Jerome Kaluta «Το ταλέντο είναι το μυστικό που σου ψιθύρισε ο Θεός στο αυτί»

Είναι η χαρά της ζωής. Ένα ανοιχτό τριαντάφυλλο, φρέσκος, ζωντανός, εξωστρεφής, αυθεντικός, χιουμορίτσας, ο πιο θετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Ναι, είναι όλα αυτά, γι’ αυτό και η κουβέντα μαζί του ήταν σαν την εποχή: ανοιξιάτικη και ζεστή. Ελπίζω να την απολαύσεις κι εσύ.

Βρεθήκαμε στο καμαρίνι του πριν από την παράσταση «Το έπος της Μαλάμως», μια ελληνική κωμωδία για την περιπετειώδη ζωή μιας γυναίκας που ποθούν όλοι οι άντρες, αλλά εκείνη έχει μόνο έναν στο μυαλό της. Πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Αλευράς και ο Ζερόμ υποδύεται μια πληθωρική γυναίκα, τη Λάμπω. (Τα Δευτερότριτα παίζει στην κωμωδία μυστηρίου «Πρεμιέρα εξ αμελείας» στο θέατρο Ελυζέ. Πληροφορίες θα βρεις στο τέλος. Και ενδιάμεσα κάνει αυτό που λατρεύει. Παίζει και τραγουδάει με την μπάντα του σε στέκια της Αθήνας).

Ποιος είσαι τελικά Ζερόμ;   

«Κατάγομαι από την λαϊκή δημοκρατία του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), αλλά γεννήθηκα στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας. Μένω Παγκράτι, μεγάλωσα στους Αμπελοκήπους, στο Γουδί και στου Ζωγράφου, το τρίγωνο του διαβόλου, παρακαλώ οι περιοχές να γραφτούν με κεφαλαία, εκεί είναι η ζωή μου όλη, χα χα!
Η μητέρα μου ήρθε στην Ελλάδα περίπου το 1976. Ο λόγος ήταν τουριστικός, είχε φίλους Έλληνες και τους επισκέφτηκε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, όμως, ξέσπασε εμφύλιος στο Ζαΐρ και έτσι αποφάσισε να μείνει εδώ. Τότε γνώρισε τον πατέρα μου. Από την Αφρική και εκείνος, αλλά φοιτητής στη σχολή Ικάρων. Ήρθε να σπουδάσει και να γυρίσει πίσω. Αυτό έλεγε το πρόγραμμα. Στις αφρικανικές χώρες τα στρατιωτικά επαγγέλματα είναι δημοφιλή, ένας στους πέντε τέτοιο επάγγελμα θα ακολουθήσει. Άλλωστε, πάντα η εκάστοτε εξουσία χρειαζόταν στρατό και ήταν μια δουλειά που πληρωνόταν και είχε κύρος. Εν πάση περιπτώσει, ερωτεύτηκε τη μητέρα μου και προέκυψα εγώ. Εκείνος βέβαια τήρησε το πρόγραμμά του και γύρισε στο Ζαΐρ».

Ήταν εύκολο να μεγαλώσεις και μάλιστα μόνο με τη μαμά σου, σε μια ρατσιστική κοινωνία;
«Ναι ήταν εύκολο. Και οφείλεται πρώτα στη μαμά μου, η οποία είναι πραγματικά μια σούπερ γούμαν που τα κατάφερε σε μια χώρα της οποίας δε γνώριζε καν τη γλώσσα. Αλλά  την έμαθε γιατί είναι αγωνίστρια. Και έκανε το καλύτερο για μένα. Γι’ αυτό και για μένα ήταν όλα εύκολα. Γιατί τα έκανε εκείνη να είναι όλα εύκολα. Είναι το πρότυπό μου, ο άνθρωπός μου, εκείνη μου έμαθε πως ό,τι είναι να καταφέρεις, το κάνεις μόνο με δουλειά. Την έχω δει να δουλεύει, δεν την έχω δει να μην δουλεύει.  Σταμάτησε μόνο όταν της είπα «τώρα χαλάρωσε, αναλαμβάνω εγώ.

