Σεπτέμβρης 2017

Τέτοιο μήνα, κάθε χρόνο ακούω πολλή μουσική. Πολλά τραγούδια. Είναι της καρδιάς μου ο Σεπτέμβρης. Γι’ αυτό του τραγουδάω. Χρόνια τώρα.

Είναι που με προσγειώνει και με φέρνει «στα ίσα μου»

Με επαναφέρει στις ισορροπίες ανάμεσα στο αίσθημα ημιαργίας (που με διακατέχει συχνά), την διάθεση να αλλάξω κώδικα επικοινωνίας και μια (ανόητη) μόνιμη (σχεδόν) επιθυμία γιορτής. 

Μπορεί να τον αισθάνομαι καμιά φορά και σαν «παράξενο εισβολέα» που έρχεται, σαν γέφυρα (δήθεν) για να με περάσει από το απόλυτο γαλάζιο στο απόλυτο δικό του χρώμα, το «κάτι ανάμεσα», (ναι, αυτό), αλλά πολύ καλά κάνει! Αυτό το «κάτι ανάμεσα» είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει. Κάτι ανάμεσα σε πορτοκαλί και ροζ, κάτι ανάμεσα σε μπλε και σε γκρι, σε κίτρινο και καφέ, κάτι ανάμεσα σε ώχρα και μουσταρδί,  σε  μωβ και σε πορφυρί, σε χρυσό και ανθρακί. Ξέρει αυτός πώς. Αφήνοντας απ' έξω ό,τι δεν κατάφερε να κατακτήσει με δικά του μέσα. Ουρανούς, απομεσήμερα, σαββατοκύριακα, στοιχήματα, βράδια, τόπους..  Κάνει δικό του παιχνίδι. Πέρα από κανόνες, με τους δικούς του παραμυθάδες. Αυτούς που βρίσκει μέσα από ζωγραφιές, ιστορίες, τραγούδια.

Είναι «κανονικός» ο Σεπτέμβρης. Τρυφερός, όχι (απαραίτητα) «ενταγμένος» (με τη στενή έννοια) , κάθε άλλο παρά αδιάφορος, αλλιώς ταξιδιάρης, χορευτής, καθόλου φλύαρος, ατμοσφαιρικός,  του κρασιού και της αγάπης.

Και είναι και του Μανουέλ, τούτος ο συγκεκριμένος.  Και της Μπριζίτ. Του ζεύγους Μακρόν, λέω, που Σεπτέμβρη διάλεξαν να έρθουν να μας δουν και να τους δούμε, να μας πουν και να τους πούμε., να τους ακούσουμε και να μας ακούσουν. Γιόρτασα τη νίκη του Μακρόν. Δεν σου το έκρυψα (το θυμάσαι). Το έγραψα, το φώναξα, το διαλάλησα. Χαίρομαι που έρχεται με την υπέροχη, υπέρκομψη, ακομπλεξάριστη, απόλυτα δοσμένη σ’ εκείνον Μπριζίτ (του)

Κάθε άλλο παρά τυπικό Προεδρικό ζευγάρι, οι δυο τους, ειλικρινείς, μορφωμένοι, ανατρεπτικοί, ήρεμοι, αποφασιστικοί, σε απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα και με βαθιά την επιθυμία να είναι χρήσιμοι και να προχωρήσουν μπροστά. Δεν ξέρω σε τι, πόσα και ποια «προσβλέπουν» οι ειδήμονες, οι έχοντες  και οι κατέχοντες από την επίσκεψη του Μανουέλ Μακρόν. Δεν ξέρω τι, πόσα και ποια , μπορούν να είναι  «εφικτά». Εγώ, πάντως, ανυπομονώ να τον δώ και να τον ακούσω από τον λόφο της Πνύκας. Τολμηρή. Και θαρραλέα απόφαση. Όπως θαρραλέες είναι και πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που προχώρησε και προχωράει στη χώρα του.

Δεν σου κρύβω πως ανυπομονώ να δω κι εκείνη. Διαβάζοντας τη συνέντευξη της στο γαλλικό ELLE (πούλησε 530.000 τεύχη!) , θαύμασα το χιούμορ, («το μόνο ελάττωμα του Μανουέλ είναι που είναι τόσο νέος», είπε), τη στάση της στα θέματα ισότητας των φύλων, την ειλικρίνεια, τη διακριτικότητα, τον αυτοσαρκασμό, τις γνώσεις, την ευπρέπεια της. Θέλω πολύ, λοιπόν, έστω κι από μακριά, να μαντέψω κοιτάζοντας την , κάποια πράγματα για εκείνη  Κάποια απ’ αυτά που μόνο εμείς οι γυναίκες, μέσα από τη γλώσσα του σώματος, μπορούμε να «διαβάσουμε»!

Και πιο πολύ θέλω να πάρω ( να πάρουμε) κι απ’ τους δυο τους λίγη από τη θετική τους ενέργεια, την θετική τους διάθεση και τη θετική στάση τους απέναντι στη ζωή.

Προς το παρόν, κρατάω όλα τα δικά μου «θέλω», απ’ τον Σεπτέμβρη τούτο, πίνω ένα ποτήρι κόκκινο γαλλικό κρασί, φοράω ένα λαμπερό κραγιόν και βγαίνω να τραγουδήσω , όχι το September song με τον Φράνκυ, όπως ίσως περίμενες,  αλλά το «Les feuilles mortes» με τον Υβ Μοντάν! Έτσι για να τον κοροιδέψω και λίγο. Ποιον; Ε, τον Σεπτέμβρη!