"Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι"

Όλοι μας υποχρεωθήκαμε να φορέσουμε στη ζωή μας κοστούμια που δεν ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας. Μα υποκύψαμε στο όνομα του καθωσπρεπισμού, στη νόρμα που επέβαλε η οικογένειά μας και  η κοινωνία, από όταν κάτσαμε πρώτη φορά στο θρανίο. Κι η πάλη ξεκίνησε κάπου εκεί στην εφηβεία, όταν αρχίσαμε (εύλογα) να αναρωτιόμαστε αν οι κανόνες με τους οποίους μεγαλώσαμε στο σπίτι μας, αν ο κανονισμός του σχολείου και αργότερα της πιο έξω κοινωνίας ανταποκρίνονταν τελικά στο μέσα μας ή αν τα κάναμε γαργάρα, βάζοντας σε mute τις δικές μας επιθυμίες...

Και για να περάσουμε στο παρασύνθημα, ποιός άλλος αλήθεια είναι σε θέση να ξέρει ποιοί είμαστε και πώς θα 'πρεπε να νιώθουμε, αν όχι ο ίδιος μας ο εαυτός; Αυτό το διερωτάσαι κι εσύ κάθε φορά που καλείσαι να πάρεις μία σημαντική (ή όχι) απόφαση. Διότι, τότε αντί να πονηρευτείς από το ότι στο έχει διδάξει η ζωή πως μόνο η εσωτερική σου φωνή αποδεικνύεται τελικά σωστή, εσύ συνεχίζεις τον αγώνα της ''κοινής γνώμης'' και της αποδοχής από τα social. Δεν αμφιβάλλουμε για την... "αγάπη" των followers, όμως η σύγκρουση ξεκινάει όταν καταλαβαίνεις από  μόνη σου πόσο σε καθορίζει η δική τους η φωνή.
 

Ενσωματώσαμε στη μνήμη μας γιατροσόφια για σχέσεις, συνειδητοποιήσεις για τον εαυτό μας και οδηγούς ζωής που στη πραγματικότητα μόνο δικά μας δεν είναι, στο όνομα της φούσκας ασφαλείας που μας δημιουργεί η γνώμη των "έξω" ή των σχέσεών μας. Αναρωτηθήκαμε όμως κατά πόσο όλα αυτά μας αντιπροσωπεύουν;  Ή τα εφαρμόσαμε για να κερδίσουμε την επιβεβαιώση και την αγάπη των άλλων χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ποτέ το μέγεθος της ζημιάς που κάνουμε στον εαυτό μας;

"Τα ανθρώπινα όντα εγκαταλείπουν τον εαυτό τους για πέντε σημαντικούς λόγους: για την αγάπη κάποιου, για την αποδοχή και την έγκριση κάποιου, για να διατηρήσουν  μια υποτιθέμενη ισορροπία ή για να παραμείνουν  σε κατάσταση μιας άχρηστης δυσαρμονίας. Όταν εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας, προσποιούμαστε ότι είμαστε διαφορετικοί από αυτόν που είμαστε προκειμένου να λάβουμε την αγάπη, την αποδοχή ή την έγκριση κάποιου... είναι μια μορφή αυτοαπασχόλησης. " Angeles Arrien,The Four-Fold Way

Αν η ενηλικίωση συνοδεύεται με το νοίκι ενός διαμερίσματος, τότε σίγουρα εκτός από τη πρακτική ανεξαρτησία, απαιτείται και η εσωτερική.
Αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλαξοδρομήσουμε από πεπατημένες πεποιθήσεις που όσο προσφέρουν στη ψυχή μας σιγουριά, άλλο τόσο μας στερούν από το να δημιουργήσουμε μία ζωή βασισμένη στα αληθινά μας θέλω... Αν δεν αποτινάξουμε από πάνω μας κανόνες που καρπωθήκαμε στη πλάτη μας από τον οικογενειακό ιστό και την κοινωνία, ίσως δεν καταφέρουμε ποτέ να ''περπατήσουμε'' τα όνειρά μας. Άρα, να μην συναντηθούμε ποτέ με τον εαυτό μας...