Χάρης Μαυρουδής: «Το θέατρο με βοηθά να μικρύνω τον εγωισμό μου»

Ο Παναγής που υποδύεται ο Χάρης Μαυρουδής στο έργο του Μενέλαου Λουντέμη δεν είναι ένας εύκολος ρόλος. Ούτε να τον ενδυθεί ούτε να τον απεκδυθεί. Φαίνεται όμως ότι τα δύσκολα είναι αυτά που τον καλούν κοντά τους, για να καταφέρει τελικά να αποδεχθεί τους φόβους του, να μικρύνει τον εγωισμό του και να αγαπήσει τον εαυτό του.

Εάν μέχρι αυτή τη στιγμή ο Χάρης Μαυρουδής είναι για εσάς "α, αυτό το παιδί με τα γυαλιά στο Λούφα και Παραλλαγή" ή "ο γιος του Νότη Μαυρουδή", ναι, είναι, κανένα λάθος δεν κάνετε. Εάν είναι κάτι περισσότερο από αυτό, ίσως αποκαλυφθεί στις παρακάτω γραμμές. Διασχίστε τις.  

«Εδώ είναι το σπίτι του Μενέλαου.
Όχι οδός Αβύσσου, αριθµός Μηδέν.
Οδός Ανθρώπου, αριθµός 1.
Δε χρειάζεται να χτυπήσεις.
Η πόρτα ανοιχτή. Μπορείς να µπεις». 
Γιάννης Ρίτσος, απόσπασµα από ποίηµα αφιερωµένο στον Μενέλαο Λουντέµη, εφ. Αυγή, 22/5/1955. Ποιες οι σκέψεις σας διαβάζοντάς το;

Σκέφτομαι το μεγαλείο του Λουντέμη. Ένας άνθρωπος, ένας συγγραφέας του οποίου η σκέψη και η πένα απευθυνόταν σε κάθε άνθρωπο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς μνησικακία. Ένας σπουδαίος συγγραφέας, μα πάνω από όλα σπουδαίος άνθρωπος. 

Παναγής- ένας δύσκολος ρόλος που σε καλεί να βουτηχτείς μέσα του και μέσα σου. Πώς καταφέρνετε να τον ενδυθείτε αλλά και να τον απεκδυθείτε; 

Προσεγγίζοντάς τον ως άνθρωπο. Ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν είναι υπεράνθρωπος και πως «Δεν χρειάζεται να είσαι ήρωας για να κάνεις το καλό». Οπότε, η προσέγγισή μου αυτό προσπάθησε να κάνει. Να δώσω την ανθρώπινη διάστασή του και να δω την αλήθεια του. Ήταν ένας άνθρωπος που πονούσε, που φοβόταν, που πίστευε στο καλό των ανθρώπων και πως οι συνθήκες είναι αυτές που καθορίζουν τη σκέψη τους. Αν οι συνθήκες αλλάξουν, τότε και οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Η γνώση του αυτή, του έδινε και ελπίδα. Ελπίδα για το αύριο. Και αυτή η ελπίδα τον βοηθούσε να στέκεται όρθιος. 
Ως προς τον τρόπο με τον οποίο βγαίνω από αυτόν τον ρόλο, είναι αλήθεια δύσκολο. Χρειάζομαι χρόνο για να ηρεμήσω και να αδειάσω το μυαλό μου. Δύσκολες εποχές τότε και δύσκολες συνθήκες. Ειδικά όταν συζητάω με ανθρώπους που είδαν την παράσταση και μου αφηγούνται  τις ζωές των δικών τους από εκείνο το κολαστήριο, τότε δεν είναι καθόλου εύκολο.

Τι σημαίνει για σας πατρίδα;

Η οικογένεια. Η εγγύτητα με τους άλλους. Η επικοινωνία, η ανάγκη συνύπαρξης. Η πατρίδα δεν είναι περιχαρακωμένη, δεν πρέπει να είναι ιμπεριαλιστική και να καταπιέζει τους «μέσα» ή τους «έξω». Δεν πρέπει να έχει ταξικό πρόσημο. Πρέπει να είναι αλληλέγγυα.

«Όταν ο θάνατος γίνεται εύκολος, η ζωή γίνεται δύσκολη». Πόσο συχνά το σκέφτεστε παρακολουθώντας τα τεκτενόμενα;

Κάθε μέρα! Παρακολουθώ την κτηνωδία και τον κυνισμό της κοινωνίας και σκέφτομαι πόσο εύκολος έχει γίνει ο θάνατος. Τόσο εύκολος που αφήνει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδιάφορο. Ο θάνατος μπορεί να είναι κυριολεκτικός ή και μεταφορικός. Οι άνθρωποι πλέον εργάζονται για να επιβιώνουν, όχι για να ζουν! Και η συνθήκη αυτή τους καθιστά ζωντανούς νεκρούς.

Τι μπορεί να σας κάνει τα βράδια να μην ησυχάζετε;

Η σκέψη πως πλήγωσα δικούς μου ανθρώπους, πως δεν κατάφερα να τους προστατέψω, πως μπορεί να τους αδίκησα.

