Θοδωρής Βουτσικάκης: "Ο Στάρμπακ, ο Μoby Dick, το μιούζικαλ κι εγώ"

 Για εκείνον,  τα  κύματα της θάλασσας, οι φουρτούνες κι οι τρικυμίες είναι κομμάτι της ζωής και  της φύσης.  "Κι όπως οι εσωτερικές μας διακυμάνσεις αποτελούν κομμάτι της ανθρώπινης μας υπόστασης, έτσι απλά αποδεχόμαστε και τα μεν και τα δε", επισημαίνει!

Ο ίδιος εκπέμπει φως και ισορροπία. Πιστεύει στην ομορφιά της ζωής, την τραγουδάει με χίλιους τρόπους και μόνο με τη μουσική   μπορεί να εκφραστεί τόσο καθαρά. 



Η μουσική υπήρχε  στη ζωή του Θοδωρή Βουτσικάκη από τότε που ήταν  παιδί, από τα 6-7 χρόνια του. Ήταν  από...πάντα  κομμάτι της ζωής του.

Πώς μπήκε η μουσική στη ζωή σας;

Ξεκίνησα με πιάνο και θεωρητικές σπουδές και ήμουν  μέλος παιδικών χορωδιών. Φυσικά, υπήρχε το μικρόβιο του τραγουδιού. Καταλάβαινα ότι αποκωδικοποιώ πράγματα  και συναισθήματα τραγουδώντας συν το γεγονός ότι και η σκηνή ήταν κάτι που με γοήτευε από τις παιδικές παραστάσεις στο σχολείο. Ήταν κάτι που ήθελα να το δοκιμάσω και να το κάνω. Και το θέατρο ήταν μέσα σε αυτό, αλλά χωρίς την υπόνοια επαγγελματικής δράσης στα τότε χρόνια.

Πιο σοβαρά και πιο συνειδητά ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι μετά τα δεκαεννιά με είκοσι, είχα μπει ήδη στη  νομική. Οι σπουδές μονωδίας ξεκίνησαν μετά το σχολείο. Ξεκίνησα από κλασικό, ολοκλήρωσα, πήγα στο Λονδίνο για μαθήματα σύγχρονου τραγουδιού. Είναι μια διαδικασία, η οποία δεν τελειώνει. Οι γνώσεις και οι σπουδές δεν σταματούν ποτέ.
Είχα καταλάβει από την εφηβεία μου ότι το τραγούδι είναι κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ, αλλά μετά κατάλαβα ίσως το μέγεθος αυτού του αισθήματος και όλες τις προεκτάσεις του. Στην πορεία, μπήκε και το μουσικό θέατρο στη ζωή μου.
https://www.instagram.com/p/Boi6__gH10B/
 

Ποια ήταν, ποια είναι τα μουσικά σας πρότυπα και ερεθίσματα;

Τολμώ να πω ότι δεν είχα πρότυπα, είναι μία λέξη που δεν την έχω αισθανθεί. Ερεθίσματα έχω πάρα πολλά, κυρίως από το ελληνικό ρεπερτόριο, από Έλληνες καλλιτέχνες και δημιουργούς. Σίγουρα πρωτοστατεί ο Μάνος Χατζιδάκις. Από νεότερους, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Σταμάτης Κραουνάκης , ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Και από διεθνείς καλλιτέχνες υπήρχαν πάντα φωνές και προσωπικότητες που με συγκινούσαν, όπως είναι η Whitney Houston από pop καλλιτέχνες, από νεότερους- για να φτάσουμε στο σήμερα- ο Josh Groban, ο Άγγλος τραγουδοποιός Roo Panes, τον οποίο παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσει πάρα πολύ, η Dulce Pontes, που είναι η έρια της Μεσογείου και μια φωνή που με συγκινούσε βαθειά από την εφηβεία μου και μετά αφότου τη γνώρισα, ο Nicola Piovani, ένας συνθέτης τον οποίο παρακολουθώ πολλά χρόνια της ζωής μου κι έτσι το όνειρο μου εκπληρώθηκε μέσα από τη δισκογραφική συνεργασία μου μαζί του και πολλοί πολλοί ακόμα. Νομίζω ότι ένας κατάλογος στα ερεθίσματα είναι ένας κατάλογος που δεν σταματάει γιατί όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε ένα μωσαϊκό από πάρα πολλά πράγματα και το κάθε κομματάκι βασίζεται σε κάποιο ερέθισμα, αλλά ανέφερα ενδεικτικά κάποια ονόματα.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας συνεργασία ως τώρα;

