Skip to main content

INTERVIEW

Σπύρος Παπαδόπoυλος-Φάνης Μουρατίδης: Η δική τους Τζαμάικα

Λαμπεροί, φωτεινοί, αυθόρμητοι, υπερβατικά αληθινοί, χωρίς «δήθεν» και «περίπου», οι πρωταγωνιστές του ονείρου μας, της «Τζαμάικα», θέλω να πω,  σε μια  συνέντευξη για δύο, στο allyou.gr και τη Μελίνα Αδαμοπούλου.


Μελίνα Αδαμοπούλου

Με τη Τζαμάικα, το τραγούδι του Λοίζου, ερωτεύτηκα. Με τη Τζαμάικα του Bob Marley, ονειρεύτηκα. Με τη Τζαμάικα του Usain Bolt, έκλαψα. Με τη Τζαμάικα της ρέγκε, ταξίδεψα. Με την Τζαμάικα, την ταινία του Παπαδόπουλου, του Μουρατίδη, του Μορφονιού, του Φειδά  (και της παρέας τους) ερωτεύτηκα και ονειρεύτηκα, ταξίδεψα, έκλαψα και γέλασα.

«Γιατί είναι μια γυναικεία ταινία, γι αυτό!», μου λέει ο Σπύρος Παπαδόπουλος «κι ας μιλάει για την αντρική φιλία. Σας αφορά απόλυτα, εσάς τις γυναίκες».

Γιαυτό. Μάλιστα.

«Γιατί η ταινία είναι μια χαρμολύπη», μου λέει ο Φάνης Μουρατίδης, «είναι μια αλήθεια από την αρχή ως το τέλος».

Γι’ αυτό. Μάλιστα.

Χειμωνιάτικο μεσημέρι στο τζαμαικανό «Μεγάλο Κύμα» (Big Κahuna) στον Κεραμεικό. Με καφέδες, burgers και κρασί (μην ψάχνεις...). Ο Σπύρος (Παπαδόπουλος), ο Φάνης (Μουρατίδης) κι εγώ. Με αφορμή μια Τζαμάικα (δική τους, δική μου, δική σου…) Μια κινηματογραφική Τζαμάικα που την πίστεψαν, την αγάπησαν, την «υπηρέτησαν», όπως λένε οι ίδιοι, και τη «μπόλιασαν» με πολύ Σπύρο και πολύ Φάνη.

Είμαι χαρούμενη που βλέπω τον Παπαδόπουλο μετά από καιρό, τόσο λαμπερό και φωτεινό. Χαίρομαι που γνωρίζω από κοντά τον Μουρατίδη, τόσο ζεστό και αυθόρμητο. «Μου άρεσε πολύ η ταινία», τους λέω και χαμογελάνε γεμάτοι ικανοποίηση, σαν μικρά παιδιά που τους δίνουν έπαινο.

…Μικρά παιδιά, , πιτσιρίκια, ο Άκης (Σπύρος Παπαδόπουλος) κι ο Τίμος (Φάνης Μουρατίδης) δυο  αδέλφια που μαζί μεγαλώνουν , μαζί μαθαίνουν βουτώντας από ψηλά, μαζί γεύονται τα καλοκαίρια και τα πρώτα μυστικά, μαζί αγαπάνε  κι ονειρεύονται ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα,  μαζί όλα,  μέχρι που το «μαζί» γίνεται «χώρια».Μεγάλωσαν και μια παρεξήγηση τους απομάκρυνε.   

Τους χώρισε.

Ο Άκης, οδηγός ταξί. Μεροκαματιάρης.

Ο Τίμος, διάσημος παρουσιαστής στην τηλεόραση. «Clever money», το παιχνίδι που παρουσιάζει (σου θυμίζει κάτι;). Άλλες ζωές, άλλοι κόσμοι, άλλες εντάσεις.

Παντρεμένος, και  μ’ένα γιο ο Άκης.Αρσενικό παλιάς κοπής. Single ο Τίμος. Νάρκισος,γόης,  γλεντζές, με τις γυναίκες στα πόδια του.

