Γιάννης Σαρακατσάνης: Σε φάση αναδυόμενης ενηλικίωσης!

Ηθοποιός και σκηνοθέτης. Κεντρικό πρόσωπο πολλών επιτυχημένων διαφημιστικών spots, αγαπάει το παιδικό θέατρο και πιστεύει πως του πηγαίνουν (περισσότερο) οι κωμωδίες. Διοργανώνει από το 2008 το μεγαλύτερο φεστιβάλ θεάτρου, το BobTheater Festival, που αναζητά, συγκεντρώνει και αναδεικνύει κάθε χρόνο τις καλύτερες νεανικές παραστάσεις.

Τον συνάντησα στο πολυσύχναστο Γκάζι, στην οδό Ευμολπιδών 41, στο Θέατρο 104, έναν πολυχώρο θεατρικών παραστάσεων. Εκεί όπου είδα την παράσταση που έχει σκηνοθετήσει, το Bloom.

Ηρωίδες του Blοom, δύο 30χρονες γυναίκες, η Μαργαρίτα και η Χρυσάνθη (Eύη Δόβελου και Αγγέλικα Σταυροπούλου). Δυο κορίτσια-λουλούδια. Σε μια  κωμωδία που θα μπορούσε να πάρει και τη μορφή δράματος, αν ο σκηνοθέτης της, όπως μου εξομολογείται, ήταν λιγότερο fan του πρώτου είδους. Δυο κοπέλες βιώνουν μια περίοδο επιμήκυνσης της εφηβείας τους. Κάνουν Bloom, τόσο ηχητικά  όσο και εννοιολογικά, στα βαθιά νερά των εξαρτημένων σχέσεων, ενώ παράλληλα καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια να απεξαρτηθούν από αυτές και να ανθίσουν.

Τι σημαίνει ο τίτλος της παράστασης «Bloom»; 

Είναι ένα λογοπαίγνιο με τη λέξη “bloom”.  Στα αγγλικά σημαίνει ανθίζω, αλλά ηχητικά στα ελληνικά σημαίνει «πέφτω στο νερό, πνίγομαι». Θέλουμε έτσι να δείξουμε αυτό το κρίσιμο σημείο στη ζωή των κοριτσιών, όπου βρίσκονται στο μεταίχμιο της άνθισης και του πνιγμού. Συγκεκριμένα, τα δύο κορίτσια της παράστασης πρέπει ή να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους ή να επαναπαυθούν η μια στο φίλο της και η άλλη στη μαμά της και να παραμείνουν “μη ενηλικιωμένες”. 

Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία αυτής της παράστασης;

Αυτό ήταν ένα έργο που σκεφτήκαμε κατόπιν πολλών συζητήσεων με την ομάδα Cheek- Bones. Έτσι δουλεύω και με την ομάδα μου, τους AbOvo. Ξεκινάμε, δηλαδή, με την αναζήτηση ενός θέματος που μας απασχολεί και προσωπικά, αυτό το θεωρούμε σημαντικό ώστε να επικοινωνήσει στο θεατή. Τα κορίτσια είναι σε αυτήν την ηλικία, αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα, είναι σε αυτό το μεταίχμιο και φτιάξαμε μια παράσταση για αυτό ακριβώς το θέμα.

«Ζω ένα δράμα» θα ήταν ίσως η φράση που θα χρησιμοποιούσε κάθε γυναίκα που βιώνει αντίστοιχη κατάσταση με αυτήν της Χρυσάνθης και της Μαργαρίτας. Εσείς γιατί επιλέξατε μια κωμωδία; 

Μου αρέσει η κωμωδία, γιατί δημιουργείς μια αποστασιοποίηση και επικοινωνείς καλύτερα ένα σοβαρό θέμα. Ο θεατής μπορεί να γελάσει με αυτό που βλέπει και να βρει έπειτα, στο σπίτι του, τις συγγένειες ανάμεσα στο χαρακτήρα και τον εαυτό του. Απενοχοποιείται κατά κάποιο τρόπο. Ήταν πιο εύκολο να χρησιμοποιήσουμε αυτήν τη «γλώσσα».