Ξεκινάω από την πιο πρόσφατη, που είναι ο δίσκος μου με τον Nicola Piovani και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Είναι ίσως η πιο σημαντική στιγμή στην πορεία μου, γιατί ως τραγουδιστής, η δισκογραφία είναι κάτι που πάντα ήταν ζητούμενο για εμένα. Πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, η συνεργασία μου με τον Δημήτρη Μαραμή, που ήταν και ο πρώτος μου δίσκος, αλλά και ουσιαστικά επισφράγισε τη σχέση μου με το μουσικό θέατρο μέσω της εμπιστοσύνης που μου έδειξε στο να ερμηνεύσω τον Ερωτόκριτο.
https://www.instagram.com/p/BvluFA9n70n/
Η τωρινή, με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου στο “Moby Dick”.  Στη συνέχεια, αγαπημένες συνεργασίες είναι με τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Νίκο Ξυδάκη, τη Μαρία Φαραντούρη. Πάντα όταν αναφέρουμε ονόματα έχουμε την αίσθηση ότι κάποιον θα ξεχάσουμε  ή θα αδικήσουμε. Και βεβαίως, τη Δάφνη Αλεξανδρή με τα πρώτα ποιητικά αφιερώματα που κάναμε στην Αθήνα. Για εμένα, που κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη, οι πρώτες προσκλήσεις που μου έγιναν στην Αθήνα για να συμμετέχω σε πράγματα, είναι σημεία που έχω σταθεί πάρα πολύ στη ζωή μου.
https://www.instagram.com/p/BzNkYf2iWgh/

Ερμηνεύετε τραγούδια που θυμίζουν μια άλλη εποχή, σαν βγαλμένα από παραμύθι. Είχατε αγωνία για την ανταπόκριση του κοινού προτού γευτείτε την επιτυχία;

Σίγουρα είχα ανυπομονησία να δω αν αυτό που τόσο πολύ αγαπώ, αυτό που αισθάνομαι ότι εκφράζει εμένα, τη δική μου ψυχή, θα βρει κι άλλες καρδιές να ακουμπήσει. Νομίζω ότι πάντα έχουμε την αγωνία αυτή οι καλλιτέχνες. Απλώς, καλό είναι να μην αφήνουμε την αγωνία να επηρεάζει τη σχέση μας με την ουσία, με αυτό που αγαπάμε, με το είδος που αισθανόμαστε ότι είναι κομμάτι μας κι εμείς κομμάτι από αυτό. Νομίζω ότι μέχρι τώρα το έχω καταφέρει. Από τις προσκλήσεις που μου έχουν γίνει και τις επιλογές που έχω κάνει, διαλέγω πράγματα που περιλαμβάνουν μεγάλο κομμάτι του Θοδωρή. Οπότε, αυτό με βοηθάει στο να μην μένω άυπνος από την αγωνία της ανταπόκρισης. Φυσικά, όταν υπάρχει η ανταπόκριση και η αγάπη του κόσμου, αυτό μας δίνει πολύ μεγάλη χαρά.

Ποιο από τα τραγούδια σας φωνάζει περισσότερο «Θοδωρής»;

Νομίζω πως η «Όμορφη Ζωή» είναι ένα τραγούδι, το οποίο ήρθε σε μία στιγμή της ζωής μου ειδικά, που εκφράζει κάθε μου κύτταρο. Η αισιοδοξία, το φως του… Νομίζω ότι είμαι σε μια στιγμή στη ζωή μου, που μπορώ να το αποτυπώσω αυτό και έτσι θεωρώ ότι μπόρεσα και ηχογράφησα αυτό το κομμάτι.

Πώς μπήκε ο Moby Dick” στη ζωή σας;

Έγινε ένα ραντεβού στο Μέγαρο μετά από ένα τηλέφωνο του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Φυσικά, εγώ τότε δεν ήξερα περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Εγώ φανταζόμουν τον δρόμο της δισκογραφίας. Ο Παπαδημητρίου είναι ένας συνθέτης που αγαπώ πάρα πολύ και πραγματικά, ονειρευόμουν να τον συναντήσω και να τραγουδήσω τραγούδια του μαζί του. Μόνος μου ούτως ή άλλως έχω πάντα τραγούδια του σε συναυλίες μου. Με ξάφνιασε θετικά, όταν μου έκανε το τηλέφωνο και πήγα να τον συναντήσω και μου λέει: «Εδώ σε θέλω για το “Moby Dick”.» Οπότε, με έβαλε στη διαδικασία να φανταστώ όλο αυτό το πράγμα, να γίνω κι εγώ κομμάτι του δικού του οράματος. Έτσι, μπήκε στη ζωή μου ο «Moby Dick» και μετά και ο Γιάννης Κακλέας, ο σκηνοθέτης και όλοι οι άλλοι αξιαγάπητοι συντελεστές.

