Skip to main content

INTERVIEW

Δανάη Σκιάδη: «Γύρω μου δεν βλέπω πάθος για γνώση και δημιουργία»

H Iσμήνη της «Δεύτερης Φωνής» μας μιλάει για την ανασφάλεια του επαγγέλματος, την πολιτική, τις αυθεντίες και την επιθετικότητα που γεννάει η εποχή.



Γεννήθηκε στην Αθήνα, έζησε λίγο στον Πόρο, αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή και το Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας. Από την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου είναι η Ισμήνη στην παράσταση  «Δεύτερη Φωνή» των Ρέππα-Παπαθανασίου και στο Allyou.gr μιλάει για την ανασφάλεια του επαγγέλματος, την πολιτική, τις αυθεντίες και την επιθετικότητα που γεννάει η εποχή.

Συνέντευξη Μαρία Πανάγου

«Η κυριολεκτική, αν μπορώ να την ονομάσω  έτσι, επαφή μου με το θέατρο, ξεκίνησε από νωρίς από τη θέση του θεατή, μιας και είδα πολύ θέατρο ως παιδί. Η σχέση μου μ' αυτό  ως «ηθοποιού» εξελίχθηκε μέσα μου ραγδαία από την ίδια ηλικία ως ανάγκη αναπαράστασης. Η ανάγκη να αναπαριστώ ανθρώπους πραγματικούς ή φανταστικούς, η ανάγκη να δημιουργώ με τη φαντασία μου παράλληλες «πραγματικότητες» ήταν το πιο απολαυστικό παιχνίδι. Η επιλογή να στραφώ προς το θέατρο ως ενήλικη μετά ή παράλληλα με τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο, ήταν συνειδητή από το Γυμνάσιο περίπου, αλλά όχι ομολογημένη, μιας και το θεωρούσα κάτι πολύ σημαντικό, πολύ μεγάλο που μπορούσα να μοιραστώ μόνο με τον εαυτό μου».

«Από τη δουλειά μου έχω κερδίσει τη ζωή μου, τα προς το ζην, αλλά από τον τρόπο που με αφορά  έχω κερδίσει πολλές ζωές και κόσμους που ανακαλύπτω κάθε φορά με αφορμή ένα κείμενο, τους εκάστοτε συνεργάτες, την κάθε δουλειά αλλά και την κάθε ξεχωριστή παράσταση».

«Το επάγγελμα του ηθοποιού εκ φύσεως δεν έχει σταθερότητα. Δεν γίνεται να έχει. Αυτό είναι κάτι που το ξέρει κανείς εκ των προτέρων. Κάποιος που επιλέγει να γίνει ηθοποιός αναζητά την αλήθεια στην τέχνη του, αλλά σίγουρα όχι την επαγγελματική σιγουριά. Όσο σταθερό δεν είναι το αν θα έχεις δουλειά, άλλο τόσο δεν είναι σταθερό το έργο, οι συντελεστές, η παραγωγή, οι συνθήκες.  Ο,τι  πρέπει να έχει σταθερότητα είναι η ανάγκη της μελέτης και της ανακάλυψης, η αγάπη προς το ίδιο το θέατρο. Ό,τι θα έπρεπε να έχει σταθερότητα είναι το να κάνουν οι ηθοποιοί τη δουλειά τους με αξιοπρέπεια. Το να δουλεύουν σε συνθήκες ανθρώπινες και νόμιμες.  Αυτό θα πρέπει να είναι σταθερό. Είναι αδιανόητο το ότι  -τάχα αφελώς-  οι ηθοποιοί αντιμετωπίζονται ως ψώνια που δεν χρειάζεται να πληρωθούν, αφού κάνουν τέχνη. Είναι άλλωστε οξύμωρο από τη φύση του το να κάνεις μια τέχνη επάγγελμα. Από δω ξεκινά μια μεγάλη παρεξήγηση. Το ότι είναι οξύμωρο να κάνεις την τέχνη επάγγελμα δεν αναιρεί το ίδιο το γεγονός. Όταν είσαι επαγγελματίας πρέπει να αντιμετωπίζεσαι ως τέτοιος και μόνο».

«Το καλό θέατρο είναι ένα δώρο. Γι αυτούς που το κάνουν και γι αυτούς που το βλέπουν. Μια καλή παράσταση απευθύνεται στην ψυχή αλλά και στο πνεύμα. Δεν είναι παρηγοριά για να αντιμετωπίσεις τη δύσκολη καθημερινότητα αλλά εφαλτήριο για να την ξανά ορίσεις. Με αφορμή μια ιστορία, ανοίγονται κόσμοι μέσα στον καθένα, άγνωστοι μέχρι τώρα και ανεξερεύνητοι. Γεννιούνται αισθήματα, σκέψεις, ερωτήματα. Το καλό θέατρο στρέφει την ψυχή και το πνεύμα μας ψηλά».

«Για όλες τις δουλειές που έχω κάνει είμαι περήφανη και τις αγαπώ. Όλες οδήγησαν, η καθεμιά με το δικό της τρόπο, στην ηθοποιό που είμαι σήμερα, είναι στάδια της εξέλιξης και της ιστορίας μου. Υπάρχουν κάποιες που αποτελούν κομβικά σημεία για μένα όπως πχ η πιο πρόσφατη με τον Νίκο Μαστοράκη στο εθνικό θέατρο στο έργο «Οι ξένοι του Σερτζι Μπελμπέλ». Ήταν σαν ένα δώρο της τύχης. Μια συνεργασία που κρατάω ως προίκα».

«Σε σχέση με την κατάσταση της χώρας, καταλαβαίνω ότι κανέναν από όσους βρίσκονται στην πολιτική δεν τους αφορά το καλό της. Αλλά και για τους πολίτες της δεν είμαι σίγουρη. Ποιος θέλει το καλό αυτής της χώρας; Αναρωτιέμαι».

«Σχετικά με τις τηλεοπτικές άδειες και τα κανάλια, ειλικρινά θα ήθελα κάποιος αν μπορεί να με διαφωτίσει. Γιατί είναι απολύτως σκοτεινό το τι συμβαίνει και γιατί. Όλοι μιλάνε γι αυτό χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν ακριβώς τι είναι όλο αυτό, ποιο είναι το σκεπτικό αλλά και τι σημαίνει. Αν ξέρετε κάτι περισσότερο σας παρακαλώ να μου το πείτε κι εμένα»!

«Η κρίση αποκάλυψε την τρύπα. Την οικονομική που αποκαλύπτει άλλες βαθύτερες. Κυρίως, την τρύπα της παιδείας. Γιατί όλα ξεκινούν από κει. Ζούμε σε μια χώρα που η παιδεία είναι υποτιμημένη και ο στόχος είναι μόνο το να βγάλει κανείς εύκολα και γρήγορα λεφτά. Και να κάνει τον έξυπνο. Δεν υπάρχει απορία για τίποτα. Όλα γίνονται άρπα κόλλα».

«Γύρω μου δεν βλέπω πάθος. Πάθος για γνώση, πάθος για δημιουργία. Μόνο καταστροφικό πάθος. Θυμό και βία. Όταν κάποιος, παραδείγματος χάριν, ασχολείται με τη δουλειά του σοβαρά, θεωρείται γραφικός. Όταν είναι ευγενής το ίδιο. Και τελικά, ενοχλεί. Βλέπω πάθος για το κακό, όχι για το καλό. Όλη η ορμή διοχετεύεται στο κακό. Στην τσαντίλα. Στην επίθεση. Τα πράγματα πρέπει να γίνονται εύκολα και γρήγορα και αν δεν συμβαίνει αυτό γινόμαστε έξαλλοι. Η ασχετοσύνη, συνοδευομένη από θράσος, θριαμβεύει! Οι Έλληνες τα ξέρουμε όλα. Κανείς δεν μπορεί «να μάς τη βγει». Αυτή είναι η νοοτροπία που επικρατεί. Κι αυτό μας καθηλώνει. Μας βαλτώνει. Πως να εξελιχθεί οτιδήποτε όταν κανείς δεν ενδιαφέρεται; Δεν ξέρω αν φταίει το ταμπεραμέντο που λένε. Αν φταίει αυτό, ήρθε η ώρα να αρχίσουμε και να σκαφτόμαστε. Με το μυαλό μας. Με το μυαλό του ο καθένας. Αυθεντίες δεν υπάρχουν, όσο «βολικό» κι αν είναι να τις επικαλούμαστε για να ξεμπερδεύουμε και να μην ασχοληθούμε σοβαρά με τίποτα».

Skiadi2in.jpg 

«Δεύτερη Φωνή», η παράσταση

Στο κέντρο του έργου «Δεύτερη Φωνή» βρίσκεται ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Η Ρένα,  μια παλιά τραγουδίστρια της δεκαετίας του ’70, που δεν τα κατάφερε στο τραγούδι και ο Παύλος, ένας αγωνιστής της γενιάς του πολυτεχνείου στοιχειωμένος από όνειρα και προσδοκίες που διαψεύστηκαν. Δίπλα στο κεντρικό ζευγάρι απεικονίζεται και η νέα γενιά:

Η κόρη του ζευγαριού Ισμήνη που είναι παντρεμένη με τον Φώτη (Κωνσταντίνος Γαβαλάς) και κάνει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι συμμετέχοντας σε ένα τηλεοπτικό «τάλεντ σόου». Στα πλατό του σόου γνωρίζει έναν ατζέντη, τον Γιώργο που την ξελογιάζει επαγγελματικά και ερωτικά. Οι περιπέτειες της κόρης αναζωπυρώνουν τα απωθημένα της μητέρας και πυροδοτούν μια σειρά από οδυνηρές εξελίξεις, στις οποίες εμπλέκεται και ο μικρός γιος της οικογένειας, ο Αργύρης που ακολουθεί έναν περίεργο δρόμο, μακριά από τα προοδευτικά όνειρα των γονιών του, ενταγμένος στις αγέλες των νεοφασιστών.