Η παράσταση πραγματεύεται την κρίση της ηλικίας των 30, ωστόσο επικεντρώνεται στις ζωές 2 γυναικών. Γιατί γίνεται αυτή η διάκριση σε σχέση με το αντρικό φύλο;

Αυτή είναι μια παράσταση που δημιουργήθηκε από την ομάδα Cheek- Bones κι εμένα. Δηλαδή από την Εύη, την Αγγέλικα και την αφεντιά μου. Οπότε, καταλαβαίνεις πως τα κορίτσια, ήταν πολύ φυσικό να θέλουν να δούμε την κρίση των 30 κάτω από τη δική τους οπτική γωνία. Να μιλήσουμε, δηλαδή, για δύο κοπέλες που ζουν στην Ελλάδα, στην Αθήνα και περνούν την κρίση αυτού του είδους της ενηλικίωσης. Κατά τη γνώμη μου βέβαια, ενηλικιώσεις περνάμε πολλές μέσα στη ζωή μας και στα 25 και στα 30 και στα 50. 

Μια ακόμα ιδιαιτερότητα της παράστασης είναι πως η ζωή των 2 γυναικών ως την ηλικία των 30 διαμορφώνεται και καθορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από τη σχέση τους με τη μητέρα τους. Ως φίλος, μέσα στις παρέες σας, έχετε βιώσει αντίστοιχα παραδείγματα στην καθημερινότητα σας; 

Αυτό είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει στην Ελλάδα. Και εγώ και η Εύη και η Αγγέλικα, έχουμε φίλες που βιώνουν αυτήν την κατάσταση. Βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται για δύο κοπέλες ήδη ευνοημένες και «βολεμένες», με σπίτι και λεφτά. Αυτό που μας έκανε να θεμελιώσουμε θεωρητικά την παράσταση είναι ο όρος της «αναδυόμενης ενηλικίωσης», τον οποίο έχει εφεύρει ένας Αμερικανός ψυχολόγος, όπου και λέει ότι από τα 18 έως τα 28 και στις μεσογειακές χώρες αυτό πάει ακόμα παραπέρα, μπαίνει στην κατάσταση του αναδυόμενου ενήλικα (ούτε νέος, ούτε ενήλικας). Μέσα σ’ αυτήν τη δεκαετία, πρέπει κάποιος να καταλήξει στο ποιος είναι και ως προς τον επαγγελματικό και ως προς τον ερωτικό τομέα, αλλά και ως προς την κοσμοθεωρία του. Αυτά τα δύο κορίτσια καλούνται να αποφασίσουν, η μια για το ερωτικό κομμάτι της ζωής της -και συγκεκριμένα το γάμο της- και η άλλη για το επαγγελματικό, κατά πόσο είναι διατεθειμένη να υποστεί την αγγαρεία και τη δυσκολία μιας δημιουργικής δουλειάς αντί για μια δουλειά που θεωρεί «ασφαλή». 

Θεωρείτε πως η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα εγκλωβισμένη σε ταμπού ως προς το θέμα των γυναικών; 

Αυτό έχει να κάνει με τους οικογενειακούς δεσμούς. Εδώ, στην Ελλάδα, έχουμε την... άνεση να μείνουμε με τους γονείς μας όσο θέλουμε, μέχρι να πάρουμε σύνταξη! Στην Αμερική, αλλά και τις βόρειες χώρες της Ευρώπης, δεν συμβαίνει αυτό. Τα παιδιά, μεγαλώνοντας, ανεξαρτητοποιούνται και φεύγουν από το πατρικό τους σπίτι.