Αν σας ζητούσα να μου χαρακτηρίσετε με 5 λέξεις τη συνεργασία σας με τον Γιάννη Κακλέα και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, ποιες θα ήταν αυτές;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βάλεις σε λίγες λέξεις έναν ολόκληρο κόσμο . Σκεφτείτε ότι δεν είναι μόνο οι τρεις μήνες προετοιμασίας που κάνουμε, οι δύο ώρες πάνω σε μια σκηνή με έναν άνθρωπο γράφουν πολλαπλάσια σε χρόνο. Αυτό που σου δημιουργούν σαν συναίσθημα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει στο ίδιο χρονικό διάστημα στην καθημερινότητα του. Δεν μπορώ να το βάλω σε λίγες λέξεις και να περιλαμβάνω όλο το κομμάτι της συνεργασίας. Μπορώ να πω όμως μία λέξη και για τους δύο: γόνιμοι. Αισθάνθηκα ότι μου έδωσαν την ευκαιρία να πατήσω σε ένα έδαφος γόνιμο και πρόσφορο, που έχει καινούργια πράγματα να γεννήσει και να ανακαλύψω και πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα. Είναι μαγικό όταν μια συνεργασία σου επιτρέπει να συμβαίνει αυτό, να βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου που δεν είχες καλλιεργήσει μέχρι τώρα. Σε αυτή την περίπτωση, συμβαίνει.

Τι αγαπάτε στον ρόλο σας στο “Moby Dick»;

Τι αγαπώ πολύ στον ρόλο μου; Την ανθρώπινη του διάσταση. Ο Starbuck σαν χαρακτήρας-άσχετα με το αν είναι καλός άνθρωπος ή όχι, που φαίνεται στη γραφή του Χέρμαν Μέλβιλ και στο έργο ότι είναι- έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που εκδηλώνουν την ανθρώπινη του διάσταση μέσα από τις πράξεις του: το πώς θα χάσει τις ισορροπίες, το πώς θα κρατηθεί από τα οριακά σημεία του χαρακτήρα του, οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων του, ο τρόπος που χτίζει τις σχέσεις με το πλήρωμα, τους άλλους αξιωματικούς και τον καπετάνιο, το πώς καταλήγει να γίνει το αντίπαλο δέος του  καπετάνιου σε όλη αυτή την πορεία σε αυτό το ταξίδι και ουσιαστικά, να απομονωθεί από ένα σημείο και μετά γιατί χάνει συνέχεια τις μάχες, καθώς ο καπετάνιος γοητεύει και κερδίζει όλο το πλήρωμα σε αυτό το εμμονικό κυνήγι  του “Moby Dick”. Οπότε, σε όλη την πορεία της ιστορίας, εγώ αγαπώ πάρα πολύ το ότι βλέπω μια συμπεριφορά που μου θυμίζει συνέχεια την ανθρωπιά του.
https://www.instagram.com/p/B862rzVAjTw/
 

Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε; Ποιος;

Δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Επειδή το μουσικό θέατρο μπήκε στη ζωή μου ως ένα μονοπάτι καινούργιο της μουσικής και του τραγουδιού, έχω αγαπήσει και έχω θαυμάσει ρόλους και έργα με την ιδιότητα του ακροατή. Θα μπορούσα όμως να πω, επειδή αγαπώ πάρα πολύ το «Les Miserables», ότι θα ήθελα κάποια στιγμή είτε σε μια σκηνή του εξωτερικού είτε εδώ να κάνω τον Γιάννη Αγιάννη, που είναι ένας εξίσου εμβληματικός ρόλος από αυτό το αριστούργημα του παγκόσμιου μουσικού θεάτρου.

