Έχω έναν κόμπο

Κόμπο στον κόμπο κι έτσι θυμόμουνα όλα όσα ήθελα να μην ξεχνάω:  και τι όνειρο είδα, και τι κολώνια φορούσα στο πάρτι της Βάνας, και ποιο τραγούδι χόρεψα μπλουζ κολλητό, και σε ποιο ράφι έκρυψα το "απαγορευμένο" βιβλίο, και σε ποιο συρτάρι έβαλα το σημείωμα του Λεωνίδα και, και..

Μετά, τα 'γραφα σε μικρά χαρτάκια, αυτά που ήθελα πιο πολύ να θυμάμαι. Και τα 'κρυβα καλά καλά, για να μην ξεχάσω τίποτα, ποτέ! Κι ήταν αλλιώτικα  αυτά που σημείωνα στα χαρτάκια μου. Τραγούδια, μυστικά, νεύρα (δικά μου), λάθη (δικά μου και των άλλων), βαρετά βράδια, καινούργιες "κακές" λέξεις, παράξενα φιλιά, αγγίγματα κι άλλα, κι άλλα...

Μετά, ήρθε το τώρα. Το σήμερα. Χωρίς κόμπους, χωρίς χαρτάκια. Με laptop και υπολογιστές, και i-phone και tablet. Και μ' εμένα (κι εσένα;) μπερδεμένη ανάμεσα σ' αυτά που θέλω, σ' αυτά που πρέπει και σ' αυτά που δεν θέλω να ξεχνάω. Αυτό, το τώρα, το σήμερα, με καλεί, με εντοπίζει, με επαναφέρει, μου προτείνει, με μαθαίνει. Και με προσδιορίζει. Και ναι, μου μπερδεύει τα όρια ανάμεσα στο τι και πόσα και ποια  θέλω να θυμάμαι.
Και δεν ξέρω αν με χρησιμοποιεί εκείνο ή αν εγώ έχω την πρωτοβουλία των κινήσεων.




Kαι, να δεις, που άλλα θέλω να μην ξεχνάω και μ' άλλα έρχομαι αντιμέτωπη. Σ' άλλα θέλω να κάνω delete κι  άλλα κάνουν enter. Και τι κάνω; Κάθομαι και το κοιτάζω; Όχι, βέβαια. Στο όνομα των παλιών μου.. κόμπων ( και να μην ξεχνάω και τα εκατοντάδες δοξασμένα χαρτάκια μου), αλλάζω αντιμετώπιση και οπτική! Πεισματάρικο αυτό; Διαλλακτική εγώ. Σιωπηλό αυτό; Αποφασισμένη εγώ. Κρατημένο αυτό; Απλωμένη εγώ. Συνωμοτικό αυτό; Φιλική εγώ. Ε, δε γίνεται να του παραδοθώ, ούτε και να είμαι συνέχεια με μια πανοπλία. Άσε που δεν μου πάει, κιόλας(τι διάφανη θα ήμουνα, άλλωστε;)

Γι' αυτό είπα να επιθυμώ, να κρύβομαι, να φανερώνομαι, να διεκδικώ, να επαναλαμβάνομαι, να δραπετεύω, να τολμάω ΜΑΖΙ ΤΟΥ. Με το σήμερα. Το "όποιο" σήμερα.  Να ζώ μ' αυτό. ΜΕ ΤΟ ΤΩΡΑ. Το "όποιο" τώρα.
Α, και να μην ξεχάσω να του πάρω (του "τώρα" μου)  κι ένα μαντήλι. Ν' αρχίσει κι αυτό να κάνει κόμπους. Για να μετράει. Και να θυμάται : όσα μαζί του είπα φόρεσα, διάβασα, γνώρισα, τέλειωσα, αγκάλιασα, πέταξα, κράτησα, άφησα, χόρεψα, είπα, άκουσα, φαντάστηκα, πίστεψα. Να μετράει και να θυμάται: σαν ένα χρωματιστό παιχνίδι σε μια νουάρ καθημερινότητα , σαν ένα μεγάλο τρελό ανυπόταχτο λουλούδι, ένα υπερβολικά φωτεινό χαμόγελο, σαν μια παράφορη ταραγμένη αλήθεια, σαν μια αθώα ροζ αρχή , σαν ακατάλληλη (για μεγάλους) ιστορία, σαν  ένα σιωπηλό "πάντα", σαν μια καινούργια διαδρομή επί... μαντηλιού  (και όχι επί χάρτου). Σαν ανατροπή που αυτή μονάχα θα μπορεί να με φέρνει αντιμέτωπη μ' εμένα.