Και ήταν εύκολο να μεγαλώσω εδώ και για έναν άλλο λόγο: Η Ελλάδα τότε ήταν μια χώρα πολύ πιο ανοιχτή, έδινε ευκαιρίες.
Γεννήθηκα το ‘83 στην Ελλάδα της δραχμής όπου ο φτωχός ήταν φτωχός, ο πλούσιος πλούσιος και ο μεσαίος μεσαίος και κανείς δεν ενοχλούσε κανέναν. Ο ΟΠΑΠ δεν έβγαζε τόσα λεφτά τότε, υπήρχε η Βαρβάκειος, η αγορά στον Πειραιά το Σάββατο, απ’ όπου μπορούσες να κάνεις οικονομικές αγορές και να είσαι αξιοπρεπής. Τώρα υπάρχει ένα τεράστιο κοντράστ. Εδώ αλλά και σε όλον τον κόσμο. Ή είσαι πλούσιος ή είσαι φτωχός».

Το ότι είσαι μαύρος σού δημιούργησε προβλήματα στο σχολείο;
«Κανένα! Ήμουν ο βασιλιάς. Είχα τους καλύτερους συμμαθητές, τους καλύτερους δασκάλους και μετά καθηγητές. Έχω αδερφικούς φίλους από τότε. Δεν έχει αγαπηθεί άνθρωπος τόσο πολύ, πίστεψέ με. Είμαι αυτός που είμαι γιατί είχα ανθρώπους που μου έδωσαν αγάπη. Στο σχολείο ήμασταν ισότιμοι. Στο 1ο δημοτικό στο Γουδί, στο Μαράσλειο, στο 35ο και στο 26ο.
Τα προβλήματα στα οποία αναφέρεσαι και έχουν να κάνουν με το χρώμα μου ξεκίνησαν μόνο όταν άρχισα να έχω πάρε-δώσε με το Κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες. Θυμάμαι ότι ήμουν σε μια υπηρεσία και για να με εξυπηρετήσουν και μου ζητούσαν χαρτιά που να αποδεικνύουν ότι δεν έχω απελαθεί. Και τους έλεγα ''δεν έχει συμβεί αυτό, γεννήθηκα εδώ, πήγα σχολείο, δουλεύω εδώ… Γιατί να απελαθώ'';
Το χειρότερο πράγμα που έχω ακούσει σε αυτές τις υπηρεσίες είναι το «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ».»

Η κουβέντα μας, ξαφνικά, με βάζει σε διαφορετικές σκέψεις. Δε γίνεται σε κάποιον που έχει γεννηθεί στη χώρα μας, μιλάει την ελληνική καλύτερα από πολλούς που έχουν Έλληνες προπαππούδες να υβρίζουν και να αμφισβητούν έναν άνθρωπο έτσι. Θλίβομαι. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα στο καμαρίνι. Ένας συνάδελφός του μπήκε για να του πει ένα γεια, να του κάνει μια πλάκα, να πει κάτι και να γελάσουν πολύ. Μέχρι που έφυγα από εκεί είχε περάσει σχεδόν όλος ο θίασος για ένα γεια ή μια πλάκα. Ο Ζερόμ είναι πράγματι ένα καλό και χαρούμενο παιδί.  

Είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει, το ξέρεις, έτσι; Είσαι απίστευτα αγαπητός, το κλίμα είναι σούπερ! Το καμαρίνι σου είναι πόλος έλξης, πώς το καταφέρνεις; Δεν το έχω ξαναζήσει σε περιβάλλον δουλειάς αυτό…
«Ό,τι δίνεις παίρνεις. Η συναλλαγή μπορεί να μην είναι άμεση αλλά έχει βαλέρ. Και ξέρεις, δε μ’ αρέσει η έκφραση ‘’περνάμε καλά και βγαίνει προς τα έξω’’ αλλά εδώ έτσι είναι και γι’ αυτό τον λόγο η παράσταση πάει περίφημα. Είναι απαραίτητο να έχουν ‘’συναντηθεί’’ οι άνθρωποι για να υπάρξει αποτέλεσμα στη δουλειά. Μπορεί ένα έργο να  αφορά τους θεατές, μπορεί και να μην τους αφορά. Αν οι συντελεστές  υποστηρίζουν την τρέλα τους όμως, ο κόσμος αυτό θα το δει, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι άλλο».

Καλλιτέχνης από την κούνια να φανταστώ…
«Ε, ναι.  Η μουσική υπήρχε πάντα, η μαμά μου άκουγε πάντα πολλή μουσική, ήταν και η εποχή που το σπιτικό πάρτι ‘’έπαιζε’’ πολύ τα Σάββατα με οποιαδήποτε αφορμή. Ήταν μονόδρομος για μένα η μουσική. Στο σπίτι είχαμε ρεύμα, νερό, φαγητό, μουσική  -όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά».

Εν τω μεταξύ, με όλα αυτά που έχω ακούσει, έχω ερωτευτεί τη μαμά σου, θέλω να τη γνωρίσω…
«Η μαμά μου είναι αστέρι, είναι βασίλισσα»!

Ο Jerome είναι MC, τραγουδιστής, συνθέτης και performer που έχει καταφέρει να συνδυάσει τις Αφροευρωπαϊκές μουσικές επιρροές του, καθώς γαλουχήθηκε με funk, soul, reggae και disco και να τις εντάξει στην μουσική του παραγωγή και ερμηνεία, λεγόμενη και ως Urban Soul. Έχει κάνει σπουδές στην κλασική κιθάρα και μαθήματα φωνητικής τοποθέτησης.
Ως solo καλλιτέχνης ο Jerome έχει εμφανιστεί στις περισσότερες μουσικές σκηνές της Ελλάδας, έχει κάνει το hosting στη συναυλία του Busta Rhymes στην Αθήνα και έχει εμφανιστεί σε 2 μουσικά ντοκιμαντέρ για το Hip Hop (Ρυθμοί και Ρίμες | Ανοιχτά Μικρόφωνα ) στις Νύχτες Πρεμιέρας. Έχει κυκλοφορήσει το maxi EP Get Up το 2008 από το label Renegade Records ενώ το 2011 υπογράφει με την Warner Music Greece και κυκλοφορεί το single «Δεν Πειράζει It’s OK».
Το μουσικό σχήμα του, οι Movement Orchestra τον συνοδεύει στις ζωντανές εμφανίσεις του ανά την Ελλάδα παίζοντας Funk, Soul διασκευάζοντας διεθνή afro funk και soul ακούσματα μπλεγμένα με κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία.
Τώρα ετοιμάζει τον πρώτο του δίσκο στον οποίο γράφει μουσική, στίχους και τραγουδάει. Ο τίτλος του "Afro-Greco,  ένας Έλληνας από την Αφρική  ή ένας Αφρικανός από την Ελλάδα''. Θα περιλαμβάνει 11 τραγούδια, σε 4 γλώσσες, ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και σουαχίλι, μία από τις δύο γλώσσες που μιλούν στον Κονγκό. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει από την Minos EMI.
Έχει επίσης συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες, στο «Αιγαίο SOS» και το «Bachelor 3».

Σε τι φάση πρέπει να είσαι για να γράψεις μουσική; Τι σε εμπνέει;
«Τα πάντα! Είμαστε εδώ μπορεί και να πούμε μια καλή κουβέντα, να είναι μια καλή μέρα με λιακάδα και να εμπνευστώ. Οτιδήποτε. Τι είναι η έμπνευση; Είναι η στιγμή που ξεκλειδώνεται μια ιδέα. Αλλά χρειάζεται ησυχία για να την ακούσεις μέσα σου. Έχει πολλή φασαρία η ζωή μας, η πόλη μας, δε μπορείς να ακούσεις αυτό που λέμε το ‘’μυστικό''. Το ταλέντο είναι το μυστικό που σου ψιθύρισε ο Θεός στο αυτί. Πρέπει να βρεθείς στην ησυχία για να το βρεις αυτό».
 