 Όλα τοσο «άλλα» στις ζωές τους . Και η σχέση τους στα άκρα. Ωσπου, η ζωή θα κάνει την έκπληξη Και στους δυο. Και θα τους φέρει πάλι κοντά, Μαζί. Όπως παλιά…

 

Φτάνει, ως εδώ. Δεν λέω άλλα για την υπόθεση της ταινίας (να τη δεις και θα δεις! ) Θα προσπαθήσω να σου μεταφέρω την κουβέντα μας, την ατμόσφαιρά μας, τα όσα είπαν «εκ βαθέων» αυτοί οι δυο σπουδαίοι, αξιολάτρευτοι και υπέροχοι ηθοποιοί και άντρες!
 

spdf.jpg
 

Το παίρνω από’κει που το άφησα κάποιες αράδες πιο πάνω. Το «μου άρεσε πολύ η ταινία» . Όση ώρα την έβλεπα, χαμογελούσα.  Μου έκανε και τόση εντύπωση η χημεία που είχαν μεταξύ τους ο Παπαδόπουλος με τον Μουρατίδη. Τεράστια χημεία.

Που μπορεί να τη δει και να την εισπράξει ο πιο αθώος αλλά και ο πιο υποψιασμένος θεατής.

Τους ρωτάω αν αυτή η χημεία πηγάζει από το ότι θαυμάζουν ο ένας τον άλλον, ή από την εμπιστοσύνη του καθένα στον εαυτό του, ή από το πόσο αυτάρκης και ανεξάρτητος αισθάνεται ο καθένας, ή από το πόσο εμπιστοσύνη είχαν στο σκηνοθέτη, στο σενάριο στους συνεργάτες τους.

«Όλα αυτά μαζί», λέει ο Μουρατίδης. «Ναι, τον θαυμάζω τον Σπύρο πολύ, τον θαύμαζα πάντα. Τον θεωρώ τον πιο άμεσο ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου και της ελληνικής τηλεόρασης, τον number one, αλλά δεν ένιωσα την ανάγκη να θέλω να αποδείξω σε κανέναν αν και πόσο καλός ηθοποιός είμαι. Ναι, είμαστε αυτάρκεις και οι δυο, ναι πιστεύαμε και οι δυο στην ιστορία, στο στόχο. Μας ενδιέφερε να πούμε την ιστορία στον κόσμο, μας ένοιαζε το αποτέλεσμα και όχι να κάνουμε επίδειξη του πόσο καλοί ηθοποιοί είμαστε. Εξάλλου όλα αυτά είναι μετρήσιμα».

Ο Παπαδόπουλος ακούει και χαμογελάει :  «Εγώ νομίζω πως είμαστε καλοί ηθοποιοί και οι δυο. Όχι... δεν νομίζω. Είμαστε», λεει «επίσης επιμένω και στον χαρακτήρα, πιστεύω πως όλα είναι θέμα χαρακτήρα. Είμαστε και οι δυο μας άνθρωποι που όταν έχουμε να κάνουμε μια δουλειά κοιτάμε τη δουλειά και όχι το ποιος είναι καλύτερος, πιο ψηλός, πιο ωραίος… Αυτό σε ελευθερώνει. Είναι  το "μαζί" που σε ελευθερώνει. Αντίθετα οι τοξικές σκέψεις σφίγγουν το μυαλό. Από τις πρώτες μας πρόβες κιόλας, για την ταινία, ξεραμε και νιώθαμε και οι δυο πως ούτε ίχνος ανταγωνισμού δεν υπήρχε μεταξύ μας. Ούτε στην υπόφυση… που λένε!»

Η ταινία είναι ένα, δυο, πολλά  ταξίδια ζωής και ένα ταξίδι ονείρου. Αν σας ρωτούσα ποιο, ποια είναι τα δικά σας ταξίδια ζωής; Είναι Τζαμάικες; Είναι δύσκολοι τόποι;

Σπ. Παπ.: Εγώ είμαι παρελθοντολάγνος, κι έτσι θα σου πω πως οι δικές μου Τζαμάικες είναι πίσω, στα παλιά. Η δική μου Τζαμάικα βρίσκεται κάπου στη Σύρο στα χρόνια που ζούσε ο Βαμβακάρης, ανάμεσα στη θάλασσα, στις βάρκες και στο ρεμπέτικο. Όλα αυτά μαζί, είναι για μένα ένας τόπος, και είναι για μένα η απόλυτη Τζαμάικα. Και προσπαθώ να τη διαφυλάσσω μέσα μου, γι' αυτό και σε κάθε δυσκολία κοιταζω πίσω, στο παρελθον, για να πιαστώ. Όχι γιατί τότε ήμουν πιο νέος, αλλά γιατί ηταν αλλιώς οι Έλληνες που γνώρισα τότε. Αυτή είναι η Τζαμάικα μου και αυτή είναι και ο οδηγός μου. Καμιά φορά όταν ακούω «μπράβο που δεν άλλαξες», σκέφτομαι πως αυτή με προστάτεψε.

Φαν. Μουρ.: Η δική μου Τζαμάικα είναι λίγο περίεργη. Βρίσκεται κάπου στην εποχή του Φελλίνι, του Αντονιόνι, του 8.30, του Ντε Σίκα, της Φοντανα ντι Τρέβι, του ιταλικού νεορεαλισμού. Σ’ αυτή την εποχή θα ήθελα να ζήσω (και να έχω την καριέρα του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι). Στην εποχή της υπέρβασης. Που οι άνθρωποι δεν αποδέχονται το πραγματικό, αλλά κάνουν και γράφουν τις δικές τους ιστορίες. Αυτό με γοητεύει. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο κομμάτι που είναι η άλλη μου Τζαμάικα: το «εν λευκώ». Το γράφω έτσι, εν λευκώ, βάζω τρεις τελείες κι αφήνω το χρόνο να γράψει τα υπόλοιπα.
 

papa.jpg
 

«Η ζωή δεν είναι για να μας στενεύει, αλλά για να τη φοράμε στο νούμερο μας», λέει ο Τίμος σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας. Εσάς τους δυο, πόσο σας έχει στενέψει, η ζωή;

Σπ. Παπ.: Εγώ, προσωπικά, μόνο στενή τη γνώρισα! Να με ζορίζει και να με στενεύει. Αυτό, βέβαια, σου δίνει και μια γενναιότητα. Ο τρόπος που μεγάλωσα εγώ, που σχέδια μπορούσες να κάνεις το πολύ μεχρι αύριο, αναγκαστικά μ’ έκανε εφευρετικό και γενναίο. Το’χω μάθει το στένεμα. Έχω ζήσει μ’ αυτό κι έτσι μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου ακόμα κι όταν η ζωή πέρασε από δίπλα μου.

Φαν. Μουρ.: Και τον Σπύρο κι εμένα, αυτή η δουλειά που κάνουμε μας διάλεξε, δεν την διαλέξαμε. Κι επειδή μας διάλεξε, μας έδωσε τη δυνατότητα να μη μας στενεύει η ζωή. Γιατί μπορούμε να «ανοιγόμαστε». Κι αν πούμε πως η ζωή είναι μια πισίνα, εμείς κολυμπάμε σε ωκεανό.

Σπύρο, πώς αντιμετωπίζεις τις περιόδους που "η ζωή περνάει από δίπλα σου"; Έχεις αντίδοτα, εχεις ήρωες που ακουμπάς επάνω τους  ή έχεις μόνο τον εαυτό σου;

Σπ. Παπ.: Μόνο τον εαυτό μου.  Επειδή από μικρός έχω μάθει στα δύσκολα, έχω χτιστεί έτσι. Όταν η ζωή δεν σου έχει μάθει να κάνεις όνειρα αναγκάζεσαι να μάθεις να παλεύεις το τώρα σου. Σχέδια ακόμα δεν κάνω, ούτε όνειρα, όμως έχω γίνει «Μετρ» στο να διαχειρίζομαι την πραγματικότητα και τα δύσκολα της.

Οι δύο ήρωες της ταινίας έχουν μια εικόνα διαφορετική, ο καθένας τους, για την ευτυχία. Ποια είναι η δική σας εικόνα για την ευτυχία;

Φαν. Μουρ.: Η ευτυχία είναι για μένα η ιστορία με τις σχέσεις. Οι άνθρωποι μου, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και η σχέση με τις προθέσεις μου. Το να μπορώ, να έχω την ικανότητα και τη δυνατότητα, να προσφέρω στους ανθρώπους μου αυτό που έχω στο μυαλό μου.

Όταν το καταφέρνω και καταλαβαίνω πως το μήνυμα ελήφθη, νιώθω τρομερά ευτυχισμένος

Σπ. Παπ.: Κι εγώ μ’ αυτά που λέει ο Φάνης γεμίζω. Και συνήθως είμαι γεμάτος. Με αγαπημένους ανθρώπους, ανθρώπους κοντινούς και φίλους. Βέβαια όταν είσαι ευτυχισμένος δεν το νοιώθεις, παρ’ όλ’ αυτά στον ενεστώτα χρόνο νιώθω γεμάτος. Κι έχοντας και την ευλογία, όπως είπε ο Φάνης προηγουμένως, αυτής της δουλειάς, ακόμα και κάτι να’ χει πάει στραβά στη μέρα σου, μόλις ανεβείς στη σκηνή είσαι ο βασιλιάς του κόσμου.

Οι γυναίκες στην ταινία, η Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, κι όχι μόνο οι δυο πρωταγωνίστριες, αλλά και οι άλλοι γυναικείοι χαρακτήρες, δίνουν μια εικόνα που δεν θα έλεγα πως είναι αντιπροσωπευτική μιας «κανονικής» γυναίκας του σήμερα. (Διαφωνούν και οι δύο μαζί μου. Κάθετα! Μου μιλούν για τη εικόνα της μαμάς των αγοριών που είναι τόσο γλυκιά, μου επισημαίνουν σημεία που ίσως δεν πρόσεξα, συμπεριφορές που παραπέμπουν σε σημερινές καταστάσεις). Αν σας ρωτούσα πώς είναι για σας η ιδανική, πραγματική γυναίκα ;

Φαν. Μουρ.: Eμένα η γυναίκα μου είναι και η μάνα των παιδιών μου. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Είναι η οικογένεια μου. Δεν υπάρχει μόνο για το σήμερα, αλλά και για το αύριο. Πολύ βασικό για μένα, η  κοινή αισθητική, οι κοινές αξίες και η συναίσθηση του κινδύνου και της δυσκολίας. Εννοώ, τη στιγμή που εσύ λυγίζεις, εκείνη να καταλαβαίνει και να έχει τον τρόπο να βρει τον κωδικό σου, το pin σου και να σε σηκώσει. 

Πολύ σημαντικό το να καταλαβαίνει και να ανέχεται τις αδυναμίες σου και τις παραξενιές σου. Γιατί είμαστε άνθρωποι. Η γοητεία κάποια στιγμή τελειώνει. Δεν είμαστε για πάντα οι εραστές! Η συντροφικότητα, λοιπόν, είναι που καθορίζει τη σχέση.

Σπ. Παπ.: Συμφωνώ με όσα είπε ο Φάνης. Διαφωνώ μαζί σου για τα περί «κανονικότητας» των ηρωίδων της ταινίας!
 

tzamaikaa.jpg
 

Η Τζαμάικα είναι μια ταινία που «βγάζει» προς τα έξω τον κόσμο των ανδρών αλλά και το μήνυμα πως οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν είναι η περιουσία μας...

Σπ. Παπ.: Είναι μια ταινία για τη φιλία. Την αντρική φιλία. Κι αυτό εμένα μου πάει πολύ. Είναι πολύ στο «πνεύμα» των αντρών. Σ’ αυτό που έχουμε οι άντρες το λίγο αμπλαούμπλικο, λίγο χαζό, λίγο που πλακωνόμαστε στις μπουνιές και μετά από 20 λεπτά πάμε και πίνουμε ούζα. Υπέροχο!