Πιστεύετε πως η επιμήκυνση της εφηβείας των νέων γενικότερα είναι απόρροια και της κοινωνικής αλλά και οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα;

Φυσικά. Είναι... διαστημικό για έναν άνθρωπο σήμερα (30 χρονών) να έχει δουλειά – σπίτι και παιδί. Υπάρχει και σχετική ατάκα στο έργο. Όσοι προλάβανε, προλάβανε, όσοι δεν  το πραγματοποίησαν μέχρι το 2009-2010, τώρα θα περιμένουν. Η οικονομική ανεξαρτητοποίηση είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα για να ενηλικιωθεί κανείς, γιατί όσο κι αν έχει βρει την κοσμοθεωρία του και την ταυτότητά του, αν η κοινωνία δεν επιβεβαιώνει ότι είναι ανεξάρτητος οικονομικά από τους γονείς του, τότε δεν μπορεί να πείσει ούτε τον εαυτό του. Πρέπει να είναι κανείς πολύ δυνατός χαρακτήρας για να το πετύχει. 

Όντας και ο ίδιος ηθοποιός, σκεφτήκατε ποτέ ότι θα μπορούσατε να συμμετάσχετε και εσείς στην συγκεκριμένη παράσταση αναλαμβάνοντας το ρόλο του άντρα (σύζυγος , αδερφός, πατέρας ) στη ζωή των γυναικών αυτών, αλλά και το ρόλο του άντρα που περνάει ο ίδιος τη φάση των 30; 

Καταρχάς, εγώ είμαι σαράντα ετών, οπότε θα έκανα την επόμενη ενηλικίωση. Όχι, δεν το έχω σκεφτεί. Ένα από τα πράγματα που πετυχαίνει αυτή η παράσταση σε πολύ μεγάλο βαθμό, για το οποίο είμαι χαρούμενος και μάλιστα είναι εντελώς συμπτωματικό, είναι ότι υπάρχει μια σύμπνοια του τι θέλει να πει η παράσταση με το πώς θα το πει. Τα δύο κορίτσια, αυτό που πρέπει να κάνουν στο έργο, είναι να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να αγνοήσουν σε ένα βαθμό αυτά που τους λένε οι άλλοι, να σκεφτούν τι θέλουν οι ίδιες πραγματικά και να το κάνουν. Το γεγονός ότι οι ίδιες παίζουν και τους δικούς τους χαρακτήρες σε ηλικία κρίσης αλλά και τους ρόλους των άλλων, είναι ένας τρόπος για να δείξουμε ότι εμείς είμαστε η ερμηνεία του τι μας λένε οι άλλοι γύρω μας, εμείς ερμηνεύουμε τα πάντα, οπότε είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε.  

Γιατί δεν σας βλέπουμε στη τηλεόραση; Είναι δική σας επιλογή;

Δεν ξέρω! Με ρωτάνε πολλοί τελευταία, δεν ξέρω τι συμβαίνει κι αν κάποιος θέλει να με βγάλει στην τηλεόραση. Έχω κάνει πάρα πολλά guest σε σειρές και πολλές διαφημίσεις, όπως και μια σειρά με τους AbOvo στο ΣΚΑΪ, που λεγόταν «Το ίδρυμα». Δεν έχει τύχει να κάνω κάποια σειρά με πρωταγωνιστικό ρόλο, αν όμως τύχει, θα το κάνω με πολλή χαρά 

Είστε ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτης. Ποιος κερδίζει από τα 2 αυτά;

Μακάρι να μπορώ να ασκώ και τα δύο επαγγέλματα. Εκεί που συναντιούνται αυτά τα δύο είναι η ιστορία, λέμε μια ιστορία στην κάθε περίπτωση. Θέλω να έχω τον ρόλο του σκηνοθέτη, του ηθοποιού ή του συγγραφέα, προκειμένου αυτή η ιστορία να ειπωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι ιστορίες έχουν ένα μήνυμα, θέλουν να αλλάξουν τους ανθρώπους, να τους απελευθερώσουν από κάτι. Εφόσον με εμπνέει, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να έχω τον καλύτερο ρόλο μέσα σε αυτό ώστε να επιτευχθεί καλύτερα το μήνυμα. 

