«Δεν είναι κατάρα το να είσαι ευτυχισμένη» Jane Birkin

Στις 16/7 έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου της και το πιο όμορφο κορίτσι δεν είναι πια εδώ… Το 2021 είχε υποστεί ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Η Jane Mallory Birkin γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1946, αν και Αγγλίδα έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής της στη Γαλλία. Έχει να επιδείξει μια διάσημη καριέρα ως τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και μοντέλο. Αυτό ωστόσο που την έχει καθιερώσει στη συνείδηση του κόσμου είναι η θυελλώδης σχέση της με τον Serge Gainsbourg, με τον οποίο ποτέ δεν παντρεύτηκαν. Είχε επίσης μια σημαντική καριέρα ως ηθοποιός στον βρετανικό και γαλλικό κινηματογράφο. Επιπλέον έχει δώσει το όνομά της στη δημοφιλή τσάντα Hermès Birkin.

Η Birkin, που προέρχεται από το Λονδίνο, ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός, σε μικρούς ρόλους στο Blowup του Michelangelo Antonioni (1966) και στο Kaleidoscope (1966) Το 1968, γνώρισε τον Serge Gainsbourg ενώ πρωταγωνίστησε μαζί του στο Slogan, το οποίο σηματοδότησε την αρχή μιας πολυετούς εργασιακής και προσωπικής σχέσης. Οι δυο τους ως ντουέτο κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ Jane Birkin / Serge Gainsbourg (1969), και η Birkin εμφανίστηκε επίσης στην αμφιλεγόμενη ταινία Je t'aime moi non plus (1976) υπό τη διεύθυνση του Gainsbourg.

Μετά τον χωρισμό της με τον Gainsbourg το 1980, η Birkin συνέχισε να εργάζεται ως ηθοποιός και τραγουδίστρια, κι εμφανίστηκε σε διάφορες ανεξάρτητες ταινίες και ηχογράφησε πολλά σόλο άλμπουμ.

Ζούσε κυρίως στη Γαλλία από τη δεκαετία του 1970. Είναι η μητέρα της φωτογράφου Kate Barry (η οποία αυτοκτόνησε το 2013), με τον πρώτο σύζυγό της John Barry. Της ηθοποιού και τραγουδίστριας Charlotte Gainsbourg, με τον Serge Gainsbourg. Και της μουσικού Lou Doillon, με τον Jacques Doillon.

Το 2019 κυκλοφόρησε τον δεύτερο τόμο των απομνημονευμάτων της, καλύπτοντας τη ζωή μετά τον Gainsbourg. Σε αυτό το ογκώδες βιβλίο των 432 σελίδων με τίτλο Post-scriptum, η Birkin αποκαλύπτει ότι ποτέ δεν τον ξεπέρασε. Όταν χώρισαν το 1980, γράφει ότι της είπε: «Είσαι στο δρόμο σου, είμαι στο δρόμο μου». Αλλά όταν πέθανε σε ηλικία 62 ετών τον Μάιο του 1991 από καρδιακή προσβολή, «ο κόσμος μου έμεινε στο χάος, τη σιωπή και το σκοτάδι. Ο Serge είναι νεκρός. Αδύνατο ... όλα φαίνονται ασαφή, αλλά με την ακρίβεια ενός εφιάλτη». Τέσσερις μέρες αργότερα, ο πατέρας της πεθαίνει επίσης, με αποτέλεσμα, σε λιγότερο από μία εβδομάδα να χάσει τους δύο πιο σημαντικούς άντρες στη ζωή της, δύο άντρες που, όπως λέει, την αγάπησαν «άνευ όρων».

Η αγάπη για τον Gainsbourg είναι μάλιστα τόσο μεγάλη που δεν δίστασε να υπερασπιστεί πρόσφατα τη φήμη και το όνομά του όταν η Γαλλίδα τραγουδίστρια Lio τον κατηγόρησε ως τον «Weinstein of songs». Η Birkin δήλωσε ότι δεν γίνεται να κριθεί ο Gainsbourg με όρους #metoo.

Στο βιβλίο των απομνημονευμάτων της, τα συναισθήματα της Birkin προσπαθούν να ισορροπήσουν στα άκρα: ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την μια πλευρά, χαρά και πάθος από την άλλη, κι ανάμεσα υστερικά επεισόδια, εκρήξεις, δάκρυα και κρίσεις κατάθλιψης.

Παρά το ταπεραμέντο και τον δυναμισμό της, η Birkin ήταν γεμάτη ανασφάλειες και είχε πείσει τον εαυτό της ότι έπασχε από μετριότητα και ότι ήταν χωρίς προσωπικότητα, κι αυτό που είχε πάνω απ' όλα απεγνωσμένη ανάγκη ήταν να αγαπηθεί – να νιώσει ότι την αγαπάνε.

Στο βιβλίο της διαβάζουμε «Νομίζω ότι δεν είμαι τίποτα, διώκομαι από γυναίκες που αγαπώ περισσότερο από τον εαυτό μου ... Ω για το πρόσωπο της Nastassja Kinski, της Fanny Ardant, ω, το ταλέντο, το θάρρος, οι ιδιότητες. Δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να πω ...»

Μεγάλο βάρος πέφτει επίσης στην ταραγμένη σχέση της με τις κόρες της και όπως ήταν αναμενόμενο από το αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο δεν θα γινόταν να λείπει άλλο ένα συγκλονιστικό συμβάν, η αυτοκτονία της κόρης της Kate Berry που πέθανε ύστερα από πτώση από τον 4ο όροφο από το διαμέρισμά της στο Παρίσι το 2013.

