Χριστίνα Μαξούρη: Με "δανεικά παπούτσια" κόντρα στο ρεύμα

Τη συναντάς εκεί που η υποκριτική σμίγει με τη μουσική .  Αφορμή για να "παίξει" θέατρο  ή να  τραγουδήσει  είναι μόνο το να βουτήξει πιο βαθιά στη δική της αλήθεια. Ακολουθώντας "απλά την καρδιά της", όπως λέει η ίδια. H παρουσία και η φωνή της έχουν μια αλλιώτικη μαγεία, μια απλότητα και μια ζεστασιά. Αυτό το καλοκαίρι η Χριστίνα έρχεται κοντά μας με "Δανεικά παπούτσια"! Μια  Solo & A cappella  μουσική παράσταση που φτιάχτηκε ακολουθώντας κυρίως συναισθηματικούς συνειρμούς και που διαμορφώνεται ανάλογα με το ένστικτο, τον χώρο, την χώρα και τους καλεσμένους. Η παράσταση ανεβαίνει (ξανά, αυτό το καλοκαίρι) στο Αρχαίο Θέατρο Μήλου.

Η Χριστίνα , στα "Δανεικά παπούτσια "της,  «δανείζεται» παλιές και νέες μελωδίες και τις ερμηνεύει a cappella, πλάι σε κείμενα του Χατζιδάκι, του Ελύτη, του  Λειβαδίτη, του Περεσιάδη, του Σαίξπηρ κ.ά., παίζοντας μεταλλόφωνο, κλαρινέτο ή μπαγλαμαδάκι, σε μια χειροποίητη και «κατ’ οίκον» συναυλία, αφήνοντας χώρο στην  κατάργηση της απόστασης μεταξύ κοινού κι ερμηνευτή και στα απρόβλεπτα της συνύπαρξης. Τα «Δανεικά Παπούτσια» πρωτοπαρουσιάστηκαν το Δεκέμβρη του 2013, ενώ από τον Ιανουάριο του 2015, ταξιδεύουν (εντός κι εκτός Ελλάδας).

Τι είναι αυτό που σας ελκύει περισσότερο στην παράσταση αυτή και τι είναι αυτό που θέλετε να μοιραστείτε με το κοινό; 

-Η κινητήριος δύναμη που δημιούργησε αυτήν την παράσταση και παραμένει μέχρι και σήμερα ενεργή, είναι η πρόθεση για την πιο απλή και ευθεία επικοινωνία με τον κάθε έναν ακροατή-θεατή, την οποία προσπαθώ να εκπληρώσω μέσα από τη γυμνή κι εκτεθειμένη συνθήκη της a cappella ερμηνείας. Ήθελα να μπορώ ‘να πάρω από το χέρι’ τον κάθε ακροατή και να πάμε μαζί στις μνήμες και τα συναισθήματα που κουβαλάνε τα τραγούδια, ξεχωριστά για τον κάθε ένα, αλλά με έναν τρόπο κοινά για όλους μας, ήσυχα και απλά, αντίθετα στο ρεύμα της ανέπαφης, θορυβώδους και μπασταρδεμένης εποχής που μας χαρακτηρίζει. 

Εδώ και χρόνια μοιράζετε τις καλλιτεχνικές σας  αναζητήσεις ανάμεσα σε δύο ρόλους: της ηθοποιού και της ερμηνεύτριας. Πού συγκλίνουν αυτοί οι δύο ρόλοι, και τι διαφορετικό σας προσφέρει ο καθένας; 

Το θέατρο και το τραγούδι, είναι για μένα δύο απαραίτητες  δίοδοι επικοινωνίας μου με την πραγματικότητα και τους ανθρώπους, κοντινούς και μη και ο τρόπος μέσω του οποίου κατανοώ καλύτερα την ύπαρξη του κόσμου και την δική μου. Απαιτούν και τα δύο δουλειά, πειθαρχία, μελέτη, ανοιχτή σκέψη και γενναιοδωρία. Η βασική διαφορά του τραγουδιού από το θέατρο, είναι ότι το τραγούδισμα, μου προσφέρει μεγαλύτερη ελευθερία και μια πιο άμεση επικοινωνία και προσωπική σύνδεση με τον κόσμο.

- Έχετε πει:  “ένιωσα ότι έπρεπε να δώσω συνειδητά μεγαλύτερο χώρο στο τραγούδι, γιατί δεν ήθελα να περάσει ο καιρός και να νιώσω ότι δεν το έκανα”. Σήμερα, λίγους μήνες  μετά την κυκλοφορία του πρώτου σας προσωπικού άλμπουμ (από τη Μικρή Άρκτο) «Το Άσπρο Μαμά Νοσταλγώ» (σε στίχους της Ελένης Φωτάκη και μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου), τι νιώθετε; 

Νιώθω χαρά και τύχη, που το πρώτο δισκογραφικό μου στίγμα, δόθηκε μέσα από την συνάντηση με αυτούς τους δύο σημαντικούς δημιουργούς και αποτυπώθηκε από τις ιδιαίτερα  προσεγμένες και καλαίσθητες Εκδόσεις της Μικρής Άρκτου. Τώρα έχω την ευτυχία και την ικανοποίηση να μπορώ να  λέω και τα δικά μου τραγούδια στις παραστάσεις μου ή να ακούω μέρος της δουλειάς μας στο ραδιόφωνο και μια ωραία περιέργεια και προσμονή για το επόμενο βήμα.

