Το μετέωρο βήμα της πρώτης «επόμενης» μέρας

Μετρούσες μία μία τις ώρες με ανυπομονησία από τη στιγμή που έμαθες ότι οι μέρες της καραντίνας φτάνουν στο τέλος. Η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων ήταν η πρώτη ευχάριστη είδηση που άκουσες μετά από καιρό. Το ότι δεν θα χρειαζόταν να στείλεις sms για να βγεις από το σπίτι ήταν πολύ ανακουφιστικό και πιο πολύ απ’ όλα το ότι θα μπορούσες ξανά να μετακινηθείς άσκοπα σε γέμισε αισιοδοξία.

Τότε γιατί η πρώτη μέρα ήταν τόσο δύσκολη;

Γιατί ήδη από το πρωί όταν επιχείρησες να ανοίξεις την πόρτα ένιωθες μια απίστευτη κούραση και γιατί όταν γύρισες από τη δουλειά σου ήσουν στα όρια της κατάρρευσης;

Η πρώτη μέρα σε κάτι ή η πρώτη μέρα της επιστροφής σε κάτι που διακόπηκε για ένα διάστημα είναι εξορισμού ψυχικά φορτισμένη. Πόσο μάλλον τώρα που μεσολάβησε μια απίστευτα βεβαρημένη ψυχολογικά χρονική περίοδος.

Αφενός, δεν ήταν λίγο, δεν ήταν μικρή υπόθεση αυτό που προηγήθηκε. Δεν ήσουν διακοπές. Δεν γυρίζεις στο γραφείο ή στη ζωή έξω από το σπίτι και σε ρυθμούς προ-κορωνοϊού με ανανεωμένη διάθεση και ξεκούραστη.

Αφετέρου, τι σόι επιστροφή είναι αυτή με μάσκα και γάντια και έναν φόβο ακόμα μεγαλύτερο απ’ όσο όταν ήσουν σπίτι.

Ξαφνικά, ήδη στην πρώτη μέρα της επιστροφής αρχίζεις να συνειδητοποιείς αρκετά πράγματα που μέχρι τώρα σκρόλαρες διαβάζοντας στα ενημερωτικά sites ή στα άρθρα που ψιλοχάζευες ή διάβαζες με προσοχή. Συνειδητοποιείς ότι ο κίνδυνος και η απειλή δεν έχει περάσει. Ότι η χαρά και ο ενθουσιασμός για την επιστροφή στο γραφείο, στη δουλειά και τα λοιπά… θα πηγαίνει χέρι χέρι με τον φόβο, την ανασφάλεια, την ανησυχία.

Βγήκες έξω από το σπίτι. Είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Αλλά είναι ένα πρώτο βήμα. Κι ένα πρώτο βήμα είναι πάντα μουδιασμένο, μετέωρο, αργό. Η πανδημία του κορωνοϊού εν έτη 2020 ήρθε απροκάλυπτα να αναδείξει το πόσο ευάλωτος εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος. Γκρέμισε για άλλη μια φορά τις αυταπάτες ότι είναι ανίκητος κι υπερδύναμος. Τα τεχνητά του όπλα που με αιώνες αγώνων είχε καταφέρει να κατανικήσει τους φόβους και τις αδυναμίες του, αυτή τη φορά δεν πέτυχαν να τον κρατήσουν ασφαλή.

Αυτός ο ιός μπορεί να παρομοιαστεί με έναν οδοστρωτήρα. Εξαπλώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη και επηρέασε τα πάντα. Από τις κοινωνικές δομές, την παγκόσμια οικονομία, τα συστήματα υγείας. Κυρίως όμως επηρέασε τον τρόπο επαφής μας με τους άλλους ανθρώπους αλλά και με την καθημερινότητα.    

