Αιμιλιανός Σταματάκης: "Φώναζε με Ισμαήλ!"

Ένα αγόρι σκαρφαλώνει στο κατάρτι, βουτάει σε μια θάλασσα χάους, δαμάζει τα κύματα, μόνος αυτός  από ένα πλήρωμα ανεμοδαρμένο. Κρατιέται  από  το φαλαινοθηρικό πλοίο Πίκοουντ ως το τέλος, βιώνοντας όλα τα δύσκολα, τα μυστήρια και τα περιπετειώδη. Και μένει  μόνος.  Για να πει  την ιστορία, μια ιστορία που αγγίζει το πιο σκοτεινό μέρος του βυθού, την ιστορία της πελώριας λευκής φάλαινας,  του "MOBY DICK".  Είναι ο Ισμαήλ, ο μόνος που εν τέλει, θα μείνει ζωντανός για να μας διηγηθεί τις περιπέτειες του καπετάνιου Αβαάχ, τις φουρτούνες και τις ατυχίες, τις μάχες με το λευκό θηρίο. 

Το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ, που θεωρείται το έπος της αμερικανικής λογοτεχνίας, ο "ΜΟΒΥ DICK", έγινε παράσταση. Με πρωταγωνιστή, στο ρόλο του Ισμαήλ, το αγόρι που χωρίς εκείνο κανείς δεν θα μάθαινε τη συναρπαστική ιστορία, τον Αιμιλιανό  Σταματάκη.

Κι επειδή τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο, κάποια χρόνια πριν ένα αγόρι σκαρφάλωνε μια ξύλινη σκάλα κι έτρεχε στο δωμάτιο του αδελφού του για να του διαβάσει  το βιβλίο που λάτρευε, το "MOBY DICK".

Το αγόρι ήταν  ο Αιμιλιανός. Άκουγε με προσήλωση τα λόγια του αδερφού του και φανταζόταν μια τεράστια φάλαινα, έτσι που το παραμύθι χαράχτηκε στη μνήμη του. Και  εκείνη η παιδική ανάμνηση, έγινε το  σημάδι που έδειχνε πως κάποτε από ακροατής, το αγόρι  θα γινόταν ο αφηγητής αυτής της ιστορίας δαμάζοντας ο ίδιος τα κύματα.



Μιλήστε μας για το ρόλο σας στο «MOBY DICK». Σας γοήτευσε; σας δυσκόλεψε; σας δίδαξε; Ταυτιστήκατε μαζί του;  Οι θεατές, μπορούν να ταυτιστούν ;

Θα πατήσω play στην κασετούλα: «Φώναζε με Ισμαήλ». Είναι μία από τις πιο γνωστές λογοτεχνικές εκφράσεις όλων των εποχών. Έτσι ξεκινάει κι έτσι τελειώνει το «MOBY DICK». Ουσιαστικά, ο Ισμαήλ είναι ο ίδιος ο συγγραφέας ενός βιβλίου, μιας ιστορίας που αφηγήθηκε, η οποία δεν συνέβη στην πραγματικότητα, αν και υπήρχαν διάφορα παρόμοια που είχε ζήσει ο ίδιος ο Μέλβιλ. Έχει φτιάξει μια πολύ φανταστική και μαγική ιστορία, στην οποία ο Ισμαήλ μπαρκάρει σε ένα καράβι για να ζήσει μια περιπέτεια με έναν τρελό καπετάνιο, ο οποίος θα οδηγήσει όλο του το πλήρωμα στον θάνατο. Ο μόνος που θα επιζήσει για να πει την ιστορία είναι ο Ισμαήλ.
Δεν με δυσκόλεψε καθόλου, γιατί μπόρεσα κι εγώ να ταυτιστώ μαζί του και νομίζω ότι μπορούν και οι θεατές. Το πάω πάλι αντίστροφα. Δεν με δυσκόλεψε γιατί το μόνο που χρειάστηκε να κάνω είναι να είμαι ανοιχτός στο ότι μπαίνω και ζω κάτι. Εγώ το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ανοίξω τον εαυτό μου στα ερεθίσματα, γιατί αυτό έκανε αυτός ο χαρακτήρας. Παρατηρούσε τα πάντα, γιατί θα κληθεί πολύ αργότερα να τα αφηγηθεί ή τα αφηγείται παράλληλα.