- Πείτε μας για το χρονικό αυτής της σύμπραξης. 

Υπήρξαν δύο ξεχωριστές στιγμές ακρόασης έργου και των δύο, που ήταν τόσο έντονες και καθοριστικές, που με οδήγησαν στην βαθιά επιθυμία που έγινε απόφαση, να ζητήσω από τον Άγγελο και την Ελένη να μου γράψουν τραγούδια. Απευθύνθηκα αρχικά στον Άγγελο, με τον οποίο μας συνδέουν θεατρικές και μουσικές συνεργασίες και πλέον πολύτιμη φιλία και ύστερα στην Ελένη, την οποία έψαξα και βρήκα, καθώς δεν την γνώριζα μέχρι τότε. Συναντηθήκαμε πρώτη φορά οι τρεις μας σε ένα όμορφο καφέ στο Σύνταγμα κι εκεί ξεκίνησαν όλα. Ακολούθησαν συναντήσεις, ανταλλαγές υλικού και απόψεων, αποκαλυπτήρια, δοκιμές και ηχογραφήσεις, υποσχέσεις και αναβολές, μέχρι που φτάσαμε στην μορφή του υλικού που έχουμε σήμερα στα χέρια μας.

- Τι σας συγκινεί περισσότερο σε ένα τραγούδι, ο στίχος ή η μουσική; 

  Το όλον. 

- Πόσο ρολίστας πρέπει να είναι ένας ερμηνευτής επί σκηνής;

 Κατ’ εμέ καθόλου. Τα καλά τραγούδια, φέρουν από μόνα τους ισχυρό νόημα, αίσθημα και ατμόσφαιρα και το μόνο που έχει να κάνει κανείς, είναι να τα μεταφέρει με ειλικρίνεια και πίστη, με τον δικό του έτσι κι αλλιώς μοναδικό προσωπικό τρόπο.

- Τι είναι αυτό που σας ξεκουράζει πραγματικά; 

Η καλή, καθαρή και τίμια συνεννόηση με τους ανθρώπους. Δικούς μου και ξένους.

- Πώς είναι η Χριστίνα Μαξούρη στην καθημερινότητά της;

  Αεικίνητη

- Ποιον άνθρωπο θαυμάζετε περισσότερο;

Όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν τα δύσκολα με ψυχραιμία, χιούμορ και ανοιχτή καρδιά.

- Στην Ελλάδα της κρίσης, οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν πάψει να βιοπορίζονται από την τέχνη τους. Από πού , πιστεύετε,  αντλούν δυνάμεις;  ποιά ψυχικά αποθέματα ενεργοποιούν προκειμένου να εκφραστούν καλλιτεχνικά; Πόσο επηρεάζει αυτό, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα; 

Οι άνθρωποι αντλούμε δύναμη και πίστη, από εκεί που νιώθουμε  οικεία και ζεστά. Κι από ένα φως μέσα μας  κι έξω από εμάς, προς το οποίο θέλουμε να πάμε. Συνεπώς, είναι μια υπόθεση εντελώς προσωπική για τον κάθε ένα, πόσο μάλλον για τον καλλιτέχνη, το πού βασίζεται για να πάει ένα βήμα παραπέρα και να μην βυθιστεί στην αδράνεια και την απραγία.

Οι  δύσκολες συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε, επηρεάζουν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, κάποιες φορές, σε τέτοιο βαθμό, ώστε παύει να υπάρχει. Aλλες, πάλι, ένα καλλιτεχνικό αίτημα  που αργεί να πάρει σάρκα και οστά, εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών,   συχνά αποκλίνει του αρχικού οράματος και της πρώτης έμπνευσης. Παρ’ όλα αυτά, είναι αναγκαίο σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να μην το βάζει κανείς κάτω και να δίνει τον αγώνα του, με πίστη, πείσμα, θάρρος και γενναιότητα.

INFO

Τα ‘Δανεικά Παπούτσια’ μετά το Αρχαίο Θέατρο Μήλου, όπου θα παρουσιαστούν με την πλήρη εκδοχή τους, με τη συμβολή μικρού μουσικού συνόλου (βιολί : Μιχάλης Βρέττας, τσέλο : Σοφία Ευκλείδου, τρομπόνι : Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ενορχηστρώσεις : Σταύρος Ρουμελιώτης) θα φιλοξενηθούν στην Αμοργό και τη Σαντορίνη, ως solo & a cappella.

‘Το άσπρο μαμά νοσταλγώ’ θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 13 Ιουνίου στο Charteuse στην Αθήνα, με τον Κωνσταντίνο Ευαγγελίδη στο πιάνο και τις ενορχηστρώσεις και τον Τάσο Μισυρλή στο τσέλο κι ύστερα θα κάνει μια μικρή καλοκαιρινή περιοδεία.

Το ομώνυμο album κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μικρή Άρκτος

https://www.youtube.com/watch?v=wnu3RMtnUac&feature=youtu.be

www.christinamaxouri.com
https://www.facebook.com/MaxouriChristina/
instagram : christina_maxouri