Δεν ειν' Ά- δεν είν' Άνοιξη φέτος αυτή!

Το προσωπικό  μου μελό, με κυνηγάει . Το κοιτάζω, του χαμογελάω και κάθε φορά είμαι βέβαιη πως θα το αλλάξω! 
Σου είπα "βέβαιη", ενώ οι βεβαιότητες (γύρω μου) όλο και λιγοστεύουν και τα κομμάτια του καθημερινού παζλ, που στήνεται για μας,  χωρίς εμάς, όλο και πληθαίνουν.
Μπροστά στα μάτια μου εικόνες μαυρόασπρες , κάποιες χρωματιστές, άλλες θρυμματισμένες, άλλες προφυλαγμένες, κάποιες εκτεθειμένες: ο σιδερένιος θρόνος και τα επτά βασίλεια του Game of Thrones, (έπους- μύθου ή παραμυθιού), η αναβολή του Brexit, η Novartis (ακόμα), ο Τζούλιαν Ασάνζ των WikiLeaks (ήρωας χάκερ ή Ρώσος κατάσκοπος), ο Μανώλης Πετσίτης  (golden boy ή ταμίας)  το κορίτσι των άστρων Κέιτι Μπούμαν, η Άμπερ Χερντ που κακοποιήθηκε από τον Τζώνι Ντεπ, η εικονική πραγματικότητα της Κατερίνας Παπακώστα  (για τα Εξάρχεια), ο ελληνικός διαστημικός οργανισμός.



Ζητούνται βεβαιότητες... Η βεβαιότητα μιας τολμηρής αλλαγής, μιας αναθεώρησης λάθος απόφασης, μιας ομολογίας ενός ανομολόγητου όνειρου.
Δεν προσπαθώ, πια, να με προφυλάξω. Να με προλάβω, ναι. Να με οριοθετήσω.
Βέβαια, μια (φυσική) ροπή προς το... χάος, την έχω και  οφείλω να το παραδεχτώ. Και την άνοιξη, αυτή η ροπή μου, γιγαντώνεται…!
Σκέψου, λοιπόν,  τούτη τη γκρίζα άνοιξη της βροχής και του αέρα  πόσο ξεχειλώνει... Το προσωπικό μου μελό, λίγο-πολύ, πρωταγωνιστεί!
Παραμένει, πάντως, ως γεγονός το να  θέλω να το ξεφορτωθώ. 
Μεγάλο μου ορμητήριο για να το καταφέρω η απόφαση μου για την απόλυτη απόλαυση της ασημαντότητας κάθε μικρής στιγμής.
Κι αν οι "άλλες" βεβαιότητες υποχωρούν, αυτή μπορεί, από μόνη της, να αποτελέσει μια "νέα" βεβαιότητα.
Είναι και η άρνηση μου να με κατατάξω σε "κατηγορίες". Ακόμα.
Μετατρέπω σε συναρπαστικό παιχνίδι το δικαίωμα μου στην αγάπη. Κάνω τη φαντασία μου δύναμη, και λέω πως για τη δική της αβέβαιη- βεβαιότητα, αξίζει να παραδοθεί κανείς μόνο σε ιδανικές πορείες και διαδρομές, ιδανικές ανατροπές, ιδανικά πετάγματα.
Και να κάνουμε "βουτιά" στα δικά μας. Στις δικές μας πραμάτειες. Τις από 'δω και τις από 'κει. Τα "κολλήματα" μας. Σε ο,τι  ορίζουμε και ρεγουλάρουμε, σε ο,τι  δεν μας  γυρίζει πίσω,  δεν κρύβει τις αλήθειες μας , δεν παζαρεύει, δεν παζαρεύεται, δεν μπαίνει σε τάξη, δεν θαμπώνει το νου.
Δεν είν' Άνοιξη φέτος αυτή. Γι αυτό, οργανώσου. Με τα απο'δω και τα από'κει σου.
Από 'δω: τα διαβασμένα, τα φορεμένα, τα ανείπωτα, τα ανοιχτά, τα μισοτελειωμένα.
Από 'κει: τα αδιάβαστα, τα αφόρετα, τα ειπωμένα, τα κλειστά, τα πρώτα.
Κι άλλα... 
Από 'δω: τα φιλημένα, τα υπερβολικά, τα δεδομένα, τα κρατημένα, τα αυτονόητα.
Από 'κει: τα ανέγγιχτα, τα άδεια, τα συμβατικά, τα αφημένα, τα "άλλα"

Όλα μαζί, μικρές (ή μεγάλες, μήπως;) δόσεις του εαυτού μας, για τις μεγάλες (ή μικρές, μήπως;) μέρες και νύχτες μας.