40η ημέρα. Η καραντίνα είναι σχετικά ανεκτή. Είμαστε και οι τέσσερις σε ένα διαμέρισμα, εγώ, ο Βασίλης και τα δυο παιδιά μας, ο Δημήτρης (10χρ.) κι ο Σέργιος (6χρ.). Γενικά συμπαθούμε ο ένας τον άλλον. Στην αρχή φοβόμουν, ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Φοβόμουν για τον Δημήτρη, που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού, πώς θα μπορούσα να διατηρήσω τη ρουτίνα του. Μετά πέθανε μια μητέρα τριών παιδιών, σαράντα ενός ετών και ξεφοβήθηκα. Φαντάζει η ιδιότητά μου ως επαγγελματία υγείας μεγάλο προνόμιο. Τώρα φοβάμαι για τα οικονομικά μας που στενεύουν πάρα πολύ. Και το τι θα φέρει το μέλλον. Όταν βγούμε από εδώ, ο κόσμος όπως τον ξέραμε θα έχει αλλάξει για πάντα; Πάλι;
Ο Δημήτρης τα πάει ανέλπιστα καλά, παίζει με τον Σέργιο, φτιάχνουν παραστάσεις, ζωγραφιές, κατασκευές, αγαπιούνται λυσσαλέα. Ο Σέργιος ήταν μια ζωή ακτινοβόλο, σκορπά θετική ενέργεια. Τώρα καθώς μεγαλώνει, φοβάται για μας, για μένα, και τον αδελφό του, και τον μπαμπά του, δηλαδή αγαπάει. Αυτός είναι από όλους μας που επηρεάστηκε πιο πολύ, μοιάζει λίγο μουντζουρωμένος, ένας θάμνος από κατσαρά μαλλιά. Έχουμε να βγούμε πολύ καιρό, ειδικά εγώ και τα παιδιά, ο Βασίλης συνεχίζει να πηγαίνει στη δουλειά και να κάνει όλα μας τα ψώνια. Μαγειρεύω απαράδεκτα πολύ. Μια νέα καθημερινότητα, που περιλαμβάνει μόνο εμάς τους τέσσερις. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Ανησυχώ για τους γονείς μας. Χθες η μαμά μου λιποθύμησε μόνη στο διαμέρισμά της. Δεν μπορώ να τη φέρω εδώ, δεν την έχω δει σαράντα μέρες παρά μόνον μέσα από κάμερες. Δεν μπορώ καν να πάω από εκεί και να την πάω σε έναν γιατρό. Φοβάμαι.
Δεν φοβάμαι. Τα κάνουμε όλα σωστά κι αυτό θα τελειώσει. Έτσι δεν είναι; Η ζωή δεν θα αλλάξει, γιατί θα αφήσουμε αυτό που τώρα ζούμε πίσω μας. Έτσι δεν είναι; Χθες το πρωί ξύπνησα στις 6, έβαλα τα κλάματα. Ο Βασίλης με πήρε αγκαλιά. Αποκοιμήθηκα εκεί, ξύπνησα με κεφάλι βαρύ, μάτια κόκκινα, πονοκέφαλο. Νιώθω ευγνωμοσύνη, για όλα αυτά τα τρόφιμα που έχουμε ακόμα στα σπίτια μας, κι ας τα απολυμαίνουμε όλη μέρα. Μου λείπει η κυρία που μας καθάριζε, συνειδητοποίησα πως δεν έχω πια ιδέα πώς να καθαρίσω τα παντζούρια. Μα χρειάζεται να καθαρίζουν τα παντζούρια; Μετά από τόση βροχή και τόση σκόνη. Δεν ξέρω να βάφω αυγά, ούτε να κάνω τσουρέκια, ούτε ψωμιά. Θέλω να μείνω λίγο μόνη να γράψω, κανένας να μη μου φωνάζει «μαμά». Ήθελα να κυκλοφορήσει το βιβλίο μου στις 27 Απριλίου όπως σχεδιάζαμε έναν χρόνο τώρα – δεν έγινε. Το κανονικό μοιάζει παράξενα οικείο, το οικείο μοιάζει εντελώς άσχετο. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να καθαρίσω τα παντζούρια.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Σχέδιο», Κατερίνα Μαλακατέ, εκδ. Μελάνι, 2016
[..]Η μικρή προχωρούσε πάντα μπροστά του κι ήταν η πρώτη φορά στη διάρκεια του ταξιδιού που γύρισε για να του πει κάτι. Του φάνηκε πως του ψιθύρισε. «Μη φοβηθείς, αλλά τούτο δεν είχε καθόλου κόσμο την προηγούμενη φορά που πέρασα, ίσως να το εγκατέλειψαν». Τεντώθηκε, σαν να μπήκε ένα μακρύ σίδερο μέσα στο κορμί του, αλλά δεν είπε λέξη. «Θα βρούμε προμήθειες στο επόμενο» τον παρηγόρησε.
Περπάτησαν στον έρημο κεντρικό δρόμο του οικισμού με κατάνυξη. Ήταν ένα κλασικό ελληνικό χωριό όπου τα τσιμεντένια σκαλοπάτια έφταναν ως την άκρη του δρόμου και οι πλαστικές καρέκλες έμοιαζαν να ξεφυτρώνουν από παντού και να στοιχειώνουν και τα πιο απίθανα μέρη. Η ηρεμία που επικρατούσε έμοιαζε εξωπραγματική, σαν να είχε προσγειωθεί ένας ιπτάμενος δίσκος κι οι εξωγήινοι να είχαν απαλείψει κάθε μορφή ζωής με μια κίνηση. Όλα φαίνονταν στη θέση τους, εκτός από τους ανθρώπους. Τα αυτοκίνητα ήταν τακτικά τοποθετημένα, τα σπίτια μανταλωμένα, στις αυλές φύτρωναν δέντρα. Τα πλησίασαν διστακτικά, φαινόντουσαν σε σχετικά καλή κατάσταση, αλλά δεν υπήρχε πουθενά καρπός μήτε άνθος πάνω τους. Αυτοί που έφυγαν πρώτα τα λεηλάτησαν κι έπειτα αποχώρησαν σαν να επρόκειτο για τακτική υποχώρηση που στρατού που έκαιγε τα σπαρτά πίσω του. Έψαξε με το βλέμμα του την Ευγενία, αλλά το κορίτσι φαινόταν τόσο πελαγωμένο όσο κι αυτός.
Τίτλοι βιβλίων της Κατερίνας Μαλακατέ
Το σχέδιο, Μελάνι
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, Ο Κήπος με τις Λέξεις
