Skip to main content

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ...

Μέρες μίσους και αποστροφής (όχι κρασιού και λουλουδιών) 

Ζούμε ημέρες πανικού και καχυποψίας. Μέρες που μας κάνουν να συνυπάρχουμε σε μια παράξενη ζαλιστική δίνη, λίγο πριν μας καταπιεί όλους μαζί το ίδιο σιφόνι. 


Ανδρέας Κύρκος

Χρειάζεται ψυχραιμία και πολύ μεγάλη προσοχή για να μη μας παρασύρει ο μισανθρωπισμός και η σιχασιά απέναντι στην ασχήμια τριγύρω. Ζούμε σε ένα ταραγμένο πολιτικά και κοινωνικά κλίμα και σε μια οικονομική ασφυξία που θρέφει τον αμοραλισμό και τον ακραίο ατομικισμό.

Η εποχή η ίδια σου δίνει τροφή για απέχθεια.

Μου είναι πλέον πολύ δύσκολο να μην οργίζομαι με: 

Τις αντροπαρέες από τυπάδες που με σηκωμένο τον γιακά που είναι σε θέση να ανταλλάξουν μόνο καφροειδή αστεία στρατού και γκομενοιστορίες.

Τις γυναικοπαρέες που μιμούνται το “Sex & the City” παίρνοντας σβάρνα το φτηνό shopping therapy, κάνοντας υστερικές αναλύσεις για το «αν θα στείλει μήνυμα».

Τις περιχαρείς bimbos που βγαίνουν μόνο σε βλαχοχλιδάτα club (όπου ξέρουν τα παιδιά που το έχουν) κάνοντας daydreaming στην ιδέα καριέρας σε τηλεοπτικό πάνελ.

Τους μεγαλοαστούς των κολεγίων που σπούδασαν “μηχανικοί” ή “ιστορία της τέχνης” και ζουν μαδώντας τους γονείς τους. 

Τις σοβαροφανείς εκκολαπτόμενες νύφες με τον Κοέλιο ανά χείρας (και με ένα ποτήρι λευκό κρασί) στα τζαζ μπιστρό, με την χρόνια φοβία του σεξ και το επικριτικό φως σε κάθε θηλυκό που τις «απειλεί».

Τον μονάκριβο Έλληνα λεβεντογιόκα που λατρεύει τα σουτζουκάκια της μαμάς, που διαβάζει οπαδικές φυλλάδες και κάθε Κυριακή πρωί πλένει το αμάξι με κουβάδες και λάστιχο.

Τις καταπιεσμένες γυναίκες που είναι στην ίδια μακροχρόνια σχέση από το Γυμνάσιο και στα τριαντακάτι τους πάνε να μας πείσουν με το βλέμμα της «τυχερής».

Τους κακόμοιρους υπάλληλους εταιρειών που πουλάνε «στελεχηλίκι» και σου απευθύνονται με ύφος σαράντα καρδιναλίων.

Τους δημοσιοσχεσίτες και πωλητές υπηρεσιών που έχουν βάλει καταχρηστικά τον τίτλο του «marketing manager» στην κάρτα τους, χωρίς ανάλογη κατάρτιση.

Τους ταρίφες που ακούνε στη διαπασών τον Τράγκα και αναγκάζεσαι να υποστείς τα λογύδρια τους ακόμα και για 2 χιλιόμετρα απόσταση.

Τους κήρυκες του ακραίου αριστερισμού που αρνούνται τα «ξένα» ιμπεριαλιστικά συμφέροντα αλλά έχουν απωθημένα power issues και αν τους χάριζαν επιχείρηση θα πλήρωναν με τρεις κι εξήντα τους ανασφάλιστους εργαζόμενους.

Τους κήρυκες του δεξιού φιλελευθερισμού που όταν κλείνει η ψευτοεπιχείρηση εισαγωγών της οικογένειας (πλαστικά είδη ή μπιζού στην καλύτερη) δεν τους φταίνε οι κανόνες ελεύθερης αγοράς αλλά η απουσία κράτους.

Τους βολεμένους που νομίζουν η έννοια «δεν έχω λεφτά» σημαίνει ότι στην επόμενη αργία δεν θα μπορώ να πάω τριήμερο στην Αράχοβα.

Τον κακομοίρη ηλικιωμένο μικροεπιχειρηματία που επειδή δεν πατάει ψυχή στο θλιβερό μαγαζάκι που έχει σαράντα χρόνια (χωρίς ανακαίνιση) του φταίνε οι «300 προδότες» και οι αλλοδαποί.

Τους απολιτίκ νεολαίους που ξαφνικά σαν ανώνυμοι πολιτικάντηδες έχουν (δανεική) άποψη για όλα, στην (εικονική) αυλή που έχτισαν στα social media.

