Κάποτε, χώρισες

Δεν ακούει μουσική πια. Τα κατάφερες. Η τελευταία νότα είχε ισορροπήσει στην άκρη του μυαλού της, φευγαλέα χαϊδεμένη, μπροστά σε φίλους όχι καρδιακούς αλλά κεφάτους, πίσω από ενοχές μουσκεμένες με λευκό κρασί. Ήταν η αρχή μιας ακόμα γιορτής (ποιος γιόρταζε, άραγε; Δε θυμάται) και ήταν ήδη το τέλος: η νότα υποδύθηκε την ακροβάτισσα, στροβιλίστηκε για δυο λεπτά στη δίνη του καπνού και ζαλισμένη έπεσε στο κενό. 

Μια-δυο φορές σκέφτηκε να την επαναφέρει στη ζωή. Οι νότες δεν επιδέχονται τεχνητή αναπνοή, ειδικά όταν κείτονται γκρεμισμένες στο πουθενά, κι εκείνη το ήξερε, παρόλ’ αυτά προσπάθησε να χορέψει, να πει ένα σύντομο τραγούδι, απ΄αυτά  που έστρεφαν το βλέμμα σου πάνω της. Αλλά το βλέμμα δεν βρισκόταν πουθενά, δεν μπορούσε να ψηλαφίσει τα δάχτυλά σου, δεν σε έβρισκε. 

Ακόμα και τώρα, κάποιες στιγμές, την πιάνει περιέργεια. Μπορεί να σε στήσει μπροστά της, να σου δώσει ξανά το σχήμα σου, να σε συνθέσει; Ίσως θυμάται το χαμόγελό σου. Ήταν διάπλατο- όχι πάντα αυθόρμητο, αλλά τι σημασία έχει; Ήταν, μάλλον, ένα χαμόγελο όμορφο. 

Κάπου αλλού, πολύ μακριά, ζεις εσύ, με σάρκα και οστά, ένας εαυτός που εκείνη δεν γνωρίζει και δεν θέλησε να μάθει, αγκαλιά με ένα μικρό παιδί, την έμπνευσή σου. Παίζεις λίγο με το γιο σου, μισή ώρα λες είναι αρκετή, κι έπειτα αποσύρεσαι και τον κουβαλάς μέσα σου σαν τρόπαιο. Εκείνος πάντα απορεί, γιατί δεν μένεις λίγο ακόμα; Μείνε, θα σου έλεγε αν τολμούσε, μείνε, θα σου έλεγε κι αυτή, αλλά εσύ ξέρεις ότι η σχεδόν απουσία πυροδοτεί την αιώνια επιθυμία. Κάπως έτσι της ευχήθηκες και τότε, όταν η γιορτή είχε τελειώσει κι έμενε μόνο ένα δωμάτιο, «καλή διαμονή, καλή προσμονή, καλή εμμονή».

Είχε γελάσει όταν της το είχες πει. Πριν στρέψεις την πλάτη, της άφησες δώρο ένα μικρό κερί που μύριζε βανίλια, να της θυμίζει (τάχα) όσα θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν. Το πέταξε στο καλάθι, με το που έκλεισες την πόρτα, μισοκαμένο. 

Αποφάσισε ότι προτιμούσε την απόλυτη σιγή από το σχεδόν.

{videobox}CR6M_sqTVqE{/videobox}

Photo cretid: Patty Maher