Η πανδημία της αγένειας

Ο τρόπος που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις την πανδημία –ο τρόπος που όλοι κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τον νέο ιό– ανέδειξε μια νέα μορφή ατομικής ευθύνης αλλά και μια ολοκαίνουργια προσέγγιση της έννοιας της ατομικότητας.

Ωστόσο το μάθημα που κυρίως ήθελε να δώσει ο νέος κορωνοϊός δεν ήταν το ότι ο καθένας είναι μόνος του σε αυτόν τον πλανήτη αλλά ότι οι πράξεις του καθενός επηρεάζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και τους υπόλοιπους.

Όσο όλοι ήταν κλεισμένοι στο σπίτι –αν όχι υπό τις ίδιες συνθήκες, αλλά υπό την ίδια αιτιολογία– υπήρχε μια αυξημένη ενσυναίσθηση. Όχι ένα αίσθημα συνενοχής αλλά μια κατανόηση και μια μορφή σιωπηρής αλληλεγγύης.

Οι τελευταίες μέρες, ωστόσο, με την αναμονή της λήξης της καραντίνας, έφεραν μαζί με την αισιοδοξία και μια μορφή πανηγυρισμού που έφτασε να μοιάζει σχεδόν με καταπάτηση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των άλλων.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αποφάσισαν να λήξουν την καραντίνα πριν την ώρα της. Κι όσο και αν κατά τη διάρκεια της έξαρσης υπήρξαν «κρούσματα» αγένειας και παρακινδυνευμένης συμπεριφοράς που έδειχναν ανυπακοή απέναντι στα μέτρα προφύλαξης, τι γίνεται στο εδώ και τώρα που άρθηκαν κάποια από τα μέτρα και τι μέλλει γενέσθαι όταν αρθούν οι περισσότεροι περιορισμοί.

Όσο μια απειλή κι ένας κι ένας κίνδυνος πλανώνται στην ατμόσφαιρα με έντονο τρόπο υπάρχει μια γενική συστολή και μια τάση υπακοής. Όμως, πόσο πηγαία συμπεριφορά είναι ή πρόκειται για μια αναγκαστική συμμόρφωση που μόλις χαλαρώσει ο κίνδυνος εκφράζεται με μια χειροτέρευση προηγούμενων αρνητικών συμπεριφορών;

Κακά τα ψέματα, αν κάποιοι πριν από τον κορωνοϊό ανήκαν στο κίνημα του «ωχαδερφισμού» ή «σταρχιδισμού», βγαίνοντας από το σπίτι μετά τη λήξη της καραντίνας δεν βγήκαν έξω ως καλύτεροι άνθρωποι. Είναι αυτοί που θα δεις να έχουν τη μάσκα κρεμασμένη με τρόπο διακοσμητικό. Εκείνοι που θα έρθουν να σου μιλήσουν χωρίς μάσκα και σε απόσταση αναπνοής. Όσοι αντιλαμβάνονται τα δύο μέτρα, μετρώντας τα ωστόσο σε μια εντελώς δική τους κλίμακα. Είναι τα άτομα που δεν προσέχουν πώς περπατάνε και δεν διστάζουν να πέσουν κυριολεκτικά πάνω στους άλλους – μη δείχνοντας κανένα σεβασμό.

Αν ορισμένοι από πριν ήταν επίτιμα μέλη της λέσχης «ξέρειςποιος/ποιαείμαιΕγώ» τώρα κυκλοφορούν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και η μύτη τους εξέχει κατά πολύ πάνω από τη μάσκα τους ακόμα και αν φαινομενικά δείχνει να βρίσκεται πίσω από το ύφασμα. Είναι εκείνοι που θα παρακάμψουν τη σειρά. Που θα αρνηθούν και θα βγάλουν γλώσσα σε όσους τους υπενθυμίσουν τις στοιχειώδεις οδηγίες που ισχύουν για όλους. Έχουν πάντα έτοιμη μια καλή δικαιολογία ή θεωρούν ότι η περίπτωσή τους αποτελεί την εξαίρεση και αυτό που ισχύει για τους άλλους δεν ισχύει για αυτούς…

Όσοι πάλι όλο αυτό το διάστημα θεωρούσαν τον κορωνοϊό κατασκεύασμα του ιμπεριαλισμού/των εξωγήινων/ή των σκοτεινών λόμπι που κυβερνούν τον κόσμο, τώρα κυκλοφορούν ανάμεσά μας και προσπαθούν να μας πείσουν για το αληθές των συνωμοσιολογικών θεωριών τους.

