Φιλία μεταξύ γυναικών: Mission impossible?

Πόσο σημαντικές είναι οι φιλίες στη ζωή μας! Και πόσα έχουν λεχθεί και γραφτεί για τις φιλίες που αναπτύσσονται μεταξύ γυναικών! Όπως προκύπτει από σειρά ερευνών, ήδη από την παιδική ηλικία με αποκορύφωμα την εφηβεία, τα κορίτσια έχουν την τάση να μοιράζονται προσωπικές πληροφορίες με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία, αγωνίες και φόβους, προβλήματα και μυστικά και να αναζητούν στοργή και στήριξη από τις φίλες τους.

Το πρώτο πρόσωπο αναφοράς ενός κοριτσιού είναι, συνήθως, η μητέρα του. Δίπλα της μαθαίνει να καλλιεργεί τις πλευρές του εαυτού του που συνδέονται με τη γυναικεία φύση, μαθαίνει να είναι γυναίκα και να σχετίζεται με θηλυκότητα. Όσα κορίτσια αναπτύσσουν μια υγιή σχέση με τη μητέρα τους, μεταμορφώνονται σε γυναίκες που εμπιστεύονται τον εαυτό τους, δεν απειλούνται από τη διαφορετικότητα, διατηρούν την αυτονομία τους, γνωρίζουν πώς να βάζουν καλά τα όριά τους και σέβονται τους άλλους. Δημιουργούν φιλίες που είναι αληθινές και τρυφερές, που κάνουν το χρόνο σύμμαχο και αξιοποιούν τις νέες εμπειρίες, όπως μια ελεύθερη γυναίκα ωφελείται από τη φίλη της που βρίσκεται σε άλλη φάση ζωής, καθώς έγινε μητέρα.

Όταν, όμως, ο πρωταρχικός δεσμός της σχέσης με τη μητέρα έχει διαταραχθεί, τότε η κόρη κινδυνεύει να αναπαράγει αυτό το πρότυπο αλληλεπίδρασης στις σχέσεις με άλλες γυναίκες. Κουβαλάει το βλέμμα της μητέρας μέσα της, ένα βλέμμα επικριτικό, που της θυμίζει ότι δεν αξίζει. Μπορεί να κυριαρχείται από αισθήματα ανασφάλειας, που εκδηλώνονται με ανταγωνιστικότητα και ζήλια, μπορεί να δείχνει απρόσιτη και ψυχρή, για να μην εκτεθεί ή να μην αντέχει τη ματαίωση των προσδοκιών της. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Απογοήτευση, ενοχή και μοναξιά. Θυμάμαι μια νέα γυναίκα, στα τριάντα της, που δεν είχε φίλες. Έλεγε τα πάντα στη μητέρα της, αλλά ό,τι κι αν έκανε, εκείνη ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένη μαζί της. Ταυτόχρονα, δεν τολμούσε να σχετιστεί με κάποια συνομήλική της, γιατί φοβόταν την κριτική.

Ευτυχώς, κάθε γυναίκα είναι ικανή να πάει πέρα από τους περιορισμούς που θέτει η σχέση με τη μητέρα της, εφόσον αξιοποιεί τις εμπειρίες από σχέσεις και καταστάσεις, που συναντά στο διάβα της ζωής της. Μια γυναίκα, μετά το χωρισμό της, άρχισε να αναζητά υποστήριξη από ανθρώπους του περιβάλλοντός της. Παρόλο που πιεζόταν πολύ από τη μητέρα της για την αποτυχία του γάμου της, άνοιγε νέα σελίδα αντλώντας θετική ενέργεια από τις φίλες της.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι φίλοι είναι πηγή ζωής, αλλά και διέξοδο ή καταφύγιο σε μια δύσκολη στιγμή, πιο απαραίτητοι κι από τα πλούτη ή την εξουσία. Κάθε φίλος αναπαριστά έναν κόσμο μέσα μας, κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Αξίζει να κρατάμε αναμμένη τη σπίθα της φιλίας, όταν συναντάμε ανθρώπους που η παρουσία τους εμπλουτίζει τη ζωή μας. Αξίζει να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να κερδίζουν από τη διαφορετικότητα της ύπαρξής μας, γιατί έτσι γινόμαστε ακόμα πιο όμορφες εσωτερικά!

Η Ευγενία Δουβαρά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κι ύστερα εξειδικεύτηκε σε θέματα ψυχικής υγείας παιδιού και εφήβου στο Λονδίνο. Το ενδιαφέρον της για σημαντικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η ελευθερία, το νόημα της ζωής, ο θάνατος και ο έρωτας, την οδήγησαν να επιλέξει να εκπαιδευτεί στις αρχές της υπαρξιακής και συστημικής προσέγγισης, στο Θεραπευτικό και Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο “Αντίστιξη”. Εργάζεται πάνω από δέκα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και το 2013 ίδρυσε το Εργαστήρι ανάπτυξης ατόμου & οικογένειας, όπου με φροντίδα, σεβασμό κι ευθύνη στηρίζει παιδιά, εφήβους και ενήλικες στο απαιτητικό ταξίδι της γνωριμίας με τον εαυτό τους, προκειμένου να βελτιώνουν την αυτοεκτίμησή τους, να διαμορφώνουν υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις και να βιώνουν τη χαρά της ζωής. Επιπλέον, συνεργάζεται με τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος, συντονίζει ομάδες γονέων, πραγματοποιεί ομιλίες σε σχολεία και παιδικούς σταθμούς και αρθρογραφεί. Στον ελεύθερο χρόνο της ζωγραφίζει, ταξιδεύει και ασχολείται με τη συγγραφή παραμυθιών.