Ουφ, πάλι σχολείο σήμερα;

«Είναι ακριβώς σαν κι εμένα», μου έλεγε ένας μπαμπάς προχθές για την κόρη του. «Βαριέται τα Μαθηματικά, είναι ατακτούλα στο μάθημα... τα ίδια έκανα κι εγώ!».

Η αλήθεια είναι ότι όσο τα παιδιά μας περνάνε διάφορα στάδια μάς ξυπνάνε οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας. Τι μαθητές ήμασταν, πόσο υπάκουοι, με πόση όρεξη πηγαίναμε σχολείο, τι ποδιές φορούσαμε και άλλα ρετρό θέματα. 

Το λάθος που συνήθως κάνουμε με τα παιδιά μας είναι ότι τους μεταφέρουμε, θελητά ή αθέλητα, τις αρνητικές μας εμπειρίες.

Πόσο εύκολο είναι, θα μου πεις, όταν σιχαίνεσαι το σχολείο, να ξυπνάς το παιδί σου μέσα στην καλή χαρά για να πάει σε ό,τι εσύ θεωρείς κολαστήριο; 

Πόσο εύκολο είναι να σιχαίνεσαι τα Μαθηματικά και να μην στραβώνεις ακόμα και στην όψη του εξωφύλλου, πόσω μάλλον όταν το παιδί σου ζητάει τη βοήθειά σου- αυτή τη φορά έχεις μπει στο καζάνι της Κολάσεως και βράζεις για τα καλά.

Όχι, δεν είναι εύκολο. Αλλά ποιος είναι ότι είναι εύκολο να είσαι καλός γονιός; 

Δεν θα πρέπει να συγχέουμε τη δική μας παιδική ηλικία με των παιδιών μας. Σίγουρα τα γονίδια κάνουν καλή δουλειά, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί. Εάν το περιβάλλον είναι απαξιωτικό απέναντι στο σχολείο, τα μαθήματα, τους δασκάλους, το παιδί θα επηρεαστεί αρνητικά.   

Σε κάθε περίπτωση, έχε στο νου σου ότι το παιδί σου είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα- μπορεί να είναι ένα ταλέντο, μια μικρή ευφυϊα, ή έστω ένα παιδί που αγαπά το σχολείο. Άφησέ το να εκφράσει ό,τι νιώθει και ό,τι θέλει να ακολουθήσει.