναι σίγουρα επώδυνη κι ενοχλητική, αν και αποδεκτή δεδομένης της κατάστασης.

Η διάθεση αυτήν την περίοδο παραμένει σε καλά επίπεδα, ωστόσο κάθε δημιουργικός ειρμός επηρεάζεται από το περιρρέον δυσοίωνο κλίμα. Ο χρόνος δεν είναι τόσο άπλετος όσο φαντάζεσαι αρχικά: χυλώνει μέσα στην απροσδιοριστία της καθημερινής ομοιομορφίας, χάνει τα σημεία αναφοράς που σου δίνουν την αίσθηση της ροής του και σε βοηθούν να προγραμματίσεις τις δραστηριότητές σου. Για παράδειγμα, ενώ αυτό το διάστημα ολοκληρώνω το επόμενό μου μυθιστόρημα, δεν μπορώ να δουλέψω πάνω σ’ αυτό με τη ζέση που θα περίμενα ή ακόμα και με τη ζέση που διατηρούσα πριν την έναρξη της καραντίνας, κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη συνεχή αγωνία για τη γενικότερη κατάσταση και την επαγρύπνηση για τις ολοένα προσφερόμενες ειδήσεις.

Ο κύριος λόγος είναι πως υπό αυτές τις συνθήκες το γράψιμο δεν έρχεται ως προαιρετική και συναρπαστική διαφυγή, αλλά ως μια ακόμη διάσταση, και ενίσχυση ίσως, της επιβεβλημένης απομόνωσης. Το γράψιμο είναι από μόνο του ένα μοναχικό άλμα στο κενό, μια απόφαση αυτοεγκλεισμού και περιχαράκωσης από τους άλλους και τον κόσμο, οπότε τώρα αυτή του η φύση γίνεται ακόμα πιο βαρύνουσα.

 Τα καλά νέα είναι ότι ανοίγει επιτέλους ο καιρός, ότι μεγαλώνει η μέρα. Η κίνηση είναι απαραίτητη και το απόγευμα όταν βγαίνω για τρέξιμο φροντίζω να αφομοιώνω από γύρω μου μικρές δόσεις ελπίδας. Κρατάω περισσότερο μια σκηνή λίγες μέρες πριν: δυο κοριτσάκια με ένα καλάθι σε ένα οικόπεδο γεμάτο χορτάρι με χαιρέτησαν αυθόρμητα.

 “Τι κάνετε;” τους λέω “μαζεύετε φράουλες;”

 “Όχι” μου απαντάει το ένα “λουλούδια”.

 “Τι λουλούδια;”

 “Διάφορα λουλούδια”.

 Συνέχισα να τρέχω χαμογελαστός. Ήταν μια υπενθύμιση ότι την άνοιξη δεν την σταματάς.

Από το διήγημα “ο μόνος πόνος” [Τραμπάλα, εκδόσεις Μελάνι, 2016]

Ήρθα περισσότερο επειδή δεν είχα τι άλλο να κάνω, σε συνδυασμό με μια αμυδρή, υπαρκτή φυσικά αλλά μικροσκοπική ελπίδα μήπως και με βοηθήσετε, βλέπετε βαρέθηκα να κάθομαι άγρυπνος τα βράδια χωρίς να κάνω τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα, ολοκληρωτικά και απολύτως τίποτα, εντελώς τίποτα, τίποτα εις τη νιοστή και γαρνιρισμένο με χοντρές χορταστικές νιφάδες από τιποτένια τίποτα, προσπάθησα τα πάντα για να περάσει η ώρα, αρχικά έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο στα δρομάκια με τις λεμονιές και μύριζα αχόρταγα το ξινό άρωμα της φλούδας, οδηγούσα και τριγύρω στα άλλα χωριά, ανηφόρες, κατηφόρες, άφηνα εκκλησάκια πίσω μου, κλειδαμπαρωμένα μαγαζιά κι ευτυχισμένους ανθρώπους που κοιμόντουσαν στα ζεστά τους τα κρεβάτια –Θεέ μου, πόσο τους ζήλευα–, κατηφόρες, ανηφόρες, οδηγούσα χωρίς μουσική και με ανοιχτό το παράθυρο, για να ακούω τον αέρα που ορμούσε μέσα στο αυτοκίνητο και γινόταν ένας άυλος συνοδηγός που μου κράταγε παρέα, αλλά την τρίτη-τέταρτη μέρα βαρέθηκα αυτή την ιστορία και καθόμουν απλώς μέσα στο κρεβάτι μου, διάβαζα λίγο, όμως τα μάτια μου πονούσαν, δεν είχα κι όρεξη έτσι κι αλλιώς, έκανα βόλτες μέσα στο σπίτι και σκεφτόμουν αν υπήρχε κανείς που θα μπορούσα να πάρω τηλέφωνο για να μιλήσω και να περάσει λίγο η ώρα μέχρι να ξημερώσει, να ηρεμήσω ίσως, μήπως και κατάφερνα εν τέλει να κοιμηθώ...

Τίτλοι βιβλίων του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου

Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι, Εκδόσεις Καστανιώτη
Ανεκπλήρωτοι φόβοι, Μελάνι
Τραμπάλα, Μελάνι
Η λάσπη, Μελάνι