Έχεις γράμμα!

Σίγουρα το 'χεις καταλάβει, τόσο καιρό που τα λέμε, πως μια... διπολικότητα την έχω. Όχι κάτι σοβαρό (...), αλλά ένα απ' τη χαρά στη λύπη, απ' το κρύο στο ζεστό, απ' το πολύ στο λίγο (και στο τίποτα, μπορώ να σου πω), το κουβαλάω η γυναίκα. 

Θα μπορούσες να με πεις και κυκλοθυμική, βέβαια, και drama queen (αν και  παραέχει χρησιμοποιηθεί ο χαρακτηρισμός αυτός για γυναίκες (κορίτσια)  του ζωδίου μου!!!)και λίγο της υπερβολής αλλά και του minimal, της ξέφρενης διασκέδασης αλλά και της νοσταλγίας, του κρυφού αλλά και του φάτσα φόρα...

Και για να μην το κουράζουμε και για να έρθω στο δια ταύτα, να σου πω πως όλα αυτά σου τα λέω γιατί θέλω να ξέρεις πως μ' όλη αυτή την λίγο (ή και πολύ) διαφορετική "πραμάτεια" που κουβαλάω, μέσα κι έξω μου, όλα αυτά τα χρόνια, περνάω καλά. Είμαι καλά... Αισθάνομαι καλά. Μ' εμένα και με τους άλλους. Τους κοντά μου, τους πολύ κοντά μου και τους πιο 'κει. Με τα σκοτάδια και με το φως, με τους καθρέφτες και τις κλειστές πόρτες, με το πριν και το τώρα, με τα σίγουρα και τα αβέβαια.

Σου τα λέω όλα τούτα επειδή σ' άκουσα να αμφιβάλεις για σένα. Να χάνεσαι ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην απόφαση και στην αμφιβολία, στο αληθινό και στο χάρτινο, στο περαστικό και στο σπάνιο.

Σου τα λέω επειδή θέλω να σου πω, πως, αν δεν υπήρχαν αυτά τα υπέροχα πολλά, σπουδαία, αλλιώτικα μεταξύ τους, συγκρουόμενα και αντιφατικά, γλυκόπικρα, ασπρόμαυρα, ευκολοδύσκολα, θαυμαστά, συνθηματικά και ονειροστολισμένα, για να ντύνουν τη στιγμή, τη μέρα, τα χρόνια μας, για να τα σκεφτόμαστε, να τα νιώθουμε, να μας βάζουν σε σκέψη, να μας κάνουν να προχωράμε αλλά και να επιστρέφουμε, τότε τίποτα δεν θα είχε αξία.

Βαρετοί, ίδιοι (κι απαράλλαχτοι) άνθρωποι, ολόιδιες ζωές, σκέψεις, εικόνες, άχρωμες αγάπες (αγάπες, άραγε;), άνοστα λάθη, ασήμαντες χαρές, κι άλλα, κι άλλα...

Ό,τι σε κάνει να αμφιβάλεις και να ξαφνιάζεσαι, να κλαις και να γελάς μαζί, ν' αγαπάς και να συλλογιέσαι, να κερνάς και να πίνεις, να απλώνεσαι κι ας μη χωράς, να ανακαλύπτεις κρυφές ευτυχίες, να λες φως το σκοτάδι, να κάνεις φωνή τη σιωπή, να μιλάς με τα μάτια, να λες μεγάλο το μικρό, να παγώνεις και να νιώθεις πως καίγεσαι, να περπατάς και να πετάς, να ανατέλλεις μέσα από κάτι που δύει, αγκάλιασέ το δυνατά και ζήσε μαζί του. Πολύ απλά, επειδή ΑΥΤΟ είσαι ΕΣΥ.