Μαργαρίτα Πανουσοπούλου: όλα όσα θα ήθελες να ξέρεις

Τη Μαργαρίτα Πανουσoπούλου την είδαμε να πρωταγωνιστεί στην ταινία του (πατέρα της) Γιώργου Πανουσόπουλου «Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν ήξερε να κλαίει». Μας άρεσε πολύ. Την ψάξαμε.  Η Μαργαρίτα Πανουσoπούλου είναι ηθοποιός, χορεύτρια, φύσει και θέσει καλλιτέχνης, πολυτάλαντη. Και μια κούκλα. Και με πολύ τσαγανό -μη ξεχάσω να το πω. Που δε μασάει τα λόγια της, έχει άποψη και θα την πει no matter what, θα ασχοληθεί παράφορα με ό,τι της αρέσει. Αυτή είναι η Μαργαρίτα Πανουσοπούλου. Κόρη της πολύ αγαπημένης μας Μπέττυς Λιβανού και του σκηνοθέτη Γιώργου Πανουσόπουλου, που δεν προσδιορίζεται ηθοποιός λόγω γονιδίων, αλλά γιατί συνειδητά έχει σπουδάσει θέατρο (στην Αγγλία) και περίτρανα έχει αποδείξει το ταλέντο της στη σκηνή, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Η Μαργαρίτα Πανουσoπούλου έχει γευτεί επιτυχίες αλλά ως «άνθρωπος που έχει ροπή προς την τέχνη», όπως λέει η ίδια, δεν τερμάτισε την αναζήτησή της στην υποκριτική. Μερικά χρόνια πριν, ανακάλυψε έναν άλλον τρόπο έκφρασης, τόσο φλογερό όσο και ο χαρακτήρας της: Το αργεντίνικο Tango έγινε πάθος γι’ αυτήν -ειδικά μετά το ταξίδι της στην Αργεντινή όπου βρέθηκε στις τανγκιερίες του Μπουένος Άιρες και έμαθε τα βήματά του, όπως οι ντόπιοι. Έκτοτε ασχολείται επαγγελματικά και με αυτό.

Τη Μαργαρίτα, φέτος, την απολαύσαμε στην τελευταία κινηματογραφική ταινία του πατέρα της «Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν ήξερε να κλαίει» που γυρίστηκε στην Ικαρία. Εκεί υποδύεται την Αύρα, μια καταρτισμένη οικονομολόγο με πολύ καλή και υπεύθυνη θέση, μία εκ πρώτης όψεως συγκροτημένη νεαρή με φιλοδοξίες, απορίες -«τι; δεν έχει αυτοκίνητα το νησί»;- και ξεκάθαρες απόψεις. Αυτά μέχρι που πατάει το πόδι της στο Αρμενάκι και βρίσκεται να αρμενίζει η ίδια σε αχαρτογράφητα νερά. Όταν αφεθεί, εξαπολύει μια εκρηκτική δύναμη, μία γήινη και πύρινη ενέργεια μαζί. Η πειθαρχημένη της φύση εξασθενεί και επιτέλους ζει ελεύθερη.

Στη νέα του ταινία -με τίτλο βγαλμένο από τους στίχους του «Ήτανε λέει» του Άκη Πάνου- ο Γιώργος Πανουσόπουλος εξερευνά έναν ιδεατό τόπο και τρόπο ζωής στα καθηλωτικά τοπία της Ικαρίας και θέτει, ανέμελα και μεθοδικά μαζί, τις βάσεις για να ζήσουν οι ήρωες του ελεύθεροι. Με φόντο το Αρμενάκι, όπου κανείς δεν ήξερε να κλαίει, οι χαρακτήρες της ιστορίας ξεδιπλώνονται, φιλοσοφούν, γλεντάνε και ερωτεύονται την ίδια τη ζωή με πρωτόγνωρο πάθος.

Μιλήστε μας για τα γυρίσματα της ταινίας. Τα γυρίσματα έχουν πάντα πολύ ενδιαφέρον…
«Τα γυρίσματα κράτησαν ένα μήνα και μια εβδομάδα. Η αλήθεια είναι πως το δικό μου πρόγραμμα ήταν εξοντωτικό. Είχα σχεδόν κάθε μέρα γύρισμα, επομένως μόλις τελείωνα πήγαινα να φάω και να κοιμηθώ. Ήμουν πολύ προσηλωμένη γιατί παρασύρομαι εύκολα, ξέρω όμως να το διαχειρίζομαι. Φυσικά, οι σχέσεις με τους συνεργάτες ήταν πολύ φιλικές και έτσι αναπολώ κάποια όμορφα βράδια που μαγειρεύαμε ο κάθε ένας από κάτι και τρώγαμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου με αυτοσχέδιο φωτισμό και μουσική. Η Βαλέρια (Χριστοδουλίδου) μας έφερνε και λουλουδάκια που στόλιζαν το τραπέζι, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε και την αισθητική μας»!

"Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν ήξερε να κλαίει". Στην Ελλάδα όμως όλοι το ξέρουμε αυτό. Θα έλεγα ότι είναι και λίγο το χαρακτηριστικό του Έλληνα...
«Θα συμφωνήσω. Γκρινιάζουμε πολύ. Όλο κάποιος μας αδικεί και φωνάζουμε. Προτιμώ να κοιτάζω πώς να φτιάξω τα πράγματα που δεν μου αρέσουν. Πρώτα στη ζωή μου και μετά στο περιβάλλον μου όσο μπορώ».

Η ταινία είναι κωμωδία. Πιστεύετε ότι έχουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να γελάμε;
«Έχουμε ανάγκη να γελάμε αληθινά, να ευχαριστιέται η ψυχή μας. Το θέμα είναι με τι γελάει ο κόσμος. Στον τομέα του θεάματος για παράδειγμα, μπορεί το γέλιο που προκαλείται από ένα ευτελές προϊόν να ευχαριστεί τους θεατές αλλά να μην τους ψυχαγωγεί με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Και αυτό παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό που θέλουμε να αποκαλούμε τέχνη. Ναι στο γέλιο λοιπόν, αλλά όχι με οποιοδήποτε κόστος».

Πώς είναι να συνεργάζεται κανείς με ένα τόσο κοντινό του πρόσωπο; Υπάρχει ανταγωνισμός; Προβάλλετε ενστάσεις σε αυτά που σας λέει;
«Ανταγωνισμός σε καμία περίπτωση, είναι σχεδόν αστείο. Έλεγα τη γνώμη μου υποστηρίζοντας την άποψή μου, γιατί πίστευα πως θα είναι καλύτερο για το έργο μας. Έτσι δηλαδή όπως αντιμετωπίζω όλους τους σκηνοθέτες που συνεργάζομαι».

Είναι η δεύτερη ταινία του πατέρα σας στην οποία παίζετε. (Η πρώτη ήταν η «Ελεύθερη κατάδυση»). Την πρώτη φορά ήσαστε 10 ετών και ξέρω ότι το διεκδικήσατε. Τώρα του το ζητήσατε πάλι ή σας το πρότεινε εκείνος;
«Το πρότεινε εκείνος. Φυσικά δέχτηκα με χαρά. Τυπική ήταν η ερώτηση, χωρίς να έχει ειπωθεί κάτι πρώτα, το γνωρίζαμε και οι δύο ότι θα συνεργαστούμε σε αυτήν την ταινία, ‘’στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει’’».

Ο Γιώργος Πανουσόπουλος, που έχει αιχμαλωτίσει με τον φακό του, όπως κανένας, το ελληνικό καλοκαίρι, τη θερινή ραστώνη, την ανεμελιά και το διονυσιακό ελληνικό φως, επιστρέφει με μία ηλιόλουστη, θυμοσοφική κωμωδία, ποτισμένη από την αλμύρα ενός επινοημένου και ξεχασμένου μικρού νησιού στο Αιγαίο. Με πρωτότυπη πλοκή και σαγηνευτική αφήγηση, η ταινία είναι μία αληθινή ωδή στη ζωή.

