«Πρόσεχε, μη και δεν λερωθείς!»

Είμαι προετοιμασμένη για τις αντιδράσεις. «Να βάλεις εσύ το παιδί σου να λερώνεται!» ή «Έλα εσύ να μας πλύνεις τα ρούχα!» και άλλα τέτοια ωραία. 

Και απολύτως κατανοητά. Μαμά είμαι κι εγώ και, πίστεψέ με, δεν ικανοποιούμαι όταν η κόρη μου τρώει φέτα ψωμί με πραλίνα και ρίχνει τη μισή πάνω στο μπλουζάκι της- και στο ριχτάρι του καναπέ, εννοείται.

Δεν αναφέρομαι σε τέτοιου είδους «ατυχήματα» και απροσεξίες, αλλά στις περιπτώσεις όταν το παιδί παίζει.

Είμαι αποφασισμένη ότι μετά από λίγες ώρες θα επιστρέψει στο σπίτι με χώματα που έχουν τρυπώσει στα νύχια, με τρύπες στο κολάν, το κατά τόπους λασπωμένο, με καλυμμένα με χώμα τα αθλητικά της που μόλις μία μέρα πριν είχα μαζέψει πλυμένα και πεντακάθαρα από το μπαλκόνι. 

Είμαι προετοιμασμένη ότι εάν την αφήσω να παίξει χωρίς "πρόσεχε", "μην", "όχι", (εξάλλου είναι 8,5 ετών, ξέρει καλά τι να αποφύγει), θα επιστρέψει σε τέτοια κατάσταση που θα φωνάζει «Κάνε με μπάνιο επειγόντως!» αλλά και «Είμαι χαρούμενη, μαμά!».

Το χαμόγελο του παιδιού που έχει παίξει με την ψυχή του εξαφανίζει ως δια μαγείας όλους τους λεκέδες πάνω του- αξίζει να το αφήσεις να λερωθεί, μόνο και μόνο για αυτό το χαμόγελο!