Ξεκινήσατε τις σπουδές σας αποφασιστικά, στοχοπροσηλωμένος  στον χώρο της υποκριτικής. Πόσο νωρίς  καταλάβατε πως θέλετε να γίνετε ηθοποιός και πώς;

Δεν είχα καταλάβει ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Είχα καταλάβει ότι μου άρεσε η σκηνή, μου άρεσε να εκφράζομαι, να χορεύω, να τραγουδάω, να παίζω από τότε που ήμουν στο σχολείο. Αυτό με οδήγησε ουσιαστικά να πάρω την απόφαση στις πανελλήνιες να μπω σε μια θεατρική πανεπιστημιακή σχολή, τη σχολή Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Εκεί ήρθα σε πρώτη επαφή ουσιαστικά, με τη σπουδή της θεατρολογίας σε ένα τόσο θεωρητικό όσο και πρακτικό επίπεδο, γεγονός που με έκανε να συνειδητοποιήσω μετά τις σπουδές μου ότι η τέχνη της υποκριτικής χρειάζεται μια σκληρή, πιο συγκεκριμένη σπουδή. Για τον λόγο αυτό, επέλεξα να μπω σε μια δραματική σχολή για να σπουδάσω εκτενέστερα αυτό το αντικείμενο.
https://www.instagram.com/p/BHnBajUhaNK/
 

Είχατε αντιδράσεις από το οικογενειακό σας περιβάλλον και  από τον κοινωνικό σας περίγυρο όταν ανακοινώσατε πως είσαστε αποφασισμένος  να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Σας επηρέασαν;

Όχι. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Ίσα ίσα το αντίθετο. Ήταν πολύ υποστηρικτικοί οι δικοί μου σε όλα τα επίπεδα όσον αφορά την απόφαση μου. Σίγουρα ο πατέρας μου, επειδή είναι δικηγόρος, θα χαιρόταν πολύ αν έφευγε ένα βάρος από τους ώμους του έχοντας κάποιον να δουλεύει μαζί του, τον οποίο μπορεί να εμπιστεύεται. Παρόλα αυτά, ήταν ο πιο υποστηρικτικός από όλους σε σχέση με την επιλογή μου δεδομένου ότι θα τη στήριζα ο ίδιος απόλυτα. Δηλαδή, αν συνειδητοποιούσε ότι ήταν χαβαλές, τότε θα ήταν πολύ σκληρός απέναντι μου. Από τη στιγμή που έβλεπε πως το θέατρο είναι αυτό που επιθυμώ απόλυτα και το στηρίζω, είναι πολύ χαρούμενος.

Όταν αρχίσατε να εργάζεστε σαν ηθοποιός, απομυθοποιήσατε το όνειρο σας ή απλώς αυτό απέκτησε σάρκα και οστά;

