Παράλληλοι κόσμοι

Ο όρος “bunker doomsday” φέρνει την ανάσα της απειλής της παγκόσμιας εξαφάνισης στην άκρη του λαιμού μας. Κι η πρώτη εικόνα που μπορείς στοιχειωδώς να συλλάβεις είναι μια block αποθήκη εξοπλισμένη με μιλιταίρ κουκέτες και  κονσερβοποιημένα αγαθά.
Δεν είναι καθόλου έτσι όμως. Τώρα αρχιτεκτονικές εταιρείες σε όλο τον κόσμο,  ικανοποιούν μια διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση για lux δομές που προστατεύουν ελιτίστικα από κάθε κίνδυνο, είτε πρόκειται για παγκόσμια πανδημία, για αστεροειδή ή για τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ παράλληλα παρέχουν υπερπολυτελείς ανέσεις. Η μεταφορά πανάκριβων καταφυγίων-containers στη Ν. Ζηλανδία είναι γεγονός. Σ αυτή την  χώρα που οι πάγοι των βουνών της έχουν πιά το χρώμα της καραμέλας βουτύρου λόγω της φωτιάς που έχει κατακάψει την Αυστραλία που βρίσκεται 2,587 μίλια μακριά…

“Μεταξύ του φυσικού και του εικονικού. Αυτό υποστηρίζει η εποχή μας ως το πλέον σύγχρονο χωρικό δίπολο. Αλλά την ιδέα του χώρου μοιάζει να τη συμπληρώνουν κι άλλοι παράγοντες, που τώρα φαίνεται να εγκαταλείπουν τη σφαίρα του φαντασιακού.

«Το σπίτι πρέπει να είναι μία μηχανή κατοίκισης» έλεγε ο Le Corbusier στο «Vers une Architecture», θεμελιώνοντας αρχές που διέπουν το σχεδιασμό του χώρου της κατοικίας μέχρι και σήμερα. Λειτουργία, που βρίσκει χωρικό αποτύπωμα με χρήση σύγχρονων – της εποχής – αδρών υλικών. Αλήθεια στον τρόπο συναρμογής των υλικών και επίλυσης της οικοδομικής λεπτομέρειας. Χωρίς κρυφά σημεία, χωρίς περιττές επενδύσεις, χωρίς κάτι που να δημιουργεί σύγχυση στην αντίληψη του επισκέπτη ή του κατοίκου του χώρου. Όλα φανερά. Όλα στο φως! Έλεγαν…

Όλα στο σκότος! Ένας κόσμος που μιμείται το φως, γεμάτος επενδύσεις, γεμάτος όνειρο, γεμάτος φόβο! Με κύριο συστατικό την ασημόσκονη της νεράϊδας, λίγο πριν το ρολόϊ χτυπήσει μεσάνυχτα, για όλους εμάς… Η μηχανή κατοίκισης σε μία κυριολεκτική, σχεδόν απάνθρωπη εκδοχή, μόνο για λίγους. Παράθυρο σε ψεύτικη θέα, ένας κόσμος που μιμείται έναν άλλο, όταν αυτός θα έχει χαθεί. Αυτή είναι η ιδέα. Η εικόνα δεν αρκεί πλέον. Παίρνει ύλη. Μία εικόνα τριών διαστάσεων. Ο άνθρωπος αυτός θα ζει μέσα της.

Και είναι ακόμα πιο σοβαρό: Ζει ήδη μέσα σε αυτή τη μηχανή. Τη χρησιμοποιεί συχνά ως εξοχική κατοικία… Παράλληλα με εμάς που ακόμα έχουμε την τύχη να μην κοιτάζουμε τη θέα μέσα από τζάμια.

Άραγε πόσοι παράλληλοι κόσμοι να υπάρχουν; Πόσες αφηγήσεις μπορεί να εντοπίσει κανείς; Συναντιούνται πουθενά; Αυτοί οι άνθρωποι – οι πιο δυνατοί – οι πιο πετυχημένοι –  που επενδύουν σε μία ζωή κατ’ εικόνα της ζωής σου, με περισσή χρυσόσκονη, πώς μπορούν να κυβερνούν τις ζωές που μιμούνται; Τις ζουν;

Ζηλεύεις; Θέλεις να τους ξέρεις; Μπορούν να σε βοηθήσουν σε κάτι; Έρχεται και πάλι η ώρα να επιλέξουμε κόσμο”

O Νικόλας  Κουρνιάτης είναι Δρ. Αρχιτέκτων Μηχανικός- Επίκουρος Καθηγητής