"Ο παππούς έγινε αστέρι"... Είναι αυτός ο σωστός τρόπος να μιλήσεις στο παιδί για την απώλεια;

Πολλοί γονείς διστάζουν να μιλήσουν στα παιδιά τους για το θάνατο. Όμως, πρόκειται για ένα αναπόφευκτο γεγονός της ζωής. Εάν θέλετε πραγματικά να τα βοηθήσετε, θα πρέπει να τα κάνετε να καταλάβουν ότι δεν είναι κακό να μιλάμε για την απώλεια.

Έτσι, μπορείτε να τους δώσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, να τα προετοιμάσετε για μια στιγμή κρίσης και να τα βοηθήσετε όταν είναι αναστατωμένα. Ενθαρρύνετε την επικοινωνία τους μαζί σας, δείχνοντας σεβασμό και προσοχή για ό, τι έχουν να πουν. Φροντίστε κι εσείς οι ίδιοι να είστε ανοιχτοί, ειλικρινείς και άνετοι με τα δικά σας συναισθήματα για να τα διευκολύνετε.

Ίσως εκπλαγείτε με το πόσο εξοικειωμένα είναι τα παιδιά με το θάνατο. Από πολύ μικρά βλέπουν νεκρά έντομα, νεκρά ζώα στο δρόμο ή ίσως έχουν βιώσει το θάνατο ενός κατοικίδιου ζώου. Επιπλέον, τα παιδιά διαβάζουν για το θάνατο στα παραμύθια και χωρίς να το συνειδητοποιούν έχουν ήδη ορισμένη έκθεση στην έννοια του θανάτου.

Το τι θα πούμε στα παιδιά για το θάνατο ή το πότε θα το πούμε, θα εξαρτηθεί από την ηλικία και την εμπειρία των παιδιών αλλά και από τις πεποιθήσεις του γονέα, τα συναισθήματα και τη συγκυρία, αφού κάθε δυσάρεστη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε είναι διαφορετική.

3-5 ετών

- Δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Θεωρούν ότι ο θάνατος είναι μια κατάσταση προσωρινή ή αναστρέψιμη.

- Στην ηλικία αυτή τα παιδιά είναι εγωκεντρικά και ίσως θεωρήσουν ότι είναι υπεύθυνα για το θάνατο ενός συγγενικού προσώπου.

- Θεωρούν ότι οι άνθρωποι που πεθαίνουν συνεχίζουν να κάνουν πράγματα στον ουρανό όπως για παράδειγμα να τρώνε, να εργάζονται και να πηγαίνουν βόλτες.

- Πιστεύουν στη δύναμη της θέλησης, ότι αν δηλαδή ευχηθούν για κάποιον νεκρό, αυτός θα γυρίσει πίσω στη ζωή.

Πώς να το αντιμετωπίσετε:

1. Χρησιμοποιήστε συγκεκριμένες φράσεις, όπως για παράδειγμα «Η γιαγιά πέθανε» και όχι «Η γιαγιά κοιμήθηκε».

2. Σε αυτή την ηλικία το παιδί μπορεί να σας καταλάβει όταν του πείτε: «Το σώμα της γιαγιάς σταμάτησε να λειτουργεί» ή «Η γιαγιά σταμάτησε να αναπνέει».

3. Ξεκαθαρίστε στο παιδί ότι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου δεν αποτελεί συνέπεια των δικών του πράξεων.

6-9 ετών:

- Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά συνδέουν το θάνατο με τα γεράματα. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν και νέοι άνθρωποι ή ακόμα και παιδιά που πεθαίνουν.

- Ξέρουν περισσότερα για το πώς λειτουργεί το σώμα, επομένως μπορεί να έχουν πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις σχετικά με το πώς κάποιος πεθαίνει.

- Συνδέουν το θάνατο με τρομακτικές εικόνες από κινούμενα σχέδια, όπως τα φαντάσματα και τα πνεύματα.

Πώς να το αντιμετωπίσετε:

1. Ξεκαθαρίστε ότι αυτό που συνέβη σε κάποιο κοντινό σας πρόσωπο δεν συμβαίνει σε όλους.

2. Χρησιμοποιήστε εικόνες για να εξηγήσετε την ασθένεια στο παιδί. Για παράδειγμα, υπάρχουν ειδικοί που χρησιμοποιούν marshmallows για να εξηγήσουν την ανάπτυξη ενός όγκου.

3. Κάντε συγκεκριμένες αναφορές σε όργανα του σώματος, όπως η καρδιά και οι πνεύμονες.

10-12 ετών:

- Ξέρουν ότι ο θάνατος είναι οριστικός και ότι θα συμβεί σε όλους συμπεριλαμβανομένων και των ιδίων.

- Καταλαβαίνουν ότι ο δικός τους θάνατος ή ενός αγαπημένου προσώπου θα προκαλέσει θλίψη στην οικογένεια.

- Συμπεριφέρονται περισσότερο σαν ενήλικες, εκφράζοντας θυμό, θλίψη και φόβο.

- Έχουν όλο και πιο συγκεκριμένες ερωτήσεις σχετικά με την ασθένεια και το θάνατο, ενώ πλέον μπορούν να αναζητήσουν μόνα τους πληροφορίες.

Πώς να το αντιμετωπίσετε:

1. Βρείτε ευκαιρίες για εποικοδομητική έκφραση συναισθημάτων από την πλευρά του παιδιού.

2. Δώστε του όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες απαντήσεις σε ό,τι σας ρωτάει.

3. Κάθε παιδί έχει συγκεκριμένες ανάγκες και διαφορετικό τρόπο αντίδρασης απέναντι σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Δώστε του όσο χρόνο χρειαστεί για να το ξεπεράσει.

Πηγή: http://www.infokids.gr/