Χριστίνα Πουλίδου: "Είμαι αντι-ηρωική (εκ φύσεως)!

Στο μυθιστόρημά της, το "Πέρα Δώθε",  αναπλάθει μια εξηκονταετία Συριανού βίου μέσω ενός ρεαλιστικού φωτισμού των γεγονότων.

Πρωταγωνίστρια του βιβλίου μια μεγάλη οικογένεια. Η οικογένεια Χωρέμη. Φτάνουν στη Σύρο το 1822, ξεριζωμένοι από τη γενέτειρά τους, τη Χίο, μετά τη σφαγή χιλιάδων Ελλήνων από τον οθωμανικό στρατό.

Η Σύρος, με την άφιξη των μετοίκων αλλάζει. Μαζί της αλλάζει και ο κόσμος.

Αυτός ο κόσμος ξαναζωντανεύει μέσα από την ματιά και την πένα της Χριστίνας Πουλίδου. Μια πλούσια ιστορία μέσα από μια άλλη, διαφορετική ματιά…

 Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία του βιβλίου σας;

Νομίζω ότι η Σύρος και η ιστορία της προσφέρουν ένα παρήγορο μήνυμα και μια πολύτιμη ψυχική ανάταση. Το γεγονός ότι ένας ξερότοπος λίγων χιλιάδων κατοίκων έγινε μέσα σε μια 15ετία παγκόσμιο μητροπολιτικό κέντρο, χάρη στη μετανάστευση κατατρεγμένων Eλλήνων (κυρίως Χιώτηδων) αλλά και ξένων (κυρίως Γάλλων και Ιταλών) είναι ένα σπουδαίο δίδαγμα. Η δημιουργικότητα λοιπόν αυτού του τόπου ήταν για μένα μια συναρπαστική πηγή έμπνευσης.

 Το προσφυγικό ζήτημα, τι σημασία έχει για εσάς και πόσο σας επηρεάζει;

Με συγκλονίζει πάντα το τυχαίο της ζωής, π.χ. γιατί γεννηθήκαμε εμείς εδώ και οι άλλοι εκεί; Με αυτή τη σκέψη, βαθιά μέσα μου αισθάνομαι κάπως ενοχικά όταν διαβάζω για έναν γονιό που χάθηκε με τα παιδιά του στη θάλασσα ή στο ποτάμι, προσπαθώντας να χαράξουν ένα καλύτερο μέλλον. Έχω συνείδηση της τύχης μου να γεννηθώ σ’ αυτή την πλευρά του κόσμου, θέλω να ζω σε μια κοινωνία ανοιχτή στους άτυχους που βρέθηκαν στην πίσω πλευρά του φεγγαριού και όταν είμαι στις ακεφιές μου, σκέφτομαι ότι η ζωή μου είναι το άπιαστο όνειρο κάθε πρόσφυγα.

 Περιγράψτε μου μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας για εσάς.

Καλοκαιρινές ουζο-τσιπουρο-καταστάσεις μετά το μπάνιο, με τον Γιάννη και τους φίλους μας. Ανεμελιά κι ευτυχία!

Είστε αισιόδοξη για το μέλλον της χώρας;

Γενικά είμαι αισιόδοξη. Ναι, θέλω να ελπίζω ότι τα χειρότερα πέρασαν, μαζί με αυτά όμως πέρασαν και τα χρόνια μας, μεγαλώσαμε. Και είμαι βέβαιη ότι μια δεκαετία που έζησα στο παρελθόν, δημιουργική, μεστή, φωτεινή, δεν θα την ξαναβρώ μπροστά μου.

 Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα μόνο βιβλίο, ποιο θα ήταν αυτό;

Αναπάντητο ερώτημα. Με στενεύουν πολύ αυτές οι επιλογές και δεν νομίζω, μάλλον είμαι σίγουρη, ότι δεν υπάρχει ΕΝΑ βιβλίο που να με εκφράζει σε όλες τις εποχές της ζωής μου.

Περιγράψτε μου μια ημέρα από τη ζωή σας.

Γενικά είμαι πρωινός τύπος. Το πρωί σκάω από ενέργεια και οτιδήποτε είναι διανοητικά δύσκολο ή βαρετό συνήθως το διεκπεραιώνω το πρωί. Μετά δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω, δουλεύω και το βράδυ, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν φαγητάκι με παρέα, ε;

 Ποιο πρόσωπο από το βιβλίο σας θα θέλατε να είστε;

Δύσκολο. Νομίζω η Θέκλα Αργέντη. Πάντα μου άρεσαν οι μεγάλες οικογένειες με τα πολλά παιδιά. Ποτέ δεν την είχα ούτε την απέκτησα. Ίσως γι’ αυτό εξακολουθεί να με γοητεύει. Επίσης μου αρέσει ο καταμερισμός του χρόνου διαμονής, εν προκειμένω στο Λονδίνο τον χειμώνα, στη Σύρο το καλοκαίρι.

 Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Καταρχάς ο σεισμός. Είμαι ανίατα σεισμοφοβική. Δύσκολη φοβία, γιατί είναι αέναα παρούσα, σε συντροφεύει παντού.
Όμως, με μελαγχολεί πάρα πολύ και φουσκώνει σαν φοβία μέσα μου, η μοναξιά των γηρατειών.

 Ποιος είναι ο δικός σας πραγματικός ήρωας, στη δική σας ζωή;

Είμαι εκ φύσεως αντι-ηρωική. Όμως εκτιμώ και θαυμάζω πάρα πολλούς ανθρώπους. Με συγκινούν ιδιαίτερα η δημιουργικότητα, το σθένος, η γενναιοδωρία και θαυμάζω την ευφυΐα.

 Η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει ποτέ;

Κάθε πράγμα στην ώρα του.

 Επόμενη φιλοδοξία ή στόχος;

Να γράψω ένα βιβλίο με ένα συγκλονιστικό θέμα που έχω στο μυαλό μου, με μια διαφορετική γραφή. Δεν ξέρω αν θα το πετύχω, μου αρέσει όμως να αναμετριέμαι με τον γραπτό λόγο.

 Είστε ενεργή στα social media; Αν ναι, τι άποψη έχετε;

Όχι καθόλου. Διαβάζω στα κλεφτά απ’ το fb του άντρα μου. Τα social media μου δημιουργούν την εντύπωση ότι εκτρέφουν τον ναρκισσισμό. Οι πάντες έγιναν μικρο-αναλυτές, μικρο-δημοσιογράφοι, αισθάνονται ικανοί να σχολιάζουν περί παντός, εξασκούνται στο λεκτικό bullying – όλα αυτά με ενοχλούν. Βεβαίως υπάρχουν και άλλα καλά: άνθρωποι που για διάφορους λόγους είχαν μειωμένη κοινωνικότητα απέκτησαν μια κοινωνική υπόσταση μέσα από τη σκιά του διαδικτύου. Όμως, ως παλαιά δημοσιογράφος που πιστεύει στην αξία της δημοσιογραφίας, θυμώνω με την ελαφρότητα της αναπαραγωγής πληροφοριών, που δεν έχουν περάσει από κανένα φίλτρο εγκυρότητας. Γενικότερα, η ελαφρότητα στη διαχείριση του δημόσιου λόγου πιστεύω ότι ευθύνεται για πολλά δεινά.