Έχω απομυθοποιήσει τόσα πολλά πράγματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα σε όλους αυτούς τους μικρούς, διαφορετικούς χώρους που έχω δει γύρω από την υποκριτική, το θέατρο και το εξωτερικό, που πλέον η απομυθοποίηση είναι «καλημέρα» για μένα. Δηλαδή, το περιμένω παντού. Απομυθοποίησα πάρα πολλά πράγματα. Όμως αυτό έγινε με έναν πολύ όμορφο και περίεργο τρόπο, έτσι ώστε να μου εξυψώσει άλλα που θεωρούσα ασήμαντα. Υπάρχει μια πολύ ωραία ισορροπία. Απομυθοποίησα πράγματα που νόμιζα ότι είναι σημαντικά και τελικά, επέλεξα να μην είναι, εξυψώνοντας άλλα.
Για παράδειγμα, όταν ακόμα ήμουν στο σχολείο, έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός και να παίξω στο Hollywood. Αλλά, τι σκεφτόμουν πραγματικά; Έβλεπα τηλεόραση, έβλεπα ανθρώπους να αράζουν με έναν φραπέ στο χέρι και τα πόδια τους πάνω σε ένα θρανίο ανταλλάσσοντας ατάκες, να λένε ότι είναι ηθοποιοί, να είναι όμορφοι, να βγαίνουν στα περιοδικά κι έλεγα ότι αυτό θέλω να κάνω. Μου φαινόταν πολύ εύκολο να μπορώ να πίνω μια καφεδιά, να ακουμπάω τα πόδια μου πάνω στο θρανίο, και να με βλέπουν οι άλλοι και να με θαυμάζουν, να με φωτογραφίζουν και να θέλουν αυτόγραφα.  Αυτό απομυθοποιήθηκε πολύ γρήγορα, όταν ήρθαν αντιμέτωποι μου κάποιοι δάσκαλοι, οι οποίοι μου μίλησαν πρώτη φορά για το τι ακριβώς είναι υποκριτική και θέατρο. Εκεί έφαγα πολλά απανωτά χαστούκια. Όχι μόνο για το πόση δουλειά απαιτεί, αλλά ποιο είναι το νόημα, ο λόγος, γιατί. Είχα την τύχη να βρεθώ σε μια δραματική σχολή – προσωπικά, θεωρώ την κορυφαία που έχουμε στην Ελλάδα, το Ωδείο Αθηνών- και να συναναστραφώ με δασκάλους που μου έμαθαν την πειθαρχία, που προέρχεται από την ανάγκη σου να το κάνεις αυτό, όχι επειδή έχεις ένα μαστίγιο πίσω σου. Ήταν ξεκάθαρο εξαρχής ότι δεν σε έχει ανάγκη ο δάσκαλος, εσύ τον έχεις ανάγκη. Εφόσον λύνεται πια αυτό μέσα σου, καταλαβαίνεις ότι εσύ πρέπει να είσαι εκεί και να δουλεύεις, δεν σε χρειάζεται αυτός. Νοιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτούς, με έκαναν να νοιώθω τυχερός που ήμουν κοντά τους αυτά τα τρία χρόνια που ήμουν κλεισμένος κάπου μέσα για να μπορέσω να ανοίξω. Αν ο λόγος είναι οι φωτογραφήσεις, οι κάμερες και το πόσο πολύ θα σε γουστάρει ο κόσμος, τότε δεν υπάρχει λόγος να ασχολείσαι με το θέατρο, μάλλον έχεις δει κάτι στραβά.
Οπότε, ήρθαν στο προσκήνιο άλλες ανάγκες, που είχαν να κάνουν με μία –ας το πω ευγενικά- μεγαλύτερη πνευματικότητα. Ήταν πολύ ουσιαστικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.
https://www.instagram.com/p/BTRKtxsBdms/
 

Θα φεύγατε από την Ελλάδα ακολουθώντας μια καριέρα στο θέατρο;

