Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας: ή αλλιώς δεν φορούν όλοι οι ήρωες μπέρτα

37 εβδομάδες κύησης είναι το φυσιολογικό διάστημα όπως  ορίζεται από την ιατρική επιστήμη (;) προκειμένου να αναπτυχθούν όλα τα όργανα και οι ανθρώπινες λειτουργίες ενός εμβρύου. Τουτέστιν εννιά μήνες υπολογίζεται ότι μία μητέρα καλείται να διαχειρίζεται τις ορμόνες της που μοιάζουν με καρουζέλ εντελώς απρόσμενων ταχυτήτων, να προσπαθεί να αποφύγει αυτές τις συναρπαστικά βαρετές κουβέντες με τη μαμά της και τους γύρω της για το τι έχει αλλάξει στη καθημερινότητά της και φυσικά να έχει συνηθίσει ότι ναι, οι θείες αρέσκονται να χαιδεύουν τη κοιλιά της. Και μιάς που η 17 Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας αξίζει να σταθούμε στην έννοια του φυσιολογικού που διαβάσαμε πριν.

Στέκει άραγε ρεαλιστικά ο όρος φυσιολογικός στη πραγματικότητα; Ή για να το πούμε αλλιώς, στέκει απέναντι στους νόμους της φύσης; Από τη στιγμή που μία γυναίκα ανακαλύπτει την εγκυμοσύνη της ξεκινάει μία ατέρμονη (μέχρι τη τελευταία ώρα κυριολεκτικά) διαδικασία υποχρεωτικών εξετάσεων οι οποίες προβλέπουν ή και πολλές φορές προλαμβάνουν διάφορες επιπλοκές για το παιδί και τη μητέρα που ενδεχομένως θα ακολουθούσαν εάν δεν ελέγχονταν.

Η επιστήμη έχει εξελιχθεί σε συγκινητικό βαθμό από τότε που έφεραν στο κόσμο οι γιαγιάδες μας τις μητέρες μας και από τις γενιές των τελευταίων και μετά έκανε πραγματικά καθοριστικά άλματα προκειμένου να εξασφαλισθεί η υγεία των μωρών και των μαμάδων. Παρόλα αυτά, και για να γυρίσουμε στις έννοιες ''φυσιολογικά μωρά'', ''ήρθε στην ώρα του'', ''όλα πήγαν όπως έπρεπε'' να πούμε ότι η φύση δεν υπακούει σε χρονοδιαγράμματα, ούτε σε προσχεδιασμένες καμπύλες εξέλιξης της πορείας ενός μωρού αλλά παίζει με τους δικούς της όρους και αυτοί εν τέλει είναι οι φυσιολογικοί, κανονικοί (όπως θέλετε πείτε το).

Αυτός ο κανόνας ισχύει απόλυτα για τις υπάρξεις εκείνες που συνωμότησαν με τη φύση και αποφάσισαν να κλέψουν τα κλειδιά της ζωής ''νωρίτερα''. Για τους συγγενείς, τους γείτονες και τους φίλους  φέρουν τη ταμπέλα των πρόωρων μωρών, για τους γονείς έχουν κερδίσει τη θέση ενός πρόωρου θαύματος στη ζωή τους. Και για τις μητέρες αναμφισβήτητα αποτελούν τη πιο δύσκολη και γλυκιά πίστα ταυτόχρονα. Αν το άκουσμα της εντατικής είναι μία φορά συγκλονιστικό για όλους τους υπόλοιπους, για τις μητέρες μάλλον είναι κάτι σαν μαχαιριά και ταυτόχρονα λύτρωση. Από τη μία νοσταλγείς το παιδί που δεν πρόλαβες ούτε καν να κοιτάξεις κι από την άλλη ευγνωμονείς που μετράς ήδη αντίστροφα για τη πρώτη σας αγκαλιά.

Κι επειδή η θερμοκοιτίδα είναι η ζωή και ταυτόχρονα η φυλακή για τη σύνδεση γονιών- παιδιού, έρχεται το συμβολικό για άλλη μια φορά στη ζωή μας να μας σώσει. Ο λόγος για τα «Τα Χταποδάκια της Δανίας» , μία οργάνωση που κατάλαβε πως τα μωρά αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια στις θερμοκοιτίδες όταν κοιμούνται αγκαλιά με λούτρινα ή πλεκτά (και κάθε λογής) χταποδάκια. Ο λόγος;  Πλέκοντας τα δάχτυλά τους σε αυτά νιώθουν πως βρίσκονται ακόμη εκεί, στο βωμό της αγάπης. Στη μήτρα της μητέρας τους.

''Τα παιδιά αυτά δεν είναι σαν κανονικά όπως μας λένε όλοι, είναι κανονικά μωρά. Μαχητές, που έρχονται για να ζήσουν νωρίτερα τη ζωή που λαχταρούν. Για να γνωρίσουν νωρίτερα τις αγκαλιές των γονιών τους. Είναι πιο δυνατά κι από τους ίδιους τους γονείς'', λέει η Γιώτα...

Venceremos, χταποδάκι!