Η ζωή μετά το texting

Τα μηνύματα που λαμβάνουμε και στέλνουμε κάθε μέρα στα κινητά, στο inbox στα social media, στο skype, στο mail και στο viber είναι σαν τα χνάρια που αφήνουμε πίσω μας. Κάτι σαν ψηφιακά αποτυπώματα αυτών που ζούμε. Αν τα κοιτάξεις μαζεμένα κατάματα, φαίνεται σαν η κοινή λογική να έχει πάει περίπατο. Μάζεψα μηνύματα που έχω λάβει από διαφορετικούς ανθρώπους τους τελευταίους μήνες. Έτσι. Για να δω πως μοιάζουν σπαρμένα στην τύχη και ανώνυμα. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου πώς να μοιάζει η ζωή εκείνου που έχει τέτοια «εισερχόμενα». 

Μα… είναι απλώς τραγούδια χρυσέ μου.

Το πρώτο λεωφορείο, το ξημέρωμα στην επιστροφή, είναι καλύτερο κι από λιμουζίνα.

Δεν είναι να βγαίνεις απ' το σπίτι εσύ.

Στείλε μου όλη τη θετική σου ενέργεια (όση μπορεί να έχει ένας σκορπιός) γιατί τη χρειάζομαι.

Κατάλαβα τι σημαίνει το «Πάρτι» του Κ.Β. Είχες δίκιο.

Ρε, τη βλέπω και νομίζω ότι κάποιο φως με στραβώνει.

Μια φορά να πάμε κάπου που ο κόσμος δεν βγάζει τσιμουδιά.

Επικοινωνιακή μονολιθικότητα. 

Είσαι τόσο εύκολος.

Δεν σε εμπιστεύομαι.

Οι καλλιτέχνες δεν έχουν μονοπώλιο την ευαισθησία, ξέρεις.

Δεν βρεθήκαμε, αλλά δεν ξέρω αν ήταν γιατί δεν είχαμε χρόνο ή γιατί δεν είχαμε κίνητρο.

Αυτό που νιώθω, λέγεται απελπισία όταν ο συνομιλητής σου έχει χάσει το νόημα.

Αν πλησιάσω το αυτί σου και σου φωνάξω μέχρι να μου φύγει το λαρύγγι, θα με προσέξεις λιγάκι;

Πως τα περνάς με τις σκέψεις σου; Όλα καλά;

Παρά τη ζαλάδα που μου προκάλεσες, δεν θέλω να φύγω. 

Με ενοχλεί ο τρόπος σου.

Όταν μιλάς γι' αυτό, είσαι τόσο αβοήθητος που γελάω.

Δεν σε πληγώνει που δεν ξέρεις να ζωγραφίζεις; 

Να βρεις ένα τρόπο ώστε να μη μιλάς για εσένα ακόμα και όταν δεν μιλάς για εσένα.  

Αυτή η γρατσουνιά πως έγινε;

Να πας κατευθείαν σπίτι, όχι παρακάμψεις.