Έχω επιστρέψει ουσιαστικά από το εξωτερικό. Εκεί ήμουν δύο χρόνια, δούλευα σε βρετανική παραγωγή στο θέατρο. Στο εξωτερικό, ήρθε η δεύτερη μεγαλύτερη μου απομυθοποίηση. Όλοι μου έλεγαν: «Πρέπει να πας στο εξωτερικό, πρέπει να πας στο εξωτερικό». Πήγα. Δούλεψα σε πάνω από 25 θέατρα, 250 παραστάσεις, γύρισα όλη τη Μεγάλη Βρετανία. Δεν ήταν παραγωγές, αλλά έργα που ταξιδεύουν από το Λονδίνο για παράδειγμα, και μετά πηγαίνουν σε πολλά θέατρα. Ήταν απομυθοποίηση, γιατί εκεί βίωσα το «κρεοπωλείο» της τέχνης. Μπορεί να μην είναι κατανοητή αυτή η έκφραση. Είναι σαν αγορά, πουλάς κρέας. Δηλαδή, δεν υπάρχει καλλιτεχνική δημιουργία. Όλα είναι φτιαγμένα από πριν, έτοιμα κι εσύ καλείσαι να έρθεις και να εκτελέσεις κάτι που είναι προαποφασισμένο. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει καμία ελευθερία, αλλά ο λόγος είναι σαφέστατος.
Υπάρχει μια παγκόσμια αγορά γιατί όλος ο κόσμος πηγαίνει σε αυτές τις χώρες. Εκατομμύρια τουρίστες βλέπουν αυτό, το οποίο έχεις φτιάξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εσύ πλέον πουλάς εισιτήρια σε όλο τον πλανήτη. Για αυτό, λέμε πάντα πόσο ωραίες είναι οι παραγωγές του εξωτερικού, πόσο καλοί είναι οι ηθοποιοί κλπ. Εδώ, δεν μπορεί να συμβεί αυτό γιατί υπάρχουν μερικές χιλιάδες ανθρώπων που παρακολουθούν θέατρο. Παρόλα αυτά, η καλλιτεχνική μας δημιουργία είναι επί χίλια. Έχουμε μια πολύ πιο ουσιαστική καλλιτεχνική δημιουργία γιατί εμείς εδώ δημιουργούμε κάθε φορά τα έργα από την αρχή, εκφέρουμε τα έργα με διαφορετικούς τρόπους και ιδέες. Άλλος είναι ο σκηνοθέτης κι άλλος ο ηθοποιός κάθε φορά. Δημιουργείται ένα ολόκληρο έργο από την αρχή με τον λόγο μεγάλων συγγραφέων, που προσπαθούμε να υπηρετήσουμε. Αυτό δεν συμβαίνει έτσι ακριβώς στο εμπορικό θέατρο του εξωτερικού, στο οποίο βρέθηκα εγώ. Αναγκάστηκα να παίξω κάτι, το οποίο είναι copy paste εδώ και πενήντα χρόνια. Συνειδητοποιείς τι πάει να πει πενήντα χρόνια να μην έχει αλλάξει κάτι και να μην αλλάζει τίποτα; Εσύ είσαι απλώς ένα μέρος μιας εκτελεστικής μηχανής. Δεν έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις ή να συν-δημιουργήσεις σε κάτι. Ενώ για παράδειγμα, στο «MOBY DICK», ο σκηνοθέτης αρχίζει να προσεγγίζει τη σχέση του έργου με βάση αυτό που προσφέρω εγώ, το πώς αντιλαμβάνομαι τα λόγια ή τον ίδιο τον Ισμαήλ. Αυτό έγκειται στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε εδώ, γιατί αναγκαζόμαστε. Γεννάμε τώρα, δημιουργούμε τώρα. Δεν είναι παραγωγές που παίζονται δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Σαφώς, υπάρχει και το εναλλακτικό θέατρο στο εξωτερικό, όπως υπάρχει κι εδώ. Εκεί συμβαίνει, αλλά η προσέλευση είναι πολύ λιγότερη και παλεύεις να ζήσεις.
Πέραν του ότι εδώ πιστεύω και στηρίζω ότι ο τρόπος δημιουργίας μας είναι πολύ ανώτερος, υπήρξε απομυθοποίηση γιατί συνειδητοποίησα ότι είναι διαφορετικό να επικοινωνείς με τους ανθρώπους στη γλώσσα σου και διαφορετικό να επικοινωνείς με ανθρώπους που μιλούν άλλη γλώσσα, μία γλώσσα στην οποία δεν ονειρεύεσαι. Η γλώσσα, στην οποία ονειρεύεσαι λένε ότι είναι η γλώσσα, στην οποία θα έπρεπε να παίζει ένας ηθοποιός. Και είναι φυσικά μία γλώσσα, με την οποία μπορείς να δημιουργήσεις συγγένειες με το περιβάλλον σου, με τους ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν: παραδοσιακές, γλωσσικές και αισθητικές. Μιλάς σε ανθρώπους που συγγενεύουν μαζί σου, στη «φυλή» σου, στη γλώσσα σου, στην καθημερινότητα σου, στο μυαλό σου, στις συνήθειες σου, στα ήθη και τα έθιμα σου. Αναρωτιόμαστε για παράδειγμα, γιατί δεν καταλαβαίνουμε το αγγλικό χιούμορ. Οι Άγγλοι το καταλαβαίνουν πολύ καλά. Είναι σαν να λέμε το «inside joke». Οπότε, αν προσπαθήσω εγώ να επικοινωνήσω τις ιδέες μου σε αυτούς, δεν θα τις αντιληφθούν με τον ίδιο τρόπο. Δεν τους αρέσει και τόσο να φιλοσοφούν, μιλούν πολύ χωρίς να μη λένε τίποτα. Υπήρχε μια ωραία απομυθοποίηση εκεί στην Αγγλία.
https://www.instagram.com/p/BCjaGmlvQLs/
 

Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σας, κάτι που εσείς ξεχωρίζετε στον εαυτό σας και στην προσωπικότητα σας ;

Θα ήθελα πολύ αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου να είναι ότι είμαι τρομερός σε αυτό που κάνω, αλλά δεν μπορώ να το πω. Θέλω να πω, δεν το γνωρίζω. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, που  μπορώ με σιγουριά να πω, είναι η αντίληψη που έχω είτε αυτή είναι πραγματική αντίληψη στον χώρο γύρω μου είτε είναι αντίληψη πνευματική. Είναι σαν να αισθάνομαι πως έχω ανοιχτές κεραίες στα πάντα, σε όσα συμβαίνουν τώρα γύρω μου και όχι και τώρα. Δηλαδή, μου αρέσει να επεξεργάζομαι και πιο στοχαστικά τα πράγματα.

Ποια είναι τρία θετικά και τρία αρνητικά στοιχεία σας,  σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο;

Αυτές είναι ερωτήσεις διαδρομάκια που θα οδηγήσουν στην προσωπική μου ζωή; Γελάω γιατί το έχω φάει αυτό. Με ρωτάνε κάτι απλό, μετά κάτι προσωπικό και μπαίνει μόνο αυτό τίτλος, ξέρεις.
Λοιπόν, τρία θετικά και τρία αρνητικά που με χαρακτηρίζουν.
Είναι ωραίο γιατί είμαι σκυλί μαύρο στη δουλειά, πάρα πολύ δουλευταράς και παράλληλα, πολύ μεγάλος τεμπέλης. Άκου πώς γίνεται αυτό. Δουλεύω τόσο πολύ, ώστε να έρθει η στιγμή που θα κάτσω για να τελειώνει. Αλλά, είναι πολύ στρατιωτικός ο τρόπος με τον οποίο δουλεύω ακόμα και στο θέατρο και το αναγνωρίζουν κι άλλοι γύρω μου. Είμαι πάντοτε στην ώρα μου, πάντα εκεί, δεν πέφτει τίποτα κάτω. Όπως είπα πριν, οι κεραίες μου είναι πάντα ανοιχτές. Είναι λες και τα κάνω όλα αυτά όσο πιο πολύ και όσο πιο καλά μπορώ, για να έρθει η στιγμή που θα κάτσω, δεν θα θέλω να κάνω τίποτα και να μη μου μιλάει κανένας. Να τα δύο πρώτα από τις δύο στήλες.
Έχω κι άλλο ένα τέτοιο δεύτερο. Είμαι τρομακτικά κυνικός. Δεν ικανοποιούμαι με τίποτα κι όλα πιστεύω ότι θα πάνε χάλια. Δεν περιμένω ποτέ ότι κάτι θα γίνει με τον τρόπο που θέλω. Και δεν γίνεται όντως όπως ίσως θα ήθελα και θα περίμενα τα πράγματα. Οπότε, γίνομαι σχολιαστικός με εμένα, ποτέ με τους άλλους. Αλλά, μέσα μου είμαι πολύ κυνικός σε σχέση με αυτά που βλέπω γύρω μου γιατί δεν συμφωνώ με τις φιλοσοφίες γύρω μου. Αλλά, αυτό συμβαίνει γιατί είμαι ένας πάρα πολύ ρομαντικός άνθρωπος. Και λες: «κυνικός και ρομαντικός»; Ναι. Η πίστη μου είναι ότι ένας κυνικός άνθρωπος είναι πολύ βαθειά ρομαντικός. Είναι τόσο ιδεαλιστής και θέλει τόσο πολύ να λειτουργούν κάπως διαφορετικά τα πράγματα, που ματώνει μέσα του όταν βλέπει ότι δεν είναι έτσι. Απογοητεύεται.
Τώρα άλλο ένα διττό; Έχω άλλο ένα ζευγάρι, ρε γαμώτο. Στις διενέξεις μου με τους ανθρώπους έχω ένα κακό: Νομίζω ότι έχω πάντα δίκιο. Κι εδώ έρχεται το άλλο θετικό: Συνήθως έχω. Επειδή το νομίζω, δημιουργώ στον άλλον την αίσθηση της έπαρσης, που είναι κάτι πολύ εκνευριστικό. Δεν αρέσει στον άλλον το γεγονός ότι είμαι τόσο σίγουρος για αυτό που λέω, νοιώθει ότι έχω έπαρση που θεωρώ ότι έχω πάντα δίκιο. Αλλά, τι να κάνουμε που στο τέλος κατά πάσα πιθανότητα, αποδεικνύεται ότι έχω; Ξέρεις, είναι το καλό της υπόθεσης. Οπότε, χαίρομαι εγώ μόνος μου.

