Γιώργης Τσουρής: "Ρομποτάρα κόκκινη! Απ' την Φρανκφούρτη!"

"Θυμάμαι έντονα τα Χριστούγεννα στα μαθητικά μου χρόνια. Κυρίως στο Δημοτικό. Τα περίμενα να 'ρθουν από τον Σεπτέμβριο. Δεν ήταν που έκλειναν τα σχολεία, ή η παρέα... οι συγγενείς κι όλα αυτά. Ήταν τα δώρα! Μια χρονιά, είχε ταξιδέψει ο πατέρας μου στην Φρανκφούρτη για δουλειά. Επιστρέφει λοιπόν 22 Δεκεμβρίου, και φέρνει μαζί του δώρο Χριστουγέννων από την Φρανκφούρτη. Φρανκφούρτη! Ούτε μπορούσα να το προφέρω. Ήμουν 7 χρονών. Μου ακουγόταν σαν μακρινή εξωτική χώρα με πολλά "φ". Περίμενα ξελιγωμένος μέχρι την παραμονή, και μετά από οκτακόσια παρακαλετά, μου έδωσε το κουτί πριν γυρίσει η μέρα. Ήταν Τετάρτη. Σκίζω το περιτύλιγμα και βλέπω στο κουτί απέξω ένα κόκκινο ρομπότ. Ρομποτάαρααα! Φώναζα, πανηγύριζα, ούρλιαζα... και δεν είχα καν ανοίξει το κουτί. Όταν το άνοιξα, και βάλαμε μπαταρίες, και άρχισε να κάνει μπλιπ μπλοπ και να αναβοσβήνει, έπαθα πλάκα. Ένιωθα σαν να μου χάρισαν τον κόσμο. Το 'χω κρατήσει αυτό το ρομπότ. Το 'χω σ' ένα συρτάρι στο παιδικό μου δωμάτιο. Το βλέπω πότε πότε...Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του '94. Θυμάμαι την Φρανκφούρτη, μυθικό μέρος τότε, που παράγει αποκλειστικά ρομπότ και σοκολατάκια με αμύγδαλο. Καμιά φορά, όταν κουράζομαι... όταν φοβάμαι... θέλω να έρθει ο μπαμπάς μου να μου φέρει ρομπότ απ' την Φρανκφούρτη. Δεν θέλω να πληρώνω κοινόχρηστα και ρεύματα και να βάζω βενζίνες και να κλείνω συμβόλαια. Θέλω ρομπότ. Κόκκινο. Απ' την Φρανκφούρτη. Παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου. Θέλω να του πω "σ' αγαπάω ρε μπαμπά". Τελικά του λέω για κάτι άσχετα. Μου λέει κι αυτός τα δικά του. Τα λέμε χαλαρά. Σαν δυο μεγάλοι άνθρωποι. Το '94 όμως, ο ΜΠΑΜΠΑΣ μου, μου έφερε ρομποτάρα και με σήκωσε ψηλά. Ρομποτάρα κόκκινη. Απ' την Φρανκφούρτη!"

*Tο νέο έργο του Γιωργή Τσουρή, «170 τετραγωνικά», παίζεται για 2η χρονιά, στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης.