INTERVIEW
Δημήτρης Λιγνάδης: H γλυκιά αδεξιότητα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας
Αντιμέτωπος με το αριστούργημα του Σαίξπηρ, ο σκηνοθέτης- πρωταγωνιστής, αναμετριέται με τον διττό εαυτό του, αλλά και τον μεγάλο συγγραφέα.
Συνέντευξη στη Ζωή Λιάκα
Ο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ήταν πάντα το έργο που ο Δημήτρης Λιγνάδης ήθελε να καταπιαστεί, όμως, για κάποιο λόγο, έβαζε πάντα στην άκρη την επιθυμία του. Ο Δημήτρης πίστευε (και πιστεύει) ότι δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί με το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» χωρίς όπως λέει να βγει πληγωμένος από αυτό το κείμενο. «Ηταν ο μεγάλος φόβος μου», εξομολογείται. Να, όμως, που φέτος κατάφερε τελικά και σταθεί απέναντι στο αριστούργημα του Σαίξπηρ ίσως γιατί όπως μας είπε στην κουβέντα που είχαμε, αποδέχθηκε πως πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος κάτι να σου ξεφύγει. Αλλά όπως λέει αυτή είναι η φύση των μεγάλων κειμένων. Ως μια ακόμη όμως εξήγηση μπορούμε να εκλάβουμε και την παραδοχή του όταν μίλησε για τις αντιφατικές πλευρές της προσωπικότητάς του: του «ανήλικου» ενθουσιώδη και γεμάτου ιδανικά εαυτού του και «ενήλικου» του δειλού, ώριμου και καθωσπρέπει.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης – που στην παράσταση ερμηνεύει τον πρίγκηπα , ενώ την κουβερνάντα ο αγνώριστος και μεταμορφωμένος Στάθης Ψάλτης- πήρε το ρίσκο τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να τους εμπιστευτεί στον 16χρονο Γιάννη Τσουμαράκη που ενσαρκώνει τον Ρωμαίο και την 15χρονη Δανάη Βασιλοπούλου η οποία υποδύεται την «Ιουλιέτα» γιατί όπως λέει ήθελε την «γλυκιά αδεξιότητά τους».
Ποια ήταν η επιδίωξή σας σε αυτή την παράσταση;
«Υπήρχε πάντα στο μυαλό μου ότι τα μεγάλα έργα είναι πρισματικά. Μπορεί να φωτιστεί κάποια πλευρά και να διαφύγουν πάρα πολλές. Ένας θεολόγος μπορεί να προσέγγιζε τον Σαίξπηρ από άλλη οπτική γωνία, ένας κοινωνιολόγος από άλλη κλπ. Έτσι λοιπόν αυτό που περιγράφω μέσα απο την σκηνοθεσία μου στο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν είναι παρά οι προθέσεις μου. Όμως πάντοτε πρέπει να γνωρίζει ο αναδημιουργός που είναι ο σκηνοθέτης –ο ενδιάμεσος μεταξύ συγγραφέα και κοινού- ότι κάτι θα του διαφύγει».
Αυτό δεν είναι το μεγαλείο των σπουδαίων κειμένων;
«Τα μεγάλα έργα είναι ζωντανοί οργανισμοί. Μπαίνουν στο τραπέζι ανατόμου και μπορείς να τους κάνεις οποιοδήποτε λίφτινγκ. Δικαιούσαι και πρέπει να δίνεις την δική σου οπτική γιατί ζούμε στο σήμερα».
Η δική σας επεξεργασία στο έργο τι φωτίζει από το σήμερα;
Ο σημερινός πολιτισμός δεν έχει μάθει στο να ακούει. Είναι ένας πολιτισμός της εικόνας. Κάτι πρέπει να κάνουμε για να δικαιώσουμε αυτά τα κείμενα. Γι' αυτό είναι απαραίτητο το λίφτινγκ. Ομως αυτή η επέμβαση δεν πρέπει να πειράξει κανένα νεύρο».
Ποια είναι τα νεύρα αυτής της παράστασης;
«Το βασικό είναι ότι πάντοτε θέλω να φαίνεται η διαφορά του κόσμου των ενηλίκων – αυτός ο τερατικός κόσμος- με εκείνον των παιδιών που κυριαρχεί η αθωότητα. Οταν λέω τερατικός κόσμος εννοώ οτι είναι ένα γκροτέσκο, ένα άγριο πράγμα. Και βγαίνει αυτό ακόμη και μέσα από απλές αντιθέσεις που αναπτύσσονται. Για παράδειγμα τα παιδιά παίζουν με σφρίγος, με την αμηχανία και την αδεξιότητα του νέου και οι ενήλικες βαριεστημένα. Ενα ακόμη νεύρο της παράστασης είναι ο τρόπος που οι ενήλικες παρατηρούν τα παιδιά χαιρέκακα. Είναι σαν να βλέπουμε πως μεγαλώνουμε και πως σκοτώνουμε την νιότη».
Ποιο είναι το αιώνιο θέμα αυτής της παράστασης;
«Θα μπορούσα να τη συνοψίσω στην φράση του Εγγονόπουλου «Η ποίηση δεν μας βοηθάει να ζήσουμε, μας βοηθάει να πεθάνουμε». Κι εδώ φυσικά δεν μιλάμε με τον βιολογικό θάνατο... »
ΙNFΟ
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Διασκευή-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης, Μετάφραση -Διονύσης Καψάλης, σκηνικά - κοστούμια Απόλλων Παπαθεοχάρης, μουσική- Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Στο ρόλο του πατέρα Λαυρέντιου ο Δημήτρης Πιατάς, Μητέρα της Ιουλιέτας η Ελισάβετ Μουτάφη
Πάνθεον, Πειραιώς 166, Γκάζι τηλ. 2103471111