Τους μουσικογραφιάδες που έχουν τεράστια δισκοθήκη από… 10 εξωτερικούς σκληρούς και κουτουλάνε μεταξύ τους από το ένα κοσμικό event στο άλλο.

Τους κινηματογραφιάδες του σιναφιού που καταπίνουν ταινίες για μεροκάματο ξεπετώντας αστερόπληκτα κείμενα.

Τα ανεξάρτητα τυπάκια χωρίς προσωπικό στυλ που δεν μπορούν να διαχωρίσουν το alternative από το αντί-mainstream.

Τους συντηρητικούς χριστιανοδεξιούς με την (κρυφο)χουντική εθνική υπερηφάνεια, τις σημαίες στα μπαλκόνια και τις ομοφοβικές κοσμοθεωρίες τους. 

Τους αριστερούς από στιλ (σε επίπεδο γνώσεων χάσκει το κενό), που λένε λέξεις όπως «τσιπουροοκατάνυξη», που αποστρέφονται κάθε ιδέα εμπορικότητας και που εξωραΐζουν το Χόλιγουντ σαν «αμερικανιά».

Την αγκυλωτή αγραμματοσύνη σε ανορθόγραφα κεφαλαία γράμματα που υψώνει το ξυρισμένο κρανίο υπέρ πίστεως.

Τους Πακιστανούς που σε κάθε φανάρι σου βρωμίζουν το τζάμι και σε κάθε καφετέρια σου κολλάνε στη μούρη τα λουλούδια τους.

Τις ώριμες trophy wives των Β.Π. με τα θηριώδη γυαλιά ηλίου, τα slim τσιγάρα και τις πιλάτες, που ξερογλύφονται με τους νεαρούς personal trainers.

Τα «έξω καρδιά» λαϊκά παλληκάρια που το βράδυ θα ρίξουν τη ντόμπρα «ζεμπεκιά» με το λευκό λινό πουκάμισο για τη «γυναίκα» που τους λείπει, ερωτοτροπώντας με την ανήλικη σερβιτόρα.

Τα κομματόσκυλα με εμφανείς ψυχικές διαταραχές που εμφανίζονται σε talk show ξεστομίζοντας ανυπόστατες φανφάρες και παραληρηματικά κηρύγματα.

Τους καριερίστες με το κρύο αίμα στις φλέβες και με το καθημερινό ραντεβού με τα δάκρυα στο μαξιλάρι τους.

Τους μηχανόβιους που έρχονται σαν σμήνη και στοιβάζονται μπροστά από κάθε φανάρι, κλείνοντας απειλητικά το δρόμο με τις θλιβερές προειδοποιητικές κορνίτσες τους.

Όλους τους “ότι φάμε, ότι πιούμε” και όλους τους “σημασία έχει να περνάς καλά“.

Την ημιμάθεια και την έλλειψη καλλιέργειας.

Θα προσπαθήσω να μην υιοθετήσω το παραπάνω μανιφέστο μίσους. Μπορεί να μην τα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω πράξη όσα λέει ο Κωνσταντίνος Β. που τόσο αγαπώ, στο τραγούδι του “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα”, «θα προσπαθήσω ν’ αγαπώ μες στις αντιφάσεις, σε ό,τι εναντιώθηκα μες στις καταστάσεις»

Θα κρατήσω με νύχια και με δόντια την θετική πλευρά των πραγμάτων. 

Όποια κι αν είναι. 

Ανάθεμα κι αν ξέρω ποια είναι.

 

Διαβάστε επίσης

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ...

Καλό Καλοκαίρι και άλλα όμορφα κλισέ

Μια διαφορετική ερμηνεία της ιδέας των καλοκαιρινών διακοπών και της χρησιμότητάς τους.

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ...

Η νοσταλγία μιας αγάπης, το πιο ανυπόφορο συναίσθημα

Προσωπικές σκέψεις, μέσα στις πιο ταραγμένες και εσωστρεφείς ημέρες. Μη γελιόμαστε, η νοσταλγία δεν ήταν ποτέ ευχάριστο συναίσθημα.

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ...

Η ζωή μετά το texting

Η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν εσύ είσαι απασχολημένος με τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα μηνύματά σου.

Προτεινόμενα

CELEBS

Μαρίνα Σάττι - Η απάντηση για το: «Είχατε και στο χωριό σας ρεγκετόν»

Ευχαρίστησε τις τηλεοπτικές εκπομπές που προβάλλουν τη δουλειά της

BEAUTY NEWS

Η Natalie Portman φέρνει το άρωμα της άνοιξης

Η Natalie Portman αποπνέει χαρά και αισθησιασμό καθώς κάνει το μεγάλο άλμα για αγάπη για το νέο άρωμα Miss Dior του Dior.