Ποιος ρόλος, μέχρι σήμερα, σάς έχει αφήσει το στίγμα του; Και ποια συνεργασία; Ποιούς ρόλους ονειρεύεστε να ερμηνεύσετε;

"Ο άνθρωπος που γελά"- το είπε πριν καν ολοκληρώσω την πρώτη ερώτηση- στο Εθνικό Θέατρο.
Ονειρεύομαι να ερμηνεύσω τον άνθρωπο που γελά ξανά. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι. Νομίζω η άμεση απάντηση μου τα λέει όλα. Μετά από δύο σεζόν στο Θέατρο REX με αυτή την παράσταση, ακόμα θεωρώ ότι δεν μου είναι αρκετό και δεν έχω βρει ακόμα όλα όσα θα μπορούσα να έχω βρει. Έχει πάρα πολύ ψάξιμο. Είναι ένα έργο, το οποίο συγγενεύει πάρα πολύ με αυτά που με συγκινούν συναισθηματικά. Είναι κάτι πολύ προσωπικό, κάτι πολύ παιδικό μέσα μου, που με κάνει πάντα να έχω στον νου μου αυτόν ως τον πιο όμορφο ρόλο. Ίσως στο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να τον ενσαρκώσω. Δεν είναι τυχαίο όταν εμφανίζεται ένας “Joker” και παίρνει Oscar. Αυτό δείχνει το πόσο μεγάλος είναι και το πόσο δυνατό μας είναι και το σύμβολο. Οι άνθρωποι κάνουν εξαιρετικοί δουλειά σε σχέση με αυτό. Κι επειδή ο άνθρωπος που γελά, ουσιαστικά είναι η ιστορία από όπου εμπνεύστηκε ο “Joker”, έχει πάρα πολύ δυνατά στοιχεία και πολλές ιδέες να μεταφέρει στον άνθρωπο, να μιλήσει και για το παρελθόν και για το μέλλον.
https://www.instagram.com/p/BvJwypVH937/

 Πώς είναι να συνεργάζεστε με τον Γιάννη Κακλέα και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου;

