Προσεχώς...

Σου ’χω ξαναμιλήσει για τα «προσεχώς» μου. Τα κοντινά και τα μακρινά μου «προσεχώς». Που κρύβουν υπόσχεση κι αναμονή και προσμονή. Που μπήκαν στη ζωή μου, σαν λέξη στην αρχή, από την (πάντα) μαγική (για μένα) οθόνη του σινεμά.  «Προσεχώς» και, τι περίεργο, η ταινία του κάθε «προσεχώς», ήταν αυτή που περίμενα, που ανυπομονούσα να δω.

Η λέξη έγινε για μένα μαγική! Μ' όλα αυτά που κουβαλούσε. Ως εικόνα, φαντασία, έννοια και νόημα. Μπήκε στη ζωή μου κι εγκαταστάθηκε μόνιμα. Όχι ως πρόσχημα! Ως προσωπική πραγματικότητα!

«Προσεχώς» να ζω γι' αυτό που είμαι, να σκύβω σε καλά κρυμμένα μυστικά και να διαλέγω. «Προσεχώς» να μιλάω με λέξεις που αντέχουν να τις ξύνω αντί να τις χαϊδεύω, να συμφιλιώνομαι με τις προδοσίες, να φέρνω πίσω λάθη παλιά και να τα κοιτάω κατάματα.. «Προσεχώς» οι μικρές ελαφρότητες και οι μεγάλοι πειρασμοί, οι μικρές μέρες και τα μεγάλα όνειρα. «Προσεχώς» οι μικροί θεοί, οι μικροί πρίγκιπες, οι μικροί χρόνοι, τα μεγάλα ταξίδια.

Σάββατο μεσημέρι έφυγε ο Τζιμάκος. Ο Πανούσης. Ένα μεγάλο, αντιδραστικό, ευαίσθητο, παθιασμένο, αθυρόστομο, αινιγματικό παιδί.

Ξημερώματα Κυριακής έφυγε κι ο Θοδωρής. Ο Μιχόπουλος. Φίλος, χωρατατζής, προσγειωμένος, γελαστός, μαχητικός.

…………………………………………………………………………......

«Προσεχώς» ιστορίες με καλό τέλος, όπως θα τις θέλουμε κι όσο θα τις αντέχουμε. Να μας μεταφέρουν για λίγο αργότερα την «περιπέτεια». Την προσωπική μας και την άλλη. «Προσεχώς» ομιλούσες σιωπές, νέοι κανόνες, καινούργια χαμπάρια.«Προσεχώς», όχι από φόβο, μα από αγάπη στις χαραμάδες ορθολογισμού και γνώσης. Ως ανακάλυψη μιας άλλης ενηλικίωσης, ως βλέμμα γυμνό και ως αόρατος φίλος.
 

Προσεχώς Τζιμάκο.

Προσεχώς Θοδωρή.