Πέρασες από άλλα στάδια μέχρι να καταλήξεις ότι θέλεις να γίνεις μουσικός; Από αστροφυσικός, γιατρός, δάσκαλος και τέτοια; Ή στηνόσουν εξαρχής σ’ έναν καθρέφτη και τραγουδούσες κι έπαιζες ρόλους;
«Όχι, δεν πειραματίστηκα. Μόλις είδα τον Michael Jackson και τον Papa Wemba είπα αυτό θέλω να κάνω. Πρέπει να ήμουν 3-4 ετών. Κι όπως λες, έκανα αυτοσχέδιες συναυλίες στο σπίτι κι έχω καταστρέψει πολλές σκούπες της μαμάς μου. Τις ξεβίδωνα και τις έβαζα στην άκρη του κρεββατιού και έκανα τα κοντάρια μικρόφωνο. Τις κατέστρεφα αλλά ήταν για καλό σκοπό, χα χα! Και ως μοναχοπαίδι, ξέρεις, πρέπει να έχεις παρέα. Έκανα φωνές και τέτοια»…

Αν καταλαβαίνω, λέει! Κι εγώ μοναχοπαίδι, μίλαγα μόνη μου συνέχεια, χα χα!
«Μας παρεξηγούνε που μιλάμε μόνοι μας, αλλά είναι φοβερή ψυχοθεραπεία»!

Το σχολείο βοήθησε να βρεις τον δρόμο σου;
«Τότε τα σχολεία μάς έλεγαν ‘’βρείτε μια δουλειά από την οποία θα βγάλετε χρήματα και θα σας εξασφαλίσει το  ότι θα σας σέβονται’’. Γιατρός, δικηγόρος… Δεν ακουγόταν η φράση ‘’κάνε αυτό που αγαπάς’’. Για μένα όμως η μουσική ήταν κόλλημα, μικρόβιο.
Τελειώνω λοιπόν το σχολείο, περνάω στη σχολή Διοίκησης Μονάδων Υγείας Και Πρόνοιας και συγχρόνως δουλεύω τη νύχτα ως DJ. Στην πορεία όμως η μουσική με κέρδισε ολοκληρωτικά. Την άφησα τη σχολή. Η ειρωνεία είναι ότι αργότερα έκανα δουλειές που είχαν να κάνουν με τη σχολή αυτή. Δούλεψα 5 χρόνια εθελοντικά στην ΠΕΨΑΕΕ, ένα κέντρο για την ομαλή κοινωνική ενσωμάτωση των ατόμων με ψυχοκοινωνικές δυσκολίες. Εκεί είχα το τμήμα του μπάσκετ. Η Ελευθερία Παυλίδη, αδελφική μου φίλη και κοινωνική λειτουργός εκεί, ήξερε ότι έπαιζα μπάσκετ και το είχε οραματιστεί να προπονώ στο άθλημα. Η Ελευθερία πάντα μου φώναζε που δεν πήρα το πτυχίο μου. Τότε μου είχε πει, μάλιστα, ότι θα πληρωνόμουν αν έκανα αυτή τη δουλειά.
Της απαντούσα κι εγώ ‘’αν είχα πάρει το πτυχίο μου μάλλον δε θα ήμουν εδώ. Χίλιες φορές που είμαι εδώ με την καρδιά μου’’. Αυτό είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που μου έχουν συμβεί γιατί είδα ανθρώπους να δίνουν καθημερινές μάχες στο σπίτι τους, με την οικογένειά τους, επανεξέτασα το τι σημαίνει πρόβλημα και κατάλαβα ότι συχνά, αυτό που νομίζουμε εμείς πρόβλημα, δεν είναι. Άλλα είναι τα πραγματικά προβλήματα».

