Παντρεμένες με τη δουλειά μας: Μήπως οι επαγγελματικές απαιτήσεις σκοτώνουν την προσωπική ζωή μας;

Η Λόρα είναι μια δασκάλα γιόγκα που αφού αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στο επαγγελματικό της όνειρο κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα, αλλά στα 38 της χρόνια δυσκολεύεται να βρει έναν σταθερό σύντροφο και να δημιουργήσει οικογένεια. Η 34χρονη Λόρεν είναι μια εκπαιδευτικός που, πέρα από ένα σύντομο ειδύλλιο με συνάδελφό της, δεν έχει κάνει καμία σχέση μέσα στα τελευταία χρόνια, διοχετεύοντας όλη την ενέργεια και τον ενθουσιασμό της στην τάξη της.

Πρόκειται για δύο μόνο από τους singles που μας συστήνει η Σάρα Τζέιφ, συγγραφέας του νέου βιβλίου «Work Won’t Love You Back», σε άρθρο της στον Guardian όπου προειδοποιεί ότι οι υπέρογκες επαγγελματικές απαιτήσεις που έχουμε φορτωθεί βλάπτουν σοβαρά την προσωπική ζωή μας. Ίσως αυτή να είναι μια εξήγηση της «χρόνιας μοναξιάς» που υπολογίζεται ότι πλήττει 2,4 ενήλικες Βρετανούς σύμφωνα με έρευνα του 2018 – προτού, δηλαδή, έρθει η πανδημία και μας κλείσει ακόμα περισσότερο στα σπίτια μας.

Μάλιστα δύο Αμερικανοί, οι Ναόμι Καν και Τζουν Κάρμπον, καθηγητές Νομικής και συγγραφείς του βιβλίου «Marriage Markets: How Inequality is Remaking the American Family» πιστεύουν ότι η προοπτική του γάμου και της οικογένειας εξελίσσεται σε ταξικό «προνόμιο» των ευημερούντων. Όσοι βρίσκονται σε επισφαλή οικονομική κατάσταση, δυσκολεύονται περισσότερο να εξελίξουν την προσωπική ζωή τους. «Αν δεν ανησυχούμε τόσο για τους λογαριασμούς που πρέπει να ξεχρεώσουμε, ίσως έχουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια για καλύτερες προσωπικές σχέσεις» υποθέτει η Τζέιφ.

Σε κάποιες εταιρείες, άλλωστε, τα όρια ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική ζωή γίνονται πιο ρευστά. Τα γραφεία διαμορφώνονται έτσι ώστε να δίνουν μια «σπιτική» αίσθηση, ενθαρρύνοντας τους εργαζόμενους να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στο εσωτερικό τους. Κάποια από αυτά, μάλιστα, παρέχουν δωρεάν φαγητό, χώρους ξεκούρασης, κατοικίδια ζώα γραφείου, ακόμα και ντους ώστε οι υπάλληλοι μιας επιχείρησης που πλασάρεται σαν μεγάλη «οικογένεια» να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους.

Μια τέτοια εμπειρία είχε ο Καρν, προγραμματιστής ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που είπε στην Τζέιφ: «Η δουλειά σου γίνεται ολόκληρη η ζωή σου. Πηγαίνεις στο γραφείο στις 9 το πρωί και μπορεί να δουλεύεις, κάποιες φορές, μέχρι τις 10 ή και τις 11 το βράδυ – τρώγοντας ακόμα και το δείπνο σου εκεί». Στην αρχή, πρόσθεσε, δεν ήταν άσχημα: «Όταν ήμουν μαθητευόμενος και αδέσμευτος δεν είχα υποχρεώσεις ούτε άλλους ανθρώπους στη ζωή μου». Πλέον όμως, στα 31 χρόνια του, τον έχουν κουράσει ανυπόφορα οι συγκεκριμένες συνθήκες εργασίας. Αφού λοιπόν, για ένα διάστημα, έπαιρνε την «πρωτοβουλία» να φεύγει στις 5 το απόγευμα, που τυπικά τελείωνε το ωράριό του, εκμεταλλευόμενος την άνοδό του στην εταιρική ιεραρχία, σταδιακά έγινε freelancer, μέχρι που τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει εντελώς αυτό το επαγγελματικό αντικείμενο.