Γιατί κάποιος πρέπει να πάει να δει αυτή την ταινία; Ποιο είναι το δυνατό της σημείο;
«Η επαναστατική φλόγα για ζωή, χαρά και έρωτα. Σε συγκινεί η ταινία, σου ξυπνάει αισθήσεις και συναισθήματα. Δεν είναι απλή υπόθεση».

Είχατε ξαναπάει στην Ικαρία;
«Ναι, αρκετά μικρότερη».

Τι αγαπήσατε στο νησί; Τι σας έκανε εντύπωση;
«Αγάπησα τα τοπία του, τη γη του. Εντύπωση φυσικά μου έκαναν αυτά που κάνουν σε όλους. Οι ρυθμοί της ζωής, η αντίληψη των πραγμάτων, η σχέση τους με το αίσθημα της ευθύνης, η οπτική τους πάνω στην καθημερινή εργασία, τα’’ πιστεύω’’ τους για τον τόπο τους. Έχουν βρει έναν πραγματικά μοναδικό τρόπο ζωής και αυτός είναι ο λόγος που η ταινία αυτή δεν θα μπορούσε να γυριστεί πουθενά άλλου».

Καταλάβατε γιατί οι άνθρωποι εκεί ζουν πολλά χρόνια;
«Γιατί δεν αγχώνονται με τον τρόπο που το άγχος έχει καταβάλει πολλούς ανθρώπους. Τρώνε υγιεινές τροφές και γλεντούν».

Γεννηθήκατε στην Αίγινα, το 2009 σας απολαύσαμε στη σειρά «Το Νησί», τώρα πάλι σε ένα νησί η ταινία. Ένα νησί μου φαίνεται σας ‘’κυνηγάει’’…
«Πράγματι! Αν και αυτό που λατρεύω είναι τα βουνά, τα δέντρα και τα ποτάμια και όχι τόσο η θάλασσα».

Άρα, να μη ρωτήσω αν θα μένατε για πάντα σε νησί…
«Δεν θα εμένα για πάντα σε καμία μη μεγαλούπολη, είμαι παιδί της πόλης και λατρεύω την Αθήνα μας».

Θα φεύγατε γενικώς από την Ελλάδα για να ζήσετε μόνιμα κάπου μακριά;
«Δεν μου αρέσει να λέω φεύγω ή μένω. Ούτε είμαι εδώ ή εκεί. Το ιδανικό για μένα είναι να μπορώ να ταξιδεύω με τη δουλειά μου. Και αυτό προσδοκώ. Σίγουρα θα πήγαινα εξωτερικό για κάποιο project, αλλά όχι για να πάω κάπου ξεκινώντας από την αρχή όπως τότε στα 21. Έχω δουλέψει πολύ γι’ αυτά που έχω και δε θέλω να τα χάσω».

Έχοντας σπουδάσει και εργαστεί στο εξωτερικό, πώς καταφέρνετε να μένετε σε μια χώρα που καταρρέει;
«Επέστρεψα πριν από την ύφεση. Έμεινα όμως εδώ κατά τη διάρκεια της. Όποιος μπορεί να φεύγει έξω, να φύγει. Λυπάμαι που το λέω αλλά η Ελλάδα όλο μας απογοητεύει. Οι νέοι που μένουν εδώ όμως πρέπει να γνωρίζουμε, πως χρεωνόμαστε με το να επιτελέσουμε έργο και να
σώσουμε τη χώρα μας. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει, αλλιώς είσαι χαμένος, από χέρι δικό σου».

Σε ποιον μοιάζετε περισσότερο, στη μητέρα ή στον πατέρα σας;
«Σε κανέναν αλλά και στους δύο».

Με ποιον τσακώνεστε περισσότερο;
«Δεν τσακώνομαι με τους γονείς μου. Λέω ότι έχω να πω και φεύγω κάνοντας τις επιλογές μου και βάζοντας τα όρια μου».

Αλήθεια; Γιατί ως παιδί, έχω ακούσει ότι ήσαστε ζόρικη. Δε φοβόσαστε να έρθετε σε ρήξη μαζί τους…
«Εκφραζόμουν ελεύθερα και έμαθα από μικρή τι επιφέρει αυτό».

Τώρα τι άνθρωπος είστε;
«Συνεχίζω φυσικά να εκφράζομαι ελεύθερη γιατί έμαθα να το πληρώνω, άρα έχω κερδίσει το δικαίωμα αυτό. Αφού είναι έτσι, έτσι θα γίνει και μου φαίνεται και δίκαιο. Οι ποιότητες όμως των ανθρώπων μπορεί να είναι προτερήματα ή ελαττώματα ανάλογα τη συνθήκη. Αν δε, μάθουμε και πώς να το επιλέγουμε εκούσια, τότε είμαστε σε πολύ καλό δρόμο».

Ποιο χαρακτηριστικό της μητέρας θα θέλατε να έχετε πάρει αλλά δεν… Και ποιο από τον πατέρα σας;
«Θα ήθελα να έχω κληρονομήσει την υπομονή της μητέρας μου. Από τον πατέρα μου ότι ήθελα το έχω».

Έχετε συνεργαστεί και με τους δύο. (Με την Μπέττυ Λιβανού στο θεατρικό «Η Ζήλεια σε 3 Φαξ» και με τον Γιώργο Πανουσόπουλο σε δυο ταινίες). Ποιος είναι πιο δύσκολος συνεργάτης;
«Είναι και οι δυο τους άψογοι συνεργάτες, εξαιρετικά ταλαντούχοι και είμαι πολύ τυχερή γι’ αυτές τις συνεργασίες».

Πότε και πώς ανακαλύψατε την αγάπη σας για το tango;
«Το tango το ανακάλυψα το 2006 στο Λονδίνο. Την πραγματική αγάπη μου όμως για αυτό, την ανακάλυψα στην Αθήνα δίπλα στο δάσκαλο μου Κώστα Νικολαΐδη. Στη σχολή Baile de Barrio διδάσκεται tango, tango milonga και vals cruzado (tango vals). Η σχολή διοργανώνει σεμινάρια με αναγνωρισμένους δασκάλους, παραστάσεις tango, βραδιές tango και tango shows. Στους κόλπους της σχολής αυτής γεννήθηκε η ομάδα Todos Tango, εδώ και 3 χρόνια διοργανώνουμε ένα διεθνές φεστιβάλ (Todos Tango International Festival) με συμμετέχοντες από όλον τον κόσμο και τους πιο σημαντικούς χορευτές tango του 20ου και 21ου αιώνα».

Στην τηλεόραση θα σας ενδιέφερε να κάνετε κάτι;
«Θα ήθελα παρά πολύ να γινόμουν ένας από τους συντελεστές παραγωγής του Netflix ή κάποιο αντίστοιχου online media service provider. Αυτό είναι το μέλλον της τηλεόρασης αυτή τη στιγμή».

INFO 

H ταινία «Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν ήξερε να κλαίει»,  βγήκε στους κινηματογράφους από τη Feelgood
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Γιώργος Πανουσόπουλος
Παραγωγός: Ελένη Κοσσυφίδου
Διευθυντής Φωτογραφίας: Χρήστος Καραμάνης
Ηθοποιοί: Μαργαρίτα Πανουσοπούλου, Μπάμπης Χατζηδάκης, Φωτεινή Τσακίρη, Serge Requet Barville, Γ. Χατζηγιάννης, Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Σταύρος Μερμίγκης, Θάνος Πρίτσας και πολλοί Καριώτες και Καριωτίνες
Σκηνογράφος: Σπύρος Λάσκαρης
Ενδυματολόγος: Μανταλένα Παπαδάκη
Ήχος: Wrecked Ambience/Dario les Bars/Γιάννης Σκανδάμης
Make up-Μαλλιά: Κυριακή Μελίδου
Εικαστικός: Κυβέλη Ζωή Στενού
Μουσική: Βαγέλης Φάμπας
Μοντάζ: Νίκος Βαβούρης
Συμπαραγωγός Γαλλία: MPM FILM/Μarie- Pierre Macia/Claire Gadea
Συμπαραγωγοί Eλλάδα: ΕΡΤ ΑΕ + ΝOVA
Με την υποστήριξη του ΕΚΚ και του CNC
Παραγωγή: blackbird production