Βγήκες από το σπίτι, χιπ χιπ χορέι… Αλλά ποιες είναι οι επιλογές σου; Ας μη γελιόμαστε; Ο τρόπος που έκανες τις μετακινήσεις άλλαξε. Ο τρόπος που καθόσουν στο γραφείο σου άλλαξε επίσης. Ο τρόπος που εργαζόσουν στο κατάστημα άλλαξε κι αυτός. Μπορείς να πας μέχρι τη δουλειά και πάλι πίσω. Οκ, μπορείς να πας στο κομμωτήριο… μπορείς να πας στο βιβλιοπωλείο. Όπου κι αν πας ωστόσο όλα γίνονται πλέον αλλιώς, υπενθυμίζοντας αυτό που έζησες, αυτό που ζεις, αυτό που θα συνεχίσεις να ζεις και που δεν ξέρεις για πόσο ακόμα θα ζεις.

Επέζησες ενός «πολέμου», επιβίωσες μιας «καταστροφής», μπορεί αυτό να συνέβη από την ασφάλεια του καναπέ σου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε «άγγιξε», ότι δεν έχεις πληγεί κι εσύ άμεσα από όλο αυτό…

Θα ήθελες πολύ τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι το μόνο που να σε απασχολούσε να ήταν η ανανέωση της καλοκαιρινής σου γκαρνταρόμπας, το αν θα ερωτευτείς, ποια βερνίκια είναι must ή ποιος είναι ο πιο hot προορισμός διακοπών…

Όμως αυτό που σε απασχολεί είναι αν και για πόσο είσαι εσύ και οι άνθρωποι που αγαπάς ασφαλείς, αν και για πόσο θα έχεις δουλειά, αν θα ανακάμψει η οικονομία, αν η ζωή θα ξαναγίνει το ίδιο.

Θα μπορέσεις να ξαναπιείς έναν καφέ κρατώντας το χέρι της κολλητής σου, θα μπορέσεις να ξαναμπείς στο μετρό χωρίς να φοράς μάσκα, θα μπορείς να απολαύσεις την ταινία στο θερινό σινεμά ενώ θα είσαι στην αγκαλιά του;

Χθες περπατούσα στον δρόμο και από έναν περαστικό ηλικιωμένο κύριο έπεσαν κάτι χαρτιά από τη σακούλα που κουβαλούσε – τον φώναξα και έσκυψα να τα πιάσω για να του τα δώσω… «παρακαλώ κρατήστε τις αποστάσεις» μου είπε, δεν ήμουν ο τιραμόλα για να του τα δώσω με μεταξύ μας απόσταση 2 μέτρων, δεν φορούσα και γάντια για να του τα δώσω… έσκυψε και τα μάζεψε μόνος του… τουλάχιστον του επισήμανα ότι του έπεσαν πριν τα πάρει ο αέρας. Αλλά όταν είσαι στο σημείο που μια αυθόρμητη πράξη καλοσύνης μπορεί τώρα αντί για όφελος να είναι περισσότερο κίνδυνος για τον άλλον… ξέρεις ότι πρέπει να ακολουθήσουν πολλά ακόμα βήματα για να νιώσεις ότι μπορείς να περπατήσεις ξανά με μια σχετική άνεση κι ελευθερία.   

Είσαι, είμαστε, ακόμα στην ανάρρωση. Δεν πήραμε επισήμως εξιτήριο. Και τώρα βγαίνοντας έξω πρέπει να είσαι πολύ περισσότερο σε εγρήγορση και σε ετοιμότητα. Το να είσαι λοιπόν κουρασμένη και να νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όριά σου είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Να θυμάσαι να ανασαίνεις. Να χαίρεσαι για κάθε μικρό όσο μετέωρο κι αν είναι βήμα. Να χαμογελάς, ακόμα και μέσα από τη μάσκα. Με κάθε επόμενο βήμα θα νιώθεις και θα είσαι περισσότερο ασφαλής…

So… just keep on walking…

Cover Photo: Rachel Weisz Photo by Craig McDean. Styled by Marie Chaix