Με ξενίζει το Μοναστηράκι. Χρόνια τώρα, ο σταθμός με μπερδεύει, ωραίες οι αρχαίες πέτρες μα τον αρχαίο ποταμό δεν τον ακούω, και πού είναι το τρένο, πού είναι το μετρό, που στην ευχή είναι η έξοδος; Αλλά σήμερα θα τη βρώ. Θα βγω έξω, στην πλατεία που με ζαλίζει. Εχω μισή ώρα για σκότωμα, θα βγω.
Αναδύομαι στην επιφάνεια χωρίς να χαθώ, δοκιμάζω φτηνά καλλυντικά και μασουλάω μισό κομμάτι πίτας. Στην πλατεία έχει κόσμο κι έχει ήλιο. Κανείς δεν φαίνεται να πηγαίνει πουθενά, όλοι μοιάζουν σα να βρίσκονται στον τελικό τους προορισμό, εδώ, που έχει κόσμο κι έχει ήλιο.
Πλησιάζω το πεζούλι της εκκλησίας, συνεπαρμένη από ένα μωβ καρέ μ΄ένα κορίτσι από κάτω του. Ο μπαμπάς με το μωρό στην αγκαλιά φοράει μαύρα. Θα είναι πρόσφυγας, λέει «thank you» κάθε φορά που το πλαστικό του ποτηράκι γεμίζει κουδουνίσματα.
Κάποιος φυσάει στο στόμιο μιας αλλόκοτης μηχανής που εκπνέει φυσαλίδες. Είναι γιγάντιες, κλείνουν ουράνια τόξα μέσα τους και ανεβαίνουν στον ουρανό. Που έχει σύννεφα λευκά, σύννεφα που δραπέτευσαν απ’ τον Φλεβάρη και με θυμώνουν, γυρίστε πίσω στον Χειμώνα, τα διατάζω, και κάνω ξόρκια για να πέσουν καταγής. Κι εκείνα, άσπρα, απαλά κι ανήμπορα, προσγειώνονται στη μέση της πλατείας, στον ώμο του ακροβάτη-χορευτή, που δεν τα νιώθει, γιατί ιδρώνει και στροβιλίζεται για να κλέψει παλαμάκια. Κλαπ κλαπ, χιπ χοπ, γέλια και κλικ.
Έχει κόσμο, έχει ήλιο και είναι σαν γιορτή. Δεν περνούν όλοι καλά, το ξέρω, το μωρό δεν έχει ξυπνήσει και ο μπαμπάς του μοιάζει λυπημένος, όμως το ποτηράκι του κουδουνίζει, δεν είναι μόνος, κανείς δεν είναι μόνος εδώ, πιτσιρικάδες όμορφοι και παππούδες που γέρνουν, μετανάστες και έκπληκτοι τουρίστες, μια κυρία με πόντο στο καλσόν και ο κύριος με τον σκύλο, όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χορό, σε μια πλατεία που ζαλίζει και ζαλίζεται, γιατί νομίζω δεν κοιμάται ποτέ.
Είμαι μέρος της κι αυτήν τη στιγμή δεν την αντιπαθώ, καθόλου μάλιστα, ίσως γιατί έχει κόσμο κι έχει ήλιο, και ίσως γιατί, για πρώτη φορά μετά από μήνες, δεν σκέφτομαι τίποτα, ούτε καν εσένα.
Ήρθε η Άνοιξη.
{videobox}X3wmkNyPZ7E{/videobox}
