«Έφαγες; Δεν μπαίνεις στη θάλασσα»

Όταν ήμασταν παιδιά και περνούσαμε όλη μέρα στην παραλία, ε, κάποια στιγμή έβγαινε το ταπεράκι της μάνας για να κολατσίσουμε. Και αυτό σηματοδοτούσε τη λήξη στις βουτιές και τις απλωτές.

Εκτός κι αν περιμέναμε 2-3 ώρες, να έχουμε χωνέψει καλά καλά, για να ξαναμπούμε. Που αυτό ακριβώς κάναμε. 

Φαίνεται πως αυτή τη αντίληψη καλά κρατεί, και το ακούω συνέχεια στην παραλία που πηγαίνω με την κόρη μου. 

Μαμάδες, επιτέλους, το «μην κολυμπάς γιατί έφαγες» δεν ισχύει. Ας μην διαιωνίσουμε ακόμα έναν μύθο. 

Αυτό που ισχύει είναι ότι εάν ένα παιδί φάει και μπει αμέσως μετά να κολυμπήσει στη θάλασσα, είναι πολύ πιθανό να πάθει κράμπες στο στομάχι. Αυτό όμως δεν είναι επικίνδυνο. Δεν πρόκειται, δηλαδή, το παιδί να κινδυνεύσει από πνιγμό. 

Και γιατί να μην βρούμε μια μέση λύση; Εγώ προτείνω να παίρνουμε μαζί μας κάτι ελαφρύ, όπως φρούτα ή κομμένα λαχανικά, και να πούμε όχι σε λουκουμάδες, κρουασάν ή τεράστια σάντουιτς με κάθε λογής τυριά και αλλαντικά μέσα. 

Εάν το παιδί φάει κάτι ελαφρύ, και καθίσει για λίγη ώρα στην παραλία να παίξει, μέσα σε αυτό το διάστημα θα έχει χωνέψει.

Απλά εσύ βρες του με κάτι να απασχοληθεί αυτή την ώρα, και όχι, το τάμπλετ δεν είναι λύση, έτσι;