«Η τέχνη είναι μια έκφραση του ποιοι είμαστε και του τι ονειρευόμαστε» Julianne Moore

 Από τις γυναίκες που ξεχωρίζουν για τα κόκκινα μαλλιά και την ατίθαση ιδιαίτερη ομορφιά τους, από τις ηθοποιούς που δεν μένουν στην εμφάνισή τους και δεν φοβούνται να την τσαλακώσουν, που πειραματίζονται και τολμούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους με αντισυμβατικούς και δύσκολους ρόλους χαρίζοντάς μερικές εξαιρετικές ερμηνείες – με χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα το πόσο υποδειγματικά ενσάρκωσε την Gloria Steinem στο «The Glorias».

Η Τζούλιαν Μουρ (Julianne Moore), γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1960 και είναι διάσημη ως Αμερικανίδα ηθοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1983 με β' ρόλους, πριν τη συμμετοχή της στη σαπουνόπερα As the World Turns για την οποία βραβεύτηκε με Έμμυ το 1988. Συνέχισε να εμφανίζεται με μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο όπως στις ταινίες Με το Χέρι στην Κούνια (The Hand That Rocks the Cradle, 1992) και Ο Φυγάς (The Fugitive, 1993).

Το 1997 εμφανίστηκε στην ταινία Boogie Nights, η οποία της έφερε αναγνωρισιμότητα και υποψηφιότητες για αρκετά βραβεία. Η επιτυχία της συνεχίστηκε με τις ταινίες Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι (The Big Lebowski) το 1998, Το Τέλος Μιας Σχέσης (The End of the Affair) και Μανόλια (Magnolia) το 1999. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στην ταινία Ο Παράδεισος Είναι Μακριά (Far from Heaven) της χάρισαν υποψηφιότητα για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και Screen Actors Guild Award α' γυναικείου ρόλου.

Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην καλλιτεχνική επιτυχία Οι Ώρες (The Hours), για την οποία έλαβε επίσης αρκετές υποψηφιότητες για βραβεία. Το 2010 πρωταγωνίστησε στην ταινία Τα Παιδιά Είναι Εντάξει (The Kids Are All Right) και έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και BAFTA. Το 2015 κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου - Δράμα για την ταινία Still Alice: Κάθε Στιγμή Μετράει (Still Alice) καθώς και το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Έχει συνολικά προταθεί για πέντε Όσκαρ, εννιά Χρυσές Σφαίρες, τρία BAFTA και δέκα Screen Actors Guild Awards.

Σήμερα με αφορμή τα γενέθλιά της θυμόμαστε μερικές από τις χαρακτηριστικές της φράσεις:

«Ψάχνω την αλήθεια. Το κοινό δεν έρχεται να δει εσένα, έρχεται να δει τον εαυτό του».

«Κάθε διαφορετική κοινωνική ομάδα που αντιμετώπισα είχε ένα διαφορετικό δικό της σύνολο κανόνων, οπότε μάθαινα πολύ γρήγορα πώς να διαλέξω τις αποχρώσεις και να αλλάξω τον εαυτό μου ανάλογα. Όταν δεν είσαι από πουθενά, πρέπει να προσπαθήσεις να βρεις τι είναι καθολικό. Και να προσπαθείς πάντα να ταιριάζεις».

«Η συμπεριφορά είναι μεταβλητή. Αλλάζει από τόπο σε τόπο. Είναι σαν διαφορετικοί τόνοι, ή διάλεκτοι - διαφέρει από τη μια περιοχή στην άλλη. Υπάρχουν όμως καθολικές αλήθειες για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Όλα τα άλλα είναι απλικέ. Μαθαίνοντας ότι ήταν ενδιαφέρον για μένα και πιθανώς μου χρησίμευσε στο να γίνω ηθοποιός».

«Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που μαθαίνεις στη ζωή είναι ότι το να ερωτεύεσαι και να είσαι ερωτευμένη με κάποιον είναι σπάνιο. Ότι στην πραγματικότητα δεν ερωτεύεσαι όσες φορές νομίζεις ότι σου συμβαίνει. Και όταν σου συμβαίνει, είναι πραγματικά ξεχωριστό. είναι πραγματικά σημαντικό».

«Η ζωή μου μπορεί να είναι μια αρκετά τρελή ζωή μερικές φορές, αλλά είναι και πολύ προνομιακή – με το να είμαι σε θέση να κερδίζω μια καλή ζωή κάνοντας αυτό που αγαπάω. Δεν έχουν πολλοί άνθρωποι μια τέτοια ευκαιρία».

«Ήξερα από πολύ νωρίς ότι ήθελα παιδιά. Δεν ήμουν μια από αυτές τις γυναίκες που σκέφτεται, “Λοιπόν, θα συμβεί, αν είναι να συμβεί”. Ήθελα πραγματικά μια οικογένεια. Αν και δεν είχα το πρώτο μου παιδί μέχρι τα 37 μου, πάντα ένιωθα ότι θα έφτανα εκεί».

«Έχω μια πολύ, πολύ φυσιολογική ζωή. Πραγματικά έχω - με την εξαίρεση ότι είμαι πολύ τυχερή και προνομιούχα. Έχω δύο παιδιά, έναν σκύλο και έναν σύζυγο. Ζούμε στη Νέα Υόρκη, τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο και είμαστε τυχεροί που έχουμε ευελιξία στα προγράμματα. Μου αρέσει αυτο. Αυτό θέλω».

«Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι η υποκριτική είναι μια μορφή αυτο-ύπνωσης. Πρέπει να είσαι υπερβολικός, να γνωρίζεις στο μάξιμουμ τι συμβαίνει γύρω σου. Πρέπει να ξέρεις πού είναι ο φακός, ποια είναι η λήψη και πού κινείσαι. Και τότε πρέπει να μπεις σε μια συναισθηματική κατάσταση όπου να πιστεύεις ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν πραγματικά».

«Η τέχνη είναι μια έκφραση του ποιοι είμαστε, αυτού που πιστεύουμε και του τι ονειρευόμαστε».

«Εάν είσαι στα 50, δεν πρόκειται ποτέ να είστε 50 ξανά, οπότε απόλαυσε το 50. Αν περάσεις όλη τη διάρκεια της χρονιάς, επιθυμώντας να είσαι πιο νέα, προτού το καταλάβεις, θα τελειώσει η χρονιά και θα να είσαι 51».

«Πάντα ήμουν άτομο που έχει επίγνωση της θνησιμότητας του».

«Δεν φοβάμαι στην πραγματικότητα πράγματα που είναι φανταστικά. Τα απολαμβάνω. Μου αρέσει η μεγάλη αφήγηση και μου αρέσουν τα μεγάλα συναισθήματα. Το να έχεις ένα δυνατό συναίσθημα δεν θα σε σκοτώσει ποτέ».