Ένα δύσκολο δώρο

Δεν μου ήταν εύκολο, το προσπάθησα πολύ... Ήθελα, όμως, οπωσδήποτε να τα καταφέρω. Και, εντάξει, μου το έκανα το δώρο. To δύσκολο  δώρο.

Μάζεψα όλα όσα ζούμε και βλέπουμε κι ακούμε τούτες τις μέρες, τα δύσκολα, τα ξαφνικά, τα ντροπιαστικά, τα παράξενα, τα απρόσμενα, τα παράλογα, τα γελοία, τα λοξά, τα στενάχωρα. Kι αποφάσισα να τα δω κατάματα. Σαν να κοιτάζω εσένα, ένα πράμα. Να μην τα πασπαλίσω με τίποτα, μόνο να τ' αφήσω γυμνά, στην αλήθεια τους, στην παράνοια, στην αγριάδα τους.

Να τα ξαναδώ. Με όλη την ανασφάλεια, το φόβο αλλά και την ψυχραιμία που μπορώ να έχω, την τρέλα, την τόλμη αλλά και τη λογική που διαθέτω, την αμφιβολία, το θυμό αλλά και το θάρρος που κουβαλάω.

Τα έβαλα στη σειρά. Όλα: τη Νίκαια και τα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι (ISIS), το club Reina της Κωνσταντινούπολης στην Τουρκία (ISIS), την Τάντα και τη Μίνια της Αιγύπτου στο Δέλτα του Νείλου και στα νότια του Καίρου (Τζιχαντιστές), το  Μάντσεστερ της Βρετανίας ( ISIS), την οδό Γ’ Σεπτεμβρίου στο κέντρο  της Αθήνας (Τρομοκρατική Οργάνωση). Αλλά και τις δηλώσεις (Φιλιππάκης), τις ανακοινώσεις (ΕΣΗΕΑ), τις αναρτήσεις (Πολάκης), τα φιλοσοφικά παραληρήματα (Καρανίκας)... Γέμισα πανικό.

Προσπάθησα να βάλω στο άλλο "ζύγι" τη χαρά μου για το βραβείο σεναρίου  που πήρε ο Γιώργος Λάνθιμος στο Φεστιβάλ των Καννών, τη συγκίνηση μου για τη διάκριση της Ελλάδας σ' ένα τόσο μεγάλο κινηματογραφικό διεθνές φεστιβάλ.

Δεν ισορροπούσε τίποτα...

Πρόσθεσα τα μετάλλια του Πετρούνια και της Κορακάκη, του Γιαννιώτη και της Στεφανίδη, και την περηφάνια μου για τον ελληνικό αθλητισμό. Πάλι έγερνε η "πλάστιγγα".

Σκέφτηκα, τότε... τα προσωπικά μου αντίδοτα. Αυτά που από πάνω τους κρατιέμαι (για να μην διαλυθώ) στις ταραγμένες, παράξενες, δύσκολες μέρες που ζούμε.

Να τα βάλω με σειρά απόλυτης προσωπικής προτεραιότητας (τάξης, α-ταξίας).  Να τα αντιπαρατάξω σε όλα και σε όλους που υπονομεύουν τις ώρες  τις μέρες, τη ζωή μου, τη σκέψη, την ψυχή μου. Τις ζωές μας, τη σκέψη μας, την ψυχή μας.

Και να νιώσω έτοιμη να παλέψω. Γι’ αυτά και για μένα. Όχι να διαγράψω, ούτε να ξεχάσω. Να προτάξω τα δικά μου "καλά", απέναντι στα δικά τους παράλογα. Να μην γυρίσω την πλάτη μου. Να κάνω το δικό μου παιχνίδι, μέχρι όπου με παίρνει. Δηλαδή, μακριά. Με μέτρο το πριν μου, μέσα στο τώρα και στο αύριο. Το δικό μου. Το δικό μας. Κι όχι το δικό τους, Για να μπορούν να κάνουν παιχνίδι στη νουάρ καθημερινότητα, ένα ολοκαίνουργιο χρωματιστό όνειρο. Ένα υπερβολικά μεγάλο χαμόγελο, ένα φωτεινό "πάντα".

Τίποτα προκάτ, τίποτα κλισέ, τίποτα fake. Είναι, βλέπεις, πολλές, μεγάλες και βαθιές, οι ρωγμές που έχουμε να κλείσουμε. Και σίγουρα δεν θέλουμε να μας χαρακτηρίσουν εκκρεμείς. Με επικίνδυνες ισορροπίες, ναι. Και επίμονους, και ελεύθερους και μαχητές*. Της σκέψης, της ψυχής και της ζωής μας.

* Καμία (μα καμία) σχέση με τους Μαχητές του Survivor…