Skip to main content

INTERVIEW

James: Mπες στον κόσμο τους!

«Πιστεύουμε στην δύναμη της ζωής. Στο να συνεχίζει κανείς σαν να μην υπάρχει αύριο».



Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο λατρεμένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού. 

Οι αγαπημένοι James κυκλοφόρησαν πριν λίγους μήνες τον καινούργιο τους δίσκο “La Petite Mort” και δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Με αυτή την αφορμή αλλά και την μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία τους που βρίσκεται σε εξέλιξη (εμφανίστηκαν στο Θέατρο Βράχων Βύρωνα στις 15 Ιουλιου) καταφέραμε να μιλήσουμε με τον μπασίστα τους Jim Glennie, μόνο εναπομείναν ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος μαζί βέβαια με τον Tim Booth (για την ακρίβεια, ήταν ο Glennie που εντόπισε τον Booth, προτείνοντάς του να μπει στους James). 

Μας μίλησε με χιούμορ και όρεξη για την νέα τους δισκογραφική δουλειά, τη ζωή, τον θάνατο, τον οικείο πλέον feelgood ήχο τους αλλά και την μοναδική τους ικανότητα να λένε τα πιο λυπητερά πράγματα με χαρούμενη μουσική. 

Μάλλον αυτή ακριβώς η ικανότητα είναι που έκανε εκείνους πλανητικούς αστέρες κι εμάς να χαμογελάμε μόνο και μόνο στο άκουσμα της εισαγωγής του Getting Away With It (All Messed Up)...

Δουλεύουμε στο “La Petite Mort” τα τελευταία 2 χρόνια. Tο να γράψεις τα τραγούδια δεν είναι δύσκολο. Μας βγήκαν αβίαστα, μέσα από αυτοσχεδιασμό και λάιβ πειραματισμούς. Έτσι γίνεται πάντα, βέβαια. Το λιγότερο διασκεδαστικό –και πολύ κουραστικό, θα έλεγα– κομμάτι ξεκινάει μετά, όταν καλείσαι να τα επεξεργαστείς και να τα βάλεις μαζί στο άλμπουμ. 

Ποτέ δεν παραπονιέμαι όταν έχουμε πολύ δουλειά. Αντίθετα, το απολαμβάνω· εξού και βρίσκομαι στο συγκρότημα τόσο καιρό. Το να γράφω και να παίζω μουσική είναι ακριβώς αυτό που μου αρέσει να κάνω. Είναι δύσκολο, αλλά αξίζει τον κόπο. Θα ακουστεί λοιπόν λίγο μελό, αλλά η ικανοποίηση για την ολοκλήρωση του δίσκου είναι αντίστοιχη με εκείνη που έχει ένας πατέρας καθώς ανακοινώνει στον κόσμο την έλευση του νεογέννητου παιδιού του. 

Αυτή τη φορά επιθυμούσαμε να δοκιμάσουμε τα όριά μας, κάνοντας κάτι διαφορετικό. Μόλις λοιπόν γράψαμε τα τραγούδια, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι θέλαμε το «κάτι παραπάνω», δεν θέλαμε δηλαδή να βγάλουμε απλά έναν ακόμη δίσκο. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να αποφασίσουμε ότι ήμασταν έτοιμοι ν' αρχίσουμε την ηχογράφηση.

Ο παραγωγός μας, ο Max Dingel, είναι ένας εκκεντρικός τύπος αλλά ιδιοφυής στη δουλειά του. Κατάφερε να δώσει στα τραγούδια μας δύναμη, την «ωμή» εκείνη ενέργεια που έχουμε στις συναυλίες. Είχε πλάκα να δουλεύεις μαζί του... Εμφανισιακά μοιάζει σαν τρελός επιστήμονας και το στούντιό του είναι ένα χαοτικό εργαστήριο, στο οποίο συγκεντώνει ολόκληρες στοίβες από περίεργες ηλεκτρονικές συσκευές –εξοπλισμό που έχει συλλέξει από τα ταξίδια του ανά τον κόσμο. Συχνά εμείς καθόμασταν σε μια άκρη και τον παρακολουθούσαμε να κάνει τα τρελά πειράματά του με τη μουσική μας. Έπιανε τα κομμάτια και τους άλλαζε τα φώτα, στην κυριολεξία! Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ενθουσιασμένοι είμαστε με το τελικό αποτέλεσμα... 