Η Birkin θυμάται πως, στην εφηβεία, η ολοένα και πιο προβληματική Kate εγκατέλειπε το σχολείο, έμενε ως αργά στα νυχτερινά κέντρα του Παρισιού, έπαιρνε ναρκωτικά και έκλεβε τα ρούχα της. Αφηγείται πώς κατέληξε να ουρλιάζει «κλέφτης, κλέφτης» σαν τρελή, αφού η Kate «δανείστηκε» ένα μoβ σακάκι Yves Saint Laurent από την ντουλάπα της. «Νόμιζα ότι θα κατέληγα σε άσυλο», γράφει χαρακτηριστικά.

Η Charlotte Gainsbourg είπε κάποτε ότι ήθελε να γίνει «ηθοποιός σαν τη μητέρα μου και μεθυσμένος σαν τον πατέρα μου», αλλά η Birkin παραδέχτηκε ότι κι η δική της σχέση με το αλκοόλ ήταν επεισοδιακή. «Έπινα αρκετά ... διαβάζοντας [το ημερολόγιο] είναι τρελό. Ακόμα περισσότερο τώρα. Είναι τρελό να γράφουμε ένα ημερολόγιο και να θυμόμαστε όλα τα πράγματα που κάναμε και ακόμη και την έκπληξη του ότι δεν θυμόμασταν πού βρισκόμασταν όταν ξυπνούσαμε», ανέφερε σε συνέντευξή της.

Η Birkin διαγνώστηκε με λευχαιμία το 2002, λέει ότι διευθύνει τη ζωή και τις ερωτικές της σχέσεις με «μια απολύτως αβάσιμη αισιοδοξία», αλλά σταμάτησε να γράφει το ημερολόγιό της το βράδυ που πέθανε η κόρη της Kate. (Λίγο αργότερα, η λευχαιμία επέστρεψε απαιτώντας εντατική θεραπεία· τώρα βρίσκεται σε ύφεση.)

«Πώς θα μπορούσα να γράψω μετά από αυτό; ... ήταν σαν να ζούσα μια παράλληλη ζωή. Το χαλί είχε τραβηχτεί από κάτω από τα πόδια μου. Αρρώστησα ... και πώς όχι », γράφει.

Mε αφορμή την είδηση του θανάτου της, θυμόμαστε μερικές ακόμα χαρακτηριστικές φράσεις.

Νιώθω πιο άνετα με ένα παλιό ζευγάρι τζιν, Converse και μια ανδρική μπλούζα. Ο καλύτερος φίλος μου μου κόβει τα μαλλιά μου με ψαλίδι κουζίνας.

Συνεχίστε να χαμογελάτε – σας αφαιρεί 10 χρόνια!

Ο πρώτος μου σύζυγος, ο Τζον Μπάρι, ήταν συνθέτης. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η εκλεπτυσμένη, ταλαντούχα ιδιοφυΐα με επέλεξε και όχι κάποιο από τα άλλα κορίτσια. Ήμουν τόσο κολακευμένη, τόσο ενθουσιασμένη, τόσο ερωτευμένη μαζί του. Φυσικά, οι γονείς μου ήταν τρομοκρατημένοι, καθώς είχε παντρευτεί μια φορά και είχε ήδη μια κόρη μεγάλη.

Στο σχολείο, συνήθιζα να ακούω, «Είσαι μισή κάστα». Θα κορόιδευαν τη φιγούρα μου και θα έλεγαν: «Είσαι αγόρι ή κορίτσι;»

Ένα από τα πράγματα που έχω ανακαλύψει, χάρη στους Ιάπωνες, είναι ότι πρέπει να διασκεδάζεις. Παλαιότερα, συνήθιζα να σκέφτομαι: «Ω, ποτέ μην είσαι ικανοποιημένη, ποτέ να μην παραδέχεσαι ότι είσαι ευτυχισμένη». Αλλά δεν είναι κατάρα το να είσαι ευτυχισμένη.

Είχα ένα μωρό στα 19 και έγινα γιαγιά 39 ετών. Τώρα, τα παιδιά μου μου δανείζουν τα παιδιά τους για να τα πάω στη Βρετάνη. Είναι θεϊκό. Είμαι εξαιρετικά τυχερή. Δεν είχα ποτέ μια εβδομάδα χωρίς να μιλήσω και με τις τρεις κόρες μου στο τηλέφωνο.

Ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος, οπότε με ενθάρρυνε να έχω παντού μαζί μου ένα μπλοκ σχεδίου. Έχω ακόμα τόνους μπλοκ από όλα τα ταξίδια που έχω επισκεφτεί ποτέ. Όταν δεν ξέρεις τι να δώσεις στους ανθρώπους ως δώρο, τα σχέδια γίνονται πολύ καλά αναμνηστικά δώρα.

Όταν έφτασα στη Γαλλία σε ηλικία 20 ετών, συμμετείχα σε μια διαμαρτυρία ενάντια στη θανατική ποινή, κάτι που δεν ήταν δημοφιλές για να διαμαρτυρηθείς τότε.

Εάν ερωτευτείτε μια χώρα και τους ανθρώπους της, αυτό θα σας βοηθήσει να νιώθετε καλά σε οποιαδήποτε χώρα.