Και πώς προκύπτει και η υποκριτική;
«Στα 25 μου είχα κατασταλάξει ότι ήμουν μουσικός, είχα αρχίσει να συνθέτω μουσική και να στέλνω demo σε εταιρείες, οι οποίες με τη σειρά τους με απέρριπταν. Κάποια στιγμή γνώρισα τον Σταμάτη Κραουνάκη. Εντελώς τυχαία: είναι ένας δρόμος που δε θέλω να τον ακολουθήσω και πάω από αλλού και τυχαία βρίσκομαι σε κάποια οδό όπου περπατάει ο Κραουνάκης μαζί με έναν αγαπημένο φίλο μου, τον Ορφέα, που είχα να τον συναντήσω καιρό. Με συστήνει, λοιπόν, στον Κραουνάκη, λέει όσα πρέπει να πει ένας σωστός φίλος εκείνη τη στιγμή (γέλια) και ο Σταμάτης με κοιτάει και μου λέει ‘’θα ήθελα να συνεργαστούμε’’. Του απάντησα αμέσως ναι. Δεν είχα να χάσω κάτι και να μην ευοδωνόταν η συνεργασία στο τέλος. Είχα ακούσει τόσα ''όχι'' που αν άκουγα άλλο ένα, δε με ενδιέφερε. Μου τηλεφώνησε μετά από δύο βδομάδες για την παραγωγή του Ηρωδείου και την παράσταση ''Αυτά που κάψαν το σανίδι'', μια παράσταση του Σταμάτη με μουσική που σημάδεψε τον προηγούμενο αιώνα στο θέατρο. Αυτό ήταν το ντεμπούτο μου. Ένα ευλογημένο ντεμπούτο.
Μετά από αυτό μπήκα στη ‘’Σπείρα σπείρα’’  για μια χρυσή επταετία. Και ό,τι έμαθα για την υποκριτική το έμαθα εκεί. Ο,τι ξέρω μου το έχει μάθει ο Σταμάτης. Του οφείλω πολλά και του αναγνωρίζω πολλά, είναι πατέρας μου. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα θα έχει τον σεβασμό μου. Μου έδωσε εφόδια, μου έμαθε να ψαρεύω, δε μου έδωσε έτοιμο το ψάρι. Σπουδαίο πράγμα αυτό.  
Μετά τη ‘’Σπείρα’’ κάναμε τη μεγάλη επιτυχία ‘’Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ'' για δύο χρόνια, το ‘’Δε μπορώ να μείνω μόνη μου'' με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Φωκά Ευαγγελινό, τα ‘’Τέρατα’’ με τον  Γιώργο Θεοφάνους, ‘’Το χειμωνιάτικο παραμύθι’’ του Σαίξπηρ με τον Θανάση Σαράντο. Και μετά εδώ. Στο ''έπος της Μαλάμως''. Κάνοντας τη Λάμπω».

Είναι η τρίτη φορά που υποδύεσαι τη γυναίκα…
«Και μ’ αρέσει πολύ αυτό».

Γιατί;
«Καταρχάς, με έχει μεγαλώσει μια γυναίκα. Αγαπάω πολύ τις γυναίκες. Με έχει βοηθήσει να διεισδύσω λίγο περισσότερο στο μυαλό και στον ψυχισμό τους, να μπω στη θέση μιας γυναίκας. Εμείς οι άντρες είμαστε τόσο μονοκόμματοι και μονόπατοι που είναι δύσκολο να τις ακολουθήσουμε. Έχει τύχει, λοιπόν, μέσα από αυτή την εκπαίδευση να κατανοήσω λίγο παραπάνω τη θηλυκή πλευρά. Πάντα είναι μια πρόκληση και έχει και πλάκα».

Γυναίκες: Μεγάλο κεφάλαιο, πολυσύνθετο ζήτημα. Τι λέει ένας λάτρης του γυναικείου φύλου λοιπόν;
«Πιστεύω ότι ο Θεός είναι γυναίκα. Ένας άνθρωπος που δημιουργεί ζωή. Πρέπει να παλέψουμε με όσες δυνάμεις έχουμε για να αποκαταστήσουμε αυτή την αδικία που έχει υπάρξει ανά τους αιώνες για το γυναικείο φύλο, που τις έξυπνες τις βγάζανε μάγισσες με σκούπες κτλ. Πρέπει να προσέχετε και οι ίδιες και είναι και χρέος δικό μας να προσέχουμε εσάς».

