Σαν ανέτοιμη από καιρό

Σε είδα να χορεύεις Selena Gomez. Σε δική σου χορογραφία. Ακροβατούσες στις νότες αέρινη και ανελέητα γήινη ταυτόχρονα. Ήσουν καλή, δηλαδή υπέροχη, τόσο που για λίγα δευτερόλεπτα ξέχασα ότι ήσουν η δεκάχρονη κόρη μου. Της έμοιαζες πολύ, αλλά σε fast forward. Πέντ’ έξι χρόνια μετά. Ήσουν η εφηβική, η αδιόρατα ερωτική εκδοχή της. Χόρευες, χαμογέλαγα σαν βλαξ και μετά... freeze frame. Αυτό το  awkward moment  στο οποίο δεν ξέρεις αν πρέπει να ενθουσιαστείς ή να βάλεις όρια στην αλλόκοτη, άγνωστη δεκαεξάχρονη που απειλεί θρασύτατα το αθώο σου παιδάκι. 

Με τρομάζει λίγο. Όχι εσύ, κοριτσάκι μου ακριβό. Εκείνη που ανεμίζει τα χρυσοκάστανα μαλλιά της (το καμάρι σου, το καμάρι μου) διεκδικώντας ένα ακόμα κομπλιμέντο. Εκείνη που ποζάρει με ναζιάρικο χέρι στη μέση, που χρησιμοποιεί τις σκιές μου για παιχνίδι (και τις απλώνει άψoγα στο βλέφαρο!), που εκλιπαρεί για λιπ γκλος με χρώμα και νυχάκια βαμμένα μοβ, που κάνει ερωτήσεις στις οποίες δυσκολεύομαι να απαντήσω, που δεν κάνει τις ερωτήσεις που περιμένω -μπας και τα ξέρεις ήδη όλα;

«Σ΄αγαπώ, μανούλα, είσαι η καλύτερη του κόσμου». 

Μωρέ καλή είμαι, αλλά μονίμως ανέτοιμη. Έπρεπε να το έχω καταλάβει από καιρό. 

Δυο χρόνια πριν, όταν η Δρακουλόρα με το Monster High βαμπιροασκέρι της, γοτθικές, αγέρωχες και δυσοίωνα σέξι, εξοστράκισαν σιωπηλά την Μπάρμπι (κούκλα από σπίτι, όσο να πεις) από το ράφι σου. 

Γιατί δεν παίζεις Monopoly με τις φίλες σου, ε; Πώς θα σε προστατέψω από τις ψηφιακές, εικονικές θάλασσες στις οποίες ήδη κολυμπάς; Και τι φάση ήταν αυτός ο μυστικός, ρομαντικός «γάμος» της κολλητής σου στο σχολείο, με τον αγαπημένο της, για τον οποίο εγκατέλειψε τον πρώην της; Δηλαδή, υπήρχε και πρώην;; Μα τι αέρηδες φυσούν στα δεκάχρονα μυαλά σας; 

Μεγαλώνεις πιο γρήγορα από όσο προλαβαίνω και λαχανιάζω. Χορεύεις κι εγώ τρέχω να κατεβάσω τις φωτό σου από το facebook, να φτιάξω ασπίδα για τα βλέμματα των άλλων, να είμαι το διακριτικό σου αλεξικέραυνο γιατί να, τα μεγάλα κορίτσια κλαίνε πιο συχνά κι ας μη στο λέω, μείνε ανήλικη λίγο ακόμα, μικρό μου, θα είσαι ενήλικη για πάντα και κρατάει πολύ. 

Ίσως, πάλι, να κάνω λάθος. Κι αν κάνω, το ξέρω πώς θα με διορθώσεις. Το κάνεις ολοένα και πιο συχνά- κάθε τόσο αναρωτιέμαι μήπως εσύ είσαι η σοφή κι εγώ η μάνα-παιδί. Στο κάτω κάτω, τις σκιές τις ταιριάζεις πολύ καλύτερα από μένα. Και δεν κλαις εύκολα.

{videobox}4NhKWZpkw1Q{/videobox}

Photo: Elena Kalis