«Η τέχνη μάς ελκύει μόνο αποκαλύπτοντας τον πιο μυστικό μας εαυτό», έχει πει ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Ποια κρυφά σας σημεία έχει ανακαλύψει μέσα από τους ρόλους σας έως σήμερα;

Το θέατρο με έχει βοηθήσει να ανακαλύψω την προσωπικότητά μου και να κάνω συγκρίσεις! Να καταλάβω τις φοβίες μου και να τις ξεπεράσω, τις ανασφάλειες μου και να τις διασκεδάσω. Να γίνω πράος και σοφότερος, να εμβαθύνω στην ουσία και όχι στο ανούσιο. Να μικρύνω τον εγωισμό μου και να αγαπήσω τον εαυτό μου και τους άλλους.

Ποια ήταν η πιο έντονη ανάμνηση των παιδικών σας χρόνων;

Όταν μου είπαν οι γονείς μου πως θα αποκτήσω αδερφάκι. Ήμουν πολύ μικρός (δεν είχα γίνει τριών) αλλά τη θυμάμαι πολύ έντονα…

Εάν υπήρχε ένα πράγμα που θα θέλατε να λέτε στον πατέρα σας Νότη Μαυρουδή κάθε μέρα, ποιο θα ήταν αυτό;

Αυτό που θέλω να μου λένε και τα δικά μου παιδιά! «Σε αγαπώ».

Πιστεύετε ότι ο πατέρας ή η μητέρα σας ζωγράφισαν πιο έντονα τα χρώματα στον ψυχικό σας καμβά; 

Εννοείται και οι δύο με τον τρόπο τους! Οι δικοί μας είναι αυτοί που καθορίζουν τις ψυχές μας. Αυτό το πιστεύω. Το ζήτημα είναι τι χρώματα βάζουν και τι σχεδιάζουν. Πόσο σε καθορίζουν και αν σου δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσεις εσύ να ζωγραφίσεις τον πίνακα ή αν απλώς θα συμπληρώσεις αυτό που σου έχουν καθορίσει. Πιστεύω πως οι δικοί μου, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και μέσον με βοήθησαν μέχρι εκεί που έπρεπε. 

Το θεατρικό έργο που υπήρξε ορόσημο για την μετέπειτα πορεία σας...

Νομίζω ο «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Μπορεί να μην ήταν επαγγελματική παράσταση αλλά μαθητικό θέατρο, ήταν όμως η παράσταση που με βοήθησε να οριστικοποιήσω την απόφασή μου να γίνω ηθοποιός.

Στο κομοδίνο σας βρίσκονται...

Βιβλία που διαβάζω, σημειώσεις για το πανεπιστήμιο και το ζευγάρι με τις κάλτσες μου για να μην τις «κλέψει» το σκυλί μου!

Αυτό που θα θέλατε πιο πολύ απ’ όλα για τα παιδιά σας είναι...

Να είναι ευτυχισμένα με τις επιλογές τους και να βρουν τους συντρόφους που θα τους βοηθήσουν να γίνουν ακόμα καλύτεροι άνθρωποι. Να μπορούν και αυτοί να πράξουν το ίδιο για τους ανθρώπους. Να θέλουν να βελτιώσουν τον κόσμο και να το καταφέρουν.

"Μπαμπά, τι είναι φασισμός;" Τι απαντάτε;

Είναι η άγνοια λόγω της οποίας οι άνθρωποι θέλουν να επιβληθούν με τη βία στους άλλους ανθρώπους. Είναι η βαθύτερη αμορφωσιά που κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται το διαφορετικό. Είναι ένα σκοτεινό άρρωστο συναίσθημα που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν πως είναι ανώτεροι από τους άλλους ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι τρέφουν κατώτερα ένστικτα.

Πώς μπορεί ένας γονιός να μάθει στα παιδιά του την αλληλεγγύη;

Χωρίς λόγια. Με πράξεις. Με την στάση του στα απλά και καθημερινά. Με το να βοηθά μπροστά τους τους άλλους, με το να δίνει προτεραιότητα στην οδήγηση. Με το να είναι ο ίδιος αλληλέγγυος.

«Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά», Μενέλαος Λουντέμης. Τι αγαπάτε αλήθεια πιο πολύ;

Τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου. Τους γονείς μου και την ελευθερία.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Τάδε έφη Κάρολος Κουν. Γιατί κάνετε θέατρο, κύριε Μαυρουδή;

Για τους ίδιους λόγους με αυτούς που είχε τόσο εύστοχα εκφράσει ο Κάρολος Κουν. Αν δεν έκανα θέατρο θα έψαχνα έναν διαφορετικό τρόπο να προσεγγίσω όλα αυτά. Δεν είναι κάτι συνειδητό, είναι μια υποδόρια ανάγκη. Μια ανάγκη την οποία αν δεν την εκπληρώσεις, μπορεί και να σου προκαλέσει ασφυξία.

Μια ημέρα όμορφη είναι μια μέρα που...

Γέμισες με γέλιο και έκανες και τους γύρω σου να νιώσουν χαρούμενοι.

Πληροφορίες: «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0»
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 21:00/ Σάββατο: 19:00/ Κυριακή 18:00
Olvio Theater: Φαλαισίoυ 7, Γκάζι, τηλ. 210 3414118