Στο τέλος της ταινίας οι δύο ήρωες παραβαίνουν τους κανόνες, και τολμούν κάτι «εκτός επιτρεπτών ορίων» Εσείς έχετε ζήσει κάτι εκτός κανόνων και ορίων; Παραβατικό;

Σπ. Παπ.: Πριν δυο χρόνια εγώ έζησα κάτι ανάλογο. Ήταν στο νοσοκομείο, στη Θεσσαλονίκη, ένας αδελφικός μου φίλος. Τα πράγματα ξέραμε πως δεν πήγαιναν καλά, πως του έμεναν λίγες μέρες ζωής. Ο φίλος μου λεγόταν Βασίλης και κάθε Παραμονή Πρωτοχρονιάς πηγαίναμε σπίτι του και παίζαμε χαρτιά όλοι οι παλιόφιλοι. Ήταν γιορτές και τότε, Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Μάζεψα, λοιπόν, όλους τους φίλους, πήραμε τσόχες, τράπουλες, μάρκες, πήγαμε στο νοσοκομείο, τον σηκώσαμε και στήσαμε μια πόκα, τρομερή. Κι ενώ ο Βασίλης δεν μπορούσε να σταθεί ούτε για πέντε λεπτά, έμεινε να παίζει από τις 9 το βράδυ ως τις 11 το πρωί. Έλαμπε από χαρά. Ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής του.

Φαν. Μουρ.: Μόνο παραβατικά έκανα στη ζωή μου, μέχρι πριν 10 χρόνια. Τα τελευταία 10 χρόνια είμαι μόνο εντός ορίων και κανόνων. Τα πριν, ήταν πολλά τρελά και παραβατικά!

Είμαστε πολίτες μιας χώρας σε κρίση.  Βλέποντας τη Τζαμάικα θα ξεχαστούμε (έστω για λίγο);

Σπ. Παπ.: Και λόγω κρίσης αλλά και λόγω των media, έχει βγει πολύς κανιβαλισμός. Κι αυτή η ταινία, που έχει τόση ανθρωπιά είναι το απόλυτο αντίδοτο. Χωρίς να διδάσκει, έχει τόση αισιοδοξία, που το μόνο που μπορείς να αισθανθείς βλεποντας την είναι: «γίνεται κι αλλιώς, μπορώ και καλύτερα».

Φαν. Μουρ.: Σου δείχνει ένα διαφορετικό τρόπο να ζεις, ακόμα και μέσα στην κρίση. Σου αλλάζει το μενού σου. Και είναι τόσο απλό και εύκολο αυτό.

 

ΙΝFO

tz1.jpg

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Μορφονιός

Παραγωγοί: Κώστας Λαμπρόπουλος, Γιώργος Κυριάκος

Σενάριο: Γιώργος Φειδάς

Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Φάνης Μουρατίδης, Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μελέτης Ηλίας, Νίκος Παντελίδης, Μαίρη Ευαγγέλου, Ίρις Πανταζάρα, Παύλος Ορκόπουλος, Νίκος Ορφανός

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Δρακουλαράκος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης

Σκηνογραφία: Στέφανος Κατσέλης

Ενδυματολογία: Νινέττα Ζαχαροπούλου

Ηχοληψία: Νίκος Μπουγιούκος 


21 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Feelgood

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

SINGLES

Πώς να βελτιώσεις την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής σου σε τέσσερα απλά βήματα

Ηρεμία, ενσυνείδηση, αυτοπεποίθηση και καλός ύπνος θα σε βοηθήσουν να κατακτήσεις πιο εύκολα τους προσωπικούς στόχους ευεξίας

CELEBS

Μαριάντα Πιερίδη: Ρομαντική απόδραση στο Λονδίνο με τον νέο της σύντροφο

Το ζευγάρι έκανε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά από σχέση δύο μηνών

ΜΟΥΣΙΚΗ

Πέρα από τη θάλασσα | Ο Παύλος Παυλίδης συναντά τον Γιάννη Μαρκόπουλο

Ψηφιακή πρεμιέρα στο Onassis Channel στο YouTube | 31.03.2024 | 21:00 | Σκηνοθεσία: Χρήστος Σαρρής