Έχεις υπερασπιστεί γυναίκα που δε γνώριζες;
«Έχει τύχει να δω στο δρόμο έναν τύπο που πήγε να χτυπήσει μια γυναίκα και πήγα να τους χωρίσω. Έφαγα κανα δυο ψιλές. Αυτομάτως επενέβην δεν το σκέφτηκα. Είμαι ο άνθρωπος που βάζει το στήθος του μπροστά για το δίκαιο».

Προσωπικά πώς είσαι;
«Είμαι με τη γυναίκα τη ζωής μου, τελεία. Δε θέλω να σου πω πολλά. Είναι ο άνθρωπός μου. Είμαστε 13 χρόνια μαζί. Αν βρεις τον σωστό άνθρωπο, μετά είναι πολύ εύκολο. Αν δέσει το γλυκό από την αρχή»…

Τηλεόραση θα ήθελες να κάνεις;
«Θα ήθελα. Στην επόμενη σαπουνόπερα, οπουδήποτε. Είμαι ανοιχτός. Θα ήθελα να έπαιζα στο ‘’Βέρα στο δεξί’’, το έβλεπα όταν παιζόταν, ήταν η ώρα που ήμουν σπίτι και έτυχε να το δω και κόλλησα».

Τι τύπος είσαι; Ελάττωμα θέλω, τα προτερήματα κάνουν μπαμ, τα βλέπω…
«Είμαι αναβλητικός και είμαι ασυνεπής».

Δεν έχεις καλή σχέση με τον χρόνο;
«Έχω δικιά μου σχέση με τον χρόνο την οποία δεν την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, για μένα ο χρόνος δεν υπάρχει, χα χα»!

Η μεγαλύτερη ατυχία που είχες στη ζωή σου μέχρι τώρα ποια είναι;
«Ότι έχω χάσει φίλους. Από τη ζωή εννοώ. Πριν από λίγο καιρό ένας κοντινός μου άνθρωπος παραπονέθηκε ότι πονούσε η μέση του, εμείς τον πειράζαμε, του κάναμε πλάκα, αλλά από τη στιγμή που πήγε στο νοσοκομείο και διαγνώστηκε με καρκίνο, έζησε 3 μήνες».

Το μότο της ζωής σου;
«Toujours humble, πάντα ταπεινός, ούτε να στεναχωριέσαι πολύ, ούτε να χαίρεσαι πολύ, να υπάρχει μια ισορροπία».

Μετά από μερικά χρόνια πού και πώς φαντάζεσαι ότι θα είσαι;
«Με φαντάζομαι να έχω μια μεγάλη οικογένεια και να έχω παίξει στο Wembley. Κάποιοι θα γελάσουν ίσως, αλλά ναι, είναι όνειρό μου».

INFO
Το έπος... της Μαλάμως
Θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ
Κωμωδία του Νίκου Χαρλαύτη
Σκηνοθεσία: Ελ. Γκασούκα
Ερμηνεύουν: Θανάσης Αλευράς, Κ. Ανταλόπουλος, Μπ. Γαλιατσάτος, Αρ. Γκαγκάνης, Ζερόμ Καλούτα κ.α.
Σκηνικά: Κ. Ζαμάνης
Κοστούμια: Ν. Χαρλαύτης
Μουσική: Θ. Καραμουρατίδης
 

INFO2
«Πρεμιέρα εξ αμελείας»
Θέατρο ΕΛΥΖΕ
Κείμενο-σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος
Σκηνικά-Κοστούμια: Εμμανουέλα Αλφιέρη
Πρωτότυπη μουσική: Οδυσσέας Κωσταντόπουλος
Φωτισμοί: Στράτος Λύκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Εβίτα Συρίγου
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
Ερμηνεύουν: Διονύσης Μπάστας, Γιάννης Παπαευθυμίου,
Jerome Kaluta, Μαρίνα Σαμάρκου, Εβίτα Συρίγου, Στράτος Λύκος