«Υποδύομαι την Ισμήνη, την κόρη της οικογένειας που, ταυτισμένη και καταδυναστευόμενη από την μητέρα της, παλεύει να την ικανοποιήσει και να επακολουθήσει το δρόμο που εκείνη τής υποδεικνύει. Η μητέρα ήταν μια τραγουδίστρια που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει την καριέρα που ονειρευόταν. Και ζητάει από την κόρη, που μέχρι τώρα τραγουδάει μόνο για να βγάζει το μεροκάματο, να γίνει σταρ πηγαίνοντας σε ένα τηλεοπτικό talent show. Να γίνει γνωστή. Να τη μάθει ο κόσμος. Να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε η ίδια. Η Ισμήνη δείχνει να μην έχει όνειρα για τον εαυτό της. Σαν ο εαυτός της να είναι μια συνέχεια της μητέρας της, χωρίς όμως τον χαρακτήρα και την φιλοδοξία της. Γι αυτό και δίνει την αίσθηση πως νιώθει ηττημένη πριν καν αποδυθεί στον αγώνα για τη δόξα».

«Ποια είναι η δεύτερη φωνή στο έργο; Καταρχάς η φωνή της μητέρας στον μοναδικό δίσκο που συμμετείχε ως επαγγελματίας τραγουδίστρια. Αλλά είναι και η «φωνή» της κόρης που ουσιαστικά σιγοντάρει στον σκοπό της μητέρας που δεν είναι άλλος από το κυνήγι της επιτυχίας».

Σχετικά με την πρωτιά στη ζωή

«Το ζήτημα δεν είναι αν είναι κανείς πρώτος σε κάτι (άλλωστε πρώτος σε σχέση με τι; Πρώτος στο πόσο ουσιαστικός είναι σ' αυτό που κάνει ή πρώτος στο πόσο αναγνωρισμένος είναι;), αλλά καταρχάς τι τον ωθεί σ' αυτό το κάτι. Στο έργο η πρωτιά στο τραγούδι είναι η επιθυμία της μητέρας. Μια επιθυμία για τον εαυτό της που δεν πραγματοποίησε και θέλει να την δει ενσαρκωμένη στην κόρη της. Η πρωτιά που ζητά η μητέρα για την κόρη της και που δεν πέτυχε η ίδια δεν έχει σχέση με το ίδιο το τραγούδι, με την τέχνη του τραγουδιού. Έχει σχέση με το να γίνει αναγνωρίσιμη, τηλεοπτικό αστέρι και πρώτο όνομα σε κάποιο νυχτερινό κέντρο.  Η κόρη ακολουθεί αυτό το αίτημα της μητέρας χωρίς η ίδια να έχει προλάβει να επιθυμήσει κάτι για τον εαυτό της. Επιθυμεί ο,τι της έχει απαγορεύσει η μητέρα της να επιθυμεί. Αυτό από μόνο του έχει μέσα μια ήττα, μια αποτυχία. Δεν είναι το πάθος της για το τραγούδι που την ωθεί. Κι έτσι είναι βαλτωμένη. Χωρίς προσωπικό πάθος με ό,τι κι αν καταπιαστεί κανείς θα το κάνει μέτρια ή κακά. Όταν κανείς έχει αληθινό πάθος γι αυτό που κάνει το αντιμετωπίζει σοβαρά. Κι όταν το αντιμετωπίζει σοβαρά δεν τον απασχολεί τίποτα άλλο παρά μόνο το να το κάνει όσο καλύτερα και πιο σωστά μπορεί».

*Φωτογράφος: Ιωάννα Τζετζούμη

Πηγή: ΑΜΑΡΥΣΙΑ

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Ζώδια Παρασκευής 29 Μαρτίου

Μην αποφύγετε να βρείτε τη λύση σε κάτι που σας βασανίζει, όσο και αν φοβάστε μήπως πληγωθείτε

BLOGS

Η Beyoncé αποκαλύπτει την tracklist του νέου της δίσκου, Cowboy Carter

Ο οποίος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα cover του “Jolene” της Dolly Parton, αλλά και συμμετοχή του θρύλου της country, Willie Nelson

VIRAL

Το teaser trailer της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου Kinds Of Kindness είναι εδώ

Στο Ιστορίες Καλοσύνης πρωταγωνιστεί η άρτι βραβευθείσα με Όσκαρ Emma Stone, ενώ το σενάριο της ταινίας συνυπογράφει το δίδυμο Γιώργος Λάνθιμος-Ευθύμης Φιλίππου.