Θα φεύγατε στο εξωτερικό για να συνεχίσετε εκεί την καριέρα σας;

Αισθάνομαι πολύ Μεσόγειος και πολύ Έλληνας, οπότε η οποιαδήποτε έξοδος στο εξωτερικό συμβαίνει ή θα συμβεί έχοντας πάντα στο μυαλό μου και στην καλλιτεχνική μου ταυτότητα το ελληνικό στοιχείο. Θεωρώ δηλαδή ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να αφήσω το ελληνικό στοιχείο από την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Σαφώς και μας ενδιαφέρει αυτό που κάνουμε να έχει αντίκτυπο και εκτός συνόρων, αλλά στη δική μου περίπτωση, με την υπενθύμιση πάντα του από πού προέρχομαι.
https://www.instagram.com/p/B0gNoM0ifQ6/
 

Τι είναι για σας το ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ;

Μαγεία, Ισορροπία, Ομορφιά, Υποκριτική, Ζωντάνια, Ικανότητα, Κινησιολογία, Ανάσα, Λάμψη
 

Ποια είναι το αγαπημένο σας στέκι στην Αθήνα;

 Το Μουσείο της Ακρόπολης. Μένω κοντά και πηγαίνω πολύ συχνά.

https://www.instagram.com/p/B4XWtgYgXxK/

Στέκεστε πάνω από μια λίμνη, η οποία καθρεφτίζει την προσωπικότητα σας. Ποιες λέξεις θα εμφανίζονται πιο καθαρά πάνω στη λίμνη;

Είναι δύσκολο να αυτοχαρακτηριστεί ένας άνθρωπος και δεν ξέρω πόσο δόκιμο είναι. Μαζί με τον αυτοχαρακτηρισμό, υπάρχουν και κάποιες επιθυμίες. Επιθυμώ να είμαι διάφανος στη ζωή μου. Δεν μπορώ εγώ να το απαντήσω, απλώς το λέω ως επιθυμία. Θα ήθελα να βλέπω να αντικατοπτρίζεται κάτι διάφανο. Πιστεύω ότι είμαι τίμιος, άρα θα βλέπαμε μία χαραμάδα τιμιότητας εκεί. Είμαι αισιόδοξος και όταν, ως άνθρωπος, έχω τις μαύρες μου, βρίσκω σε λίγη ώρα τον δρόμο πάλι προς τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Η μουσική βοηθάει πάρα πολύ. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Απομονώνομαι επίσης, δηλαδή κι η μοναχικότητα είναι ένα στοιχείο που θα φανεί σε αυτόν τον καθρέφτη που περιγράφουμε. Όχι μόνος όμως, άλλο πράγμα η μοναξιά. Τη μοναξιά την απεχθάνομαι. Η μοναχικότητα είναι κάτι που αγαπώ, η ησυχία που θέλω να έχω κάποιες ώρες, η απομόνωση να σκεφτώ, με τη  μουσική μου, με τη βόλτα μου στον δρόμο κλπ. Θα με έλεγα και λίγο κλειστό άνθρωπο. Επιλέγω πότε και πού θα ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον. Αισθάνομαι την ομορφιά της οικειότητας με λίγους καλούς φίλους και την οικογένεια μου, όπου μπορώ να πω τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι χωρίς κανένα φίλτρο. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω για τον εαυτό μου ή τι άλλο έχω εντοπίσει μέχρι τώρα.

Μετά το «Moby Dick», τι; Υπάρχει και κάτι ακόμα που ετοιμάζετε;

Αυτό που συμβαίνει παράλληλα με το “Moby Dick”, είναι οι συναυλίες του δίσκου «Όμορφη Ζωή» που έχει μόλις κυκλοφορήσει με τον Nicola Piovani και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Ξεκινάμε την περιοδεία μας  με μια πρώτη μεγάλη  μας συναυλία στις Βρυξέλλες. Μετά τις Βρυξέλλες, συνεχίζουμε αμέσως την περιοδεία στην Ελλάδα: Σέρρες, Βέροια. Θα γίνει συναυλία και στην Αθήνα, απλώς εκεί κάναμε την πρώτη μας μεγάλη παρουσίαση με την Κρατική Ορχήστρα στο Μέγαρο τον Οκτώβρη πριν βγει ο δίσκος, σαν προάγγελος δηλαδή αυτής της μεγάλης δουλειάς. Οπότε, θα αργήσει να έρθει η Αθήνα. Τώρα, θα κάνουμε τη βόλτα μας στο εξωτερικό, που μας ενδιαφέρει πολύ και στα υπόλοιπα σημεία της Ελλάδας και θα επιστρέψουμε στην Αθήνα.





Photo Credits: Ευαγγελία Θωμάκου