Με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου δεν έχω συνεργαστεί ξανά. Με είχε προσεγγίσει πριν δύο χρόνια και μου έκανε εντύπωση, γιατί δεν με γνώριζε. Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον η συνεργασία μαζί του και το να μπαίνεις μέσα στη μουσική του, γιατί πραγματικά το έλεγαν και δεν το πίστευα: Αυτός ο άνθρωπος μπορεί απλά να κάτσει εκεί και με ένα κλικ, να γράψει μια μελωδία, η οποία θα σου κολλήσει στον εγκέφαλο. Αυτό είναι ταλέντο. Κι είναι ένα τεράστιο ταλέντο αυτό που λέγεται Δημήτρης Παπαδημητρίου. Είχε ένα ακόμα τεραστιότερο- αν μπορώ να πω αυτή την λέξη- όραμα για το «MOBY DICK», με το οποίο ασχολείται πάρα πολλά χρόνια. Ήταν πολύ συγκεκριμένος, μου λείπουν τέτοιοι άνθρωποι. Ακόμα κι όταν το συγκεκριμένο που έχουν είναι το πάθος τους. Κατάφερε αυτόν τον κολοσσό να τον βάλει σε ένα λιμπρέτο και να γράψει μια μουσική. Είναι πραγματικά τρομερό το πώς κατάφερε να το κάνει αυτό. Αποτελεί μυστήριο μέχρι και σήμερα για εμένα.
Με τον Γιάννη Κακλέα, είναι η τρίτη φορά που βρισκόμαστε μαζί. Είναι πάντα μεγάλη μου χαρά να δουλεύω μαζί του. Περνάω τέλεια σε σημείο που ξεχνάω το ότι βρίσκομαι για πρόβα και πρέπει να κάνω μια δουλειά και απλώς βρίσκομαι κάτω στο πάτωμα και γελάω. Είναι ένας άνθρωπος με τρομερό χιούμορ, που ξέρει πότε να μην παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και το πότε πρέπει να το κάνει. Δηλαδή, περνάς υπέροχα μαζί του, αλλά παράλληλα νοιώθεις την απόλυτη ασφάλεια πως ό,τι κι αν συμβεί, αυτό θα είναι όπως πρέπει να είναι. Είναι πολύ σπάνιο και πολύ σημαντικό να το έχει αυτό ένας σκηνοθέτης, πόσο μάλλον ένας καλλιτέχνης.



Θα θέλατε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση;

Φυσικά και θα ήθελα. Γιατί να μη θέλω; Αρκεί να είναι κάτι, το οποίο με εμπνέει και με μαγνητίζει στο να πω ναι. Αλλά, ο απώτερος σκοπός είναι ο κινηματογράφος κυρίως στο εξωτερικό φυσικά. Μη σου πω, ακόμα μεγαλύτερος σκοπός είναι η σειρά στο εξωτερικό.

Παρόλο που στο θέατρο προτιμήσατε τη λογική της Ελλάδας;

Δεν έχει καμία σχέση το θέατρο με τον κινηματογράφο. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί και ο τρόπος υποκριτικής είναι άλλα κεφάλαια στο θέατρο κι άλλα κεφάλαια στον κινηματογράφο και στην κάμερα. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
https://www.instagram.com/p/BgbSRCAHjFF/
 

Ποιο είδος προτιμάτε στις σειρές και τον κινηματογράφο του εξωτερικού;

Εποχής σίγουρα. Με μαγεύει το ταξίδι στην εποχή. Μπορώ να υπάρχω όπως δεν θα είχα αλλιώς την ευκαιρία να υπάρξω ποτέ.



Ποια είναι η σχέση σας με τα social media;

Άχαρη. Δεν μου αρέσουν καθόλου. Τα βαριέμαι πάρα πολύ. Σιχαίνομαι όταν πρέπει να κάνω κάτι, αλλά το κάνω μόνο και μόνο για να επικοινωνήσω την δουλειά μου και να γνωρίζει ο κόσμος πλέον- γιατί είναι αναγκαίο-το πού βρίσκομαι. Δεν τα χρησιμοποιώ για τίποτα μα τίποτα αυστηρά άλλο. Έχω Facebook και Instagram.

Χρησιμοποιώντας τα αρχικά της λέξης ΘΕΑΤΡΟ, θα θέλαμε να μας πείτε 6 λέξεις (μία με αρχικό κάθε γράμμα της λέξης) για το  τι σημαίνει για εσάς αυτός ο μαγικός  χώρος.