Εγκλωβισμένες στο σπίτι τους, οι παραπάνω φυλές βγαίνουν έξω πιο θυμωμένες από ποτέ, λες και ο ιός ήταν ένα είδος άδικης τιμωρίας μόνο προς εκείνες, αλλά τώρα τις συνέπειες του θυμού τους θα υποστούν όσοι βρεθούν κατά λάθος στο δρόμο τους…

Όσοι είδαν με ευλάβεια το After Life υιοθέτησαν τον κυνισμό του πρωταγωνιστή, αλλά μάλλον δεν έφτασαν ως το τελευταίο επεισόδιο του πρώτου κύκλου, όπου ο ήρωας έχει αρχίσει να θεραπεύεται από το πένθος του και τον θυμό του και θυμάται ξανά τι σημαίνει να είσαι ευγενικός και να φέρεσαι με καλοσύνη στους άλλους. Ο κυνισμός είναι ένα ιδιότυπο είδος χιούμορ που όταν διατηρεί τις ισορροπίες, δηλαδή τις σωστές δόσεις ειρωνείας, χιούμορ και αυτοσαρκασμού, μπορεί να μην είναι ενοχλητικός και μέχρι που μπορεί να είναι διασκεδαστικός και να κάνει τους άλλους να γελάσουν. Όταν όμως χάνονται οι ισορροπίες, καταλήγει τοξικός και δηλητηριώδης και κάνει κακό τόσο σε όποιον τον χρησιμοποιεί αλλά και στους τελικούς αποδέκτες.


 

Γιατί δεν έχει σημασία μόνο αν έχεις δίκιο, αλλά μετράει και το πώς προσπαθείς να διεκδικήσεις το δίκιο σου ή με ποιον τρόπο θα πείσεις τους άλλους. Όταν δάσκαλοι σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να διδάξουν στα παιδιά τις αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται (ή πρέπει να βασίζεται) η ανθρώπινη επικοινωνία, χρησιμοποιούν την ακροστιχίδα του ρήματος think (σκέφτομαι)

Τ = is it True

H = is it Helpful

I = is it Inspiring

N = is it Necessary

K = is it Kind

Τα νεύρα, οι αντοχές, η υπομονή όλων δοκιμάστηκαν απίστευτα όλο αυτό το διάστημα κι ο περισσότερος κόσμος έχει φτάσει στα όριά του, αλλά τίποτα ακόμα δεν τελείωσε. Μην μπεις στο τριπάκι να απαντήσεις με αγένεια στην αγένεια. Δεν είναι κάποιο είδος διαγωνισμού. Κι όχι στο τέλος δεν θα κερδίσει ο πιο αγενής. Στην προκειμένη περίπτωση ο αγενής είναι ένα νέο είδος κινδύνου. Κι η αγένεια μια νέα πανδημία που πρέπει να αντιμετωπιστεί επίσης με προσοχή κι υπευθυνότητα.

Συνέχισε να είσαι και να δίνεις το καλό παράδειγμα. Ο ευγενικός άνθρωπος δεν είναι κορόιδο. Το να συνεχίζεις να έχεις αρχές σε έναν κόσμο που διαλύεται δεν σε κάνει θύμα, σε βοηθάει να συνεχίζεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να μπορείς να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου. Δεν περιμένεις μετάλλια ή παράσημα αναγνώρισης, σου αρκεί το χαμόγελο της ταμία που κατάφερες να μην έρθετε σε επαφή και δεν την έθεσες σε κίνδυνο. Σου είναι αρκετό το βλέμμα συμπάθειας της ηλικιωμένης κυρίας που της άφησες την πόρτα ανοιχτή για να μη χρειαστεί κι εκείνη να αγγίξει το χερούλι. Ή το ευχαριστώ που άκουσες από το delivery boy επειδή κατέβηκες να πάρεις την παραγγελία σου από την είσοδο της πολυκατοικίας.

Κι αν ίσως πιστεύεις ότι η ευγένεια δεν θα σώσει τον κόσμο, σίγουρα ωστόσο τον κάνει πιο όμορφο και κατά πολύ πιο ανεκτό μέρος για να ζήσεις.

Cover photo by  Martijn Baudoin