Πόσο απελευθερωτικό είναι για εσάς το θέατρο;

Πάρα πολύ. Μου αρέσει να παίζω θέατρο, με γεμίζει χαρά. Η αίσθηση του να έχεις ένα κοινό 50 ή 500 ανθρώπων, τους οποίους μπορείς να μαγέψεις, είναι μοναδική. 

Ποια είναι η ταυτότητα της θεατρικής σας ομάδας, των AbOvo; 

Οι AbOvo δημιουργήθηκαν το 2004. Η πρώτη φουρνιά ήταν η Βάσω Καβαλιεράτου, η Βάσω Χελά, ο Φάνης Παυλόπουλος, η Μαρία Μπαλούτσου και ο Λευτέρης Ελευθερίου και σιγά σιγά μεγαλώσαμε. Έχουμε κάνει από τότε περίπου δέκα παραστάσεις, άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες, οι πιο σημαντικές εκ των οποίων είναι το «Εκεί, εκεί στην κόλαση» και «Μαμά Ελλάδα 2», «Ο Πλανήτης», η οποία μας χάρισε βραβείο στο Φεστιβάλ του Μπέρμινχαμ, καθώς και η τελευταία μας παράσταση « Το έγκλημα στην Γκαλερί». Φυσικά με τους AbOvo έχουμε δημιουργήσει και «Το ίδρυμα» που ήταν τόσο θεατρική παράσταση, όσο και σειρά. 

Τι φοβάστε για τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα;

Πρακτικά, φοβάμαι πολύ τη φτωχοποίηση του θεάτρου. Δουλεύοντας σε αυτό, βλέπω ότι «πέφτει» η κίνηση στο θέατρο, μειώνονται οι μισθοί, ο κόσμος δυσκολεύεται να παρακολουθήσει παραστάσεις. Αν αυτή η κατάσταση βγει σε καλό, δηλαδή κάνει το θέατρο πιο επικοινωνιακό και πιο ξεκάθαρο, με αποτέλεσμα να το έχει περισσότερο ανάγκη ο κόσμος, τότε σε καλό να γίνει. Σε πιο υπαρξιακό επίπεδο, φοβάμαι τον ευτελισμό των ανθρώπων, ότι αν αρχίσουμε να μετράμε τα πάντα σε χρήματα και χρόνο, θα γίνουμε μίζεροι άνθρωποι. Αυτό αρχίζει να γίνεται μόδα, για  να τσιγκουνευόμαστε τον κόπο μας, την ενέργεια μας, τη δημιουργικότητά μας, την αγάπη και το σεβασμό μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα γίνουν όλα μετρήσιμα και δεν είναι έτσι. Θα χαλάσουν οι αξίες. Αν δεν δώσεις την ψυχή σου σε ένα έργο τέχνης, τότε αυτό δεν θα έχει ψυχή. 

Θα ήθελα με έναν τίτλο να κλείσετε εσείς την κουβέντα μας αυτή..

(γέλια..) Ο φλύαρος ηθοποιός – σκηνοθέτης!

Ταυτότητα της παράστασης 

Συντελεστές Παράστασης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης 

Ερμηνεύουν: Εύη Δόβελου, Αγγέλικα Σταυροπούλου

Μουσική: Σμαράγδα Αλεξανδρή (Sma Rag Da) // Dot Message

Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Τριανταφύλλου

Εpιμέλεια κίνησης: Έλενα Σταυροπούλου

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου // Μαρία Κοκκίνου

Σε συμπαραγωγή με το BIOS

Στοιχεία Παράστασης

Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη, έως 7 Ιανουαρίου 2016

Χώρος:  Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41 Γκάζι // 21 0345 5020 // www.104.gr