Εάν υπάρχει
Θεός, υπάρχει για εμένα, πάρα πολύ κοντά στην αντίληψη της συνύπαρξης με τους συνανθρώπους στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι το θέατρο. Είναι σχεδόν-και δεν το εννοώ με την έννοια της θρησκείας, αλλά με την έννοια της φιλοσοφίας-χριστιανικός ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν κάποια πράγματα στο θέατρο. Για αυτό, θα έλεγα ότι το θέατρο είναι Θεός. Αν υπάρχει μια ανώτερη ύπαρξη, για εμένα είναι σίγουρα μία αίσθηση συλλογικότητας και συνύπαρξης με τους άλλους για να δημιουργηθεί κάτι που θα συγκινήσει την ψυχή μας. Είναι κάτι θεϊκό.
Ελευθερία, γιατί μπορείς να ταξιδεύεις.
Ανατροπή. Η ανατροπή ουσιαστικά είναι η κουρτίνα, η οποία σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πράγματα που δεν είχες συνειδητοποιήσει. Για αυτό θεωρώ ότι το θέατρο είναι ανατροπή.
Τώρα, γιατί συμβαίνει μόνο εδώ και τώρα. Δεν είναι όπως ο κινηματογράφος, που ίσως να το μαγνητοσκοπήσεις και πολλές φορές. Δεν υπάρχει αυτό. Παίζεις και βρίσκεσαι εκεί, εδώ και τώρα μαζί με άλλους ανθρώπους που σε κοιτούν εδώ και τώρα. Εδώ και τώρα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα. Αλλάζει καθημερινά. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Ρόδα, όπως το θέατρο όταν δημιουργήθηκε. Το θέατρο ουσιαστικά είναι άνθρωποι που κάθονται σε έναν κύκλο γύρω από μια φωτιά και λένε ιστορίες. Είναι μία ρόδα που γυρίζει. Δηλαδή, είναι μια ιστορία που γυρίζει από τον έναν στον άλλον. Σαν ρόδα.
Ολοκλήρωση. Αν μπορούσα να πω ότι θα μπορούσα να βάλω όλη την έννοια της τέχνης κάπου, αυτό θα ήταν το θέατρο. Εκεί ολοκληρώνονται ή μπορούν να ολοκληρωθούν, όλες οι μορφές έκφρασης: τραγούδι, χορός, κινηματογράφηση, ζωγραφική, γλυπτική. Τα πάντα μπορούν να είναι μέσα. Για αυτό, θα πω ότι το θέατρο είναι ολοκλήρωση. Και είναι ολοκλήρωση, γιατί είναι και για εμάς πνευματική, ψυχική και σωματική ολοκλήρωση, όταν βρισκόμαστε πάνω στη σκηνή.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συνεργασία σας με την Άννα Βίσση στο μιούζικαλ «Οι καμπάνες του Edelweiss»;

Τρομερή συνεργασία. Δεν θα πίστευα ποτέ όταν ακόμα έκανα τη διπλωματική μου στη δραματική σχολή, ότι θα δούλευα με την Άννα Βίσση τόσο όμορφα και τόσο ωραία. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Δουλέψαμε με τρομερή δημιουργία και μεγάλη χαρά, για αυτό το οποίο κάναμε. Ήταν η πρώτη μεγάλη αναπάντεχη συνάντηση της ζωής μου καλλιτεχνικά.



Έχετε συμμετάσχει σε πολλά μιούζικαλ. Θα θέλατε να πειραματιστείτε με κάποιο άλλο είδος ή να εξελίσσετε το συγκεκριμένο, όσο το δυνατόν περισσότερο;

Δοκιμάζω και πειραματίζομαι. Το καλοκαίρι θα τα πούμε στην Επίδαυρο, στον «Ορέστη» του Ευρυπίδη.

Κάνετε όνειρα ή προτιμάτε να ζείτε την κάθε στιγμή όπως έρθει;

Όλοι κάνουμε όνειρα. Ακόμα και το τι θα φάω μετά, είναι ένα όνειρο. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αλλά γενικά δεν μου αρέσει να βάζω μακροπρόθεσμα όνειρα. Θέλω να θέτω στόχους. Όσο θέτω στόχους, συνειδητοποιώ ότι μπορώ να τους κάνω και πως ό,τι έχω σκεφτεί, μπορώ να το καταφέρω. Οπότε, απλώς βάζω στόχους. Τα όνειρα που κάνω πολύ συχνά είναι: «Αχ, τώρα να βρισκόμουν εκεί και δεν μπορώ να βρίσκομαι ή τι ωραίο που θα ήταν αυτό και δεν γίνεται». Αυτά τα πολύ ωραία.
https://www.instagram.com/p/B8pA8byF_10/