“Petite Mort” σημαίνει «μικρός θάνατος». Στα γαλλικά, όμως, η έκφραση la petite mort χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον οργασμό –για την ακρίβεια, τη μεταοργασμική φάση. Έχει έτσι μια πνευματική χροιά, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ... 

Το κεντρικό θέμα του La Petite Mort είναι ο θάνατος –αλλά κάθε είδους θάνατος. Φαίνεται ολοκάθαρα άλλωστε αν παρατηρήσεις τους στίχους. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί τους στίχους τους έγραψε ο Tim σε μια ιδιαίτερη περίοδο της ζωής του, σηματοδοτούμενη από την απώλεια δύο κοντινών του προσώπων.  Από τη μία, πληροφορήθηκε για τον θάνατο μιας πολύ καλής του φίλης, από καρκίνο. Είχε να τη δει καιρό και ήταν κάτι που έγινε ξαφνικά, ενώ δεν το περίμενε κανείς. Παράλληλα αποχαιρέτησε τη μητέρα του, η οποία πέθανε στο νοσοκομείο, στα 90 της. Ήταν από καιρό άρρωστη, και ήταν αναμενόμενο. Στην ουσία έσβησε στην αγκαλιά του, έχοντας περάσει μια μεγάλη και όμορφη ζωή... 

Ο Tim λέει ότι τον έκανε να νιώσει ένα είδος ευφορίας ανάμεικτης με θλίψη. Ήταν για εκείνον μια ιερή, εξυψωτική εμπειρία. Προσπαθήσαμε λοιπόν να ενσωματώσουμε στον δίσκο αυτές τις δύο αντιφατικές πτυχές: από τη μία την απώλεια και από την άλλη τη δύναμη της ζωής, το να συνεχίζει κανείς να ζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε αντίθεση έτσι με τους στίχους, η μουσική στο La Petite Mort είναι εμψυχωτική. O θάνατος νοείται ως κομμάτι της ζωής και δεν είναι απαραίτητα μακάβριος.

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε ποτέ θλιβερή μουσική. Έχουμε προσπαθήσει να το κάνουμε, αλλά αποδείχθηκε ανέφικτο. Η ευφορία κυλάει στο αίμα του ήχου μας! 

Ένα μέρος του δίσκου γράφτηκε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της περιοδείας μας στην Ελλάδα, το 2012! Τα μέλη των James έχουμε πλέον σκορπίσει, δεν είναι όπως όταν ήμασταν φοιτητές στο Μάντσεστερ και βρισκόμασταν όποτε θέλαμε για πρόβες. Σήμερα είναι πιο δύσκολο γιατί οι περισσότεροι έχουμε οικογένεια και μένουμε σε διαφορετικά μέρη του κόσμου –εγώ για παράδειγμα μένω τώρα στη Σκωτία και ο Tim στην Αμερική. Οι διεθνείς περιοδείες είναι έτσι η μόνη ευκαιρία που έχουμε να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, ως συγκρότημα, και να περάσουμε χρόνο παρέα. Αυτές τις μέρες, επομένως, αξιοποιούμε την ευκαιρία να γίνουμε δημιουργικοί: το να γράφουμε καινούρια μουσική είναι η ζωοποιός ενέργεια των James. Ο συνεχής επαναπροσδιορισμός του ήχου μας έως και σήμερα αποτελεί μεν σημαντική πρόκληση, αλλά είναι και κάτι που το έχουμε ανάγκη. Τροφοδοτεί το ενδιαφέρον μας, μας κάνει να θέλουμε να είμαστε ακόμα μαζί.

Αν έπρεπε αν διαλέξω ένα κομμάτι από τον δίσκο θα ήταν το εναρκτήριο, το "Walk Like You". Είναι ενδεικτικό ολόκληρου του δίσκου, ο οποίος είναι πιο σύνθετος απ' ότι αρχικά φαίνεται. Επίσης ξεχωρίζει λόγω της διάρκειάς του –είναι με διαφορά μεγαλύτερο από τα υπόλοιπα τραγούδια, ξεπερνώντας κατά τι τα 7 λεπτά. Είναι αυτό που θα ονόμαζα «τραγούδι εκκίνησης».

Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω το γιατί γίναμε τόσο μεγάλοι σταρ στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και στην Πορτογαλία·που μαζί με την Ελλάδα είναι οι χώρες στις οποίες έχουμε το μεγαλύτερο κοινό από οπουδήποτε αλλού σήμερα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος: είναι από εκείνα τα ευχάριστα που απλά συμβαίνουν και δεν μπορείς παρά να είσαι ευτυχής γι' αυτά. 

Η αρχή έγινε με ένα μικρό λάιβ το 2001, αν θυμάμαι καλά. Σύντομα οι James διαλύθηκαν, άρα κάτι πρέπει να συνέβη στα χρόνια τα οποία μεσολάβησαν μέχρι να τα ξαναβρούμε και να επιστρέψουμε για συναυλία στη χώρα σας. Ο κόσμος συνέχισε να ακούει τη μουσική μας; Ίσως το κοινό μας στην Ελλάδα δεν περίμενε ότι θα επιστρέψουμε; Δεν ξέρω... Το θέμα είναι ότι, όταν τελικά το κάναμε, συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι είχε αλλάξει. Ήμασταν πλέον τόσο δημοφιλείς, ώστε κάναμε sold-out συναυλίες σε ολυμπιακά στάδια! Διαμορφώθηκε έτσι μια ανεπανάληπτη χημεία με το ελληνικό κοινό. Εκτιμάμε πάρα πολύ την αγάπη του κόσμου, γι' αυτό και με κάθε ευκαιρία επιστρέφουμε στην Ελλάδα για συναυλία –θεωρούμε πλέον δεδομένο ότι θα τη συμπεριλάβουμε στην περιοδεία μας, κάθε φορά. Είναι άλλωστε μια πανέμορφη χώρα, όπου έχουμε πια και πολλούς φίλους. 

Κάθε φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα περνάμε πολύ όμορφα. Δύσκολο επομένως να ξεχωρίσω κάποια στιγμή... Η μόνη αρνητική εμπειρία που μπορώ να σκεφτώ είναι το 2011, όταν παίξαμε στα πλαίσια του Ejekt Festival μαζί με τους Kasabian. Εκείνη τη μέρα ο ήχος μας ήταν πολύ κακός, θυμάμαι ότι το συζητάγαμε στην επιστροφή και είχαμε απογοητευτεί από την απόδοσή μας, αλλά και τη συνολική μας εμφάνιση. Οι James είναι κατά βάση μια λάιβ μπάντα: πιστεύουμε ότι σε μια συναυλία ένα τραγούδι μπορεί πραγματικά να αγγίξει το κοινό, πολύ περισσότερο από ότι όταν το ακούει από τον δίσκο. Είχαμε έτσι απογοητευτεί, το πήραμε προσωπικά και νιώθαμε ότι απογοητεύσαμε εξίσου και το κοινό μας. 

Θέλει πολλή δουλειά για να καταφέρει ένα συγκρότημα να κερδίσει τον κόσμο παίζοντας λάιβ.  Εμείς,πάντως ,προσπαθούμε πάντα να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Κατά κάποιον τρόπο, σας το χρωστάμε... 

james-band-press-shot-2014.jpg

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

CELEBS

Γιούλικα Σκαφίδα: Δεν είμαι μονογονεϊκή οικογένεια, απλά δεν έχω παντρευτεί

«Είμαι εδώ για να απαντήσω στον γιο μου σε όλα με θάρρος και αλήθεια»

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

«Ως γυναίκα δεν έχω χώρα. Ως γυναίκα, η χώρα μου είναι όλος ο κόσμος» Virginia Woolf

Η εμβληματική συγγραφέας Virginia Woolf αποφάσισε να φύγει από τη ζωή στις 28 Μαρτίου 1941, αφήνοντας πίσω της ένα μεγαλειώδες έργο

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Ζώδια Πέμπτης 28 Μαρτίου

Δείξτε τη δυναμικότητά σας τολμώντας μικρές αλλαγές για αρχή